47th T.I.F.F. Day 5 : Tuesday 21.11.2006

Σήμερα θα μου επιτρέψετε να σας εκμηστηρευτώ πως είμαι λιγάκι εκνευρισμένος, γιατί στις 10 το πρωί που έπιασα γραμμή στις τηλεφωνικές κρατήσεις του φεστιβάλ, μου είπαν ότι τα εισητήρια για την αυριανή προβολή του inland empire του david lynch έχουν εξαντληθεί "από τηλεφωνικές κρατήσεις και κόσμο που στήθηκε έξω από τα ταμεία από τις 9 και περίμενε να βγάλει εισητήριο" !! Λες και μιλάμε για συναυλία του Morrissey στο Madison Square Garden! Λυπάμαι αλλά δεν το πιστεύω τόσο εύκολα αυτό, καθώς είμαι σίγουρος πως όποιος πάει θα δει τους περισσότερους με καρτελλάκι 'guest', 'staff', 'slept with a staff member for a ticket' απ'ότι σε κάθε άλλη προβολή. Πάντως τέτοιο παροξυσμό, και για μια ταινία που δεν υμνήθηκε και ακριβώς από την κριτική, πρώτη φορά βλέπω.. (λέω τώρα κι εγώ στον εαυτό μου να τον παρηγορήσω...) Χάρισμά σας βρε, ας δω κι εγώ ένα βραζιλιάνικο, που μετά το bellissima δεν αξιώθηκα ούτε καν την Εθνική Βραζιλίας να δω να παίζει..

1. Lucy, (2006), Germany, Henner Winckler, * * *
Η κλασική ταινία του νέου γερμανικού κινηματογράφου, με την κλασική ψυχρή φωτογραφία και τους κρυόκωλους πρωταγωνιστές, θα έγραφα αν ήμουν ακόμη υπό την επήρεια του εκνευρισμού μου. Ας μην είμαι όμως άδικος με την ταινία. Εξαιρετική η πρωταγωνίστρια στο ρόλο της χαμένης έφηβης μητέρας (Lucy είναι το όνομα του μωρού της) που προσπαθεί να συνέλθει από την κατραπακιά του να'σαι μ'ένα μωρό στην αγκαλιά όταν οι φίλες σου είναι στο σχολείο. Μαλώνει με τον πατέρα του παιδιού, με τη μητέρα της, το φίλο της.. θέλει να γίνουν όλα όπως πριν, να ζήσει όπως όλα τα κορίτσια στην ηλικία της, αλλά ξέρει (?) ότι αυτό ποτέ δε θα'ναι εφικτό πλέον. Ποτέ δεν ξεσπάει, ποτέ δεν έρχεται η έκρηξη που ίσως περιμένουμε.. Στα υπέροχα μάτια της όμως, στις κινήσεις της, στο περπάτημά της, διαγράφεται μ'έναν υπόγειο τρόπο η απόγνωση..
Να το δω ? : Η καλύτερη ταινία - διαφήμιση προφυλακτικών που έχεις δει.




2. The Point, (2006), Canada, Joshua Dorsey * *
Μόντρεαλ, Καναδάς, και να'τα τα Larry-Clarck-12χρονα που λέγαμε χτεεεες! Βέβαια ομολογώ συμπαθέστατος ο σκηνοθέτης και το όραμά του για ένα νέο σινεμά με πραγματικούς ανθρώπους μη - ηθοποιούς, και πραγματικές ιστορίες (καλά δικέ μου, δεν ανακάλυψες και τον τροχό), συμπαθέστατοι οι δύο νεαροί πρωταγωνιστές που έφερε μαζί του (αν και είχαν 3 σκηνές του ενός λεπτού όλες κι όλες, μάλλον έμαθε ότι ψηφίζουν φοιτήτριες για τα βραβεία κοινού και τους έφερε -> βιτριολική κακία ήταν αυτό, το ξέρω) αλλά η ταινία είναι ακριβώς αυτό: Larry Clarck του γλυκού νερού. Το'χουμε ξαναδεί, και πολύ καλύτερα μάλιστα. Ούτε σε μία στιγμή δεν αγωνιούμε για κάποιον πρωταγωνιστή, ότι ένα όπλο θα εκπυρσοκροτήσει, ότι κάποιος θα γλυστρήσει και θα πέσει από το έρημο κτίριο που συχνάζουν.. τα τραγούδια των Walken, A.R.E. Weapons και η μουσική γενικότερα είναι OK όμως.
Να το δω ? : τους 20++ τους ενθουσίασε οπότε μη σε κρατάω κιόλας..


3. Old Joy, (2005), USA, Kelly Reichardt, * * 1/2
Δυο παιδικοί φίλοι, μέλη της παλιοπαρές που τώρα έχει διαλυθεί, 30 και κάτι, ο ένας ετοιμάζεται να γίνει μπαμπάς, ο άλλος λίγο περίεργος, λίγο απροσάρμοστος, λίγο κολλημένος στο ένδοξο (?) παρελθόν, λίγο weirdo τέλος πάντων, αποφασίζουν να πάνε για 2ήμερο στο δάσος οι δυο τους να θυμηθούνε τα παλιά. Αυτά. Ούτε η διαδρομή είναι αυτό που ίσως φαντάζεστε, ούτε τα φοβερά μυστικά αναμοχλεύονται από το παρελθόν και βγαίνουν στην επιφάνεια, όπως έχουμε επίσης συνηθίσει σε παρόμοιες αμερικάνικες ταινίες.. κάποιο έμμεσο πολιτικό σχόλιο της κακιάς ώρας από το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου που είναι μονίμως σ'ένα σταθμό με πολιτικές αναλύσεις, οι Δημοκρατικοί έτσι, οι Ρεπουμπλικανοί γιουβέτσι.. πολύ ωραία τα αυτοσχέδια λουτρά στα οποία καταλήγουν στο τέλος, η κιθαρίτσα που ακούγεται στο βάθος είναι Yo La Tengo.. θα μας πεις επιτέλους προς τι τα * * 1/2 ? Μα ένα αστέρι κερδίζει από μόνος του ο Will Oldham a.k.a. Bonnie 'Prince' Billy που κλέβει όλη την ταινία στο ρόλο του weird one -όχι ποιος θα'ταν, ο νορμάλ?- και που με την ερμηνεία του αποδομεί τελείως κάθε εικόνα που έχεις σχηματίσει γι'αυτόν, ή τουλάχιστον κάθε εικόνα που είχα σχηματίσει εγώ γι'αυτόν. Απολαυστικός!
Να το δω? : μόνο για τους φαν του λεγάμενου (αν και όλοι ήταν μέσα στην αίθουσα). Άρεσε πολύ και στις δύο φίλες μου που δεν τον ήξεραν




4. Glue, (2006), Argentina, Alexis dos Santos * * * 1/2
Μπράβο σ'αυτόν που είχε την ιδέα για το Teenage Lust / Teenage Angst αφιέρωμα. Σε αντίθεση με τις Ημέρες Ανεξαρτησίας που έχουν χάσει οριστικά για μένα το παιχνίδι της σύγκρισης με τους παλιούς Νέους Ορίζοντες, παρουσιάστηκαν πολύ καλές ταινίες, που έχουν και κάτι να πουν τέλος πάντων. Όπως αυτή η Αργεντίνικη (γενικότερα ποτέ δεν έχω μετανιώσει για ότι έχω δει από Μεξικό και κάτω) ταινία για δυο φίλους και μια φίλη, τα προβλήματα με τις οικογένειές τους, το ροκ συγκρότημά τους, και, πάνω απ'όλα βέβαια, τις ερωτικές τους ανησυχίες.. α! και κάποια πειράματα με κόλλα επίσης. Και τα τραγούδια εξαιρετικά, με το γνωστό των Violent Femmes να κυριαρχεί.
Να το δω ? : Ένα θα σου πω. Θέλω και τη μαμά σου.


5. Motorcycle, (2006), USA, Paul Gordon, * 1/2
Πραγματικά όταν βλέπω πλέον το Λευτέρη Αδαμίδη να παρουσιάζει έναν σκηνοθέτη είμαι προετοιμασμένος για τα χειρότερα, την αμαρτία μου τη λέω. Από τη μία το In Between Days η αγαπημένη του ανεξάρτητη αμερικανική για φέτος, από την άλλη το ιρανικό χθες, ήρθε τώρα και ο 'ντροπαλός' Paul Gordon κι έδεσε.. Η γνωστή κλασική ασπρόμαυρη αμερικανική ταινία (αχ κύριε Τζάρμους τι κακό έχετε κάνει μόνο να ξέρατε..), 'έξυπνες ατάκες'.. βαριέμαι να γράψω περισσότερα.. καμία ουσία, καμία ψυχή. Ήταν και η πέμπτη μου ταινία, καταλαβαίνετε. Έξω από την αίθουσα να'μουν και να'βλεπα το γρασίδι να μεγαλώνει, τόσο δε θα βαριόμουνα..
Να το δω? : Ε όχι λοιπόν, να μην το δεις! Να, δες το τρέιλερ καλύτερα..

Να κι ένα συγκλονιστικό τραγούδι των iron and wine από την ταινία In Good Company, γιατί πολύ κακός ήμουν σήμερα..

iron and wine - the trapeze singer

Please remember me, fondly