47th T.I.F.F. Day 4 : Monday 20.11.2006

Μέρα 4η. Νέα από το μέτωπο:

Απώλεια βάρους: η αναμενόμενη.
Απώλεια δυνάμεων: μικρή (να μην σπρώχνετε τον κύριο με τον ορό στη συναυλία του Morrissey εντάξει?).
Απώλεια ύπνου: κλαψ.
Απώλεια ηθικού: ελάχιστη.

Δεν έχω προλάβει να δω την έκθεση του Βέντερς, το αφιέρωμα στον Κισλόφσκι στο Μουσείο Κινηματογράφου, την έκθεση του Αναστασίου (όλα στο χώρο του Φεστιβάλ), δεν έχω πιει μισό καφέ στην Αποθήκη Γ'. Θυμάστε το ντοκυμαντέρ πέρυσι (Supersize Me) με θέμα έναν τύπο που αποφασίζει να τρέφεται αποκλειστικά με McDonalds για ένα μήνα για να δει τις συνέπειες στον οργανισμό του? Μια κάμερα δώστε μου (ελαφριά όμως να'ναι, μου φτάνουν όλα τα άχρηστα πράγματα και περιοδικά που κουβαλάω όλη μέρα) και σας γυρίζω το αντίστοιχο με τα Goody's. Καλά που πετυχαίνω και την αδερφή μου που και που σε καμμιά αίθουσα και βγάζει από την τσάντα της και μου δίνει κανένα μανταρίνι και παίρνω και λίγες βιταμίνες (τι τσάντα δηλαδή, μιλάμε για το τσαντάκι του Sport Billy, θα σας πω άλλη φορά.. π.χ. ξέρετε κανέναν/καμμία να κουβαλά μαζί του νυστέρι για να κόβει τα πετσάκια από τα νύχια? όχι πείτε μου..)


1. Twelve and Holding, (2006), USA, Michael Cuesta * * * 1/2
Να σας πω την αλήθεια, πολύ χάρηκα με τα πρώτα κιόλας πλάνα της ταινίας, (ξέρετε, εκεί που συνειδητοποιείς το ύφος, το θέμα κλπ) βλέποντας αυτά τα 12χρονα παιδάκια να τρέχουν στο δάσος. Μια υπέροχη ταινία για την είσοδο στην εφηβεία, με stand-by-me-12χρονα και όχι larry-clark-12χρονα, καθόλου εξυπνακίστικη - αυτό με ενοχλεί ΠΑΡΑ πολύ στα αμερικάνικα ανεξάρτητα φιλμς - αστεία, 'τρυφερή' και γίνεται ολοένα και καλύτερη - και πιο σκοτεινή - όσο πλησιάζει προς το τέλος, όπου λες τώρα θα το χαλάσει, τώρα θα δω το κλασικό τέλος - αμερικανιά, και παραδόξως αυτό δε συμβαίνει ούτε στο ελάχιστο. Εύγε!
Να το δω : καλύτερο από το Stand by me αν ρωτήσεις εμένα, κι ας μην έχει River Phoenix

Αμερικανιά π.χ. είναι το trailer της ταινίας, μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας..




2. Day Night Day Night, (2006), USA, July Loktev, * * * *
Δεύτερη αμερικάνικη στη σειρά, τι έχω πάθει? Βέβαια αυτή εδώ είναι στο διαγωνιστικό τμήμα και η σκηνοθέτιδα είναι ρωσικής καταγωγής. Αχ, αγαπητοί μου φοιτητές των σχολών κινηματογράφου, εσείς που έχετε όλο το μέλλον μπροστά σας, δείτε σας παρακαλώ αυτό το φιλμ για να καταλάβετε τι σημαίνει σπουδαίο ντεμπούτο. Τι σημαίνει ρυθμός, οικονομία, σωστή σκηνοθεσία, αγωνία -στην τσίτα τα νεύρα όλης της αίθουσας, εκεί που σταματά ο ήχος και ακούγεται μόνο η ανάσα της πρωταγωνίστριας κρατάς κι εσύ τη δική σου θέλεις δε θέλεις-. Η πρωταγωνίστρια λοιπόν (νταντά στο επάγγελμα, και όχι ηθοποιός), όμορφη και αθώα σαν ρωσίδα αθλήτρια της ενόργανης γυμναστικής που ψήλωσε απότομα και αυτομόλησε στη δύση πριν την πετάξουν σα στυμμένη λεμονόκουπα, ντυμένη σαν και αυτήν την κυρία με τον κότσο που παρουσιάζει το τηλεπαιχνίδι με τα παιδάκια στο κανάλι της εκκλησίας, εμφανίζεται σα χαμένη στην αρχή της ταινίας σ'ένα αεροδρόμιο, να δέχεται μυστηριώδεις οδηγίες από μια creepy φωνή μέσω κινητού τηλεφώνου. Όλα τα χρώματα είναι γαλάζια και γκρι, ψυχρά και αποστειρωμένα, όταν στα 45' εμφανίζεται ένα κίτρινο σακίδιο ώμου νομίζεις ότι θα τυφλωθείς, ώσπου το κορίτσι αφήνεται στο πολύχρωμο και πολύβουο κέντρο της Νέας Υόρκης και... η συνέχεια στις αίθουσες. Κρίμα που δεν μπόρεσα να μείνω για το Q & A session.
Να το δω δλδ? : λογικά όλο και κάποιo βραβείο θα πάρει.



3. Nacido y Criado (Born and Bred), (2006), Argentina, Pablo Trapero, * * *
Οικογενειακή τραγωδία ωθεί 30 something διακοσμητή να εγκαταλείψει τα πάντα και να εξαφανιστεί σ'ένα παγωμένο οικισμό στη μέση του Αργεντίνικου πουθενά κάνοντας δουλειές του ποδαριού στο πιο εξωφρενικό αεροδρόμιο που έχετε δει ποτέ. Ευτυχώς υπάρχουν και οι ταινίες του Αγελόπουλου και υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι οι χώρες δεν είναι αναγκαστικά έτσι όπως παρουσιάζονται στον κινηματογράφο. Οπότε όσο κρύο και όση εξαθλίωση να δω, εγώ εξακολουθώ να θέλω να πάω στην Αργεντινή. Πολύ καλός ο πρωταγωνιστής, μερικά εξαιρετικά τραγούδια, ισορροπημένη σκηνοθεσία και ταινία γενικότερα.
Να τη δω? : Ναι, ειδικά αν σ'αρέσουν οι 'παίρνω-τα-βουνά-για-να-ξεχάσω' ταινίες..




4. Chahar Shanbeh Souri (Fireworks Wednesday), (2006), Iran, Asghar Farhadi, * * 1/2
Όλο το απόγευμα ήμουν σε δίλημμα αν θα δω αυτήν την ταινία ή το Drama/Mex που ένας φίλος μου είπε ότι είναι πολύ καλό και στο στυλ του Ιναρίτου. Προτίμησα όμως τη σιγουριά του σίγουρου εισητηρίου που διέθετα, από το σίγουρο στριμωξίδι και την αβεβαιότητα μιας ωραίας θέσης στα σκαλοπάτια, και να'μαι λοιπόν στο ιρανικό. Να πω ότι το μετάνιωσα? το λέω! Όχι ότι η ταινία δεν αξίζει. Θαυμάσια π.χ. η μικρούλα πρωταγωνίστρια ποντικομαμή - μελλόνυμφη. Είναι όμως άλλη μια ωραία -και καθόλου αργή- ταινία για το σύγχρονο Ιράν, όλα ωραία και ευχάριστα, το μικρό σχόλιο για τη θέση της γυναίκας απο'δω, το μικρό σχόλιο για τη φτώχεια απο'κει, ένα τσαντόρ πάει κι έρχεται, η απιστία δεν τιμωρείται δα και με θάνατο.. Μια Ιρανική ταινία δεν έχω δει να κριτικάρει την πολιτική κατάσταση σ'αυτή τη χώρα.. Άραγε με τι λεφτά γυρίζονται αυτά τα φιλμ αν όχι κρατικά? Χμμμ... Anyway είναι ενδιαφέρων ο τρόπος που παρουσιάζεται το θέμα απιστία / ερωτικό τρίγωνο από κάθε διαφορετική χώρα. Ο ψυχρός γερμανικός και ο 'δεν-χάλασε-δα-κι-ο-κόσμος' ισλανδικός εχθές, και ο χαριτωμένος ιρανικός σήμερα. Καλά αυτός ο Παπακαλιάτης πως και δεν έχει κάνει ακόμη ταινία απορώ.. Του τρώνε το ψωμί μέσα από τα χέρια!
ΥΓ : Τώρα που το θυμήθηκα, ένας Άγγλος κριτικός του London Review of Something που καθόταν πίσω μου προχθές συζητούσε γι'αυτήν την ταινία κι έλεγε πόσο καλή είναι οπότε αυτός με πήρε στο λαιμό του. Καλά να πάθω ν'ακούω τους φίλους μου άλλη φορά.
Να το δω ? : αν σου έχει αρέσει έστω και μία Ιρανική ταινία δε θα κακοπεράσεις (και καθόλου αργή ΟΚ?)

Άντε ορίστε κι ένα ακόμη εκπληκτικό τραγούδι από τους Elva Snow για το τέλος..

Elva Snow - Shimmer