9th T.D.F. : Day 3 : Sunday 18.03.2007

1. A Song For Argyris, (2006), Stephan Haupt, Switzerland, * * * 1/2

Το story εν συντομία: Ο μικρός (3,5 χρόνων) Αργύρης Σφουντούρης βλέπει μπροστά στα μάτια του τους γονείς του να δολοφονούνται από τους Γερμανούς στο Δίστομο, τον Ιούνιο του 1944, λίγους μήνες πριν την λήξη του πολέμου. Χάνει επίσης, σ'αυτή τη λεγόμενη Σφαγή του Διστόμου, περισσότερους από τριάντα συγγενείς! Μπαίνει σε ορφανοτροφείο, αρχικά στην Ελλάδα κι έπειτα στην Ελβετία, όπου ανδρώνεται και σπουδάζει. Ασχολείται με μεταφράσεις ελλήνων λογοτεχνών και ποιητών (Καζαντζάκη, Ρίτσου κλπ), συμμετέχει με κάθε τρόπο στον αντιδικτατορικό αγώνα, λαμβάνει μέρος σε αποστολές του Ερυθρού Σταυρού στην Αφρική.. αλλά, ποτέ δε μπορεί να βρει τη γαλήνη, ποτέ δε μπορεί να ξεχάσει, ποτέ δε μπορεί να ξεπεράσει το γεγονός που σημάδεψε την παιδική του ηλικία. Ακόμη και τώρα αγωνίζεται για να δικαιωθεί η αγωγή που κατέθεσε αυτός και πολλοί συγχωριανοί του για αποζημιώσεις από τη Γερμανική Κυβέρνηση..

Για να πω την αλήθεια, πίστευα πως είμαι ένας από τους τελευταίους που θα ενδιαφέρονταν για ένα τέτοιο θέμα, δε βρίσκω τίποτε χρήσιμο στο να συντηρούνται αυτές οι μνήμες, στο να γίνονται παρελάσεις, στο να υπάρχει αυτό το σχεδόν ψυχροπολεμικό κλίμα στις σχέσεις μας με τους γείτονες.. τέλος πάντως αυτή είναι η ταπεινή μου άποψη. Ο Haupt όμως [και κυρίως ο ίδιος ο Αργύρης, ήταν κι αυτός παρών, όπως και πολλοί συγγενείς του, όπως και ο Δήμαρχος του Διστόμου, σε μια ιδιαίτερα φορτισμένη συγκινησιακά ατμόσφαιρα] βάζει βαθιά το μαχαίρι, και σ'αναγκάζει όχι μόνο να σκεφτείς, αλλά να πάρεις και θέση. Ο Αργύρης λοιπόν, δε συγχωρεί, όπως με άνεση απαντά στη σχετική ερώτηση μετά το τέλος της προβολής. Δε γυρίζει καν να κοιτάξει το Γερμανό Πρέσβη όταν αυτός αποφασίζει να παραστεί στο μνημόσυνο των πεσόντων και να ζητήσει συγγνώμη [στα ελληνικά]. Δεν είδε στα μάτια του τη μεταμέλεια και τη μετάνοια, ούτε και στη στάση όλου του Γερμανικού λαού, και δε μπορεί να συγχωρήσει, γιατί πιστεύει ότι αυτό θα'ταν σαν να τους δίνει άφεση αμαρτιών και την ευκαιρία να ξανακάνουν τα ίδια. Σκληρές κουβέντες, σκληρές όμως και οι πράξεις του 'εχθρού' που δε μπορούν να ξεχαστούν [στις σκηνές όπου οι ηλικιωμένες συγγενείς του περιγράφουν την κατάσταση στην οποία βρήκαν τους δικούς τους νεκρούς, θα δάκρυζε ως και ο Hitler].

Είναι λοιπόν η συγχώρεση τελικά ένα δώρο, μια προσφορά προς τον άλλον ή προς τον εαυτό μας? Και τι θα έπρεπε να κάνουμε.. να συγχωρήσουμε, να ξεχάσουμε, να κατηγορήσουμε, να κοιτάξουμε μπροστά? Το εντυπωσιακό είναι πως ο πρωταγωνιστής, αν όχι και ο σκηνοθέτης, δεν αφήνει το θεατή ν'αποφασίσει θέτοντας, απλά, τα ερωτήματα, όπως συνηθίζεται, αλλά παίρνει σαφέστατα θέση..

Να το δω? : Η επιλογή είναι δική σου

2. Dixie Chicks:Shut Up And Sing, (2006), Barbara Kopple, USA, ***

Αυτά που περιμένετε θα τα δείτε : Τον κ.Μπους να λέει τα δικά του, τους βλαχοτεξανούς να καίνε τα cd και να προτρέπουν τα δίχρονα παιδιά τους να βρίσουν τις Dixie Chicks, τον Τόμπυ Κηθ να θέλει να τις κλωτσήσει, τους δημοσιογράφους και τους παραγωγούς να πέφτουν ακόμη πιο χαμηλά από το ανεγκέφαλο κοινό, τη γυμνή φωτογράφιση με τις βρισιές γραμμένες στο κορμί τους και τη μάνατζερ να λέει "το έχεις για έξυπνο το αμερικάνικο κοινό για να καταλάβει το χιούμορ τους?".. όλα αυτά είναι εδώ και είναι αναμενόμενα. Τα μη αναμενόμενα είναι η θαρραλέα στάση του συγκροτήματος να πει όλη την αλήθεια γύρω από την υπόθεση. Το πως αμέσως έκαναν τη δήλωση γαργάρα και ζήτησαν συγγνώμη, το πως έκαναν αγωνιώδεις συσκέψεις επί συσκέψεων για να δούν τι θα πούνε μόλις επιστρέψουν στην Αμερική, το πως θα αντιμετωπίσουν την καριέρα τους απο'δω και πέρα για να μη χάσουν τους οπαδούς, την επιτυχία, τις πωλήσεις και, φυσικά, τα εκατομμύρια δολλάρια που αυτές αποφέρουν. Το μη αναμενόμενο είναι πως παρουσιάζονται τόσο πολύ αληθινές, "δε μπορούμε να πούμε πως παρασυρθήκαμε και πως μας ξέφυγε απ'το στόμα πάνω στον ενθουσιασμό μας στη συναυλία?" που όχι απλά θα τις συμπαθήσετε, αλλά θα τις αγαπήσετε, if i may say so [ειδικά αυτή που μοιάζει με την Τάμυ από τις Σαββατογεννημένες]. Κι επίσης είναι και κα.τα.πλη.κτι.κές τραγουδίστριες. Ευτύχησαν βέβαια να έχουν ένα φοβερό μάνατζερ [άγγλο, ευτυχώς γι'αυτές] κι ένα φοβερό παραγωγό [τον Rick Rubin, με τον ακόμη πιο φοβερό σκύλο], οπότε το ρίσκο που πήραν να ηχογραφήσουν ένα μη-κάντρυ άλμπουμ, όσο είναι βέβαια αυτό εφικτό για τις Dixie Chicks, απέδωσε τα αναμενόμενα. Και που να γυριζόταν το ντοκυμαντέρ μετά το Θρίαμβο των Grammys!.

Υπάρχουν βέβαια και οι άπειρες σκηνές με τα παιδιά τους [να μη μας δείξουν και τι καλές μητέρες είναι?] αλλά ακόμη κι αυτά τα σκασμένα είναι αξιολάτρευτα [α! μια ο Αργύρης, μια αυτές.. πρέπει γρήγορα ν'ακούσω λίγο Ράμσταϊν να'ρθω στα ίσια μου ο macho man..]

Να το δω : oh, you know you will..

Ε και τώρα ας μην το παρακάνω, και ας μη σας αφήσω με το καταπληκτικό τους τελευταίο χιτ [ή με καμιά Φαραντούρη που ακουγόταν κατά κόρον στο πρώτο φιλμ], οπότε ας χαντακώσω εδώ ένα πολύ καλό άλμπουμ που άκουσα επιτέλους σήμερα, αυτό των Βρετανών Cinematics [ορίστε, είναι και σχετικό το όνομά τους με το όλο κλίμα..]. Μετά το άνισο άλμπουμ των Bloc Party, το απογοητευτικά νερόβραστο των Kaiser Chiefs, και εν αναμονή των νέων Editors, οι Cinematics τους συνδυάζουν όλους -κυρίως τους τελευταίους-, αλλά και άλλους πολλούς, σε ένα πραγματικά πολλά υποσχόμενο ντεμπούτο άλμπουμ που φιλοδοξεί να τους ανεβάσει στον indie θρόνο της χώρας τους για φέτος. Το εναρκτήριο track, από τους ύμνους της χρονιάς..

the cinematics - race to the city