Σε τρεις ώρες βγαίνουν στη σκηνή του Principal οι Kaiser Chiefs. Είχα μια τόσο δύσκολη μέρα ("είχα μια δύσκολη ζωή" αισθάνομαι πως έπρεπε να γράψω αυτή τη στιγμή..), με κερασάκι στην τούρτα το γεγονός ότι το αυτοκίνητό μου έχει καλυφθεί από την κορυφή ως τα νύχια με λάδια από μια έκρηξη (?) που έγινε δίπλα στο ΚΤΕΛ Θεσσαλονίκης, που έχω μέγα δίλημμα :
Kaisers, ταλαιπωρία και μία ώρα να βγεις από το club.. ή yoga, ξεκούραση και χαλάρωση? (μέχρι ροχαλητού όμως..)
Η απάντηση αύριο i guess (α! ξέχασα να σας πω ότι έχω και πρόσκληση! ναι, ναι, τις βλέπω τις κυβερνομούντζες που κατευθύνονται προς το μέρος μου, μην ανησυχείτε!)
Ως τότε, απολαύστε τους Mixel Pixel με το Comin' Up X's. Electroclash ήχος (how 2003 of me, i know..) από την Αμερική, αν και σίγουρα οι ίδιοι θα αρνούνται την ένταξή τους στο είδος, όπως όλα τα συγκροτήματα σε όλα τα είδη άλλωστε.. ο ένας από αυτούς μοιάζει και (περισσότερο από μένα) στον Will Oldham. Αυτά.
Back to life, back to reality λοιπόν.. Πάει το φεστιβάλ, πάει και ο Morrissey και είναι πια καιρός οι ρυθμοί εδώ στη Χειμερινή Ακαδημία να επανέλθουν στο φυσιολογικό τους.
Αρχίζουμε με τους Specific Heats, ένα καθαρόαιμο indiepop σχήμα από το Brooklyn της Νέας Υόρκης, που θα σας θυμίσει σίγουρα κάποια Βρετανικά γκρουπ εκεί γύρω στις αρχές των 90ς. Θα συμφωνήσετε πάντως νομίζω μαζί μου ότι κερδίζουν έξτρα πόντους συμπάθειας για τον τίτλο και το θέμα του υπέροχου τραγουδιού που παρουσιάζουμε σήμερα:
ΥΓ1 : το σημερινό τραγούδι αφιερώνεται στους mouxlaloulouda και zpiderman για τα καλά τους λόγια στις ανταποκρίσεις από το φεστιβάλ (ο δεύτερος και μέσα από το cineblog ). Thanx guyz.
ΥΓ2 : Αντίο fileUL.com, λογικά θα αναστηθείς κάποια στιγμή από τις στάχτες σου, εγώ θα'χω φύγει όμως μακρυά.. (ως τότε όλα τα links των τραγουδιών λογικά θα είναι κομμένα. Αν κάποιος θέλει ν'ακούσει κάποιο τραγούδι από αυτά που έχω παρουσιάσει ας το πει μ'ένα comment και θα το ανεβάσω κάπου αλλού)
Τι περιμένω κάθε χρόνο από Φεστιβάλ? Να δω κάτι που δεν έχω ξαναδεί... Να νιώσω κάτι που δεν έχω ξανανιώσει... Να δω ένα συγγραφικό / σκηνοθετικό / υποκριτικό ταλέντο που θα με κάνει κουρέλι από τη ζήλια... Συνέβησαν όλ'αυτά (και) φέτος? Χμμμ...
Αν κρατήσω μια ταινία, ένα όνομα, 'someone to watch' όπως ήταν και το αφιέρωμα, θα'ταν ο φοβερός Royston Tan από τη Σιγκαπούρη και το '4.30'. Ελπίζω να βγει και στις αίθουσες. Εμπρός στο δρόμο που άνοιξε ο Κιμ Κι-Ντουκ.
Οι ίδιες φάτσες στις ίδιες θέσεις στις ίδιες αίθουσες. Η ίδια ταλαιπωρία, φυσική και τηλεφωνική για τα εισητήρια. Και πάλι αρρώστησα μέσα στο φεστιβάλ...
Μετά το Αριστοτέλειο και το Assos Odeon ένα ακόμη πείραμα (Βακούρα) μακρυά από το λιμάνι αποτυγχάνει..
Η υπέροχη Lili Taylor
Οι συναυλίες που έχασα, τα events που έχασα και τα Q&A sessions που έχασα.. Είχα τους λόγους μου..
Η σουβλακερί που άνοιξε απέναντι σχεδόν από την είσοδο του λιμανιού. Ότι πρέπει για μετά την 'Τρέλα' και το 'Fast Food Nation'
Απίθανος καιρός, πολύ μακριά από τα 28 μποφόρ της περυσινής χρονιάς.
Η Ψυχή στο Στόμα, η πρώτη ελληνική ταινία που είδα στο φεστιβάλ ever, και αυτό λέει πολλά..
Καναδάς : απογοήτευσε -έστω κι αν μόνο εγώ είχα κάποιες προσδοκίες, you know why-, Γερμανία : το'σωσε τελευταία στιγμή, η Λατινική Αμερική : μια χαρά, οι ΗΠΑ : σπασμωδικές κινήσεις, Ασία : μήπως επήλθε η κόπωσις? Αγγλία, Γαλλία : Φανταστείτε οκτώ 'z' παρατεταγμένα μέσα σε ένα συννεφάκι, πάνω από το κεφάλι μου...
Επίπεδο ταινιών : κατά γενική ομολογία, για 2η συνεχή φορά κατώτερο του αναμενομένου. Έλειπαν οι σπουδαίες ταινίες. Ή εγώ φταίω, ή ο δρόμος που'χει πάρει το σινεμά τα τελευταία χρόνια, ή οι επιλογές της νέας διοίκησης. Διαλέγετε ότι σας αρέσει, κατά προτίμηση το πρώτο..
Πάει κι αυτό το Φεστιβάλ.. Νομίζω πως δε θέλω να ξαναδώ ταινία στη ζωή μου (αν εξαιρέσουμε βέβαια τις επαναληπτικές προβολές, το Shortbus που έρχεται και καναδυό ακόμη..) Απολογισμοί και λοιπά μελοδραματικά από αύριο.. Τι μας επεφύλαξε λοιπόν η τελευταία μέρα εκτός από υπέροχο καιρό?
Ε τι νομίσατε, θα τέλειωνε το φεστιβάλ και δε θα έβλεπα έστω και μια ταινία του αφιερώματος στον Svankmajer? (όχι τίποτ'άλλο, να δω και γιατί όλος αυτός ο χαμός, γιατί ομολογώ ότι δεν τον γνώριζα κιόλας..). Η τρέλα λοιπόν.. Απίστευτος χαμός για μια θέση στην αίθουσα. Η ταινία ξεκινά και ο ίδιος ο σκηνοθέτης εμφανίζεται στην οθόνη και μας εξηγεί τι ακριβώς είναι αυτό που θα παρακολουθήσουμε. Ιστορία βασισμένη σε αντίστοιχη του Πόε και με στοιχεία από Ντε Σαντ, πραγματεύεται αυτό που λέει και ο τίτλος της.. Ο πρωταγωνιστής, ένας λίγο προβληματικός τύπος, που μόλις γύρισε από την κηδεία της μητέρας του, μπλέκεται άθελά του (?) στα δίχτυα και στις δολοπλοκίες ενός σατανικού Μαρκησίου, ο οποίος έχει μερικές πολύ ενδιαφέρουσες απόψεις για την αντιμετώπιση της 'τρέλας' (και περί θρησκείας επίσης, θα'θελα να προσθέσω). Καθώς χώνεται -κι οι θεατές μαζί του- όλο και πιο βαθιά στο σχιζοφρενικό αυτό σύμπαν, παρελαύνουν ταυτόχρονα από την οθόνη γλώσσες μοσχαρίσιες, μπριζολάκια, μάτια, κοτόπουλα, μυαλά, η χαρά του Μήτσου του χασάπη ένα πράγμα.
Φεύγοντας, για πρώτη φορά από την πλαϊνή σκάλα του 'Παύλος Ζάννας', πραγματικά αυτό που συζητούσαμε όλοι είναι μήπως καταλήξουμε σε κανένα μπουντρούμι αλλειμμένοι με πίσσα και πούπουλα.
Να το δω? : Χωρίς πλάκα τώρα, είναι πολύ καλό φιλμ.
2. Ostrov (Island), (2006), Russia, Pavel Lounguine, * * * 1/2
Τρία στα τρία για τη Ρωσία, μετά τα εκπληκτικά 'Η επιστροφή' και 'Ρώσικη Κιβωτός' που παίχθηκαν στα προηγούμενα φεστιβάλ, έστω και αν 'Το Νησί' δεν είναι αυτού του επιπέδου. Εκπληκτική φωτογραφία, υποβλητική ατμόσφαιρα, εξαιρετική η ερμηνεία του πρωταγωνιστή στο ρόλο του Μοναχού - Αγίου, που χαμένος μέσα στις τύψεις για κάτι που έχει κάνει στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, εγκαταλείπει τα εγκόσμια, και σχεδόν αποτρελαμένος καταφεύγει σε μια Μονή σ'ένα μικρό νησί, όπου αποκτά τη φήμη του θεραπευτή, με αποτέλεσμα να τον επισκέπτονται από παντού για να τους γιατρέψει. Ο ίδιος όμως εξακολουθεί όμως να μη μπορεί να βρει τη γαλήνη που αποζητά.. Να το δω ? : Μοναδική ένσταση το ότι τη βρήκα υπέρ του δέοντος 'Χριστιανική'. Αφού λοιπόν αυτό δεν ενόχλησε ιδιαίτερα εμένα, ε τότε δε νομίζω να ενοχλήσει άλλον άνθρωπο, οπότε μην τη χάσεις!
3. Gretchen, (2006), USA, Steve Collins * * * 1/2
Πολλοί θα θεωρήσουν εξωφρενικό το ότι δίνω τέτοια βαθμολογία στη Γκρέτσεν (χέστηκε η Αϊμέ στο αλώνι, αλλά λέμε τώρα..) αλλά εγώ τη βρήκα καταπληκτική! Πραγματικά, κάθε ατάκα αυτής της ταινίας είναι μια παρωδία. Καθενός teen movie, καθενός 90210, καθενός αμερικανικού κλισέ. Η Γκρέτσεν είναι μια ασχημούλα ντροπαλούλα έφηβη, που ντύνεται χάλια και ζει με τη μητέρα της. Είναι τσιμπημένη και τα 'ψιλοέχει' με το κακό παιδί του σχολείου (απίθανη φάτσα #1) κι όταν ανακαλύπτει ότι αυτός τα 'χοντροέχει' και με άλλη, κάνει κάτι πολύ κακό με αποτέλεσμα να την κλείσουν σε ίδρυμα απροσάρμοστων εφήβων (κάτι σαν κι αυτό που έκλεισαν το γιο της Μπρι στις Νοικοκυρές σε Απόγνωση, ξέρετε τώρα εσείς..) όπου ερωτεύεται και τα 'ψιλοφτιάχνει' με το αντίστοιχο κακό παιδί (απίθανη φάτσα #2) με τον οποίο το σκάει, πάει σε rave party (απίθανες φάτσες #3 - #9), έπειτα συναντά τον πατέρα της (τα ρέστα μου) και ετοιμάζεται για τον απαραίτητο prom, καθώς στο μεταξύ έχει επιστρέψει και στο σχολείο..
Η παρωδία της παρωδίας. Φανταστείτε teen movie ΧΩΡΙΣ όμορφους εφήβους for a change, σκηνοθετημένο από το John Waters, χωρίς όμως τα γνωστά φετίχ του σκηνοθέτη.. (μην επεκταθώ, δεν είναι της παρούσης). Να μην ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις ή όχι. Να γελάς νευρικά -μόνο εσύ-, και στην επόμενη σκηνή άλλος, και μετά άλλος.. και συνεχώς βέβαια να γελά όλη η αίθουσα.
Να το δω? : Παρά το ότι 1. Μόλις βγήκα από την αίθουσα κι είμαι ακόμη 'μέσα' στην ταινία 2. Με το dvd λογικά δε γελάς τόσο 3. Μόνο εμένα ενθουσίασε τόσο απ'όσους το συζήτησα.. -> Φυσικά και θα το δεις!
Και που είστε.. αύριο δεν εμφανίζεται μόνος του ο φίλος μας..
Πλησιάζοντας προς το τέλος παραδοσιακά και αναπόφευκτα οι δικοί μου ρυθμοί χαλαρώνουν αρκετά, και κυριαρχεί επιτέλους η λογική του ''εντάξει, δεν έγινε και τίποτε αν δε δω και πέντε ταινίες σήμερα, έχω ήδη δει αρκετές'' ή αλλιώς το ένστικτο αυτοσυντήρησης..
1. Jing ke ci qin wang, (The Emperor and the Assasin), (1999), China, Chen Caige * * *
Το τρίωρο έπος του Caige γυρίστηκε το 1999 οπότε απουσιάζουν εντελώς όλα αυτά που συνηθίσαμε να βλέπουμε στις ταινίες του είδους μετά τον Τίγρη και το Δράκο (εξαιρετικά χρώματα και διάφορα νιντζοειδή αεροπλανικά), και αυτό είναι αρκετά ευχάριστο. Όταν όμως η διάρκεια είναι τόσο μεγάλη, μοιραία η κούραση είναι αναπόφευκτη. Καλά που ήταν άθλια η κόπια, κυρίως από πλευρά ήχου, και τα χειροκροτήματα του κοινού για να διορθωθεί η κατάσταση, με ξύπνησαν πάνω στην κρίσιμη στιγμή που θα παρατούσα εντελώς την ταινία για μια στάση στην αγκαλιά του φίλου μου του Μορφέα. Η ταινία πραγματεύεται σε γενικές γραμμές την ιστορία ενός βασιλιά που ονειρεύεται να ενώσει όλα τα βασίλεια της Κίνας σε ένα, το οποίο φυσικά θα κυβερνά αυτός. Τσκ, Τσκ, Τσκ, τόσο φιλμ, τόσοι κομπάρσοι, τόσα παιδάκια σφαγμένα, τόσο αίμα.. για λίγη -εντάξει όχι και τόσο λίγη..- εξουσία παραπάνω..
Το κλου της προβολής ήταν η παρουσία του σκηνοθέτη, ο οποίος ήρθε πάλι και κάθησε από μπροστά μου -τα έλκω τα celebrities φαίνεται, φταίω εγώ?- με αποτέλεσμα να τυφλωθώ και πάλι από τα φλας για 15' περίπου.
Να το δω? : Απ'ότι ξέρω κυκλοφορεί στα videoclub, οπότε αφού ξέρεις και τι να περιμένεις..
2. El Violin (The Violin), (2006), Mexico, Francisco Vargas, * * * 1/2
"Εγώ και οι φίλοι μου ακούγαμε για καιρό μια κραυγή πάνω στα βουνά, οπότε γυρίσαμε αυτή την ταινία για να απαντήσουμε στην κραυγή αυτή" ήταν η αρκετά ποιητική εξήγηση που έδωσε ο συμπαθέστατος Vargas στην αρχή της προβολής για το θέμα της ταινίας του. Τα βουνά του Μεξικού, οι αντάρτες εναντίον των στρατιωτών του καθεστώτος, ένας γέρος χωρικός και το βιολί του είναι οι πρωταγωνιστές της βαθιά πολιτικής αυτής ταινίας, με την εξαιρετική ασπρόμαυρη φωτογραφία. Ο Don Angel Tavira εκπληκτικός στο ρόλο του γέρου, χωρίς να είναι καν ηθοποιός. Όλη η ιστορία ξετυλίγεται γύρω από αυτόν και το βιολί του. Πικρό, συγκινητικό φιλμ, που σε κρατά σε αγωνία ως το τέλος.. Να το δω? : να το δεις.
Εν τω μεταξύ το fileUL.com είναι ΠΑΛΙ σε διαδικασία συντήρησης οπότε ας δοκιμάσουμε και κάτι άλλο σήμερα, έστω κι αν φαίνεται πολύ καλό για να'ναι αληθινό.. τα τραγούδια όμως είναι και αληθινά και υπέροχα.
ΥΓ : Juliette γλυκιά μου, μη με παρεξηγείς, ήθελα πάρα πολύ να έρθω, αλλά δεν έχω συνέλθει εντελώς από προχθές, και δε θα έκανα τίποτε που να βάλει σε κίνδυνο την κατάσταση της υγείας μου την ερχόμενη Δευτέρα, ελπίζω να με καταλαβαίνεις, αλλά μπροστά στο Morrissey δεν είχες και μεγάλη τύχη..
Αυτή τη φορά την έβγαλα καθαρή -ελπίζω δηλαδή..- με μόνο μία μέρα χαμένη. Η ξεκούραση δε μου έκανε και κακό να πω την αλήθεια. Πάντως αν έβλεπα ότι είμαι χειρότερα, το παρατούσα με τη μία το Φεστιβάλ, αν υπήρχε περίπτωση να κινδυνεύσω να χάσω το Morrissey. Είπαμε, να μη σπρώχνετε τον κύριο με τον ορό στη συναυλία.. (έχει και την κακή συνήθεια να πηγαίνει μπροστά..)
1. Gajokeui Tansaeng (Family Ties), (2006), South Korea, Kim Tae-yong * * * Η Κορέα δεν είναι Κίνα, επιπλέον η ταινία ήταν στο διαγωνιστικό τμήμα, οπότε είπα να κάνω εδώ την επανεμφάνισή μου. Τα νέα φαίνεται μαθεύτηκαν, γιατί τόσες φωτογραφίες, τόσες κάμερες, πολύ καιρό είχαν να μου τύχουν (ie. καθόμουν πίσω από τους συντελεστές της ταινίας). Τρεις αυτόνομες μικρές ιστορίες -πολύ της μόδας τελευταία τα φιλμ του είδους, αν και οι ιστορίες παρουσιάζονται η μία μετά την άλλη και όχι ταυτόχρονα-, με αδέρφια αποξενωμένα μεταξύ τους, παιδιά αποξενωμένα από τους γονείς τους, εραστές που απομακρύνονται.. Εξαιρετικές οι πρωταγωνίστριες κυρίως των ιστοριών, καλοδουλεμένο το σενάριο σε μια θαυμάσια δεύτερη ταινία του Kim Tae-yong. Ώσπου η τρίτη ιστορία τελειώνει με πυροτεχνήματα, το κοινό χειροκροτεί θερμά και... μήπως τελικά οι τρεις ιστορίες ΔΕΝ ήταν και τόσο αυτόνομες? Να το δω ? : Αν το πετύχεις πουθενά, γιατί όχι?
2. El Laberinto del Fauno (Pan's Labyrinth), (2006), Spain-Mexico, Guillermo del Toro, * * Αυτή είναι η κλασική ταινία της ειδικής κατηγορίας Special Screenings του φεστιβάλ, που θα παιχθεί κανονικά στις αίθουσες, και που δε χρειαζόταν και ιδιαίτερα να δεις στο Φεστιβάλ. Σ'ένα χωριό της Ισπανίας εν μέσω εμφυλίου, καταφθάνει ένα μικρό κοριτσάκι και η μητέρα της, έγκυος από τον κακό λοχαγό-καρικατούρα του κακού καθεστώτος, ο οποίος έχει σαν χόμπι να πυροβολεί αντάρτες όταν είναι στις καλές του. Γιατί στις κακές του τους κάνει άλλα πολύ χειρότερα.. Το κοριτσάκι όμως έχει λίγο μεγαλύτερη φαντασία απ'ότι θα'πρεπε, νομίζει λοιπόν πως είναι η κόρη του βασιλιά του κάτω κόσμου or something, και γιατί να μην το νομίζει όταν της το λέει ένα αποκρουστικό ανθρωποδενδροειδές ον (ο Φαύνος του τίτλου) στον οποίο την οδηγεί ένα έντομο-νεράιδα.. Πρέπει βέβαια να το αποδείξει περνώντας κάποιες δοκιμασίες σε μυστικά υπόγεια και κήπους - λαβυρίνθους, οι οποίες εξελίσσονται παράλληλα με το κανονικό στόρι της ταινίας, με ειδικά εφέ and everything, κανονικό παραμυθάκι δηλαδή. Όχι ότι αυτό είναι κακό, αλλά αυτό σου μένει φεύγοντας στο τέλος.. παραμυθάκι. Εμένα βέβαια αυτό που θα μου μείνει είναι οι απίθανες αντιδράσεις της αμερικανίδας κυρίας που καθόταν από πάνω μου, 'oh shit', 'oh man', 'oh jesus' σε όλες τις σκηνές αγωνίας της ταινίας, τα χειροκροτήματά της όταν μαχαιρώνεται κάποια στιγμή ένας κακός. Κατάλαβα λοιπόν πολύ καλά το λόγο για τον οποίο είναι μια τόσο εξαιρετική ηθοποιός η συγκεκριμένη αμερικανίδα κυρία : ή το'χεις το μικρόβιο ή δεν το'χεις. Να το δω? : με την ανηψούλα σου, ή τη θεία σου από το Σικάγο που φιλοξενείς, γιατί όχι?
3. Das Fraulein, (2006), Switzerland - Germany, Andrea Staka, * * * Μα ο ίδιος διευθυντής φωτογραφίας κάνει όλες τις γερμανικές ταινίες? είναι πραγματικά το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι όταν αρχίζει κάθε γερμανική (συμ)παραγωγή, και με πιάνει μια ανησυχία να την πω? σφίξιμο να το πώ? το λέω.. Φανταστείτε τώρα σκηνικό, κλασικό εστιατόριο στη Ζυρίχη που ανήκει σε μετανάστη (έξοχη η πρωταγωνίστρια που υποδύεται την 45χρονη σφιχτοκώλα και ξυνή μέχρι εκνευρισμού Σερβίδα ιδιοκτήτρια), ώσπου δίπλα στην Κροάτισσα υπάλληλο που σύντομα βγαίνει στη σύνταξη και ονειρεύεται να γυρίσει στην πατρίδα για να τελειώσει το σπίτι της (σας θυμίζει κάτι? έχω ΑΚΡΙΒΩΣ μια ίδια τέτοια θεία) έρχεται να προστεθεί μια νεαρή κοπέλα από τη Βοσνία, έτσι για να συμπληρωθεί το παζλ. Εκεί τελειώνει όμως και η πολιτική ορθότητα της ταινίας καθώς η μυστηριώδης κοπέλα, νέα, ανέμελη και άφοβη όπως είναι, δυναμιτίζει τα θεμέλια της ήσυχης και οργανωμένης ζωής της αφεντικίνας της, που προσπαθεί να κρατήσει καλά θαμμένες τις αναμνήσεις της και τα νεανικά της όνειρα. Έχει κι αυτή όμως το δικό της μυστικό.. Να το δω? : Άλλη μια πολύ καλή γερμανική ταινία
4. AzulOscuroCasiNegro (DarkBlueAlmostBlack), (2006), Spain, Daniel Sanchez Arevalo, * * * Ότι έπρεπε για το κλείσιμο της ημέρας ήταν αυτή η ισπανική ταινία, σύγχρονη, ζεστή, πολύ αστεία, χωρίς το φάντασμα του Almodovar να πλανιέται από πάνω.. μια χαρά. Δυο αδέρφια, ο ένας -απίθανη φυσιογνωμία- στη φυλακή, ο άλλος, ολίγον Νίκος Ξανθόπουλος, να προσπαθεί να σπουδάσει δουλεύοντας ως θυρωρός και φροντίζοντας ταυτόχρονα τον κατάκοιτο πατέρα τους, οι γυναίκες της ζωής τους, οι ξεκαρδιστικοί φίλοι τους και τα επικίνδυνα χόμπι τους.. Θα μπορούσε να κάνει μια χαρά καριέρα και στις αίθουσες Να τη δω? : αν θέλεις να γελάσει και λίγο το χειλάκι σου (χωρίς να προδώσεις όμως και τα σινεφίλ ιδανικά σου) τότε προχώρα.
Για το τέλος, άλλα τρία τραγούδια από τους γνωστούς σας πλέον..
Είπαμε καλό το teenage lust / teenage angst αφιέρωμα, αλλά εδώ ο κύριος Smith βάζει κι ένα teenage horror movie στοιχείο, και κάτι δεν του βγαίνει στην πορεία. Σταματάει βέβαια εκεί που πρέπει (η ταινία είναι μόνο 36') οπότε δε χάνει τελείως το παιχνίδι. Ο μεγάλος ξάδερφος του Μακόλει Κάλκιν είναι τσιμπημένος με το badboy του σχολείου, το οποίο με τη σειρά του κάνει παρέα με άλλα δύο φρικιά. Για να πετύχει το στόχο του πρέπει αναγκαστικά να διεισδύσει στην παρέα τους. Μόνο που αν οι χτεσινοί φτιάχνονταν με κόλλα, αυτοί εδώ είναι λίγο πιο προχωρημένοι.. Να το δω ? : Ναι, γιατί πάει σετάκι με το επόμενο. Έχει κι ωραία τραγούδια.
Εδώ απουσιάζει όχι μόνο το horror αλλά και το angst. Γιατί ενάντια σε τι να επαναστατήσει η 14χρονη πρωταγωνίστρια όταν η μαμά της της λέει να καπνίσει χόρτο κι αυτή δε θέλει, με το μπαμπά της κολυμπούν γυμνοί κι οι γονείς συζητούν τα ερωτικά τους μαζί της? Βρισκόμαστε βέβαια α. στην Ολλανδία β. στη δεκαετία του '70, οπότε η αισθησιακή ατμόσφαιρα σεξουαλικής ελευθεριότητας που επικρατεί είναι δικαιολογημένη. Lust και μόνο lust λοιπόν (καλά μη φανταστείτε τώρα και κανένα adult movie) καθώς η σκηνοθέτιδα ζουμάρει συνεχώς σε εφηβικά μάτια, εφηβικούς λαιμούς, εφηβικά πρόσωπα.. Η μικρή Ελένη λοιπόν (ε καλά, η μικρή Ελέιν τέλος πάντων..) κοιτάει τον έναν, 'αγαπάει' τον άλλον, τα 'φτιάχνει' με τον τρίτο, πιστεύει ότι το σεξ είναι σα να τρως ένα σάντουιτς και μετά ότι είναι ένα voyage to the sublime..
Αυτό όμως που κυριαρχεί στην ταινία είναι η πραγματικά εκπληκτική αναπαράσταση της δεκαετίας του '70. Τα ρούχα, τα έπιπλα, τα μαλλιά, οι φάτσες, η ατμόσφαιρα, η φωτογραφία, αποδίδουν συνολικά μια εικόνα καθόλου επιτηδευμένη, καθόλου in your face, καθόλου δήθεν κιτς.. και γι'αυτό το λόγο η ταινία πετυχαίνει απόλυτα το στόχο της.
Να το δω ? : yep!
3. Tiangou (The Forest Ranger),(2005), China, Qi Jian * 1/2
Ο Νίκος Κούρκουλος, πτωχός βιοπαλαιστής με γυναίκα και παιδί (μίνιμαλ ερμηνεία της Αλίκης Βουγιουκλάκη που προκαλεί το θαυμασμό καθώς δέχθηκε εδώ ένα μικρότερο ρόλο, αυτόν της καπάτσας δυναμικής συζύγου, που του ρίχνει όμως και κανένα μπινελίκι που και που), δέχεται το ρόλο του δασοφύλακα σε ορεινό χωριό της Κίνας. Είναι και πρώην στρατιωτικός, νυν στρατόκαυλος σακάτης που αναπολεί το ένδοξο παρελθόν (και καλά να πάθει λέω εγώ). Γρήγορα όμως καταλαβαίνει ότι όλοι οι χωρικοί, καθώς και η πλούσια οικογένεια του χωριού προσπαθούν με δώρα να τον καλοπιάσουν για να τους αφήνει να κόβουν δέντρα από το δάσος. Αυτός όμως σαν αδέκαστος ιδεολόγος και ιδρυτικό μέλος της Γκρινπις που είναι αρνείται, οπότε του κόβουν το νερό (αγοράζοντας το πηγάδι του χωριού -> ας το ξανασκεφτούμε κι εμείς λοιπόν, που ξεπουλάμε ΔΕΗ, ΟΤΕ κλπ, τουλάχιστον την ΕΥΔΑΠ ας την κρατήσουμε..) Απο'δω και πέρα λοιπόν, αυτός και η οικογένειά του, πίνουν, ζυμώνουν και πλένονται με κουτάκια Coca Cola (φτου κακά σύμβολο της κακής καπιταλιστικής δύσης) ώσπου αηδιάζουν (να μη θέλει το μωρό να πιει κι η μαμά να επιμένει!) και παίρνουν άλλα μέτρα. Εν τω μεταξύ ο πουλημένος πρώην στρατιωτικός νυν ταχυδρόμος δεν παραδίδει τα γράμματα διαμαρτυρίας του δασοφύλακα προς το Κόμμα (να'το και το Κόμμααααα) οπότε αυτό δεν επεμβαίνει σωτήρια παρά μόνο στο τέλος της ταινίας, για να πατάξει τους κακούς πλούσιους τσιφλικάδες (έξοχος ο Μάνος Κατράκης στο ρόλο του αρχιτσιφλικά με το γούνινο καπέλο), αφού όμως ο ήρωάς μας έχει αρπάξει το ξύλο της χρονιάς του από όλο το χωριό. Κι αν επέζησε το'κανε μόνο για να προλάβει να δει το γιο του -ο ίδιος ο Κούρκουλος, ξυρισμένος τώρα, σε διπλό ρόλο- να γίνεται κι αυτός στρατιώτης, οπότε χαλάλι το ξύλο κι οι θυσίες και το ζάχαρο που προκάλεσε τόση Coca Cola.
Σοβαρά τώρα αν η ταινία ήταν αμερικάνικη με τέτοια προπαγάνδα (μα που τα βρίσκουν τα λεφτά και τις γυρίζουν αυτές τις ταινίες εκεί στην Κίνα.. που τα βρίσκουν αναρωτιέμαι..) θα τους παίρναν με τις πέτρες! Ωραία όλ'αυτά, τώρα πρέπει να βρω κι εγώ μια ταινία να 'ενθουσιαστώ' για να προτείνω στην αδερφή μου. Σκέφτομαι το 'Προτιμώ τη Ρώμη από σένα' που φεύγανε όλοι σαν τα ποντίκια, άραγε παίζεται ακόμη?
Μήπως να μην το δω αυτό? : Αν παρ'όλα αυτά δεν πείστηκες α.είναι έξοχο εικαστικά, με υπέροχη μουσική β. έχε μαζί σου ένα μπουκάλι νερό. του ενός λίτρου..
4. Der Lebensversicherer (Running on Empty), (2006), Germany, Bulent Akinci, * * * 1/2
Ο γερμανός ξάδερφος του Jeremy Irons εργάζεται ως ασφαλιστής και την πέφτει one on one σε διάφορους ταλαίπωρους σε διάφορα μαγαζιά, τροχόσπιτα κλπ στην ευρύτερη περιοχή μιας εξόδου μιας Εθνικής Οδού από τις πάμπολλες της Γερμανίας. Που και που εγκαταλείπει για λίγο το ατσαλάκωτο προφίλ του και κάνει lipsynching σε γαλλικά chansons (εκπληκτικές οι δύο αυτές σεκάνς), ώσπου σιγά σιγά ανακαλύπτουμε πως το συναρπαστικό αυτό επάγγελμά του, και η αποξένωση που έχει έρθει μεταξύ σ'αυτόν και τη γυναίκα του, τον έχει λίγο πειράξει στα νεύρα.. (αντίληψη όμως που την έχουμε κι εμείς..). Κάποια στιγμή όμως γνωρίζει την ιδιοκτήτρια ενός πανδοχείου και τότε όλα αλλάζουν, και κυρίως η ίδια η ταινία.. προς το πολύ καλύτερο όμως.. Επιτέλους να και μια Γερμανική ταινία που δεν πιάνει απλά τους ήρωές της από'δω και τους αφήνει εκεί, και βγάλτε τώρα εσείς τα συμπεράσματά σας. Εξαιρετικός ο πρωταγωνιστής, συμπαρασύρει όλη την ταινία με τις μεταπτώσεις στη συμπεριφορά του (και στην ερμηνεία του) σ'ένα τελείως διαφορετικό μονοπάτι από αυτό που αρχικά φαντάζεται ο θεατής. Να τη δω ? : Αν υποτίθεται πως το γερμανικό σινεμά διανύει περίοδο μεγάλης φόρμας, τουλάχιστο αυτή η ταινία το δικαιολογεί.
Να και το διαμαντάκι από την Ασία. Η παράδοση του Chungking Express, του 3Iron και του Nobody Knows συνεχίζεται επάξια από τον καταπληκτικό Royston Tan και την ιστορία του 11χρονου παιδιού (απίθανος ο μικρός πρωταγωνιστής) και του πατέρα του, που μένουν μαζί, καθώς η μητέρα λείπει σε ταξίδι για δουλειές που λένε, αλλά δεν ανταλάσσουν παρά μόνο μία φράση σε όλη την ταινία. Ο μικρός εν τω μεταξύ ξυπνά κάθε πρωί στις 4.30 και παρατηρεί τον πατέρα να κοιμάται, να γυρνά μεθυσμένος, να κάνει μπάνιο οπότε και πηγαίνει και κατουράει στην μπανιέρα.. Αεικίνητος, παρατηρεί και πειράζει τα πάντα, κλείνει τη μουσική από ηλικιωμένους που κάνουν γυμναστική.. ώσπου ο ρυθμός πέφτει, η συγκίνηση και η αγωνία για την έκβαση της ιστορίας ανεβαίνουν.
Για άλλη μια φορά τα λόγια είναι φτώχεια σε μια Ασιατική ταινία, και πολύ χάρηκα που έμεινα και για τις απαντήσεις του σκηνοθέτη, και καλό θα ήταν να το έκαναν αυτό και κάποιοι δικοί μας σκηνοθέτες για να δουν πως δουλεύουν και κάποιοι συνάδελφοί τους στο εξωτερικό. Γιατί ο Royston Tan με το φοβερό του χιούμορ έδωσε εκπληκτικές λεπτομέρειες για τον τρόπο δουλειάς του, όπως το ότι έβαλε τους ηθοποιούς να μάθουν 90 σελίδες διαλόγου και μετά τους είπε ότι δε θα τους πούνε με το στόμα αλλά με τα μάτια και τη γλώσσα του σώματος. Ή το ότι χώρισε το συνεργείο σε δύο μέρη, ένα με τον μικρό κι ένα με τον πατέρα, και δεν άφησε τους δύο πρωταγωνιστές να έχουν οποιαδήποτε σχέση, ούτε καλημέρα, παρά μόνο εντός γυρίσματος. Ή που αντί για διάλογο σε κάποια σημεία έχει δύο τραγούδια που λένε ότι θα ήθελαν να πουν οι πρωταγωνιστές. Ή που δεν έδωσε απαντήσεις σε κάποιες ερωτήσεις γιατί η ταινία γυρίστηκε μέσα από τα μάτια του μικρού οπότε αφήνει το θεατή να μπει στη θέση του παιδιού και ν'αποφασίσει μόνος του.. Αυτά βέβαια εδώ είναι επιστημονική φαντασία, όταν οι ηθοποιοί γυρίζουν το πρωί τηλεπαιχνίδια και τηλετραπεζώματα, το βράδυ 'θέατρο' και στο ενδιάμεσο ξεπετάνε και κανένα μιούζικαλ..
Να το δω ? : όπως και δήποτε!
Είδα επίσης και 45' από το Friss Levego (Fresh Air), το Ουγγρικό, που δεν ήταν ιδιαίτερα κακό (ούτε και καλό όμως), αλλά κάτι οι 5 προηγούμενες, κάτι που ήταν λίγο μίζερο και δεν ήθελα να χαλάσω την ωραία γέυση του προηγούμενου.. οπότε έφυγα. Κάτι που δεν συνηθίζω είναι η αλήθεια, αλλά τι να κάνω κι εγώ ο έρμος?.. (τι δε συνηθίζω δηλαδή, μόνο μια φορά το έχω κάνει, πέρυσι σε μία του Χου Χσιάο Σεν με το Σταμάτη Γαρδέλη και την Βάσια Παναγοπούλου)
Για το τέλος το έτερο διαμάντι από το δίσκο της El Perro Del Mar
Σήμερα θα μου επιτρέψετε να σας εκμηστηρευτώ πως είμαι λιγάκι εκνευρισμένος, γιατί στις 10 το πρωί που έπιασα γραμμή στις τηλεφωνικές κρατήσεις του φεστιβάλ, μου είπαν ότι τα εισητήρια για την αυριανή προβολή του inland empire του david lynch έχουν εξαντληθεί "από τηλεφωνικές κρατήσεις και κόσμο που στήθηκε έξω από τα ταμεία από τις 9 και περίμενε να βγάλει εισητήριο" !! Λες και μιλάμε για συναυλία του Morrissey στο Madison Square Garden! Λυπάμαι αλλά δεν το πιστεύω τόσο εύκολα αυτό, καθώς είμαι σίγουρος πως όποιος πάει θα δει τους περισσότερους με καρτελλάκι 'guest', 'staff', 'slept with a staff member for a ticket' απ'ότι σε κάθε άλλη προβολή. Πάντως τέτοιο παροξυσμό, και για μια ταινία που δεν υμνήθηκε και ακριβώς από την κριτική, πρώτη φορά βλέπω.. (λέω τώρα κι εγώ στον εαυτό μου να τον παρηγορήσω...) Χάρισμά σας βρε, ας δω κι εγώ ένα βραζιλιάνικο, που μετά το bellissima δεν αξιώθηκα ούτε καν την Εθνική Βραζιλίας να δω να παίζει..
1. Lucy, (2006), Germany, Henner Winckler, * * * Η κλασική ταινία του νέου γερμανικού κινηματογράφου, με την κλασική ψυχρή φωτογραφία και τους κρυόκωλους πρωταγωνιστές, θα έγραφα αν ήμουν ακόμη υπό την επήρεια του εκνευρισμού μου. Ας μην είμαι όμως άδικος με την ταινία. Εξαιρετική η πρωταγωνίστρια στο ρόλο της χαμένης έφηβης μητέρας (Lucy είναι το όνομα του μωρού της) που προσπαθεί να συνέλθει από την κατραπακιά του να'σαι μ'ένα μωρό στην αγκαλιά όταν οι φίλες σου είναι στο σχολείο. Μαλώνει με τον πατέρα του παιδιού, με τη μητέρα της, το φίλο της.. θέλει να γίνουν όλα όπως πριν, να ζήσει όπως όλα τα κορίτσια στην ηλικία της, αλλά ξέρει (?) ότι αυτό ποτέ δε θα'ναι εφικτό πλέον. Ποτέ δεν ξεσπάει, ποτέ δεν έρχεται η έκρηξη που ίσως περιμένουμε.. Στα υπέροχα μάτια της όμως, στις κινήσεις της, στο περπάτημά της, διαγράφεται μ'έναν υπόγειο τρόπο η απόγνωση.. Να το δω ? : Η καλύτερη ταινία - διαφήμιση προφυλακτικών που έχεις δει.
2. The Point, (2006), Canada, Joshua Dorsey * * Μόντρεαλ, Καναδάς, και να'τα τα Larry-Clarck-12χρονα που λέγαμε χτεεεες! Βέβαια ομολογώ συμπαθέστατος ο σκηνοθέτης και το όραμά του για ένα νέο σινεμά με πραγματικούς ανθρώπους μη - ηθοποιούς, και πραγματικές ιστορίες (καλά δικέ μου, δεν ανακάλυψες και τον τροχό), συμπαθέστατοι οι δύο νεαροί πρωταγωνιστές που έφερε μαζί του (αν και είχαν 3 σκηνές του ενός λεπτού όλες κι όλες, μάλλον έμαθε ότι ψηφίζουν φοιτήτριες για τα βραβεία κοινού και τους έφερε -> βιτριολική κακία ήταν αυτό, το ξέρω) αλλά η ταινία είναι ακριβώς αυτό: Larry Clarck του γλυκού νερού. Το'χουμε ξαναδεί, και πολύ καλύτερα μάλιστα. Ούτε σε μία στιγμή δεν αγωνιούμε για κάποιον πρωταγωνιστή, ότι ένα όπλο θα εκπυρσοκροτήσει, ότι κάποιος θα γλυστρήσει και θα πέσει από το έρημο κτίριο που συχνάζουν.. τα τραγούδια των Walken, A.R.E. Weapons και η μουσική γενικότερα είναι OK όμως. Να το δω ? : τους 20++ τους ενθουσίασε οπότε μη σε κρατάω κιόλας..
3. Old Joy, (2005), USA, Kelly Reichardt, * * 1/2 Δυο παιδικοί φίλοι, μέλη της παλιοπαρές που τώρα έχει διαλυθεί, 30 και κάτι, ο ένας ετοιμάζεται να γίνει μπαμπάς, ο άλλος λίγο περίεργος, λίγο απροσάρμοστος, λίγο κολλημένος στο ένδοξο (?) παρελθόν, λίγο weirdo τέλος πάντων, αποφασίζουν να πάνε για 2ήμερο στο δάσος οι δυο τους να θυμηθούνε τα παλιά. Αυτά. Ούτε η διαδρομή είναι αυτό που ίσως φαντάζεστε, ούτε τα φοβερά μυστικά αναμοχλεύονται από το παρελθόν και βγαίνουν στην επιφάνεια, όπως έχουμε επίσης συνηθίσει σε παρόμοιες αμερικάνικες ταινίες.. κάποιο έμμεσο πολιτικό σχόλιο της κακιάς ώρας από το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου που είναι μονίμως σ'ένα σταθμό με πολιτικές αναλύσεις, οι Δημοκρατικοί έτσι, οι Ρεπουμπλικανοί γιουβέτσι.. πολύ ωραία τα αυτοσχέδια λουτρά στα οποία καταλήγουν στο τέλος, η κιθαρίτσα που ακούγεται στο βάθος είναι Yo La Tengo.. θα μας πεις επιτέλους προς τι τα * * 1/2 ? Μα ένα αστέρι κερδίζει από μόνος του ο Will Oldham a.k.a. Bonnie 'Prince' Billy που κλέβει όλη την ταινία στο ρόλο του weird one -όχι ποιος θα'ταν, ο νορμάλ?- και που με την ερμηνεία του αποδομεί τελείως κάθε εικόνα που έχεις σχηματίσει γι'αυτόν, ή τουλάχιστον κάθε εικόνα που είχα σχηματίσει εγώ γι'αυτόν. Απολαυστικός! Να το δω? : μόνο για τους φαν του λεγάμενου (αν και όλοι ήταν μέσα στην αίθουσα). Άρεσε πολύ και στις δύο φίλες μου που δεν τον ήξεραν
4. Glue, (2006), Argentina, Alexis dos Santos * * * 1/2 Μπράβο σ'αυτόν που είχε την ιδέα για το Teenage Lust / Teenage Angst αφιέρωμα. Σε αντίθεση με τις Ημέρες Ανεξαρτησίας που έχουν χάσει οριστικά για μένα το παιχνίδι της σύγκρισης με τους παλιούς Νέους Ορίζοντες, παρουσιάστηκαν πολύ καλές ταινίες, που έχουν και κάτι να πουν τέλος πάντων. Όπως αυτή η Αργεντίνικη (γενικότερα ποτέ δεν έχω μετανιώσει για ότι έχω δει από Μεξικό και κάτω) ταινία για δυο φίλους και μια φίλη, τα προβλήματα με τις οικογένειές τους, το ροκ συγκρότημά τους, και, πάνω απ'όλα βέβαια, τις ερωτικές τους ανησυχίες.. α! και κάποια πειράματα με κόλλα επίσης. Και τα τραγούδια εξαιρετικά, με το γνωστό των Violent Femmes να κυριαρχεί. Να το δω ? : Ένα θα σου πω. Θέλω και τη μαμά σου.
5. Motorcycle, (2006), USA, Paul Gordon, * 1/2 Πραγματικά όταν βλέπω πλέον το Λευτέρη Αδαμίδη να παρουσιάζει έναν σκηνοθέτη είμαι προετοιμασμένος για τα χειρότερα, την αμαρτία μου τη λέω. Από τη μία το In Between Days η αγαπημένη του ανεξάρτητη αμερικανική για φέτος, από την άλλη το ιρανικό χθες, ήρθε τώρα και ο 'ντροπαλός' Paul Gordon κι έδεσε.. Η γνωστή κλασική ασπρόμαυρη αμερικανική ταινία (αχ κύριε Τζάρμους τι κακό έχετε κάνει μόνο να ξέρατε..), 'έξυπνες ατάκες'.. βαριέμαι να γράψω περισσότερα.. καμία ουσία, καμία ψυχή. Ήταν και η πέμπτη μου ταινία, καταλαβαίνετε. Έξω από την αίθουσα να'μουν και να'βλεπα το γρασίδι να μεγαλώνει, τόσο δε θα βαριόμουνα.. Να το δω? : Ε όχι λοιπόν, να μην το δεις! Να, δες το τρέιλερ καλύτερα..
Να κι ένα συγκλονιστικό τραγούδι των iron and wine από την ταινία In Good Company, γιατί πολύ κακός ήμουν σήμερα..
Απώλεια βάρους: η αναμενόμενη. Απώλεια δυνάμεων: μικρή (να μην σπρώχνετε τον κύριο με τον ορό στη συναυλία του Morrissey εντάξει?). Απώλεια ύπνου: κλαψ. Απώλεια ηθικού: ελάχιστη.
Δεν έχω προλάβει να δω την έκθεση του Βέντερς, το αφιέρωμα στον Κισλόφσκι στο Μουσείο Κινηματογράφου, την έκθεση του Αναστασίου (όλα στο χώρο του Φεστιβάλ), δεν έχω πιει μισό καφέ στην Αποθήκη Γ'. Θυμάστε το ντοκυμαντέρ πέρυσι (Supersize Me) με θέμα έναν τύπο που αποφασίζει να τρέφεται αποκλειστικά με McDonalds για ένα μήνα για να δει τις συνέπειες στον οργανισμό του? Μια κάμερα δώστε μου (ελαφριά όμως να'ναι, μου φτάνουν όλα τα άχρηστα πράγματα και περιοδικά που κουβαλάω όλη μέρα) και σας γυρίζω το αντίστοιχο με τα Goody's. Καλά που πετυχαίνω και την αδερφή μου που και που σε καμμιά αίθουσα και βγάζει από την τσάντα της και μου δίνει κανένα μανταρίνι και παίρνω και λίγες βιταμίνες (τι τσάντα δηλαδή, μιλάμε για το τσαντάκι του Sport Billy, θα σας πω άλλη φορά.. π.χ. ξέρετε κανέναν/καμμία να κουβαλά μαζί του νυστέρι για να κόβει τα πετσάκια από τα νύχια? όχι πείτε μου..)
1. Twelve and Holding, (2006), USA, Michael Cuesta * * * 1/2 Να σας πω την αλήθεια, πολύ χάρηκα με τα πρώτα κιόλας πλάνα της ταινίας, (ξέρετε, εκεί που συνειδητοποιείς το ύφος, το θέμα κλπ) βλέποντας αυτά τα 12χρονα παιδάκια να τρέχουν στο δάσος. Μια υπέροχη ταινία για την είσοδο στην εφηβεία, με stand-by-me-12χρονα και όχι larry-clark-12χρονα, καθόλου εξυπνακίστικη - αυτό με ενοχλεί ΠΑΡΑ πολύ στα αμερικάνικα ανεξάρτητα φιλμς - αστεία, 'τρυφερή' και γίνεται ολοένα και καλύτερη - και πιο σκοτεινή - όσο πλησιάζει προς το τέλος, όπου λες τώρα θα το χαλάσει, τώρα θα δω το κλασικό τέλος - αμερικανιά, και παραδόξως αυτό δε συμβαίνει ούτε στο ελάχιστο. Εύγε! Να το δω : καλύτερο από το Stand by me αν ρωτήσεις εμένα, κι ας μην έχει River Phoenix
Αμερικανιά π.χ. είναι το trailer της ταινίας, μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας..
2. Day Night Day Night, (2006), USA, July Loktev, * * * * Δεύτερη αμερικάνικη στη σειρά, τι έχω πάθει? Βέβαια αυτή εδώ είναι στο διαγωνιστικό τμήμα και η σκηνοθέτιδα είναι ρωσικής καταγωγής. Αχ, αγαπητοί μου φοιτητές των σχολών κινηματογράφου, εσείς που έχετε όλο το μέλλον μπροστά σας, δείτε σας παρακαλώ αυτό το φιλμ για να καταλάβετε τι σημαίνει σπουδαίο ντεμπούτο. Τι σημαίνει ρυθμός, οικονομία, σωστή σκηνοθεσία, αγωνία -στην τσίτα τα νεύρα όλης της αίθουσας, εκεί που σταματά ο ήχος και ακούγεται μόνο η ανάσα της πρωταγωνίστριας κρατάς κι εσύ τη δική σου θέλεις δε θέλεις-. Η πρωταγωνίστρια λοιπόν (νταντά στο επάγγελμα, και όχι ηθοποιός), όμορφη και αθώα σαν ρωσίδα αθλήτρια της ενόργανης γυμναστικής που ψήλωσε απότομα και αυτομόλησε στη δύση πριν την πετάξουν σα στυμμένη λεμονόκουπα, ντυμένη σαν και αυτήν την κυρία με τον κότσο που παρουσιάζει το τηλεπαιχνίδι με τα παιδάκια στο κανάλι της εκκλησίας, εμφανίζεται σα χαμένη στην αρχή της ταινίας σ'ένα αεροδρόμιο, να δέχεται μυστηριώδεις οδηγίες από μια creepy φωνή μέσω κινητού τηλεφώνου. Όλα τα χρώματα είναι γαλάζια και γκρι, ψυχρά και αποστειρωμένα, όταν στα 45' εμφανίζεται ένα κίτρινο σακίδιο ώμου νομίζεις ότι θα τυφλωθείς, ώσπου το κορίτσι αφήνεται στο πολύχρωμο και πολύβουο κέντρο της Νέας Υόρκης και... η συνέχεια στις αίθουσες. Κρίμα που δεν μπόρεσα να μείνω για το Q & A session. Να το δω δλδ? : λογικά όλο και κάποιo βραβείο θα πάρει.
3. Nacido y Criado (Born and Bred), (2006), Argentina, Pablo Trapero, * * * Οικογενειακή τραγωδία ωθεί 30 something διακοσμητή να εγκαταλείψει τα πάντα και να εξαφανιστεί σ'ένα παγωμένο οικισμό στη μέση του Αργεντίνικου πουθενά κάνοντας δουλειές του ποδαριού στο πιο εξωφρενικό αεροδρόμιο που έχετε δει ποτέ. Ευτυχώς υπάρχουν και οι ταινίες του Αγελόπουλου και υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι οι χώρες δεν είναι αναγκαστικά έτσι όπως παρουσιάζονται στον κινηματογράφο. Οπότε όσο κρύο και όση εξαθλίωση να δω, εγώ εξακολουθώ να θέλω να πάω στην Αργεντινή. Πολύ καλός ο πρωταγωνιστής, μερικά εξαιρετικά τραγούδια, ισορροπημένη σκηνοθεσία και ταινία γενικότερα. Να τη δω? : Ναι, ειδικά αν σ'αρέσουν οι 'παίρνω-τα-βουνά-για-να-ξεχάσω' ταινίες..
4. Chahar Shanbeh Souri (Fireworks Wednesday), (2006), Iran, Asghar Farhadi, * * 1/2 Όλο το απόγευμα ήμουν σε δίλημμα αν θα δω αυτήν την ταινία ή το Drama/Mex που ένας φίλος μου είπε ότι είναι πολύ καλό και στο στυλ του Ιναρίτου. Προτίμησα όμως τη σιγουριά του σίγουρου εισητηρίου που διέθετα, από το σίγουρο στριμωξίδι και την αβεβαιότητα μιας ωραίας θέσης στα σκαλοπάτια, και να'μαι λοιπόν στο ιρανικό. Να πω ότι το μετάνιωσα? το λέω! Όχι ότι η ταινία δεν αξίζει. Θαυμάσια π.χ. η μικρούλα πρωταγωνίστρια ποντικομαμή - μελλόνυμφη. Είναι όμως άλλη μια ωραία -και καθόλου αργή- ταινία για το σύγχρονο Ιράν, όλα ωραία και ευχάριστα, το μικρό σχόλιο για τη θέση της γυναίκας απο'δω, το μικρό σχόλιο για τη φτώχεια απο'κει, ένα τσαντόρ πάει κι έρχεται, η απιστία δεν τιμωρείται δα και με θάνατο.. Μια Ιρανική ταινία δεν έχω δει να κριτικάρει την πολιτική κατάσταση σ'αυτή τη χώρα.. Άραγε με τι λεφτά γυρίζονται αυτά τα φιλμ αν όχι κρατικά? Χμμμ... Anyway είναι ενδιαφέρων ο τρόπος που παρουσιάζεται το θέμα απιστία / ερωτικό τρίγωνο από κάθε διαφορετική χώρα. Ο ψυχρός γερμανικός και ο 'δεν-χάλασε-δα-κι-ο-κόσμος' ισλανδικός εχθές, και ο χαριτωμένος ιρανικός σήμερα. Καλά αυτός ο Παπακαλιάτης πως και δεν έχει κάνει ακόμη ταινία απορώ.. Του τρώνε το ψωμί μέσα από τα χέρια! ΥΓ : Τώρα που το θυμήθηκα, ένας Άγγλος κριτικός του London Review of Something που καθόταν πίσω μου προχθές συζητούσε γι'αυτήν την ταινία κι έλεγε πόσο καλή είναι οπότε αυτός με πήρε στο λαιμό του. Καλά να πάθω ν'ακούω τους φίλους μου άλλη φορά. Να το δω ? : αν σου έχει αρέσει έστω και μία Ιρανική ταινία δε θα κακοπεράσεις (και καθόλου αργή ΟΚ?)
Άντε ορίστε κι ένα ακόμη εκπληκτικό τραγούδι από τους Elva Snow για το τέλος..
Η πιο crowded μέρα του φεστιβάλ, όπως αναμενόταν. Οι ίδιες φάτσες κάθε χρόνο, οι ίδιες θέσεις στις ίδιες αίθουσες.. σα μια σιωπηλή συνομωσία. Υπάρχουν βεβαίως και οι καινούργιες φάτσες, κυρίως φοιτητόφατσες, στις οποίες θα ήθελα να συστήσω να κλείσουν επιτέλους τα κινητά τους! Και το στοματάκι τους, μετά την έναρξη της ταινίας.. Κάλλους θα βγάλουν τα δαχτυλάκια σου κοριτσάκι μου, νομίζεις ότι επειδή το έχεις στο αθόρυβο η φωτισμένη οθόνη και ο ήχος από τα πλήκτρα από το 25ο σερί μήνυμα που στέλνεις ΔΕΝ είναι ενοχλητικός? Δεν ξέρω, ή όλοι έχουν γίνει εξαιρετικά αγενείς - για να μην πω γαϊδούρια - ή εγώ πολύ γεροπαράξενος.. μάλλον το δεύτερο i guess..
1. The Fountain, (2006), USA, Darren Aronofsky * * 1/2
Μεγάλες Προσδοκίες.. η κατάρα όλων των ταλαντούχων. Ή όπως λέει κι ένα άλλο φρικτό κλισέ 'είναι δύσκολο να φτάσεις στην -καλλιτεχνική- κορυφή, αλλά ακόμη πιο δύσκολο να παραμείνεις'. Δυστυχώς λοιπόν ο φίλος μας αποτυγχάνει να κάνει το 3 στα 3. Πολύ καλοί οι πρωταγωνιστές, εξαιρετική μουσική για άλλη μια φορά ο Μάνσελ, σκηνικά και ορισμένες σεκάνς που κόβουν την ανάσα, αλλά... κάτι δεν του βγαίνει που λένε.. 'Finish it' ψιθυρίζει διαρκώς η Ρέιτσελ Γουάιζ σε όλη την ταινία, προτρέποντας τον Χιου Τζάκμαν να τελειώσει το βιβλίο της, και δε μπορείς παρά να να σκεφτείς ότι η προτροπή είναι προς το σύζυγό της στη ζωή, και σκηνοθέτη της ταινίας, να δώσει επιτέλους ένα τέλος, γιατί αρκετά χρόνια σπατάλησε σ'αυτή. Το μόνο πιο φιλόδοξο πρότζεκτ από αυτό : η αποπεράτωση του μετρό Θεσσαλονίκης το 2012.
Να το δω? : κι εγώ δεν θα άκουγα καμμία κριτική που θα με απέτρεπε να δω την τρίτη ταινία του σκηνοθέτη του 'π' και του 'requiem for a dream'
Συμπαθέστατη η Valeska, αν και αποκοιμήθηκε και άργησε όπως ομολόγησε, κινδυνεύοντας να τινάξει το πρόγραμμά μου στον αέρα, οπότε δυστυχώς δε μπόρεσα να παρακολουθήσω τις απαντήσεις που έδωσε στο τέλος της ταινίας. Έχει όμως ένα πολύ καλό σκηνοθετικό εύρημα στα τελευταία 5 λεπτά με τα παιδάκια που ανακεφαλαιώνουν όλη την ταινία ως εκείνο το σημείο, οπότε αναρωτιέσαι τα εξής:
α. κι ένα παιδάκι θα μπορούσε να'χε γράψει το σενάριο β. και 5 λεπτά πριν το τέλος να'μπαινα δε θα'χα χάσει και τίποτε
Εντάξει αστειεύομαι, αλλά το συγκεκριμένο στυλ κινηματογράφου το έχω δει πολλές φορές τα τελευταία χρόνια - αργοί 'καθημερινοί' ρυθμοί, απλοί χαρακτήρες και 'ρεαλιστικοί διάλογοι', άντε κι ένα twist στο τέλος, στην καλή περίπτωση, και άντε γεια - και κάπου έχει αρχίσει να με κουράζει Να το δω ? : και ποιος είμαι εγώ να σου πω όχι?
Μια μικρή ανθρώπινη οικογενειακή ιστορία, όπως εξήγησε στην αρχή ο συμπαθής σεναριογράφος της ταινίας. Η δε σούπερ τρέντι - με την καλή όμως έννοια - πανέμορφη πρωταγωνίστρια που επίσης παραβρέθηκε ήταν ένα ακόμη πλεονέκτημα της προβολής. Όχι ότι η ταινία ήταν κακή. Ισλανδικό και κακό άλλωστε δε νοείται. Δεύτερη όμως ταινία στο καπάκι με θέμα ''τι θέλεις από μένανε , εγώ είμαι πια μια ξένη, γύρνα στη γυναίκα σου που σε περιμένει'' ε παραπάει νομίζω.. Ας μην είμαι όμως αυστηρός, ποιος Έλληνας σκηνοθέτης βέβαια έχει κάνει τέτοια πρώτη ταινία τελευταία, μεστή με καλό σενάριο και ερμηνείες και κάποιο λόγο ύπαρξης τέλος πάντων? Ας μην απαντήσω καλύτερα..
Να το δω ? : από αυτές που λέμε 'ότι πρέπει για βίντεο'
Κι ενώ η συγκεκριμένη θέση της αίθουσας Φρίντα Λιάππα έχει πάρει πλέον το σχήμα του πωπού μου με το συμπάθειο, τι να περιμένει κανείς όταν τελειώνει τη μέρα του με μια Αιγυπτιακή ταινία για τους ενοίκους ενός πρώην ενδόξου μεγάρου της Αιγυπτιακής ιστορίας? Ένα θαυμάσιο φιλμ, κάτι μεταξύ παλιάς ελληνικής ταινίας, bollywood, και κλασικής ξενόγλωσσης υποψηφιότητας για Όσκαρ, να τι... Βλέπεται μ'ένα χαμόγελο από την αρχή ως το τέλος - ειλικρινή και δικαιολογημένα τα δυνατά χειροκροτήματα του κοινού - έχει όμως το μειονέκτημα του να είναι το κύκνειο άσμα του σκηνοθέτη, καθώς όλο και κάποιος θα βρεθεί να εφαρμόσει το γνωστό αιγυπτιακό νόμο "όποιος γυρίζει ταινίες μεγαλύτερες των 90 λεπτών θα πρέπει να τουφεκίζεται στην κεντρική πλατεία του Καίρου", πόσο μάλλον όταν γυρίζει ταινίες των 165' αν έχει τον Αλλάχ του!! Αχ Μορφέα, θα σου'ρθω μια μέρα οριστικά στην αγκαλιά σου, πότε θα'ναι μόνο δεν ξέρω.. Να το δω ? : Μια χαρά!
Στο σημείο αυτό θα ήθελα να πω πως αν υποψιαστώ πως το ''temporarily down for maintenance, we'll be back within 4 hours'' (και καθώς έχουμε πάει στις 34 hours) του fileUL.com, σημαίνει πως πάμε για ένα Winter Academy Revolutions, νομίζω πως δε θα το αντέξει το ταλαιπωρημένο μου κορμί.. θα κατεβάσω τα ρολά και see you in 2007!
Αν και όταν λοιπόν επανέλθει, κι επειδή μένουν 7 μέρες φεστιβάλ: acid house kings - seven days (όχι δεν είναι γραμμένο για το κρουασάν)
Τρεις η ώρα έφυγα από το σπίτι.. πέντε ταινίες, πολύ περπάτημα και αρκετό junk food αργότερα, γύρια και πάλι στις τρεις.. Στο σημείο αυτό θα'θελα να ευχαριστήσω αυτόν/αυτήν που είναι αρμόδιος/α για τον καιρό, γιατί όσο θυμάμαι το ψοφόκρυο και τους ανέμους που θερίζουν αυτάκια και μυτούλες σε περασμένα φεστιβάλ... μπρρρρρ (ο Καναδάς με μάρανε κατά τ'άλλα..)
1. Khadak, (2006), Belgium - Germany - Netherlands, Brosens / Woodworth, * * * Μογγολία, εκπληκτικά παγωμένα τοπία, εξαιρετική φωτογραφία -κλισέ διατύπωση, το ξέρω, αλλά αληθινή-, ένα πρώτο μέρος με τη δύσκολη ζωή των νομάδων στη στέππα, κι ένα τελείως surreal δεύτερο μέρος στην μικρή πόλη όπου αναγκάζονται να μεταναστεύσουν αναγκαστικά όταν τα ζώα τους μολύνονται από έναν μυστηριώδη ιό.. ή μήπως όχι? Κεντρικός ήρωας ένας επιληπτικός νεαρός, που προσπαθεί να αποφύγει το πεπρωμένο του, μάταια όμως καθώς συχνά - πυκνά του το θυμίζει μια ανατριχιαστική σαμάνα που εμφανίζεται απο'δω κι απο'κει σπάζοντας μπουκάλια και ουρλιάζοντας. Να το δω τελικά? : Λίγο ακαταλαβίστικο -λίγο όμως- αλλά αξίζει τον κόπο.
2. Efter Brylluppet (After the Wedding), (2006), Denmark, Susanne Bier, * * * Παλιά γνώριμη του φεστιβάλ η Bier, εδώ ισορροπεί σ'ένα λεπτό σκοινί μεταξύ δράματος και μελό, και μάλλον τα καταφέρνει σχεδόν αλώβητη. Φεύγοντας από την αίθουσα εύκολα μπορείς να φανταστείς την χολυγουντιανή εκδοχή της ταινίας π.χ. με τη Julia Roberts και τη Susan Saranton (μα.. ένα λεπτό.. έχεις ΗΔΗ δει τη χολυγουνταινή εκδοχή με τη Julia Roberts και τη Susan Saranton!!). Ατέλειωτα κοντινά πλάνα σε ρυτίδες, φακίδες και -κυρίως- τεράστια γαλάζια και πράσινα μάτια των εξαιρετικών πρωταγωνιστών, από το μαϊντανό Mads Mikkelsen ώς το αξιολάτρευτο αγοράκι από την Ινδία, η Bier επιλέγει μια ιστορία όπου εύκολα μπορεί να κατηγορηθεί ότι εκβιάζει το δάκρυ. Το δικό μου βέβαια δε χρειαζόταν και πολύ για να το κερδίσει καθώς επέλεξε να αρχίσει και να κλείσει την ταινία της μ'αυτό το συγκλονιστικό Vaka των Sigur Ros, η καλύτερη μουσική στιγμή του φεστιβάλ ως τώρα, οπότε γι'αυτό και μόνο εύγε! Άρα να τη δω.. :Κατώτερο του Open Hearts αλλά δες το, in Denmark we trust.
3. Innocent, (2005), Hong Kong, Simon Chung * * 1/2 Οικογένεια από το Hong Kong μεταναστεύει στον Καναδά ανακοινώνοντάς το στο γιο και στην κόρη τους λίγο καθυστερημένα είναι η αλήθεια.. (ie αφού έχουν φτάσει..). Τα παιδιά στη δύσκολη ηλικία της εφηβείας συναντούν προβλήματα προσαρμογής όπως είναι φυσικό, οι γονείς οδηγούνται στον αναπόφευκτο χωρισμό.. Η ταινία, γυρισμένη σε ψηφιακό βίντεο, σώζεται και αξίζει κυρίως για την ακομπλεξάριστη ερμηνεία του νεαρού πρωταγωνιστή, στον οποίο δίκαια επικεντρώνει την προσοχή του ο Chung. Ξένος, gay, 16χρονος.. όχι και ο καλύτερος συνδυασμός, καθώς περιπλανιέται από το ένα εφηβικό crush στο άλλο προσπαθώντας να βρει τον εαυτό του ερχόμενος σε σύγκρουση με όλους και με όλα. ΥΓ:Μα ούτε ένα τόσο δα Broken Social Scene instrumental? Να το δω λοιπόν? :Μικρό και συμπαθητικό.
4. Η Ψυχή στο Στόμα (Soul Kicking), (2006), Greece, Yannis Economidis, * * * * Να λοιπόν που ένας ορκισμένος εχθρός του Ελληνικού Σινεμά όπως εγώ, βρήκε επιτέλους και μια ελληνική ταινία όχι απλά με λόγο ύπαρξης, αλλά με λόγο, period. Σ'ένα κατάμεστο ως τον 2ο εξώστη Ολύμπιον, ο Γιάννης Οικονομίδης τελειώνει την παρουσίαση των συνεργατών του και αρχίζει ένα ανελέητο σφυροκόπημα που για τους απροετοίμαστους είναι πραγματικό σοκ. Η ταχύτητα με την οποία εκτοξεύονται τα κάθε είδους μπινελίκια μόνο με την ταχύτητα με την οποία περνάνε τα ψιλά γράμματα στο κάτω μέρος της οθόνης σας στις διαφημίσεις τραπεζικών δανείων μπορεί να συγκριθεί! Υπερβολικό? Ναι! Τραβηγμένο από τα μαλλιά? Ναι. Σώζεται και θριαμβεύει όμως από τις ερμηνείες ζωής των πρωταγωνιστών. Ειδικά ο Ερρίκος Λίτσης στο ρόλο του doormat και ο Βαγγέλης Μουρίκης ως psycho μικροεπιχειρηματίας είναι εκπληκτικοί. (Η δε τελευταία μεταξύ τους σκηνή του μασάζ είναι σκηνή ανθολογίας). Η δουλειά που έχει γίνει από τους ηθοποιούς είναι εμφανέστατη, καθώς οδηγείσαι να πιστέψεις τις φήμες για αληθινό ξύλο και συμπεριφορές εκτός ορίων στα γυρίσματα της ταινίας. Τα αρχικά γέλια και βηξίματα των θεατών στην αρχή -δε μοίραζαν και μία halls μαζί με το εισητήριο?- ακολούθησαν αρκετές αποχωρήσεις, νέα αμήχανα γέλια στη συνέχεια, κάποια δικαιολογημένα καθώς η ταινία διαθέτει ένα υπόγειο χιούμορ σε σωστές λεπτές δόσεις, το αναπόφευκτο 'θριαμβευτικό' ειρωνικό χειροκρότημα των λίγων μετά την τελευταία σκηνή, και το ειλικρινές ζεστό χειροκρότημα των πολλών, για μια από τις πιο τολμηρές προτάσεις στο χώρο του ελληνικού σινεμά -και όχι μόνο- τα τελευταία χρόνια. Και αυτοί που σχολίαζαν περί υπερβολικής βίας και μή ρεαλιστικών καταστάσεων, ας το σκεφτούν λίγο καλύτερα.. υπάρχει κι αυτή η ζωή στην Ελλάδα του 2006. Αυτή που επιμελώς θέλουμε να κρύψουμε, και που δε φαίνεται σε κανένα Dream Show και σε καμία Λούφα και Παραλλαγή. Να το δω :Αν δε σοκάρεσαι με μια ταινία εν έτη 2006, οπωσδήποτε!
5. Mala Noche, (1985), USA, Gus Van Sant, * * * Η πρώτη και ασπρόμαυρη ταινία του Gus Van Sant, πολύ μακριά από τις τελευταίες του αργόσυρτες ταινίες. Βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο τουWalt Curtis, και γυρισμένη στο Portland, απεικονίζει τη ζωή ενός νεαρού ψιλικατζή και τον ζωρίς ανταπόκριση έρωτά του για έναν Μεξικανό παράνομο μετανάστη (που δε μιλάει γρι αγγλικά) μέσα από μικρές δόσεις περιπέτειας, χιούμορ και θλίψης (και νύστας να προσθέσω εδώ, μιλάμε για την 5η συνεχόμενη ταινία, give me a break). Όχι ακριβώς My Own Private Portland αλλά είναι μια ταινία αξιοθαύμαστης συνοχής, ζωντάνιας και ωριμότητας για ταινία πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη, ο οποίος μάλιστα εξελίχθηκε σε κάτι τελείως διαφορετικό στη συνέχεια. Να το δω? : Για ιστορικούς λόγους και μόνο, επιβάλλεται!
Νομίζω πως εδώ επιβάλλεται να ακούσετε την εκτέλεση του Vaka στην Αθήνα. Το θυμάμαι σαν και τώρα, καθόμουν ακριβώς μπροστά στο μικρόφωνο, ώσπου βγήκε, μισή μερίδα άνθρωπος, τυφλός από το ένα μάτι, μ'ένα απλό τζιν και t-shirt.. ώσπου άνοιξε το στόμα του και.. tiny tears make up an ocean.. Μέτρια ποιότητα, ιστορική ηχογράφηση. sigur ros - untitled I (vaka) live in athens
Α! και αν κάποιος θέλει να σχολιάσει / προτείνει μια ταινία που είδε, ή συμφωνεί / διαφωνεί με κάτι που έγραψα, μην αντρέπεστε, be my guest
Καταρχήν να ξεκαθαρίσουμε από την από την αρχή πως ΔΕΝ παριστάνουμε τους κριτικούς κινηματογράφου και πως ΔΕΝ θα διαβάσετε εδώ βαθυστόχαστες αναλύσεις ταινιών. Αυτά τ'αφήνουμε σε άλλους πιο αρμόδιους και πιο ικανούς. Απλά, θα λέμε λίγα πράγματα για τις ταινίες που παρακολουθούμε, τα οποία ίσως και να βοηθήσουν κάποιον ν'αποφασίσει να δει ή όχι τις συγκεκριμένες ταινίες. Επίσης, έχουμε και μια τάση να τονίζουμε περισσότερο τα θετικά των ταινιών, οπότε ουδεμία ευθύνη φέρουμε αν σας πάρουμε στο λαιμό μας. Σχόλια και κριτικαί δεκταί: Άντε, καλή αρχή:
1. Girls Town, (1996), USA, Jim McKay, * *
Κοριτσίστικη φιλία στη φτωχογειτονιά αμερικάνικης μεγαλούπολης. Τρεις τελειόφοιτες λυκείου (εκ-πλη-κτι-κή και αγνώριστη η 29χρονη τότε λιλιπούτεια Lili Taylor στο ρόλο της έφηβης ανύπαντρης μητέρας που νομίζεις ότι μόλις απορρίφθηκε από οντισιόν για τις Salt'n'Pepa), τα προβλήματά τους, και τα όνειρά τους για το μέλλον. This ain't no 90210, που λέει κι η αφίσα της ταινίας. Μια απλή ταινία, με αρκετή χιπ-χοπ μουσική, και αντίστοιχους διαλόγους, ξέρετε τώρα εσείς.. Συμπαθητική.
Να τη δω?: αν είσαι φαν της Lili οπωσδήποτε!
2. 15, (2003), Singapore, Royston Tan, * * *
Στην αρχή λες ωχ που ήρθα πάλι, σε σιγκαπουριανό trash ριμέικ βιντεοταινίας του Σταμάτη Γαρδέλη, συμμορίες 15χρονων με ξεκαρδιστική ραπ μουσική -το κάτι άλλο-, αισθητική video game, ερμηνείες για γέλια -όλα τα παιδιά που παίζουν δεν είναι ηθοποιοί και παίζουν τον εαυτό τους-, σιγά σιγά όμως τα πράγματα σοβαρεύουν. Προβληματικές οικογένειες, ναρκωτικά -μια δυσβάσταχτη σκηνή αναφορά στο drug trafficking-, βία -ανατριχιαστική η σκηνή με το αγοράκι που χαρακώνεται-, συμμορίες, ξύλο, η 'μόδα' της αυτοκτονίας.. ωραία πράγματα! Αυτό όμως που κυριαρχεί, κι ενώ σιγά σιγά συνηθίζεις την αισθητική της ταινίας, με υπέροχες σκηνές όπως το δάκρυ σε αντίστροφο slow motion, είναι η καταπληκτική απόδοση της αδελφικής, μέχρι παρεξηγήσεως, φιλίας και αγάπης μεταξύ των παιδιών αυτών, αγάπη που δε γνώρισαν από πουθενά αλλού.
Να τη δω? : αμέ!
3. In Between Days, (2006), USA - Canada - Korea, So Yong Kim, * * 1/2
Κάτι τέτοιες ταινίες βλέπω και μου φεύγει τελείως η τρελή μου επιθυμία να μεταναστεύσω στον Καναδά. Κρύο, όχι αστεία! Η ιστορία μιας μικρής Κορεάτισσας που προσπαθεί να προσαρμοστεί στη μεγαλούπολη της δύσης (Τορόντο) ζώντας με τη μητέρα της καθώς ο πατέρας της τους έχει εγκαταλείψει (πολύ δυνατό και ευρηματικό σημείο της ταινίας οι φανταστικοί διάλογοι με τον πατέρα καθώς προβάλλονται εικόνες από το παγωμένο Τορόντο). Μη φανταστείτε όμως εξάρσεις και τα τα γνωστά που συμβαίνουν στις αντίστοιχες ταινίες με μετανάστες. Μέσα από τις ερμηνείες του γλυκύτατου διδύμου πρωταγωνιστών, του κοριτσιού και του φίλου της, των οποίων η σχέση ποτέ δεν καταφέρνει να ξεφύγει από το αμιγώς φιλικό στο αμιγώς ερωτικό, όλα τα μηνύματα περνάνε υπόγεια και αργόσυρτα.. (βασανιστικά αργόσυρτα αν είσαι από τις 5.30 στο πόδι και τρέχεις κατευθείαν στην αίθουσα μετά τη δουλειά, κι αυτή είναι η τρίτη σου ταινία). Το κορίτσι δεν ενδιαφέρεται και τόσο να μάθει αγγλικά, παρατάει τα μαθήματα χωρίς να το πει στη μητέρα, για να πάρει πίσω τα δίδακτρα και να αγοράσει βραχιόλι στο αγόρι, το αγόρι θέλει σεξ, το κορίτσι δεν ξέρει τι θέλει..
Στα συν της ταινίας, το ότι αν και ουσιαστικά αμερικανική (η σκηνοθέτης δηλαδή, με κορεάτικες ρίζες) κρατάει τα κορεάτικα ως γλώσσα, ΔΕΝ είναι εξυπνακίστικη με το γνωστό τρόπο των περισσότερων αμερικανικών indie ταινιών, δεν έχει ΤΟ σφιχτό στόρυ, δεν αισθάνεται την ανάγκη να δικαιολογήσει τα πάντα, την ύπαρξη κάθε πλάνου. Και είναι και ντεμπούτο. Η κρυφή ελπίδα μήπως ακουστεί και κανένα αγαπημένο καναδέζικο συγκρότημα όμως, δεν επαληθεύεται : ( Να τη δω δηλαδή ?: Σίγουρα τώρα που ξύπνησα μου φαίνεται καλύτερη από χτες. Είναι ΑΡΓΗ. Αν δε σ'ενοχλεί αυτό προχώρα.
Έπειτα από αυτό, κανονικά η υπομονή μου και η αντίστασή μου να δω τα Φτερά του Έρωτα στην τηλεόραση ή σε βίντεο για τόσα χρόνια, έπρεπε να είχε ανταμειφθεί. Αν και από το πρωί sold out, κατόρθωσα τελικά να βρω εισητήριο, στο 'ανακαινισμένο' Κοτέτσι 2, συγγνώμη Βακούρα 2 ήθελα να πω. Πήρα λοιπόν ένα σαντουιτσάκι από το δρόμο και ανηφόρισα σιγά σιγά. Μα τι έχει βάλει μέσα ο άνθρωπος, τσίλι? ένα απλό γύρο παρήγγειλα.. κι αυτοί οι άνθρωποι γιατί κρατάνε τα χέρια τους μπροστά στο στόμα και στη μύτη τους? Με τη φοβερή αντίληψη που με διακρίνει σύντομα βέβαια θυμήθηκα την ιστορική επέτειο της 17ης Νοεμβρίου και κατάλαβα ότι ο λόγος για τον οποίο έφτασα στην αίθουσα σε ημιλυπόθυμη κατάσταση, κλαίγοντας και θέλοντας να ξεριζώσω τα μάτια μου, ήταν τα υπέροχα δακρυγόνα που έριξαν οι υπέροχοι μπάτσοι μας. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, παρά τα υπέροχα πλάνα του Βερολίνου που το είχα και πρόσφατο, να προτιμήσω τη συντροφιά του πιο αγαπημένου μου προσώπου από όλα της Ελληνικής μυθολογίας, του Μορφέα, και να διαλέξω την αξιοπρεπή αποχώρηση στα 45', παρά τη γιούχα για το χαριτωμένο μου ροχαλητό. Τι να κάνουμε, δε με θέλει αυτή η ταινία, ας το πάρω απόφαση.
Ας τελειώσουμε εδώ την ανασκόπηση της πρώτης μέρας με άλλο ένα πανέμορφο ποπ τραγουδάκι των Love, Execution Style που έκαψαν καρδιές με τον Τσαντ, την πολική αρκούδα - αλμπίνο.
Η Χειμερινή Ακαδημία σας ενημερώνει πως για τις επόμενες 10 ημέρες, (και ως την εμφάνιση του θεού στις 27/11 ) μετακομίζει στα υγρά σοκάκια του λιμανιού για άλλο ένα Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Αν και θα υπάρχουν -ελπίζω- καθημερινά posts αυτά θα αφορούν κυρίως τις ταινίες που θα βλέπουμε.
Ξέρετε βέβαια, το site του φεστιβάλ, με το πρόγραμμα και την αναλυτική παρουσίαση των ταινιών κλπ. Αυτό που δεν ξέρετε είναι πως ένας καλός σας φίλος έβγαλε κάλους στα δαχτυλάκια του και σακούλες στα ματάκια του για να συγκεντρώσει τις παρακάτω πληροφορίες από το www.imdb.com σ'ένα σούπερ βολικό excelάκι γι'αυτούς που θέλουν και μια δεύτερη γνώμη γι'αυτό που θα δουν, πριν το δουν.
Για όσους βέβαια δεν ενδιαφέρονται και τόσο για το Φεστιβάλ (φτου σας!) επέλεξα την τακτική των καναλιών στο διάστημα των αρχών Ιανουαρίου. Yep! επαναλήψεις! Όχι βέβαια τραγουδιών, αλλά συγκροτημάτων, καθώς θα παρουσιάσουμε διαφορετικά τραγούδια από ονόματα που ήδη παρουσιάσαμε και προκάλεσαν ένα κάποιο ενδιαφέρον. Γιατί για σας δουλεύουμε εδώ, τους τεμπέληδες μουσικούς εξερευνητές...
Κανονικά με τα μουσικά μου γούστα θα έπρεπε να είμαι μεγάλος φαν του μουσικού είδους που έγινε γνωστό ως twee κάπου στα τέλη των 80ς. Κάπου όμως οι δρόμοι μας δε διασταυρώθηκαν παρά μόνο όταν ήταν πλέον πολύ αργά. Με τον όρο twee εγώ τουλάχιστον φέρνω στο μυαλό μου ηλιόλουστη - μεν - θλιμμένη - δε - καθαρόαιμη - ΠΟΠ - 24 - καρατίων - με - τεράστια - ροζ - νέον - γράμματα. Πρυτάνεις του είδους θα έλεγα ότι ήταν μάλλον οι Field Mice ένα υπέροχο συγκρότημα της - μαμάς του είδους - εταιρίας Sarah Records. Το όνομα Sarah για μένα φέρνει αυτόματα στο νου το τρίπτυχο Αγγλία, άνοιξη, ποπ. Ιδού τρία τραγούδια που βρήκα σε ένα ρωσικό (!) site με αφιέρωμα στο είδος.
Λοιπόν, δε νομίζετε πως έφτασε η ώρα του? Περίμενα, περίμενα -ίσως το τέλος της χρονιάς- αλλά καλό είναι σιγά σιγά να τα ξεπετάμε τα αγαπημένα μας, να βγαίνουμε κι από την υποχρέωση. Γι'αυτόν εδώ τον τύπο μπορώ να πω αν μου επιτρέπετε, αν όχι ότι ήμουν από τους πρώτους που τον πίστεψαν με το αριστουργηματικό ντεμπούτο του πέρυσι, αλλά τουλάχιστον ότι είμαι από τους μεγαλύτερους φαν του στην Ελλάδα. (Αυτό άλλωστε δεν είναι δύσκολο, καθώς είμαστε δύο όλοι κι όλοι). Τι να πρωτοπούμε λοιπόν? Ότι έκανε τις ενορχηστρώσεις των εγχόρδων στο Funeral των Arcade Fire? Ότι αυτό το Wall of Sound από έγχορδα το αναπαριστά στις συναυλίες ΜΟΝΟΣ του? (όσοι έχουν δει τον εκπληκτικό Έλληνα 2L8 ξέρουν τι εννοώ). Ότι επιτέλους αναγνωρίστηκε στα Καναδέζικα βραβεία Polaris (τα αντίστοιχα του Mercury Prize) νικώντας μεγαθήρια της νέας Καναδέζικης σκηνής? Ότι πήρε το όνομά του από το γνωστό videogame, και ότι το τελευταίο του άλμπουμ 'he poos clouds' βασίζεται επίσης σε video game (και να φανταστείτε ΜΙΣΩ τα video games)?
No hope for the village, no hope for the village There's a merchant in our midst and with a barrel fist He's coloured every surface, he's slapped up a portrait And yes, it is his own! He's gonna take your home! Have you seen our visitor? Look! Over the treetops! Newly conjured erections are making him a killing And Richmond St. is illing, so the graduates are willing To buy in to the pillage, now there is no hope for the village
Prisoners, be silent, be silent and be sharp
When he was a young man, he conjured up a firemare And burnt off both his eyebrows and half a head of hair And then as an apprentice, he took a Drowish mistress Who bestowed upon his youthfulness a sense of Champagne Chic Oh seduction, his seduction to the world of construction Now his mind will start to wander when he's not at a computer Now his massive genitals refuse to co-operate And no amount of therapy can hope to save his marriage
Prisoners, be silent, be silent and be sharp Can you hear them talking? Listen through the wall:
Nothing to do, nothing to do Living rent-free is boring me Got no use for my PE Degree Got no use for my pedigree
I feed you every morning and ask so little Hedi Slimane But you belittle all the work that I do And Agnes B When you take that walk without permission I'm not content I'm not defensive, I'm just saying this cause I love you I'm not content You know I hate it when your friends are in the pool Donna Karan Old money stinking, send those faggots back to Forest Hill And Kara Saun Contentment? What contentment? I am bald and impotent I'm not content Is that what it's about? Oh honey, honey, shut your mouth I'm not content
