9th T.D.F. : Day 1 : Friday 16.03.2007

Και ο γύρος του κόσμου σε 10 ημέρες ξεκινάει λοιπόν.. Γιατί αν μη τι άλλο, ένα φεστιβάλ ντοκυμαντέρ είναι ακριβώς αυτό, μια περιήγηση σε μέρη που οι περισσότεροι από μας δεν πρόκειται να επισκεφθούμε ποτέ, και μάλιστα [σχεδόν] όπως είναι στην πραγματικότητα, χωρίς περιττά φτιασίδια και εικόνες - καρτ ποστάλ.

Βέβαια, όλα αυτά δεν παύουν να είναι μια εικονική πραγματικότητα, όπως και οτιδήποτε προβάλλεται σε μια σκοτεινή αίθουσα. Και αυτό το ένιωσα έντονα όταν κόντεψα να χάσω την έναρξη της πρώτης ταινίας λόγω της αντιπολεμικής πορείας, την οποία και προσπέρασα βλαστημώντας.. Για να προσπεράσω τις τύψεις μου για το γεγονός έπεισα τουλάστιχον τον εαυτό μου ότι είναι σε πολύ καλύτερη μοίρα από αυτούς τους κυρίους που έκλεισαν προχθές την κυκλοφορία της πόλης για να διαμαρτυρηθούν για το ότι μια 'ιστορική ομάδα της Θεσσαλονίκης' θα 'πέσει στη Β' Εθνική'... κάτι που αποτελεί για μένα την απόλυτη κατάντια.. Παρεμπιπτόντως θα ήθελα να ευχηθώ στον Ηρακλή και σε όλους αυτούς τους κυρίους η πτώση να συνεχιστεί ως τη Δ' Εθνική, μήπως και συνέλθουν. Και ναι, ως ευχή το εννοώ..

1. What Remains, (2005), Steven Cantor, (USA), * * * 1/2

Καταρχήν είναι αρκετά γελοίο το να συνοδεύουν 'αστεράκια' ένα ντοκυμαντέρ, αλλά εμμονές είναι αυτές, τι να κάνουμε.. Έστω κι αν δεν έχω λοιπόν και κάποια ιδιαίτερη σχέση με τη φωτογραφία, το πορτραίτο αυτό της περίφημης αμερικανίδας φωτογράφου Sally Mann με τράβηξε για δύο λόγους: α) μου αρέσει να παρακολουθώ πορτρέτα ανθρώπων, έστω κι αν δεν τους γνωρίζω, τελεία. β) Δεν βρήκα πρόσκληση για την τελετή έναρξης, με το ντοκυμαντέρ για τις Dixie Chicks. Η ταινία επικεντρώνεται μεν στη Mann ως φωτογράφο, στην πορεία της, τις εκπληκτικές φωτογραφίες των παιδιών της με τις οποίες ξεκίνησε, των τοπίων αργότερα, και της σειράς What Remains με θέμα το θάνατο, την οποία δυσκολεύτηκε να βρει χώρο για να την παρουσιάσει (όχι ακριβώς το αγαπημένο θέμα της Αμερικής ο θάνατος, είναι η αλήθεια..), το εντυπωσιακό για μένα ήταν η παρουσίαση του οράματός της και η προσήλωσή της σ'αυτό, η φάρμα στην οποία διάλεξε να ζει με τον άντρα και τα παιδιά της, οι σχέσεις της μ'αυτούς και η επιρροή του πατέρα της..

Να το δω? : Ειδικά αν έχεις την παραμικρή σχέση με τη φωτογραφία, οπωσδήποτε!

2. The Great Happiness Space: Tale of an Osaka Love Thief, (UK, USA), Jake Clenell, (2006), * * 1/2

"Καλά μιλάμε, η Ιαπωνία είναι εντελώς άλλος πλανήτης". Με τα σοφά αυτά λόγια περιέγραψε την ταινία ο νεαρός που καθόταν πίσω μου βγαίνοντας. Ένα εξωφρενικό ντοκυμαντέρ για ένα bar - 'συνοδών' στην Ιαπωνία, όπου νεαρά αγόρια προσφέρουν διασκέδαση και παρέα σε νεαρά κορίτσια έναντι εντυπωσιακού αντιτίμου (από μερικές δεκάδες δολλάρια έως και αρκετές δεκάδες χ.ι.λ.ι.ά.δ.ε.ς δολλάρια για μια βραδιά). Οι σαμπάνιες να πηγαίνουν σύννεφο, τύφλα να'χουν τα σκυλάδικά μας δηλαδή! Οι περισσότερες από αυτές, αν όχι όλες, εργάζονται κι αυτές ως συνοδοί ή πόρνες σε άλλα αντίστοιχα clubs, οπότε το θέμα [και το χρήμα] κάνει αρμονικά τον κύκλο του.. Πρέπει να το δείτε για να το πιστέψετε, είναι πολύ πρωί για μένα για να το περιγράψω, αφήστε που θα προκύψει και στερεοτυπική η περιγραφή της Γιαπωνέζικης κουλτούρας, όπως πάντα άλλωστε.. Η διαφωνία μου πάντως ήταν ως προς τη διάρκεια, καθώς ακόμη κι αυτά τα 75' ατέλειωτων συνεντεύξεων θα μπορούσαν να συμπυκνωθούν άνετα στο μισό χρόνο [η μήπως είναι η κούρασή μου που μιλάει?]

Να το δω? : Ίσως βαρεθείς λιγάκι, αλλά που θα ξαναδείς το flipside του κλασικά Ελληνικού τρίπτυχου 'σκυλάδικο - σαμπάνια - κονσομασιόν' τοποθετημένο στην άλλη άκρη του πλανήτη?

Επειδή το βαρύναμε που το βαρύναμε σήμερα, κι επειδή μια κοπέλα μου είπε προχθές ότι ήταν η παγκόσμια ημέρα κατά της αστυνομικής βίας, και γέλασα και μου άρεσε τόσο που δεν έψαξα να το επιβεβαιώσω, ορίστε και ένα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια, από το λυκόφως των 80s, για το τέλος..

the fatima mansions - angel's delight

A holiday in a box, opportunity knocks
for the rich man's militia photographing my block
Kill a cop. Why the hell not?