Η αλήθεια είναι πως αν και το winter.academy ξεκίνησε ως mp3blog, αποφάσισα να γράφω δυο λόγια και για κάθε ταινία, παράσταση, συναυλία κλπ που βλέπω, όχι τόσο επειδή έχω κάποια φοβερή ανάγκη να πω τη γνώμη μου ή την κριτική μου, όσο για να θυμάμαι και ο ίδιος την άποψη που σχημάτισα την ί.δ.ι.α. κιόλας μέρα για την ταινία [και, ναι, δοκίμασα και τη λύση του ημερολογίου, αλλά ποτέ δεν το κράτησα για πάνω από μια βδομάδα, εκπλήσσομαι με τον εαυτό μου για τη συνέπεια που δείχνει στη διατήρηση αυτού του blog παρεμπιπτόντως..]. Εντάξει, και το να διαβάσει κάποιος την άποψή σου, και να συμφωνήσει ή, ακόμη καλύτερα, να διαφωνήσει τελείως μ'αυτή, έχει επίσης και το ενδιαφέρον του (μπορώ για ώρες να συζητώ για ταινίες, ηθοποιούς κλπ. Χθες πχ, είχα με κάποιους φίλους την [αιώνια] συζήτηση για τον τίτλο του Χειρότερου Ηθοποιού Ever, και όταν φυσικά ανέφερα ότι μεταξύ του Keanu και του Kevin Costner, με δυσκολία μεν, διαλέγω δε όμως πάντα τον Kevin, κάποιος τόλμησε να ξεστομίσει ότι ήταν όχι απλά εκπληκτικός σ'εκείνη την ταινία του Ίστγουντ όπου έκανε το δραπέτη [ναι, αυτή με το παιδάκι], αλλά και ότι κανείς άλλος δε θα μπορούσε να παίξει αυτό το ρόλο.. Όπως καταλαβαίνετε το έμφραγμα από καθαρή τύχη το απέφυγα..)
Στο θέμα μας. Να βγαίνεις λοιπόν μετά από αρκετό καιρό για να δεις μια ταινία, και μάλιστα ένα μουσικό ντοκυμαντέρ για τη μουσική σκηνή της Ισλανδίας, παρουσία του σκηνοθέτη, και ν'ανακαλύπτεις ότι η προβολή αναβλήθηκε για την επόμενη μέρα, είναι αν μη τι άλλο γκαντεμιά [εγώ φταίω που αν και είχα κατεβάσει το Screaming Masterpiece εδώ και μήνες δεν το έβλεπα μη τυχόν και το πετύχω σε κάποιο αφιέρωμα του φεστιβάλ.. είναι βέβαια και στα ισλανδικά είναι η αλήθεια, οπότε και να'θελα να το δω μια δυσκολία θα την είχα υποθέτω..]
'Μέρες κινηματογράφου' λοιπόν. Η Ισλανδία στη δεκαετία του '50, μόλις έχει φτάσει η τηλεόραση και ο κινηματογράφος, η Pepsi και η Coca Cola [από την αμερικάνικη βάση στο νησί], οι μνήμες από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ακόμη νωπές, το ψυχροπολεμικό αντικομμουνιστικό κλίμα στο φόρτε του, κι ανάμεσα σ'όλα αυτά, η ιστορία ενός 11χρονου αγοριού σε μια [ακόμη] coming-of-age ιστορία, με λίγη νοσταλγία, λίγο δράμα, λίγο [εντάξει, αρκετό] γέλιο, λίγη συγκίνηση, λίγο κρασί, λίγο θάλασσα.. μπήκατε στο νόημα νομίζω..Να το δω? : Στο Mega κάποιο μεσημέρι Κυριακής όλο και θα το πετύχεις υποθέτω..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου