Τρεις η ώρα έφυγα από το σπίτι.. πέντε ταινίες, πολύ περπάτημα και αρκετό junk food αργότερα, γύρια και πάλι στις τρεις.. Στο σημείο αυτό θα'θελα να ευχαριστήσω αυτόν/αυτήν που είναι αρμόδιος/α για τον καιρό, γιατί όσο θυμάμαι το ψοφόκρυο και τους ανέμους που θερίζουν αυτάκια και μυτούλες σε περασμένα φεστιβάλ... μπρρρρρ (ο Καναδάς με μάρανε κατά τ'άλλα..)
1. Khadak, (2006), Belgium - Germany - Netherlands, Brosens / Woodworth, * * *
Μογγολία, εκπληκτικά παγωμένα τοπία, εξαιρετική φωτογραφία -κλισέ διατύπωση, το ξέρω, αλλά αληθινή-, ένα πρώτο μέρος με τη δύσκολη ζωή των νομάδων στη στέππα, κι ένα τελείως surreal δεύτερο μέρος στην μικρή πόλη όπου αναγκάζονται να μεταναστεύσουν αναγκαστικά όταν τα ζώα τους μολύνονται από έναν μυστηριώδη ιό.. ή μήπως όχι? Κεντρικός ήρωας ένας επιληπτικός νεαρός, που προσπαθεί να αποφύγει το πεπρωμένο του, μάταια όμως καθώς συχνά - πυκνά του το θυμίζει μια ανατριχιαστική σαμάνα που εμφανίζεται απο'δω κι απο'κει σπάζοντας μπουκάλια και ουρλιάζοντας.
Να το δω τελικά? : Λίγο ακαταλαβίστικο -λίγο όμως- αλλά αξίζει τον κόπο.
2. Efter Brylluppet (After the Wedding), (2006), Denmark, Susanne Bier, * * *
Παλιά γνώριμη του φεστιβάλ η Bier, εδώ ισορροπεί σ'ένα λεπτό σκοινί μεταξύ δράματος και μελό, και μάλλον τα καταφέρνει σχεδόν αλώβητη. Φεύγοντας από την αίθουσα εύκολα μπορείς να φανταστείς την χολυγουντιανή εκδοχή της ταινίας π.χ. με τη Julia Roberts και τη Susan Saranton (μα.. ένα λεπτό.. έχεις ΗΔΗ δει τη χολυγουνταινή εκδοχή με τη Julia Roberts και τη Susan Saranton!!). Ατέλειωτα κοντινά πλάνα σε ρυτίδες, φακίδες και -κυρίως- τεράστια γαλάζια και πράσινα μάτια των εξαιρετικών πρωταγωνιστών, από το μαϊντανό Mads Mikkelsen ώς το αξιολάτρευτο αγοράκι από την Ινδία, η Bier επιλέγει μια ιστορία όπου εύκολα μπορεί να κατηγορηθεί ότι εκβιάζει το δάκρυ. Το δικό μου βέβαια δε χρειαζόταν και πολύ για να το κερδίσει καθώς επέλεξε να αρχίσει και να κλείσει την ταινία της μ'αυτό το συγκλονιστικό Vaka των Sigur Ros, η καλύτερη μουσική στιγμή του φεστιβάλ ως τώρα, οπότε γι'αυτό και μόνο εύγε!
Άρα να τη δω.. : Κατώτερο του Open Hearts αλλά δες το, in Denmark we trust.
3. Innocent, (2005), Hong Kong, Simon Chung * * 1/2
Οικογένεια από το Hong Kong μεταναστεύει στον Καναδά ανακοινώνοντάς το στο γιο και στην κόρη τους λίγο καθυστερημένα είναι η αλήθεια.. (ie αφού έχουν φτάσει..). Τα παιδιά στη δύσκολη ηλικία της εφηβείας συναντούν προβλήματα προσαρμογής όπως είναι φυσικό, οι γονείς οδηγούνται στον αναπόφευκτο χωρισμό.. Η ταινία, γυρισμένη σε ψηφιακό βίντεο, σώζεται και αξίζει κυρίως για την ακομπλεξάριστη ερμηνεία του νεαρού πρωταγωνιστή, στον οποίο δίκαια επικεντρώνει την προσοχή του ο Chung. Ξένος, gay, 16χρονος.. όχι και ο καλύτερος συνδυασμός, καθώς περιπλανιέται από το ένα εφηβικό crush στο άλλο προσπαθώντας να βρει τον εαυτό του ερχόμενος σε σύγκρουση με όλους και με όλα.
ΥΓ: Μα ούτε ένα τόσο δα Broken Social Scene instrumental?
Να το δω λοιπόν? : Μικρό και συμπαθητικό.
4. Η Ψυχή στο Στόμα (Soul Kicking), (2006), Greece, Yannis Economidis, * * * *
Να λοιπόν που ένας ορκισμένος εχθρός του Ελληνικού Σινεμά όπως εγώ, βρήκε επιτέλους και μια ελληνική ταινία όχι απλά με λόγο ύπαρξης, αλλά με λόγο, period. Σ'ένα κατάμεστο ως τον 2ο εξώστη Ολύμπιον, ο Γιάννης Οικονομίδης τελειώνει την παρουσίαση των συνεργατών του και αρχίζει ένα ανελέητο σφυροκόπημα που για τους απροετοίμαστους είναι πραγματικό σοκ. Η ταχύτητα με την οποία εκτοξεύονται τα κάθε είδους μπινελίκια μόνο με την ταχύτητα με την οποία περνάνε τα ψιλά γράμματα στο κάτω μέρος της οθόνης σας στις διαφημίσεις τραπεζικών δανείων μπορεί να συγκριθεί! Υπερβολικό? Ναι! Τραβηγμένο από τα μαλλιά? Ναι. Σώζεται και θριαμβεύει όμως από τις ερμηνείες ζωής των πρωταγωνιστών. Ειδικά ο Ερρίκος Λίτσης στο ρόλο του doormat και ο Βαγγέλης Μουρίκης ως psycho μικροεπιχειρηματίας είναι εκπληκτικοί. (Η δε τελευταία μεταξύ τους σκηνή του μασάζ είναι σκηνή ανθολογίας). Η δουλειά που έχει γίνει από τους ηθοποιούς είναι εμφανέστατη, καθώς οδηγείσαι να πιστέψεις τις φήμες για αληθινό ξύλο και συμπεριφορές εκτός ορίων στα γυρίσματα της ταινίας. Τα αρχικά γέλια και βηξίματα των θεατών στην αρχή -δε μοίραζαν και μία halls μαζί με το εισητήριο?- ακολούθησαν αρκετές αποχωρήσεις, νέα αμήχανα γέλια στη συνέχεια, κάποια δικαιολογημένα καθώς η ταινία διαθέτει ένα υπόγειο χιούμορ σε σωστές λεπτές δόσεις, το αναπόφευκτο 'θριαμβευτικό' ειρωνικό χειροκρότημα των λίγων μετά την τελευταία σκηνή, και το ειλικρινές ζεστό χειροκρότημα των πολλών, για μια από τις πιο τολμηρές προτάσεις στο χώρο του ελληνικού σινεμά -και όχι μόνο- τα τελευταία χρόνια. Και αυτοί που σχολίαζαν περί υπερβολικής βίας και μή ρεαλιστικών καταστάσεων, ας το σκεφτούν λίγο καλύτερα.. υπάρχει κι αυτή η ζωή στην Ελλάδα του 2006. Αυτή που επιμελώς θέλουμε να κρύψουμε, και που δε φαίνεται σε κανένα Dream Show και σε καμία Λούφα και Παραλλαγή.
Να το δω : Αν δε σοκάρεσαι με μια ταινία εν έτη 2006, οπωσδήποτε!
5. Mala Noche, (1985), USA, Gus Van Sant, * * *
Η πρώτη και ασπρόμαυρη ταινία του Gus Van Sant, πολύ μακριά από τις τελευταίες του αργόσυρτες ταινίες. Βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του Walt Curtis, και γυρισμένη στο Portland, απεικονίζει τη ζωή ενός νεαρού ψιλικατζή και τον ζωρίς ανταπόκριση έρωτά του για έναν Μεξικανό παράνομο μετανάστη (που δε μιλάει γρι αγγλικά) μέσα από μικρές δόσεις περιπέτειας, χιούμορ και θλίψης (και νύστας να προσθέσω εδώ, μιλάμε για την 5η συνεχόμενη ταινία, give me a break). Όχι ακριβώς My Own Private Portland αλλά είναι μια ταινία αξιοθαύμαστης συνοχής, ζωντάνιας και ωριμότητας για ταινία πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη, ο οποίος μάλιστα εξελίχθηκε σε κάτι τελείως διαφορετικό στη συνέχεια.
Να το δω? : Για ιστορικούς λόγους και μόνο, επιβάλλεται!
Νομίζω πως εδώ επιβάλλεται να ακούσετε την εκτέλεση του Vaka στην Αθήνα. Το θυμάμαι σαν και τώρα, καθόμουν ακριβώς μπροστά στο μικρόφωνο, ώσπου βγήκε, μισή μερίδα άνθρωπος, τυφλός από το ένα μάτι, μ'ένα απλό τζιν και t-shirt.. ώσπου άνοιξε το στόμα του και.. tiny tears make up an ocean..
Μέτρια ποιότητα, ιστορική ηχογράφηση.
sigur ros - untitled I (vaka) live in athens
Α! και αν κάποιος θέλει να σχολιάσει / προτείνει μια ταινία που είδε, ή συμφωνεί / διαφωνεί με κάτι που έγραψα, μην αντρέπεστε, be my guest
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου