1. This Is London 1939-2005:The Beginning And The End, (2006), Aris Fatouros, (Greece) * *
Για να πω την αλήθεια περίμενα περισσότερα από αυτό doc μικρού μήκους (28') ή τουλάχιστο περίμενα κάτι διαφορετικό. Δεν υπάρχει αφήγηση, δηλώσεις, συνεντεύξεις, παρά μόνο ηχητικά αποσπάσματα από ραφιοφωνικές εκπομπές της Ελληνικής Υπηρεσίας του BBC ντυμένα με χαρακτηριστικές εικόνες της εκάστοτε περιόδου. Η θεματολογία όμως που διάλεξε ο κ. Φατούρος είναι που απογοητεύει. Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, δικτατορία, κυπριακό, τέλος. (μ'ένα μικρό απόσπασμα από την τελευταία εκπομπή και την παρουσίαση των συνεργατών της υπηρεσίας). Μόνο αυτός ήταν λοιπόν ο ρόλος της Ελληνικής Υπηρεσίας του BBC? Η ενημέρωση και η αυθεντική 'ελληνική' φωνή σε περιόδους κρίσης? Το ξέρω ότι με τη σημερινή πολυφωνία μπορεί και να υποτιμώ μια τέτοια ενημέρωση, ειδικά σ'εκείνους τους δύσκολους καιρούς, απλά θα ήθελα να είχε αξιοποιηθεί περισσότερο το τεράστιο πολιτιστικό υλικό με συνεντεύξεις και εκπομπές ονομάτων (Κάλλας, Χορν κλπ) που φευγαλέα περνάνε μπροστά από τα μάτια μας ως εικόνες ενώ ακούμε τη φωνή του Μητσοτάκη..
Να πω στο σημείο αυτό ότι έξτρα πόντους δυσαρέσκειας προσέθεσε η κυρία που πήρε το μικρόφωνο [και δεν το άφηνε] πριν την έναρξη της προβολής, και όλο νάζι μας πληροφόρησε ότι αυτή θα καθυστερήσει 5' διότι "περιμένουμε τον κόσμο που έρχεται από το Ολύμπιον" [τις φίλες της δηλ. τη Ντόντυ και την Σίντυ, που κοντοστάθηκαν λίγο στη βιτρίνα του Χόντου, να βγάλουν και λίγο τη γόβα που τους στένευε..]. Λέω λοιπόν να εισηγηθώ του χρόνου να μου στέλνουν το πρόγραμμα προς έγκριση από πριν, για να έχω το χρόνο να τρέχω από τη μια αίθουσα στην άλλη.. αλλά κάτι μου λέει πως όλο και κάπου θα παραπέσει η πρότασή μου..
Στο θέμα μας! Να το δω? : Στην ΕΡΤ που αναμφίβολα θα παιχθεί, αν μη τι άλλο για το ηχητικό ντοκουμέντο της απαγγελίας των στίχων του Σεφέρη από τον ίδιο τον ποιητή, ως ένδειξη και μόνο για το τι θα μπορούσε να πετύχει [ελπίζουμε σε sequel]
2. Prirechnyy-The Town that no Longer Exists, (2006), Norway, Tone Grottjord, * * *
Η ζωή στη ρώσική πόλη Prirechnyy με τους 65 εγγεγραμμένους, και τους ακόμη λιγότερους πραγματικούς κατοίκους. Οι ασχολίες τους, οι αναμνήσεις τους, τα παιδιά τους που έχουν φύγει στις πόλεις [εννοείται ότι είναι όλοι ηλικιωμένοι..], οι εκδηλώσεις τους - κατάλοιπα της εποχής της Σοβιετικής κυριαρχίας, οι ερωτικές τους αντιζηλίες (!!), αλλά και οι πολιτικές [κορυφαία στιγή το προεκλογικό φυλλάδιο του ενός, όπου τονίζει ως βασικό επιχείρημά του, το ότι ο ίδιος είναι υγιέστατος, ενώ ο αντίπαλός του έχει κάνει τέσσερις εγχειρήσεις ανοιχτής καρδιάς..], παγωμένες εικόνες εγκατάλειψης και μοναξιάς, θαρρείς από μια άλλη εποχή..
Να το δω? : κάτι μου λέει πως δεν το ρωτάς και με ιδιαίτερο ενδιαφέρον..
3. The End Of The Neubacher Project, (2006), Austria/Netherlands, Marcus J. Carney, * 1/2
Εδώ θα μπορούσα να μιλάω για ώρες. Αυστριακός νέος, αποφασίζει να διηγηθεί την ιστορία της οικογένειάς του, κινηματογραφούμενης επί οκτώ χρόνια, με σκοπό να ξεσκεπάσει και να ξορκίσει το ναζιστικό της παρελθόν. Όλα ξεκινούν ωραία, ξεμπροστιάζεται ο Ναζιστής αδερφός του παππού, η γιαγιά που είναι στα τελευταία της και παρ'όλα αυτά δε δείχνει να καταλαβαίνει καν το λόγο για τον οποίο θα'πρεπε να πει κάτι αρνητικό για την τότε κατάσταση με τους Εβραίους ("για μένα η κατάσταση ήταν μια χαρά, για τους Εβραίους δε νομίζω και τόσο"), ο θείος που ούτε κατά διάνοια δεν αισθάνεται ντροπή ή ενοχές για την οικογένειά του.. γενικότερα καυτηριάζεται όχι μόνο η στάση της οικογένειας, η στάση δηλ. του να παρουσιάζεσαι [αλλά και πραγματικά να αισθάνεσαι] ως θύμα ενώ είσαι σαφέστατα ο θύτης, αλλά και ολόκληρης της χώρας, που δεν έχει αποδεχθεί την ενοχή της, τόσα χρόνια μετά.. Άψογα όλ'αυτά, η ταινία τελειώνει κι ο ένας μετά τον άλλον οι θεατές εκφράζουν τα [υπερ]θετικά τους σχόλια προς το σκηνοθέτη, όμως το συγκεκριμένο θεατή [εμένα βρε!] κάτι τον ενοχλεί, έστω κι αν δεν έχει τα κότσια να το αναφέρει..
Γιατί, λυπάμαι, εκτός από την πολιτική διάσταση με την οποία συμφωνώ απόλυτα, υπάρχει και η ανθρώπινη. Ο Carney από ένα σημείο και μετά σταματά να ασχολείται με το θέμα και στήνει ένα οικογενειακό reality, ο ίδιος, ο πατέρας του που ζει στην Αμερική και που δε γνώρισε ποτέ [οπότε ας του χώσω την κάμερα στη μούρη τώρα που δέχθηκε να με συναντήσει μετά από 18 χρόνια], η μητέρα του, στην οποία και εστιάζει περισσότερο, οι φόβοι της, η ενδόμυχη προσπάθειά της να ξορκίσει το παρελθόν βοηθώντας ορφανά από την Ουκρανία.. όταν όμως αυτή προσβάλλεται από καρκίνο, δε μπορείς παρά να σκεφτείς ότι ο Carney έχει κερδίσει το joker [ή έστω μια υποψηφιότητα στα Όσκαρ για καλύτερο ντοκυμαντέρ] Δε χάνει ευκαιρία να κινηματογραφήσει τον εαυτό του ενώ του μιλάει στο τηλέφωνο για τις εξετάσεις της, και τη μετάσταση του καρκίνου, ενώ κάθεται δίπλα της στο κρεβάτι του νοσοκομείου λίγο πριν πεθάνει, και μετά βίας αναπνέει..
Όσο κι αν εκ δήλωσε έπειτα πως του πήρε μεν οκτώ μήνες, αλλά η μητέρα του δέχθηκε τελικά να κινηματογραφηθεί, και πως η κάμερα ήταν πάντα παρούσα οπότε αναπόφευκτα επηρρέαζε τις σχέσεις μεταξύ τους, βρήκα το όλο project από εξυπνακίστικο στην καλύτερη περίπτωση, μέχρι ανήθικο και απάνθρωπο στη χειρότερη.. Τι να πω, αν θεωρείται 'γενναίο', όπως σχολίασαν 2-3 θεατές, και όχι κατάπτυστο, το ότι κάποιος τοποθετεί μια κάμερα στο νεκροκρέβατο της μητέρας του δείχνοντάς τη να αργοπεθαίνει, και τον ίδιο περίλυπο μεν, μέσα στο πλάνο δε, τότε κάτι δεν πάει καλά με μένα..
Να το δω? : μη σε πάρω και στο λαιμό μου, όλοι, μα όλοι, ενθουσιάστηκαν..
4. Jack Smith and the destruction of Atlantis, (2006), Mary Jordan, (USA), * * * *
Εξαιρετικό, συναρπαστικό film, για τη ζωή και το έργο ενός από τους σημαντικότερους και επιδραστικότερους [όπως αποδείχθηκε] avant garde καλλιτέχνες του 20ου αιώνα. Ομολογώ ότι δεν είχα καν ακουστά τον Jack Smith. Performance artist, σκηνοθέτης, ηθοποιός, φωτογράφος.. καμιά ταμπέλα δε μοιάζει ικανή να περιγράψει επακριβώς αυτό το φαινόμενο. Αντισυμβατικός, cult, camp.. τρελοκομείο σκέτο! Το πως κατάφερε και έδρασε μ'αυτόν τον τρόπο στη συντηρητική Αμερική του '50, ακόμη και του '60 είναι πραγματικά άξιο απορίας και θαυμασμού. Αντικαπιταλιστής, δεν ολοκλήρωσε παρά μόνο μία 'ταινία', το Flaming Creatures [αυτό πρέπει να βρεθεί οπωσδήποτε!], και τίποτε άλλο, αρνούμενος να συμβιβαστεί με το 'καλλιτεχνικό' κύκλωμα που απομυζεί τον καλλιτέχνη, ευνουχίζει και λογοκρίνει την τέχνη με σκοπό το κέρδος. Χαρακτηριστική είναι η περιγραφή της σχέσης του με τον Warhol [του οποίου οι ταινίες μπροστά στο έργο του Smith, είναι κάτι σαν τη Χιονάτη με τους εφτά νάνους..]. Ο Smith τον απεχθανόταν μεν για την εμπορικοποίηση τη ςτέχνης του, δέχθηκε όμως να εμανιστεί σε ταινίες του. Ο δε Warhol δήλωσε πως αν έκλεβε από κάποιον αυτός θα ήταν μόνο ο Jack Smith [του έκλεψε ας πούμε τον πρωταγωνιστή-μούσα-drag queen Mario Montez], ενώ εντυπωσιακή είναι η αντιπαράθεση σκηνών από το έργο του Smith με σκηνές από το Satyricon του Fellini, που καθιστούν εμφανέστατη την επιρροή του Smith στο έργο του σπουδαίου Ιταλού σκηνοθέτη..
Ο Jack Smith πέθανε από AIDS το 1989, όπως ο ί.δ.ι.ο.ς. επεδίωξε ["δεν είναι ο πιο glamorous τρόπος να πεθάνεις?"]. Στο καταπληκτικό αυτό φιλμ της Mary Taylor παρελαύνει όλο το αμερικάνικο underground σε μια ανεπανάληπτη παρουσίαση του κλίματος της εποχής [απολαυστικός όπως πάντα ο John Waters], με πλούσιο οπτικό και ηχητικό υλικό [ποτέ μα ποτέ δεν έχω δει τόσο κόσμο να παρακολουθεί τα end credits μιας ταινίας με τόση προσήλωση.. υπήρχε βέβαια κι άλλος λόγος που δε θα τον προδώσω..]
Να το δω : Την Κυριακή στις 23.00 στο Ολύμπιον οπωσδήποτε. Αν μη τι άλλο, να το παίζεις και υπεράνω κάθε φορά που κάποιος εκθειάζει τον Warhol βρε αδερφέ!
Περισσότερα εδώ
κι ένα μικρό δείγμα από jack smith εδώ..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου