April Fool's Edition : Spot The Fake

Με αφορμή την Πρωταπριλιά, μια ημέρα όπου όλα επιτρέπονται [τι έχουμε ν'ακούσουμε πάλι στα δελτία ειδήσεων..] τι περιμένατε? ότι εμείς εδώ θα πηγαίναμε πίσω? Ορίστε λοιπόν δέκα μικρές μουσικές ιστορίες.. περίεργες, εξωφρενικές, γελοίες, γνωστές, άγνωστες.. μα πάνω απ'όλα αληθινές.. ή μήπως όχι?

1. Όλοι σίγουρα πειμένουμε με τεράστια ανυπομονησία το νέο άλμπουμ Volta της Bjork, κατεβάζουμε σαν ηλίθιοι ότι fake ανοησία ανεβάζουν οι σαδιστές του διαδικτύου ως το νέο της άλμπουμ για να μας τη σπάσουν, όλοι ξέρουμε ότι πριν τη σόλο καριέρα της ήταν η τραγουδίστρια των Sugarcubes, όσοι είδαμε το Screaming Masterpiece την είδαμε στις αρχές των 80s να τραγουδάει με κάποιο [ο θεός να το κάνει] punk συγκρότημα... αυτό όμως που δεν ξέραμε ως τώρα, και που η ίδια πάσχισε επιμελώς να κρύψει, είναι το πραγματικό της Debut, σε ηλικία 11 ετών, όπου τραγουδάει παραδοσιακά ισλανδικά τραγούδια αλλά και popάκια της εποχής, στα ισλανδικά φυσικά..

bjork - Arabadrengurinn

2. Ο Damon Albarn είναι αν μη τι άλλο ένας ανήσυχος καλλιτέχνης. Εκεί που οι Oasis την έβγαλαν καθαρή επί 15 χρόνια ηχογραφώντας το ίδιο τραγούδι ξανά και ξανά, ο Damon εφηύρε την britpop, σκότωσε την britpop, έφτιαξε τους Gorillaz, τους φετινούς The Good, the Bad and the Queen, κυκλοφόρησε ένα ανεκδιήγητο σόλο άλμπουμ με τίτλο Democrazy, και τώρα ετοιμάζει μια όπερα.. Κάπου ανάμεσα σ'όλα αυτά όμως ξέκλεψε λίγο χρόνο για να πάει ως το Mali και να ηχογραφήσει ένα άλμπουμ με ντόπιους μουσικούς. Ανάμεσα λοιπόν σε διάφορα αδιάφορα yeke yeke, και συγκεκριμένα ως πρώτο κομμάτι του άλμπουμ, τοποθέτησε αυτό το εκπληκτικό μεν, εντελώς άσχετο δε, instrumental..

mali music - spoons

[κατεβάστε και την εξωφρενικής ανάλυσης φωτογραφία, είναι απίθανη..]

3. Όλοι σας βέβαια ξέρετε τον enteka, ένα από τα μεγαλύτερα αστέρια της ελληνικής blogόσφαιρας. Ένα από τα μυστικά του σας αποκαλύπτω σήμερα: είναι ο εγκέφαλος πίσω από την ομώνυμη μπάντα από το Κεμπέκ του Καναδά, η οποία παίζει rock με γαλλικούς στίχους.. ποιος θα το πίστευε? τι? όχι εσείς? ιδού λοιπόν άπιστοι θωμάδες..

enteka

4. Οι περισσότεροι κινηματογράφοι έχουν ονόματα που ξεκινούν από 'Α' για να βρίσκονται μπροστά μπροστά στις διάφορες λίστες των εφημερίδων. Κάτι τέτοιο θα σκέφτηκαν και οι αμερικανοί !!! και ονόμασαν έτσι το συγκρότημά τους. Τώρα όμως έχουν και ανταγωνιστές στην ιδιότυπη αυτή πρωτιά, τους :( [διαβάζεται colon open bracket] από το Aberdeen της Σκωτίας. Βέβαια το ':' είναι πολύ πιο κάτω από το '!' στο πληκτρολόγιο οπότε μάλλον κάτι που ξεκινάει με '~' έπρεπε να διαλέξουν..

:( - cute

5. Εντάξει, οι Arctic Monkeys είναι 19χρονοι, και είναι πολύ παρήγορο που κατέκτησαν τα charts με τη φρεσκάδα τους και το νεανικό ενθουσιασμό τους blah blah blah. Ποιο όμως είναι το κατώτερο όριο ηλικίας που μπορείτε να ανεχθείτε για ένα συγκρότημα / τραγουδιστή / τραγουδίστρια που μπορείτε να παραδεχθείτε ότι σας αρέσει? Για μένα υποθέτω είναι αυτό το τραγούδι, το οποίο δεν τραγουδά η ανηψιά της Τίφανυ [από τα 80s, ε.λ.π.ί.ζ.ω. να τη θυμάστε, μόνο εγώ είμαι τόσο μεγάλος??] αλλά ένα μυξιάρικο από την Αγγλία...

lil chris - gettin' enough

6. Το ξεκαθαρίζω από την αρχή. Ποτέ μου δε μπόρεσα να αποδεχθώ και να παραδεχθώ την ύπαρξη οποιουδήποτε cult icon στην Ελλάδα. Ούτε ο Φλωρινιώτης, ούτε η Κα. Λουκά, ούτε ο Mr Εθνικά Μπούτια ή όπως αλλιώς τον λένε.. βαριέμαι αφόρητα με όλα αυτά, στο άκουσμα και μόνο του ονόματος Αννίτα Πάνια οκτώ μικρά z μαζεύονται σε ένα συννεφάκι πάνω από το κεφάλι μου.. Όμως.. όμως πριν από το Θέμο, πριν την πανελλήνια επιτυχία.. ομολογώ ότι παρακολουθούσα με απαράμιλλη προσήλωση τον κύριο που ακολουθεί, όποτε τύχαινε να πέσω επάνω του στο ζάπινγκ.. Δε θέλω τώρα να χρησιμοποιήσω τη λέξη 'αυθεντικός' που τόσο έχει κακοποιηθεί, αλλά το παρακάτω τραγούδι είναι ένα πραγματικό greek cult anthem, κι εγώ δεν ξέρω πόσες φορές το έχω τραγουδήσει με την αδερφή μου, κανονίζοντας τι ώρα θα βγούμε έξω, στις συναυλίες όταν αργεί το συγκρότημα.. μην το ψάχνετε, αυτό το τραγούδι πάει με όλα..

νίκος χορταρέας - τι ώρα βγαίνεις??

κι α.υ.τ.ό το εξώφυλλο..

7. Μπορώ να πω πως είμαι αρκετά περήφναος που ανακάλυψα τους Radiohead από την πρώτη κιόλας κυκλοφορία του Creep. Πάντα με ενοχλούσε βέβαια το γεγονός ότι δεν το λένε ποτέ στις συναυλίες τους, λες και πρόκειται μετά από τόσα χρόνια να τους αντιμετωπίσει κανένας ως one hit wonders. Ο ύμνος αυτός της δικής μου εφηβείας, αλλά και πολλών χιλιάδων άλλων, τολμώ να πω ότι έπεσε κατά ένα χιλιοστό στην εκτίμησή μου όταν άκουσα την παλιά μεγάλη επιτυχία των Hollies. Χμμ.. μήπως οι τύψεις του Thom είναι τελικά ο λόγος που δεν παίζεται πια live το creep?

the hollies - the air that i breathe

8. Ένα από τα 'μυστικά' του ροκ που ξέρουν πλέον όλοι, αλλά αυτή το'χει ακόμη κρυφό καμάρι, είναι ότι το καταπληκτικό άλμπουμ των Hole 'live through this' έχει γράψει εξ ολοκλήρου όχι η Courtney Love αλλά ο μακαρίτης σύζυγός της.. καθώς ούτε πριν, ούτε βέβαια και μετά μπόρεσε να αποδείξει την ύπαρξη ενός στοιχειώδους συνθετικού ταλέντου. Κι αν δεν πιστεύετε εμένα, ορίστε το asking for it σε μια σπάνια εκτέλεση με τον kurt στα φωνητικά για να πειστείτε..

hole ft. kurt cobain - asking for it

9. Όλοι νομίζουν ότι τα 50s είναι η δεκαετία της αθωότητας, με γλυκανάλατα τραγούδια του Πατ Μπουν και της Ντόρις Ντέϊ, και τα εκνευριστικά clean cut φιλμς του Elvis. Υπήρχε όμως και η σκοτεινή πλευρά.. γιατί που αλλού να εντάξει κανείς αυτό το συγκρότημα με το ύποπτο όνομα 'the four skins' που τόλμησε να κυκλοφορήσει το 1954 ένα single με α.υ.τ.ό.ν. τον τίτλο?

the four skins - her vagina

10. Το πρώτο μισό του 1994 έμενα σε μια Ολλανδική πόλη, και αναπόφευκτα, ενημερωνόμουν για τις μουσικές κυκλοφορίες από το Ολλανδικό ραδιόφωνο. Μια μέρα λοιπόν, κι ενώ περίμενα πως και πως μια μετάδοση του νέου single του Mozzer, έπεσα πάνω σ'αυτό

melanie

Να πω ότι δεν τρελάθηκα από χαρά με την ποιότητα του άσματος? το λέω.. Λίγες ημέρες μετά βέβαια κυκλοφόρησε το εκπληκτικό 'the more you ignore me..', το ακόμη εκπληκτικότερο Vauxhall & I [ποτέ δε θα ξεχάσω την εβδομάδα που ήμουν στην Αγγλία και αυτό ήταν στο #1.. αλλά αυτά είναι για κάποιο άλλο post..] και φυσικά τη Melanie την έφαγε η μαρμάγκα.. ώσπου μετά από πολλά χρόνια έπεσε στα χέρια μου το παραπάνω mp3 με α.υ.τ.ή. ακριβώς τη μετάδοσή του από το Ολλανδικό ραδιόφωνο! Είναι πράγματι λοιπόν ο φίλος μας που τραγουδάει? Κι αν ναι, γιατί δεν είχε η Melanie την τύχη της Sheila, του Dagenham Dave, του William και τόσων άλλων??

Αυτά για τώρα, από βδομάδα όχι άλλα trash σκυλάδικα, το υπόσχομαι, πίσω στη σουηδική indiepop.. [εκτός βέβαια και αν θέλετε να ακούσετε το άλλο μεγάλο σουξέ, τα 'τρίποντα' -> "τέρμα τέρμα, με παύλα και τελεία, αφού σ'αρέσουν τρίποντα μην κάνεις την κυρία"]

Marc Almond, Principal, Thessaloniki, 30.03.2007

Η συναυλία του Marc Almond είχε ώρα έναρξης τις 10μμ και ο ύπνος που με πήρε ως τις 8.30 με έκανε να αγχωθώ λιγάκι. Όταν βέβαια συνειδητοποίησα πως κοιτούσα ένα ρολόι από αυτά που είχα ξεχάσει να γυρίσω μπροστά, δε θέλετε να ξέρετε τι συνέβη. Παρ'όλα αυτά κατάφερα να βρίσκομαι στις 10 ακριβώς στο Principal, το οποίο βρίσκεται αρκετά έξω από τη Θεσσαλονίκη. Όλα αυτά σας τα λέω ως ελαφρυντικό για το ότι δεν απόλαυσα τη συναυλία, καθώς τουλάστιχον για τις δύο πρώτες ώρες μετά από οποιοδήποτε ύπνο, αρκεί να φωνάξετε μπροστά μου τη λέξη 'τσιγάρο' τρεις φορές για να αρχίσω να φταρνίζομαι.. Και το Principal φυσικά ήταν χθες ένας τεράστιος τεκές. Το show του Marc δεν ήταν κανονική συναυλία, αλλά ένα είδος 'dark cabaret', τουλάστιχον κατ'όνομα.. Οπότε το ηλικίας 30++ [για να μην πω 40++] κοινό αισθάνθηκε την υποχρέωση να γεμίσει την αίθουσα με καπνό, έτσι για να εγκλιματιστούμε καλύτερα. Ακόμη κι ο ίδιος ο Almond το σχολίασε "ακόμη δεν απαγορεύτηκε το κάπνισμα στην Ελλάδα?", κι όταν κάτι του απάντησαν "Μα είμαι τραγουδιστής, γκουχ, γκουχ!!", για να το πάρει απόφαση.. "Εντάξει, όταν έρχομαι στη χώρα σας θα το ανέχομαι.."

Και με το δίκιο του, γιατί τέτοιο πολυπληθές κοινό δε θα βρίσκει κι εύκολα πλέον. Όχι ότι δεν το αξίζει βέβαια, χτες ήταν εξαιρετικός και η φωνή του σε θαυμάσια φόρμα. Τα περισσότερα τραγούδια ήταν άγνωστα στο μεγαλύτερο μέρος του κοινού [και σε μένα] και ο Marc μας ευχαρίστησε για την υπομονή μας στο τέλος. Όλα ήταν στο γνωστό μελοδραματικό του στυλ, ξεκίνησε με ένα νέο τραγούδι με τίτλο 'i have lived' και συνέχισε με ένα overdramatic, over the top, έως και over the rainbow ρεπερτόριο [σίγουρα θα'ταν κι αυτός πέρυσι σε μια γωνιά του Κάρνεγκυ Χωλ, τρώγοντας το καπέλο του, παρακολουθώντας τον Rufus Wainwright]. Βέβαια μας ευχαρίστησε παίζοντας και τις τρεις διασκευές, από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του, στα δύο encore. [ένα rockier 'tainted love', το 'sth's gotten hold of my heart', κι ένα απόλυτο highlight 'if you go away']

Συν τοις άλλοις το κοινό ήταν καθισμένο σε τραπέζια, οπότε για μια μοναχική και συναχωμένη ψυχή όπως ο γράφων, ήταν λίγο περίεργο να κάθεται στο bar.. Κάποιοι γνωστοί μου βέβαια κάθονταν πρώτο τραπέζι πίστα αλλά ο Marc τους απογοήτευσε καθώς δεν έπαιξε το παρακάτω τραγούδι..

marc almond - what makes a man

C: You D: The Road Home

Το σημερινό post είναι λίγο τεμπέλικο, το παραδέχομαι [σκέφτομαι τελικά να πάω και στον Marc Almond κι έχω ήδη κουραστεί στην ιδέα και μόνο..] Τους Σουηδούς Mixtapes and Cellmates τους ξανα-ανακάλυψα χάρη σ'αυτό το post του gsus.

Μια ιδέα για ένα τραγούδι, ένα συνθεσάϊζερ, τρία αγόρια, ένα υπνοδωμάτιο, ένα υπόγειο.. και το πρώτο τους EP ήταν γεγονός το 2005, με τίτλο Juno. Ένα αγόρι κι ένα κορίτσι αργότερα, κυκλοφορεί και το δεύτερο EP, το Σεπτέμβριο που μας πέρασε, με τίτλο If There Is Silence, Fill It With Longing, απ'όπου και το σημερινό τραγούδι - δίλημμα. Στις 21 Μαρτίου κυκλοφόρησε και το ντεμπούτο άλμπουμ τους με τίτλο το όνομά τους.

Τι ήταν αυτό που με οδήγησε στο να παρουσιάσω τους M&C τόσο σύντομα μετά τον gsus αντί να περιμένω κανένα μήνα για ξεκάρφωμα? Μα το υπέροχο αυτό τραγούδι που [παρα]μοιάζει σα να ξεπήδησε μέσα από το μνημειώδες indiepop ντεμπούτο των Radio Dept

mixtapes & celltapes - C: you D: the road home

Black Skinheads In White Pants

[ωχ πάλι θα'χω επισκέψεις από Τεξανούς γελαδάρηδες..]

Ενενήντα ένα δευτερόλεπτα. Τόσο διαρκεί το σημερινό μας τραγούδι, θα σας αποζημιώσει όμως γιατί δικαιώνει εντελώς τον καταπληκτικό του τίτλο. Η indiepop χιονοστιβάδα που λέγεται Black Skinheads In White Pants, αλλά και άλλα θαυμάσια τραγούδια όπως τα if the world had cookies, girlkillsbear και φυσικά.. the robots in my room were playing arena rock βρίσκονται στο άλμπουμ των softlightes που μόλις κυκλοφόρησε και λέγεται say no the being cool - say yes to being happy [έστω κι αν οι ίδιοι προσπαθούν να είναι cool ίσως και λίγο περισσότερο απ'ότι θα'πρεπε, το παραδεχομαι..]. Οι Καλιφορνέζοι Softlightes όμως δεν είναι ένα συγκρότημα που θα σας κάνει απλά να γελάσετε με τους τίτλους των τραγουδιών τους. Θα σας κάνουν και να χαμογελάσετε με τους όμορφους στίχους τους και τις υπέροχες μελωδίες τους. Ότι πρέπει καθώς υποδεχόμαστε την άνοιξη δηλαδή..

Softlightes - Black Skinheads In White Pants

το video του hit του δίσκου είναι όντως πολύ καλό



ε τι, χωρίς τα ρομπότ θα σας άφηνα?

softlightes - the robots in my room were playing arena rock

Everybody Is Lonely

"Early on the band had a reputation of making grown men cry and it has followed them ever since". Μια πολύ χαρακτηριστική γραμμή από το βιογραφικό των Σουηδών Weeping Willows που φιλοξενούμε σήμερα.. Επιπρόσθετα στο πεδίο 'sounds like' της σελίδας τους στο myspace αναφέρουν μόνο τον elvis και τον morrissey. Νομίζω λοιπόν πως ξεμπερδέψαμε νωρίς νωρίς με τα του ήχου τους.. Βέβαια οι W.W. δεν είναι τίποτε παιδάκια, το fear and love που κυκλοφόρησε το Φεβρουάριο στη Virgin είναι το πέμπτο τους άλμπουμ στα δέκα χρόνια που υπάρχουν ως συγκρότημα, ενώ έχουν επίσης κυκλοφορήσει και αρκετές συλλογές, EPs και singles. Προσωπικά τους έμαθα με το προηγούμενο άλμπουμ τους, το presence του 2004, ένα από τα πιο αγαπημένα μου άλμπουμ εκείνης της χρονιάς, γεμάτο με επικούς indie ύμνους. Το νέο τους άλμπουμ είναι λιγότερο φιλόδοξο, πιο γήινο και πιο ακουστικό. Για το τραγούδι που διάλεξα, όχι απλά προσυπογράφω τους στίχους, τους έχω στείλει ήδη εξώδικο για κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας..

weeping willows - everybody is lonely

και απλά δε θα μπορούσα να μην ανεβάσω και το συνταρακτικό αυτό τραγούδι από το προηγούμενο άλμπουμ..

weeping willows - skin on skin

Look into my eyes and you will see
how much you mean to me
and the trembling hands I'm holding out
they're eager to receive.
The sweet is never sweet
without the sour.
My mouth is full of words and clues
waiting to be heard by you
skin on skin, skin on skin
please let me in
skin on skin
please let me in
under your wing.
I don't want to talk about
the feelings that I have for you
I just want to hear your beating heart
and let the silence glow.
The sweet is never sweet
without the sour.
My mouth...

το touch me είναι η μεγαλύτερη επιτυχία τους..

Start, Alla Program; Spel

Φυσικά, από τον τίτλο και μόνο, έχετε ήδη καταλάβει ότι οι προσκεκλημένοι μας σήμερα είναι Σουηδοί. Η καταπληκτική λοιπόν pop του κουαρτέτου των Elenette έρχεται κατευθείαν από τη Στοκχόλμη και είναι εντελώς 80s αλλά με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο από αυτόν που περιμένετε. Δεν ξέρω πως να το εξηγήσω ακριβώς, δεν είναι αυτό το προβλέψιμο kitsch new wave στυλ που κοπιάρουν τα περισσότερα αντίστοιχα συγκροτήματα, οι Elenette καταφέρνουν να σκαρώσουν νοσταλγικά synthpop τραγουδάκια σαν να βγήκαν μόλις από το φούρνο [μοντέλο 1984..]

ακούστε για παράδειγμα το καταπληκτικό..

elenette - start, alla program; spel

και αφού κολλήσετε για μέρες με τα υπέροχα na na na na na na της rebecka μπορείτε να πείτε και στο φίλο σας το winter τι ακριβώς θυμίζει γιατί σπάει το κεφάλι του εδώ και μέρες..

παραδόξως, ούτε η labrador ούτε καμιά άλλη σουηδική εταιρία τους έχει υπογράψει ακόμη..

On My Way To Go, Boy

Την άχαρη αυτή μέρα της εβδομάδας που ονομάζεται Δευτέρα προσπαθώ να δίνω ρεπό στον εαυτό μου από το blog, καθώς από τη μία η κούραση της πρώτης μέρας στη δουλειά είναι μεγάλη, κι από την άλλη οι περισσότεροι τότε είναι που διαβάζουν τα post του Σαββατοκύριακου. Σήμερα όμως ομολογώ ότι περίμενα πως και πως να τελειώσουν μια και καλή τα του Φεστιβάλ Ντοκυμαντέρ Θεσσαλονίκης για να ανεβάσω αυτό το post, για ένα από τα καλύτερα και απολαυστικότερα άλμπουμ που άκουσα τελευταία, έστω κι αν κυκλοφόρησε πέρυσι.

Συν τοις άλλοις, είναι ένα βρετανικό άλμπουμ, και είναι, επισήμως, το πρώτο βρετανικό άλμπουμ για το οποίο θα ορκιζόμουν ότι μας έρχεται από τον Καναδά. Γιατί οι κύριοι Tap Tap δεν είναι από το Τορόντο αλλά από το Reading, και ακούγοντάς τους θα τους θυμηθείτε όλους : Wolf Parade, Animal Collective, CYHSY κλπ [όχι ότι όλοι αυτοί είναι Καναδοί, αλλά τέλος πάντων..]. Το καταπληκτικό άλμπουμ τους έχει τίτλο Lanzafame και για τιμωρία που μου διέφυγε πέρυσι θα ανεβάσω όχι ένα αλλά τρία τραγούδια [ωραία τιμωρία..]. Δυστυχώς η handmade περιορισμένη έκδοσή του έχει εξαντληθεί, τουλάχιστο θα κυκλοφορήσει συντομα σε βινύλιο..

tap tap - way to go, boy

tap tap - on my way

tap tap - to our continued friendship

The Sunday Edition : National Holiday

Δε θέλω τώρα να σας εκνευρίσω περισσότερο [απ'όσο συνήθως] αλλά πόσο ταιριαστή ήταν αυτή η τεσσάρα με τη σημερινή ημέρα.. πόσο γέλασα δε λέγεται.. ίσως έτσι έρθουμε λίγα στα ίσια μας, και ασχοληθούμε με μερικά πιο σημαντικά προβλήματα, έτσι για αλλαγή. Anyway, λόγω της ημέρας θυμήθηκα μερικά από τα πιο αγαπημένα μου ελληνικά τραγούδια, έστω κι αν δεν έχουν, τα περισσότερα ελληνικό στίχο:

1. Raining Pleasure - Sad Universe

Παραδόξως, οι Raining Pleasure δε συμπεριέλαβαν ποτέ το ωραιότερο τργαούδι τους σε κάποιο άλμπουμ. Αν δεν κάνω λάθος το υπέροχο θλιμμένο τους σύμπαν υπάρχει μόνο σε ένα compilation cd του περιοδικού pop + rock. Τότε βέβαια είχαν αυτή την πολυτέλεια γιατί έγραφαν σπουδαία τραγούδια. Εν αναμονή του νέου τους άλμπουμ, με εντελώς νέο ήχο όπως ακούγεται..

2. South of no North - Sha la la

Χρόνια το έψαχνα αυτό το τραγούδι, που παιζόταν πολύ συχνά στις εκπομπές της τότε ΕΤ2, σε διάφορα μουσικά διαλλείματα, και μου θύμιζε Joy Division. Οι SONN eείχαν κι αυτοί την τύχη όλων των ελληνικών συγκροτημάτων με αγγλόφωνο στίχο, τους έφαγε η μαύρη νύχτα. Είχαν όμως φανατικούς οπαδούς και πριν λίγα χρόνια αν θυμάμαι καλά ξανασχηματίστηκαν για κάποιες εμφανίσεις στην Αθήνα..

3. Jaywalkers - You can't be happy all the time

Δεν έκανα κάποιο research για το σημερινό post, αλλά αν δε με απατά η μνήμη μου, οι Jaywalkers πέτυχαν να αναφέρονται σε κάθε αφιέρωμα στην ελληνική σκηνή των 80s έχοντας κυκλοφορήσει μ.ό.ν.ο αυτό το καταπληκτικό single. Με τον δικηγόρο των Cure να παραμονεύει στη γωνία, ίσως αποφάσισαν ότι θα'ταν καλύτερο να το διαλύσουν.. Εμένα πάντως που δε μου άρεσαν ποτέ ιδιαίτερα οι Cure [εκτός από 3-4 τραγούδια, τι να κάνω, ή μ'αυτούς θα ήσουν ή με τους Smiths, και φυσικά δε νοείται σύγκρισις..], αυτό το τραγούδι μου αρέσει περισσότερο από το boys don't cry

4. pillow - my music

Σπουδαία ελληνική pop μπάντα των 90s που ατύχησε ως προς τη χώρα καταγωγής της, καθώς αν ήταν Βρετανοί θα'χαν γνωρίσει σίγουρα την επιτυχία που τους άξιζε. Και αυτοί δεν κυκλοφόρησαν παρά μόνο ένα EP, [δυστυχώς τότε δεν υπήρχε myspace για να γίνουν περισσότερο γνωστοί] και χάθηκαν.. συνεχίζουν όμως να μας χαρίζουν υπέροχη pop μουσική ως μέλη των lιarbirds [αλλά και των wild honey και jackie breaks..]

5. άγνωστο..

το hidden track της καταπληκτικής συλλογής try a little sunshine του 1999 δε μπήκα ποτέ στον κόπο να το ψάξω περισσότερο, για να μη χαλάσω το μυστήριο.. είναι απλά υπέροχο..

to be continued..

[αι εθνικαί εορταί είναι πολλαί δόξα τω θεώ..]

Monika & Five Star Hotel, Αποθήκη Γ, Θεσσαλονίκη, 24.03.2007

Η αλήθεια είναι πως δεν πηγαίνω ποτέ στα πάρτυ του Φεστιβάλ, γιατί συνήθως βλέπω κάποια ταινία εκείνη την ώρα, οπότε είχα ξεχάσει για το συγκεκριμένο πάρτυ - συναυλία της Monika. Έτσι, όταν αποφάσισα ότι αρκετά film είδα για φέτος, το θυμήθηκα, οπότε και κατηφόρισα για άλλη μια φορά στο λιμάνι.. και χαίρομαι που το έκανα. Οι Five Star Hotel ήταν μια ευχάριστη έκπληξη, καθώς διαθέτουν δύο στοιχεία που τα περισσότερα ελληνικά συγκροτήματα δυστυχώς δεν έχουν: α. ωραία pop τραγούδια β. έναν τραγουδιστή με πραγματικά πολύ ωραία φωνή. Ήταν όλοι εκεί λοιπόν χθες, οι Pulp, ο Morrissey, οι Inspiral Carpets.. μέχρι και My Life Story μου θύμισαν. Ο ήχος ήταν βέβαια μπουκωμένος ως συνήθως, αλλά η όμορφη νοσταλγική pop των 5*Η μας αποζημίωσε πλήρως. Τους εύχομαι τα καλύτερα..

Η Monika από την άλλη μου άφησε ανάμεικτες εντυπώσεις. Εξαιρετική φωνή, πολύ καλή live απόδοση των τραγουδιών στο πιάνο, όταν όμως μπήκαν και οι υπόλοιποι μουσικοί η όλη συνταγή άρχισε να γίνεται προβληματική [παρ'όλο που ο ήχος ήταν μια χαρά]. Δεν ξέρω, ίσως να ήταν ιδέα μου, αλλά το στίγμα της μουσικής που παίζει η Monika, δεν πέρασε ξεκάθαρα στο κοινό, κι αυτό πρέπει ίσως να το κοιτάξει. Γιατί αυτό που ακούσαμε δεν ήταν σίγουρα "acoustic/alternative/classical" αλλά crowd pleasing contemporary pop/rock.. Οι διασκευές στα Let me roll it & without you σίγουρα δε βοήθησαν [εντάξει δεν περίμενα να διασκευάσει και pixies..] και η ευαισθησία των κομματιών της όπως τα μάθαμε στο Myspace δεν πέρασε καθόλου στο κοινό [διορθώνω, δεν πέρασε καθόλου σε μένα..]. Αναμένουμε πάντως το άλμπουμ της για πιο ασφαλή συμπεράσματα, καθώς ταλέντο διαθέτει άφθονο..

τα παρακάτω τραγούδια όμως είναι σούπερ..

monika - are you coming with us

5 * Hotel - underground

9th T.D.F. : Day 8 : Friday 23.03.2007

1. This Is London 1939-2005:The Beginning And The End, (2006), Aris Fatouros, (Greece) * *

Για να πω την αλήθεια περίμενα περισσότερα από αυτό doc μικρού μήκους (28') ή τουλάχιστο περίμενα κάτι διαφορετικό. Δεν υπάρχει αφήγηση, δηλώσεις, συνεντεύξεις, παρά μόνο ηχητικά αποσπάσματα από ραφιοφωνικές εκπομπές της Ελληνικής Υπηρεσίας του BBC ντυμένα με χαρακτηριστικές εικόνες της εκάστοτε περιόδου. Η θεματολογία όμως που διάλεξε ο κ. Φατούρος είναι που απογοητεύει. Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, δικτατορία, κυπριακό, τέλος. (μ'ένα μικρό απόσπασμα από την τελευταία εκπομπή και την παρουσίαση των συνεργατών της υπηρεσίας). Μόνο αυτός ήταν λοιπόν ο ρόλος της Ελληνικής Υπηρεσίας του BBC? Η ενημέρωση και η αυθεντική 'ελληνική' φωνή σε περιόδους κρίσης? Το ξέρω ότι με τη σημερινή πολυφωνία μπορεί και να υποτιμώ μια τέτοια ενημέρωση, ειδικά σ'εκείνους τους δύσκολους καιρούς, απλά θα ήθελα να είχε αξιοποιηθεί περισσότερο το τεράστιο πολιτιστικό υλικό με συνεντεύξεις και εκπομπές ονομάτων (Κάλλας, Χορν κλπ) που φευγαλέα περνάνε μπροστά από τα μάτια μας ως εικόνες ενώ ακούμε τη φωνή του Μητσοτάκη..

Να πω στο σημείο αυτό ότι έξτρα πόντους δυσαρέσκειας προσέθεσε η κυρία που πήρε το μικρόφωνο [και δεν το άφηνε] πριν την έναρξη της προβολής, και όλο νάζι μας πληροφόρησε ότι αυτή θα καθυστερήσει 5' διότι "περιμένουμε τον κόσμο που έρχεται από το Ολύμπιον" [τις φίλες της δηλ. τη Ντόντυ και την Σίντυ, που κοντοστάθηκαν λίγο στη βιτρίνα του Χόντου, να βγάλουν και λίγο τη γόβα που τους στένευε..]. Λέω λοιπόν να εισηγηθώ του χρόνου να μου στέλνουν το πρόγραμμα προς έγκριση από πριν, για να έχω το χρόνο να τρέχω από τη μια αίθουσα στην άλλη.. αλλά κάτι μου λέει πως όλο και κάπου θα παραπέσει η πρότασή μου..

Στο θέμα μας! Να το δω? : Στην ΕΡΤ που αναμφίβολα θα παιχθεί, αν μη τι άλλο για το ηχητικό ντοκουμέντο της απαγγελίας των στίχων του Σεφέρη από τον ίδιο τον ποιητή, ως ένδειξη και μόνο για το τι θα μπορούσε να πετύχει [ελπίζουμε σε sequel]

2. Prirechnyy-The Town that no Longer Exists, (2006), Norway, Tone Grottjord, * * *

Η ζωή στη ρώσική πόλη Prirechnyy με τους 65 εγγεγραμμένους, και τους ακόμη λιγότερους πραγματικούς κατοίκους. Οι ασχολίες τους, οι αναμνήσεις τους, τα παιδιά τους που έχουν φύγει στις πόλεις [εννοείται ότι είναι όλοι ηλικιωμένοι..], οι εκδηλώσεις τους - κατάλοιπα της εποχής της Σοβιετικής κυριαρχίας, οι ερωτικές τους αντιζηλίες (!!), αλλά και οι πολιτικές [κορυφαία στιγή το προεκλογικό φυλλάδιο του ενός, όπου τονίζει ως βασικό επιχείρημά του, το ότι ο ίδιος είναι υγιέστατος, ενώ ο αντίπαλός του έχει κάνει τέσσερις εγχειρήσεις ανοιχτής καρδιάς..], παγωμένες εικόνες εγκατάλειψης και μοναξιάς, θαρρείς από μια άλλη εποχή..

Να το δω? : κάτι μου λέει πως δεν το ρωτάς και με ιδιαίτερο ενδιαφέρον..

3. The End Of The Neubacher Project, (2006), Austria/Netherlands, Marcus J. Carney, * 1/2

Εδώ θα μπορούσα να μιλάω για ώρες. Αυστριακός νέος, αποφασίζει να διηγηθεί την ιστορία της οικογένειάς του, κινηματογραφούμενης επί οκτώ χρόνια, με σκοπό να ξεσκεπάσει και να ξορκίσει το ναζιστικό της παρελθόν. Όλα ξεκινούν ωραία, ξεμπροστιάζεται ο Ναζιστής αδερφός του παππού, η γιαγιά που είναι στα τελευταία της και παρ'όλα αυτά δε δείχνει να καταλαβαίνει καν το λόγο για τον οποίο θα'πρεπε να πει κάτι αρνητικό για την τότε κατάσταση με τους Εβραίους ("για μένα η κατάσταση ήταν μια χαρά, για τους Εβραίους δε νομίζω και τόσο"), ο θείος που ούτε κατά διάνοια δεν αισθάνεται ντροπή ή ενοχές για την οικογένειά του.. γενικότερα καυτηριάζεται όχι μόνο η στάση της οικογένειας, η στάση δηλ. του να παρουσιάζεσαι [αλλά και πραγματικά να αισθάνεσαι] ως θύμα ενώ είσαι σαφέστατα ο θύτης, αλλά και ολόκληρης της χώρας, που δεν έχει αποδεχθεί την ενοχή της, τόσα χρόνια μετά.. Άψογα όλ'αυτά, η ταινία τελειώνει κι ο ένας μετά τον άλλον οι θεατές εκφράζουν τα [υπερ]θετικά τους σχόλια προς το σκηνοθέτη, όμως το συγκεκριμένο θεατή [εμένα βρε!] κάτι τον ενοχλεί, έστω κι αν δεν έχει τα κότσια να το αναφέρει..

Γιατί, λυπάμαι, εκτός από την πολιτική διάσταση με την οποία συμφωνώ απόλυτα, υπάρχει και η ανθρώπινη. Ο Carney από ένα σημείο και μετά σταματά να ασχολείται με το θέμα και στήνει ένα οικογενειακό reality, ο ίδιος, ο πατέρας του που ζει στην Αμερική και που δε γνώρισε ποτέ [οπότε ας του χώσω την κάμερα στη μούρη τώρα που δέχθηκε να με συναντήσει μετά από 18 χρόνια], η μητέρα του, στην οποία και εστιάζει περισσότερο, οι φόβοι της, η ενδόμυχη προσπάθειά της να ξορκίσει το παρελθόν βοηθώντας ορφανά από την Ουκρανία.. όταν όμως αυτή προσβάλλεται από καρκίνο, δε μπορείς παρά να σκεφτείς ότι ο Carney έχει κερδίσει το joker [ή έστω μια υποψηφιότητα στα Όσκαρ για καλύτερο ντοκυμαντέρ] Δε χάνει ευκαιρία να κινηματογραφήσει τον εαυτό του ενώ του μιλάει στο τηλέφωνο για τις εξετάσεις της, και τη μετάσταση του καρκίνου, ενώ κάθεται δίπλα της στο κρεβάτι του νοσοκομείου λίγο πριν πεθάνει, και μετά βίας αναπνέει..

Όσο κι αν εκ δήλωσε έπειτα πως του πήρε μεν οκτώ μήνες, αλλά η μητέρα του δέχθηκε τελικά να κινηματογραφηθεί, και πως η κάμερα ήταν πάντα παρούσα οπότε αναπόφευκτα επηρρέαζε τις σχέσεις μεταξύ τους, βρήκα το όλο project από εξυπνακίστικο στην καλύτερη περίπτωση, μέχρι ανήθικο και απάνθρωπο στη χειρότερη.. Τι να πω, αν θεωρείται 'γενναίο', όπως σχολίασαν 2-3 θεατές, και όχι κατάπτυστο, το ότι κάποιος τοποθετεί μια κάμερα στο νεκροκρέβατο της μητέρας του δείχνοντάς τη να αργοπεθαίνει, και τον ίδιο περίλυπο μεν, μέσα στο πλάνο δε, τότε κάτι δεν πάει καλά με μένα..

Να το δω? : μη σε πάρω και στο λαιμό μου, όλοι, μα όλοι, ενθουσιάστηκαν..

4. Jack Smith and the destruction of Atlantis, (2006), Mary Jordan, (USA), * * * *

Εξαιρετικό, συναρπαστικό film, για τη ζωή και το έργο ενός από τους σημαντικότερους και επιδραστικότερους [όπως αποδείχθηκε] avant garde καλλιτέχνες του 20ου αιώνα. Ομολογώ ότι δεν είχα καν ακουστά τον Jack Smith. Performance artist, σκηνοθέτης, ηθοποιός, φωτογράφος.. καμιά ταμπέλα δε μοιάζει ικανή να περιγράψει επακριβώς αυτό το φαινόμενο. Αντισυμβατικός, cult, camp.. τρελοκομείο σκέτο! Το πως κατάφερε και έδρασε μ'αυτόν τον τρόπο στη συντηρητική Αμερική του '50, ακόμη και του '60 είναι πραγματικά άξιο απορίας και θαυμασμού. Αντικαπιταλιστής, δεν ολοκλήρωσε παρά μόνο μία 'ταινία', το Flaming Creatures [αυτό πρέπει να βρεθεί οπωσδήποτε!], και τίποτε άλλο, αρνούμενος να συμβιβαστεί με το 'καλλιτεχνικό' κύκλωμα που απομυζεί τον καλλιτέχνη, ευνουχίζει και λογοκρίνει την τέχνη με σκοπό το κέρδος. Χαρακτηριστική είναι η περιγραφή της σχέσης του με τον Warhol [του οποίου οι ταινίες μπροστά στο έργο του Smith, είναι κάτι σαν τη Χιονάτη με τους εφτά νάνους..]. Ο Smith τον απεχθανόταν μεν για την εμπορικοποίηση τη ςτέχνης του, δέχθηκε όμως να εμανιστεί σε ταινίες του. Ο δε Warhol δήλωσε πως αν έκλεβε από κάποιον αυτός θα ήταν μόνο ο Jack Smith [του έκλεψε ας πούμε τον πρωταγωνιστή-μούσα-drag queen Mario Montez], ενώ εντυπωσιακή είναι η αντιπαράθεση σκηνών από το έργο του Smith με σκηνές από το Satyricon του Fellini, που καθιστούν εμφανέστατη την επιρροή του Smith στο έργο του σπουδαίου Ιταλού σκηνοθέτη..

Ο Jack Smith πέθανε από AIDS το 1989, όπως ο ί.δ.ι.ο.ς. επεδίωξε ["δεν είναι ο πιο glamorous τρόπος να πεθάνεις?"]. Στο καταπληκτικό αυτό φιλμ της Mary Taylor παρελαύνει όλο το αμερικάνικο underground σε μια ανεπανάληπτη παρουσίαση του κλίματος της εποχής [απολαυστικός όπως πάντα ο John Waters], με πλούσιο οπτικό και ηχητικό υλικό [ποτέ μα ποτέ δεν έχω δει τόσο κόσμο να παρακολουθεί τα end credits μιας ταινίας με τόση προσήλωση.. υπήρχε βέβαια κι άλλος λόγος που δε θα τον προδώσω..]

Να το δω : Την Κυριακή στις 23.00 στο Ολύμπιον οπωσδήποτε. Αν μη τι άλλο, να το παίζεις και υπεράνω κάθε φορά που κάποιος εκθειάζει τον Warhol βρε αδερφέ!

Περισσότερα εδώ

κι ένα μικρό δείγμα από jack smith εδώ..

9th T.D.F. : Day 7 : Thursday 22.03.2007

1. Awesome; I Fucking Shot That!, (2006), Nathanial Hornblower, (USA), * * 1/2

Άλλη μία μεταμεσονύκτια προβολή στο Ολύμπιον με μεγαλύτερη της μισής ώρας καθυστέρηση, και ευτυχώς ήταν το μοναδικό film που είδα χθες, ειδάλλως οι εκκωφαντικοί Beastie Boys με δυσκολία θα κάλυπταν το ροχαλητό του ανταποκριτή σας.. Το 'film' λοιπόν αυτό του Nathanial Hornblower aka Adam Yauch aka MCA δεν είναι τίποτε άλλο από μια μαγνητοσκόπηση της συναυλίας που έδωσαν στο Madison Square Garden της Νέας Υόρκης στις 9/10/2004. Μόνο που αυτή η μαγνητοσκόπηση έγινε με 50 κάμερες που μοιράστηκαν σε αντίστοιχους οπαδούς του γκρουπ, οι οποίοι διασκορπίστηκαν σε όλο το στάδιο.. Αυτό που πετυχαίνει λοιπόν η ταινία, να μεταδώσει δηλ. την αίσθηση μιας ζωντανής συναυλίας 'εκ των έσω' είναι αναμφισβήτητο. Οι εικόνες συχνά είναι θολές και κουνηνημένες, το μοντάζ καταιγιστικό [καθόμουν και μπροστά μπροστά, ήταν σα να είχα καταπιεί την 51η κάμερα..] Μην περιμένετε 'καλλιτεχνικά' πλάνα βεβαίως, η μόνη οδηγία που δόθηκε στους φαν ήταν "χορέψτε, φωνάξτε, κάνετε ότι θέλετε, αλλά συνεχίστε να τραβάτε", οπότε έχουμε αρκετά "δείξτε λίγο ενθουσιασμό για να μπείτε στο dvd!", μέχρι και την επίσκεψη του ενός στο WC [πολύ τοις μετρητοίς τις πήρε τις οδηγίες..].


Αυτό όμως που κλέβει την παράσταση σε μια ταινία χωρίς διαλόγους αλλά με ιαχές οπαδών [μεταξύ των οποίων κι ένας ενθουσιώδης Ben Stiller] και hip hop στίχους, είναι φυσικά η σουρρεαλιστική μετάφραση των τελευταίων.. ".. η γραμμή του ΟΤΕ είναι μάπα μα αδιαφορώ, γιατί τον έχω και πολύ πλαδαρό" anyone?.. [εντάξει, συνδύασα λίγο τα highlights, το ομολογώ..]. Δυστυχώς δε διαβάσαμε πουθενά το περίφημο 'μέγκλα' που πρόπερσι ήταν το γκραν σουξέ των μεταφραστών..

Να το δω? : Αφού χλωμό το κόβω να δεις ποτέ το real thing [είδες όμως τους papareamon, μη γκρινιάζεις..] δες τουλάστιχον αυτό..

9th T.D.F. : Day 6 : Wednesday 21.03.2007

1. Absolute Wilson, (2006), Katharina Otto - Bernstein, (USA - Germany), * * * *

Μια συναπαστική παρουσίαση της ζωής και -κυρίως- του έργου του Robert Wilson, του σημαντικότερου, για πολλούς, ονόματος στο χώρο του avant garde θεάτρου στο δεύτερο μισό του περασμένου αιώνα στις ΗΠΑ. Ο μη εξοικειωμένος με το έργο του θεατής -όπως εγώ- παρακολουθεί τη συναρπαστική ιστορία της ζωής αυτού του σπουδαίου ανθρώπου με το στόμα ανοιχτό: η προβληματική σχέση με τον πατέρα [πανταχού παρών σε κάθε αφήγηση ως το τέλος του film], η απόπειρα αυτοκτονίας, ο εγκλεισμός σε ψυχιατρική κλινική, η εργασία δίπλα σε παιδιά με προβλήματα προσαρμογής, η φυλάκιση στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια της δικτατορίας (!!), η ίδρυση της δικής του 'ακαδημίας', η υιοθέτηση ενός μαύρου κωφάλαλου παιδιού, και βέβαια... τα εκπληκτικά αποσπάσματα από τις περίφημες παραστάσεις του, παραστάσεις 24ωρες, εβδομαδιαίες, ταυτόχρονα διαδραματιζόμενες στις 5 ηπείρους του πλανήτη.. εικόνες και ρυθμοί καταιγιστικοί, όπως και αυτοί της ίδιας της ζωής του Wilson [και μόνο που βλέπεις ένα τυχαίο μηνιαίο του πρόγραμμα σε πιάνει ναυτία με τις 20 διαφορετικές πόλεις διαφορετικών ηπείρων που αναγράφονται..], διαρκής κίνηση, διαρκής ανησυχία.. από ένα αυθεντικά ανήσυχο πνεύμα.. Υπάρχουν βέβαια και τα αναμενόμενα καλά λόγια από φίλους και συνεργάτες, οι αφηγήσεις του ίδιου του Wilson, η αγωνία του όλα αυτά τα χρόνια για να βρει χρηματοδοτήσεις για τα ολοένα και πιο φιλόδοξα σχέδιά του, οι επιτυχίες αλλά και οι αποτυχίες [όπως το project του για την Ολυμπιάδα του Los Angeles που δεν ανέβηκε την τελευταία στιγμή λόγω έλλειψης χρημάτων.. που να φανταστεί ότι είκοσι χρόνια μετά θα προσφερόταν γη και ουρανός σε κάποιον που επηρρεάστηκε πάρα πολύ από αυτόν, για να πραγματοποιήσει κάτι αντίστοιχο σε μια άλλη Ολυμπιάδα..], αυτό όμως που κυριαρχεί είναι το μεγαλειώδες έργο ενός πραγματικά δημιουργικού ανθρώπου..

Να το δω? : Ακόμη και αν -νομίζεις πως- δε σε ενδιαφέρει το 'πειραματικό' θέατρο..

2. Schoolwave, (2006), Παύλος Τσιαντός, Ελλάδα, * * *

Ο σκηνοθέτης του 40λεπτου αυτού αφιερώματος στο γνωστό πλέον ετήσιο φεστιβάλ μαθητικών συγκροτημάτων μπορεί να μη μπόρεσε να παραστεί στην προβολή, τον εκπροσώπησαν όμως οι υπεύθυνοι της εφημερίδας schooligans οι οποίοι εμφανίζονται και στο film, ως υπεύθυνοι άλλωστε και της διοργάνωσης. Η κάμερα κινείται στους χώρους του φεστιβάλ και καταγράφει εικόνες και 'δηλώσεις' των βασικών πρωταγωνιστών, των παιδιών.. Ακόμη κι εγώ που η ενασχόληση με οποιονδήποτε τομέα δραστηριότητας αυτού του ηλικιακού γκρουπ ΔΕΝ είναι ακριβώς το φόρτε μου [είδατε πόσο κομψά το έθεσα?] ένιωσα μια ευχάριστη έκπληξη από τη φρεσκάδα, τη ζωντάνια, και, αντικειμενικά, το ταλέντο των περισσότερων παιδιών που εμφανίζονται [έστω και αν, σωστά, δεν υπήρχε κανενός ειδους ανταγωνισμός, παρά μόνο η χαρά της συμμετοχής μπροστά σε ένα πολυάριθμο ενθουσιώδες κοινό, της ίδιας βέβαια ηλικίας..]. Εντάξει το παραδέχομαι, ένιωσα και μια μικρή ζήλια..

Να το δω : Αν μη τι άλλο μπορείς να το δεις εδώ

3. Scott Walker : 30 Century Man, (2006), Stephen Kijak, UK - USA, * * * 1/2

Ο κ. Kijak μπορεί να μην έμεινε για το καθιερωμένο Q & A στο τέλος της προβολής, λόγω του προχωρημένου της ώρας, έκλεψε όμως τις εντυπώσεις με το χιούμορ του ["ποτέ δεν ξέρεις που θα συναντήσεις Scott Walker fans"] αλλά και με τα μπλουζάκια της ταινίας που πέταξε στο κοινό πριν αποχωρήσει.. Το film λοιπόν αρχίζει, και αυθόρμητα αρχίζουν οι συγκρίσεις με το πρώτο φιλμ της ημέρας. Εδώ δε δίνεται τόση μεγάλη έμφαση στο να παρουσιαστεί κάθε πτυχή του έργου και της ζωής του μυθικού αυτού τραγουδιστή, όσο στο γεγονός, και είναι όντως γεγονός] ότι "ο-Scott-Walker-μιλάει". Ο Scott Walker εμφανίζεται μπροστά στην κάμερα. Την οποία και επιτρέπει να εισβάλλει στο στούντιο ηχογράφησής του. Όπου έχει χτιστεί ένα μεγάλο ξύλινο κουτί για να αναπαραχθεί ο ήχος του να χτυπάς το χέρι σου πάνω στο μπαρ [or something..]. Όπου υπάρχει ένα μεγάλο κομμάτι κρέας για να αναπαραχθεί ο ήχος του.. να χτυπάς το χέρι σου πάνω σε ένα κομμάτι κρέας.. Ναι, κάπου εδώ ίσως καταλαβαίνετε γιατί ο Walker θεωρείται η Garbo της μουσικής βιομηχανίας, ο pop star που εγκατέλειψε μια πετυχημένη καριέρα για να γίνει ο αφοσιωμένος στην τέχνη του ερημίτης. Όπως είναι αναμενόμενο, για τη μεγαλύτερη φωνή της Αμερικης ever, που παραδόξως βρήκε από νωρίς καταφύγιο στη Βρετανία, οι καλεσμένοι δεν τσιγκουνεύονται τους διθυράμβους [david bowie, johnny marr, damon albarn, jarvis cocker, lulu, marc almond, cathal coughlan, radiohead, brian eno κλπ], ενώ ο ίδιος ο Walker εμφανίζεται αρκετά αμήχανος στη δύσκολη αποστολή του να μιλήσει για τον εαυτό του, χωρίς να γκρεμίζει βέβαια και το πέπλο μυστηρίου που τον καλύπτει όλα αυτά τα χρόνια..

Να το δω?: Αστειεύεσαι? Τόνισα ότι ακούγεται επί 90' ΑΥΤΗ η φωνή ή μου ξέφυγε?

Το trailer του Absolute Wilson [άντε να δω τι άλλο θα κάνω για σας..]

Χαρακτηριστικές σκηνές από το 30 Century Man

και ο Απόλλωνας από το Schoolwave, από τον οποίο περιμένουμε πολλά, και για τον οποίο κατέληξα τελικά ότι δεν είναι ο έλληνας Antony αλλά ο έλληνας Jeff Buckley

musica ficta - οδός ονείρων

9th T.D.F. : Day 5 : Tuesday 20.03.2007

1. Bakushi, (2007), Ryuichi Hiroki, (Japan), * * 1/2

Αντιγράφω από το πρόγραμμα:

Η λέξη bakushi σημαίνει αυτόν που ελέγχει το σκοινί ή που ασκεί την τέχνη του σκοινιού στο ιαπωνικό δέσιμο. Οι άνθρωποι αυτοί χρησιμοποιούν πολλά κομμάτια σκοινιού για να "δέσουν" ή να "δεσμεύσουν" τα κορμιά των μοντέλων σε σόου, περιοδικά και βίντεο που ειδικεύονται στο σαδομαζοχισμό. Η ταινία αναφέρεται στη ζωή αυτών των περίεργων επαγγελματιών στο ιαπωνικό δέσιμο που είναι γνωστό με την ονομασία "kinbaku".

Και ερωτώ [τον εαυτό μου] : δεν ήταν αρκετά προειδοποιητική αυτή η περιγραφή? Τι ήταν αυτό που με έκανε να περιμένω μία ώρα στο πράσινο δωμάτιο του Ολύμπιον, και άλλη μισή, όρθιος στην είσοδο, μια και καθυστέρησε η προηγούμενη ταινία, στη μία η ώρα τα μεσάνυχτα, μ'έναν λυσσασμένο αέρα απ'έξω? και τι ήταν αυτό που με κράτησε στην αίθουσα ως το τέλος αυτών των ενενήντα τεσσάρων εφιαλτικών λεπτών, όπου νεαρές κοπέλες δένονται, και δένονται.. και ξαναδένονται, [ενίοτε καίγονται με κεριά και μαστιγώνονται..] ουρλιάζοντας, από ανέκφραστους μεσήλικες επαγγελματίες του είδους? Διαστροφή? Η ανάγκη του να δεις κάτι που δεν έχεις ξαναδεί? Το καλύτερο που έχω να κάνω είναι να καταχωνιάσω τα παραπάνω στο συρτάρι με τα αναπάντητα ρητορικά ερωτήματα και να συνεχίσω τη ζωή μου.. έστω κι αν δε θα'ναι ποτέ πια η ίδια με πριν..

Το ξέρω θα ουρλιάξεις τώρα, αλλά.. να το δω? : Εγώ πάντως έκλεισα από Γιαπωνέζικη υποκουλτούρα! Όσο για σένα, ο θεός μαζί σου και... ποιος ειμ'εγώ που θα σου πω τι να κάνεις?

Γυρίζοντας στο σπίτι το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν ν'ακούσω αυτό το τραγούδι.. το είχα ανάγκη..

afri rampo - afri rampo


[με παίζετε ακόμη? θα'μαι καλό παιδί απο'δω και πέρα..]

The Pilgriming Vine

Κάνοντας ένα διαλειμματάκι από το φεστιβάλ ντοκυμαντέρ [αρκεί να σας πω ότι ο 'μεσημεριανός' μου ύπνος χτες ήταν από τις 20.00 ως τις 24.00 μμ..] ας ρίξουμε μια ματιά σε μια Καναδέζα τραγουδίστρια, την πρώτη παραδόξως μέσα από αυτό το blog αν δεν κάνω λάθος, η οποία λογικά θα γνωρίσει την επιτυχία μέσα στις επόμενες εβδομάδες με το ντεμπούτο της άλμπουμ Oh, My Darling. Και οι λόγοι φυσικά είναι αρκετοί. Είναι πολύ καλό, κυκλοφορεί από τη Rough Trade, κι επίσης, όπως διαπιστώνετε και μόνοι σας, υπάρχουν και λιγότερο όμορφες τραγουδίστριες εκεί έξω..

Η Basia Bulat λοιπόν είναι μεν Καναδέζα, αλλά η Rough Trade μάλλον [συν]εκτίμησε το γεγονός ότι κατάγεται από μια πόλη του Οντάριο που λέγεται.. Λονδίνο [χωρίς πλάκα, παρακολουθείστε πόσο πολύ θα αναφερθεί αυτό στα βρετανικά έντυπα, πως λέγαμε εμείς για τους REM από την Αθήνα όταν πρωτοβγήκαν?]. Το να πει κανείς ότι θυμίζει λιγάκι Shara Warden ή/και Cat Power ίσως είναι λιγάκι υπερβολικό [αλλά κάτι πρέπει να πει κι αυτός ο κανείς, καθώς εδώ που φτάσαμε δείξτε μου τον original καλλιτέχνη να πάω να υποκλιθώ ο blogger]. Στο site της αναφέρει μάλιστα πως μόλις τώρα έψαξε τον εαυτό της στο google και ενθουσιάστηκε με τις θετικές εντυπώσεις που προκαλεί η μουσική της, όπως αυτές αποτυπώνονται στα blogs. Δυστυχώς δε θα μπορέσει ποτέ να διαβάσει για τις θετικές εντυπώσεις του γράφοντα, αλλά τι να γίνει, θα το αντέξουμε κι αυτό..

Το αγαπημένο μου τραγούδι από το άλμπουμ είναι το..

Basia Bulat - the pilgriming vine

9th T.D.F. : Day 3 : Sunday 18.03.2007

1. A Song For Argyris, (2006), Stephan Haupt, Switzerland, * * * 1/2

Το story εν συντομία: Ο μικρός (3,5 χρόνων) Αργύρης Σφουντούρης βλέπει μπροστά στα μάτια του τους γονείς του να δολοφονούνται από τους Γερμανούς στο Δίστομο, τον Ιούνιο του 1944, λίγους μήνες πριν την λήξη του πολέμου. Χάνει επίσης, σ'αυτή τη λεγόμενη Σφαγή του Διστόμου, περισσότερους από τριάντα συγγενείς! Μπαίνει σε ορφανοτροφείο, αρχικά στην Ελλάδα κι έπειτα στην Ελβετία, όπου ανδρώνεται και σπουδάζει. Ασχολείται με μεταφράσεις ελλήνων λογοτεχνών και ποιητών (Καζαντζάκη, Ρίτσου κλπ), συμμετέχει με κάθε τρόπο στον αντιδικτατορικό αγώνα, λαμβάνει μέρος σε αποστολές του Ερυθρού Σταυρού στην Αφρική.. αλλά, ποτέ δε μπορεί να βρει τη γαλήνη, ποτέ δε μπορεί να ξεχάσει, ποτέ δε μπορεί να ξεπεράσει το γεγονός που σημάδεψε την παιδική του ηλικία. Ακόμη και τώρα αγωνίζεται για να δικαιωθεί η αγωγή που κατέθεσε αυτός και πολλοί συγχωριανοί του για αποζημιώσεις από τη Γερμανική Κυβέρνηση..

Για να πω την αλήθεια, πίστευα πως είμαι ένας από τους τελευταίους που θα ενδιαφέρονταν για ένα τέτοιο θέμα, δε βρίσκω τίποτε χρήσιμο στο να συντηρούνται αυτές οι μνήμες, στο να γίνονται παρελάσεις, στο να υπάρχει αυτό το σχεδόν ψυχροπολεμικό κλίμα στις σχέσεις μας με τους γείτονες.. τέλος πάντως αυτή είναι η ταπεινή μου άποψη. Ο Haupt όμως [και κυρίως ο ίδιος ο Αργύρης, ήταν κι αυτός παρών, όπως και πολλοί συγγενείς του, όπως και ο Δήμαρχος του Διστόμου, σε μια ιδιαίτερα φορτισμένη συγκινησιακά ατμόσφαιρα] βάζει βαθιά το μαχαίρι, και σ'αναγκάζει όχι μόνο να σκεφτείς, αλλά να πάρεις και θέση. Ο Αργύρης λοιπόν, δε συγχωρεί, όπως με άνεση απαντά στη σχετική ερώτηση μετά το τέλος της προβολής. Δε γυρίζει καν να κοιτάξει το Γερμανό Πρέσβη όταν αυτός αποφασίζει να παραστεί στο μνημόσυνο των πεσόντων και να ζητήσει συγγνώμη [στα ελληνικά]. Δεν είδε στα μάτια του τη μεταμέλεια και τη μετάνοια, ούτε και στη στάση όλου του Γερμανικού λαού, και δε μπορεί να συγχωρήσει, γιατί πιστεύει ότι αυτό θα'ταν σαν να τους δίνει άφεση αμαρτιών και την ευκαιρία να ξανακάνουν τα ίδια. Σκληρές κουβέντες, σκληρές όμως και οι πράξεις του 'εχθρού' που δε μπορούν να ξεχαστούν [στις σκηνές όπου οι ηλικιωμένες συγγενείς του περιγράφουν την κατάσταση στην οποία βρήκαν τους δικούς τους νεκρούς, θα δάκρυζε ως και ο Hitler].

Είναι λοιπόν η συγχώρεση τελικά ένα δώρο, μια προσφορά προς τον άλλον ή προς τον εαυτό μας? Και τι θα έπρεπε να κάνουμε.. να συγχωρήσουμε, να ξεχάσουμε, να κατηγορήσουμε, να κοιτάξουμε μπροστά? Το εντυπωσιακό είναι πως ο πρωταγωνιστής, αν όχι και ο σκηνοθέτης, δεν αφήνει το θεατή ν'αποφασίσει θέτοντας, απλά, τα ερωτήματα, όπως συνηθίζεται, αλλά παίρνει σαφέστατα θέση..

Να το δω? : Η επιλογή είναι δική σου

2. Dixie Chicks:Shut Up And Sing, (2006), Barbara Kopple, USA, ***

Αυτά που περιμένετε θα τα δείτε : Τον κ.Μπους να λέει τα δικά του, τους βλαχοτεξανούς να καίνε τα cd και να προτρέπουν τα δίχρονα παιδιά τους να βρίσουν τις Dixie Chicks, τον Τόμπυ Κηθ να θέλει να τις κλωτσήσει, τους δημοσιογράφους και τους παραγωγούς να πέφτουν ακόμη πιο χαμηλά από το ανεγκέφαλο κοινό, τη γυμνή φωτογράφιση με τις βρισιές γραμμένες στο κορμί τους και τη μάνατζερ να λέει "το έχεις για έξυπνο το αμερικάνικο κοινό για να καταλάβει το χιούμορ τους?".. όλα αυτά είναι εδώ και είναι αναμενόμενα. Τα μη αναμενόμενα είναι η θαρραλέα στάση του συγκροτήματος να πει όλη την αλήθεια γύρω από την υπόθεση. Το πως αμέσως έκαναν τη δήλωση γαργάρα και ζήτησαν συγγνώμη, το πως έκαναν αγωνιώδεις συσκέψεις επί συσκέψεων για να δούν τι θα πούνε μόλις επιστρέψουν στην Αμερική, το πως θα αντιμετωπίσουν την καριέρα τους απο'δω και πέρα για να μη χάσουν τους οπαδούς, την επιτυχία, τις πωλήσεις και, φυσικά, τα εκατομμύρια δολλάρια που αυτές αποφέρουν. Το μη αναμενόμενο είναι πως παρουσιάζονται τόσο πολύ αληθινές, "δε μπορούμε να πούμε πως παρασυρθήκαμε και πως μας ξέφυγε απ'το στόμα πάνω στον ενθουσιασμό μας στη συναυλία?" που όχι απλά θα τις συμπαθήσετε, αλλά θα τις αγαπήσετε, if i may say so [ειδικά αυτή που μοιάζει με την Τάμυ από τις Σαββατογεννημένες]. Κι επίσης είναι και κα.τα.πλη.κτι.κές τραγουδίστριες. Ευτύχησαν βέβαια να έχουν ένα φοβερό μάνατζερ [άγγλο, ευτυχώς γι'αυτές] κι ένα φοβερό παραγωγό [τον Rick Rubin, με τον ακόμη πιο φοβερό σκύλο], οπότε το ρίσκο που πήραν να ηχογραφήσουν ένα μη-κάντρυ άλμπουμ, όσο είναι βέβαια αυτό εφικτό για τις Dixie Chicks, απέδωσε τα αναμενόμενα. Και που να γυριζόταν το ντοκυμαντέρ μετά το Θρίαμβο των Grammys!.

Υπάρχουν βέβαια και οι άπειρες σκηνές με τα παιδιά τους [να μη μας δείξουν και τι καλές μητέρες είναι?] αλλά ακόμη κι αυτά τα σκασμένα είναι αξιολάτρευτα [α! μια ο Αργύρης, μια αυτές.. πρέπει γρήγορα ν'ακούσω λίγο Ράμσταϊν να'ρθω στα ίσια μου ο macho man..]

Να το δω : oh, you know you will..

Ε και τώρα ας μην το παρακάνω, και ας μη σας αφήσω με το καταπληκτικό τους τελευταίο χιτ [ή με καμιά Φαραντούρη που ακουγόταν κατά κόρον στο πρώτο φιλμ], οπότε ας χαντακώσω εδώ ένα πολύ καλό άλμπουμ που άκουσα επιτέλους σήμερα, αυτό των Βρετανών Cinematics [ορίστε, είναι και σχετικό το όνομά τους με το όλο κλίμα..]. Μετά το άνισο άλμπουμ των Bloc Party, το απογοητευτικά νερόβραστο των Kaiser Chiefs, και εν αναμονή των νέων Editors, οι Cinematics τους συνδυάζουν όλους -κυρίως τους τελευταίους-, αλλά και άλλους πολλούς, σε ένα πραγματικά πολλά υποσχόμενο ντεμπούτο άλμπουμ που φιλοδοξεί να τους ανεβάσει στον indie θρόνο της χώρας τους για φέτος. Το εναρκτήριο track, από τους ύμνους της χρονιάς..

the cinematics - race to the city

9th T.D.F. : Day 2 : Saturday 17.03.2007

1. Life In Loops, A Megacities RMX, (2006), Timo Novotny, (Austria), * * * 1/2

"Το πρώτο filmremix στην ιστορία". Πραγματικά πολύ πετυχημένη περιγραφή στο imdb για το πειραματικό μουσικό ντοκυμαντέρ του αυστριακού timo novotny. Ο τύπος παίρνει και ξαναμοντάρει υλικό από το film Megacities του αυστριακού Michael Glawogger από το 1997 , με εικόνες από τη ζωή σε μεγάλες μητροπόλεις του πλανήτη (Βομβάη, Τόκυο, Νέα Υόρκη, Μέξικο Σίτι, Μόσχα), το συμπληρώνει με δικό του υλικό αλλά και του ίδιου του Glawogger που δεν είχε συμπεριληφθεί στο αρχικό film, και προσθέτει την υπόκωφη electronica των sofa surfers, για να προκύψει έτσι ένα powaqqatsi για τη νέα χιλιετία.

Επαναλαμβανόμενα μοτίβα και εικόνες χωρίς labels και εξηγήσεις, η κάμερα μπαίνει στο μετρό του Τόκυο και βγαίνει σ'ένα εργοστάσιο στη Μόσχα. Στα πρώτα λεπτά ίσως φαίνεται προβλέψιμο και τετριμμένο, ίσως και λίγο δήθεν, με αισθητική βιντεοκλίπ, οι εικόνες χωρίς κάποια ιδιαίτερη ομορφιά ή 'καλλιτεχνική αξία', σα να κρατάει ο οποιοσδήποτε μια κάμερα περπατώντας στους δρόμους, σιγά σιγά όμως σε ρουφάει μέσα του, τα θέματα γίνονται λιγότερο αφηρημένα και περισσότερο ενδιαφέροντα, οι ρακοσυλλέκτες στο Γάγγη, τα τζάνκια στη Νέα Υόρκη, οι κολλημένοι με το manga έφηβοι στην Ιαπωνία, κοτόπουλα σφάζονται σε εργοστάσια, κόκκορες σφάζονται μεταξύ τους, στριπτίζ στο Μεξικό [συγκλονιστική σεκάνς], όλα υπό την ολοένα και πιο υπνωτικά επιβλητική μουσική των sofa surfers.

Να το δω? : Απολαυστικό ταξίδι [που να τρέχεις τώρα στο Γάγγη, το βλέπεις και ξεμπερδεύεις]



2. Tintenfischalarm (Octopusalarm), (2006), Elisabeth Scharang, (Austria), * * *

Να'το λοιπόν και το δεύτερο Αυστριακό φιλμ της ημέρας, εντελώς διαφορετικό βέβαια από το προηγούμενο. Ο/Η Alex γεννήθηκε ανήκοντας και στα δύο φύλλα. Ή σε κανένα από αυτά αν προτιμάτε. Οι γιατροί και οι γονείς του/της αποφάσισαν ότι θα'ταν καλύτερο να μεγαλώσει σαν κορίτσι και την υπέβαλλαν σε διαδοχικές εγχειρήσεις κατά τη διάρκεια της εφηβείας. Λίγο πριν κλείσει τα 30, παλεύοντας ακόμη να συνειδητοποιήσει το τι είναι, η Alex τηλεφωνεί στη ραδιοφωνική εκπομπή της Elisabeth Scharang και αφηγείται την ιστορία της. Η φιλία που αναπτύσσεται μεταξύ τους έχει ως αποτέλεσμα αυτό το ντοκυμαντέρ, οι συζητήσεις τους σε μία πορεία τριών χρόνων, και η πορεία της Alex, σωματική και ψυχολογική, προς τη μεγάλη αλλαγή που ονειρεύεται να πραγματοποιήσει στο σώμα της, μήπως έτσι καταφέρει να νικήσει το μεγαλύτερο εχθρό της, τη μοναξιά..

Το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον, καθόλου δύσκολο ή άβολο για το θεατή, τίποτε δε φαίνεται στημένο ή δραματοποιημένο, και οι λεπτομέρειες / πληροφορίες γύρω από το θέμα είναι εντυπωσιακές [1 στα 2000 νεογέννητα είναι ακαθόριστου φύλου, υπάρχουν τουλάχιστο 4000 διαφορετικοί γεννετικοί συνδυασμοί, κλπ. περισσότερα εδώ].

Να το δω? : Αν το πετύχεις κάπου, καλό θα ήταν να μην το χάσεις

Έπειτα από αυτό το overdose Αυστρίας, ο ανταποκριτής σας είχε όλη την καλή διάθεση να παρακολουθήσει και το ντοκυμαντέρ για τον Andy Warhol, ένα προειδοποιητικό όμως τηλεφώνημα της τελευταίας στιγμής τον απέτρεψε. Και ήταν φυσικά προειδοποιητικό ως προς τη διάρκεια [240']. Και επειδή α) δεν το γνώριζα, και όσο να'ναι όσο θα περνούσε η ώρα μια δυσφορία θα την ένιωθα ο σινεφίλ β) δε συνηθίζω να φεύγω στη μέση της προβολής όσο και αν δε μ'αρέσει αυτό που βλέπω, αποφάσισα λοιπόν να θυσιάσω τον Andy για μερικές πιο πεζές καϊπιρίνιες. Εκνευρίστηκα βέβαια κι εκεί, καθώς έμαθα ότι ένας φίλος θα πάει στο Σαν Φρανσίσκο 'για δουλειά' [" - τι θέλεις από το Σαν Φρανσίσκο? - να σε πατήσει το τραμ.."] αλλά αυτό δε σας ενδιαφέρει και πολύ..

Όχι, όχι, δεν είμαι κακός, απλά με σχεδίασαν έτσι, που έλεγε και η Τζέσικα Ράμπιτ..

Άντε και για το τέλος ένα δείγμα από το τελευταίο άλμπουμ των sofa surfers

sofa surfers - white noise

9th T.D.F. : Day 1 : Friday 16.03.2007

Και ο γύρος του κόσμου σε 10 ημέρες ξεκινάει λοιπόν.. Γιατί αν μη τι άλλο, ένα φεστιβάλ ντοκυμαντέρ είναι ακριβώς αυτό, μια περιήγηση σε μέρη που οι περισσότεροι από μας δεν πρόκειται να επισκεφθούμε ποτέ, και μάλιστα [σχεδόν] όπως είναι στην πραγματικότητα, χωρίς περιττά φτιασίδια και εικόνες - καρτ ποστάλ.

Βέβαια, όλα αυτά δεν παύουν να είναι μια εικονική πραγματικότητα, όπως και οτιδήποτε προβάλλεται σε μια σκοτεινή αίθουσα. Και αυτό το ένιωσα έντονα όταν κόντεψα να χάσω την έναρξη της πρώτης ταινίας λόγω της αντιπολεμικής πορείας, την οποία και προσπέρασα βλαστημώντας.. Για να προσπεράσω τις τύψεις μου για το γεγονός έπεισα τουλάστιχον τον εαυτό μου ότι είναι σε πολύ καλύτερη μοίρα από αυτούς τους κυρίους που έκλεισαν προχθές την κυκλοφορία της πόλης για να διαμαρτυρηθούν για το ότι μια 'ιστορική ομάδα της Θεσσαλονίκης' θα 'πέσει στη Β' Εθνική'... κάτι που αποτελεί για μένα την απόλυτη κατάντια.. Παρεμπιπτόντως θα ήθελα να ευχηθώ στον Ηρακλή και σε όλους αυτούς τους κυρίους η πτώση να συνεχιστεί ως τη Δ' Εθνική, μήπως και συνέλθουν. Και ναι, ως ευχή το εννοώ..

1. What Remains, (2005), Steven Cantor, (USA), * * * 1/2

Καταρχήν είναι αρκετά γελοίο το να συνοδεύουν 'αστεράκια' ένα ντοκυμαντέρ, αλλά εμμονές είναι αυτές, τι να κάνουμε.. Έστω κι αν δεν έχω λοιπόν και κάποια ιδιαίτερη σχέση με τη φωτογραφία, το πορτραίτο αυτό της περίφημης αμερικανίδας φωτογράφου Sally Mann με τράβηξε για δύο λόγους: α) μου αρέσει να παρακολουθώ πορτρέτα ανθρώπων, έστω κι αν δεν τους γνωρίζω, τελεία. β) Δεν βρήκα πρόσκληση για την τελετή έναρξης, με το ντοκυμαντέρ για τις Dixie Chicks. Η ταινία επικεντρώνεται μεν στη Mann ως φωτογράφο, στην πορεία της, τις εκπληκτικές φωτογραφίες των παιδιών της με τις οποίες ξεκίνησε, των τοπίων αργότερα, και της σειράς What Remains με θέμα το θάνατο, την οποία δυσκολεύτηκε να βρει χώρο για να την παρουσιάσει (όχι ακριβώς το αγαπημένο θέμα της Αμερικής ο θάνατος, είναι η αλήθεια..), το εντυπωσιακό για μένα ήταν η παρουσίαση του οράματός της και η προσήλωσή της σ'αυτό, η φάρμα στην οποία διάλεξε να ζει με τον άντρα και τα παιδιά της, οι σχέσεις της μ'αυτούς και η επιρροή του πατέρα της..

Να το δω? : Ειδικά αν έχεις την παραμικρή σχέση με τη φωτογραφία, οπωσδήποτε!

2. The Great Happiness Space: Tale of an Osaka Love Thief, (UK, USA), Jake Clenell, (2006), * * 1/2

"Καλά μιλάμε, η Ιαπωνία είναι εντελώς άλλος πλανήτης". Με τα σοφά αυτά λόγια περιέγραψε την ταινία ο νεαρός που καθόταν πίσω μου βγαίνοντας. Ένα εξωφρενικό ντοκυμαντέρ για ένα bar - 'συνοδών' στην Ιαπωνία, όπου νεαρά αγόρια προσφέρουν διασκέδαση και παρέα σε νεαρά κορίτσια έναντι εντυπωσιακού αντιτίμου (από μερικές δεκάδες δολλάρια έως και αρκετές δεκάδες χ.ι.λ.ι.ά.δ.ε.ς δολλάρια για μια βραδιά). Οι σαμπάνιες να πηγαίνουν σύννεφο, τύφλα να'χουν τα σκυλάδικά μας δηλαδή! Οι περισσότερες από αυτές, αν όχι όλες, εργάζονται κι αυτές ως συνοδοί ή πόρνες σε άλλα αντίστοιχα clubs, οπότε το θέμα [και το χρήμα] κάνει αρμονικά τον κύκλο του.. Πρέπει να το δείτε για να το πιστέψετε, είναι πολύ πρωί για μένα για να το περιγράψω, αφήστε που θα προκύψει και στερεοτυπική η περιγραφή της Γιαπωνέζικης κουλτούρας, όπως πάντα άλλωστε.. Η διαφωνία μου πάντως ήταν ως προς τη διάρκεια, καθώς ακόμη κι αυτά τα 75' ατέλειωτων συνεντεύξεων θα μπορούσαν να συμπυκνωθούν άνετα στο μισό χρόνο [η μήπως είναι η κούρασή μου που μιλάει?]

Να το δω? : Ίσως βαρεθείς λιγάκι, αλλά που θα ξαναδείς το flipside του κλασικά Ελληνικού τρίπτυχου 'σκυλάδικο - σαμπάνια - κονσομασιόν' τοποθετημένο στην άλλη άκρη του πλανήτη?

Επειδή το βαρύναμε που το βαρύναμε σήμερα, κι επειδή μια κοπέλα μου είπε προχθές ότι ήταν η παγκόσμια ημέρα κατά της αστυνομικής βίας, και γέλασα και μου άρεσε τόσο που δεν έψαξα να το επιβεβαιώσω, ορίστε και ένα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια, από το λυκόφως των 80s, για το τέλος..

the fatima mansions - angel's delight

A holiday in a box, opportunity knocks
for the rich man's militia photographing my block
Kill a cop. Why the hell not?