47th T.I.F.F. Day 6 : Wednesday 22.11.2006

Καλημέρα. Μπαίνω στο ψητό κατευθείαν.


1. Bugcrush, (2006), USA, Carter Smith * *

Είπαμε καλό το teenage lust / teenage angst αφιέρωμα, αλλά εδώ ο κύριος Smith βάζει κι ένα teenage horror movie στοιχείο, και κάτι δεν του βγαίνει στην πορεία. Σταματάει βέβαια εκεί που πρέπει (η ταινία είναι μόνο 36') οπότε δε χάνει τελείως το παιχνίδι. Ο μεγάλος ξάδερφος του Μακόλει Κάλκιν είναι τσιμπημένος με το badboy του σχολείου, το οποίο με τη σειρά του κάνει παρέα με άλλα δύο φρικιά. Για να πετύχει το στόχο του πρέπει αναγκαστικά να διεισδύσει στην παρέα τους. Μόνο που αν οι χτεσινοί φτιάχνονταν με κόλλα, αυτοί εδώ είναι λίγο πιο προχωρημένοι..
Να το δω ? : Ναι, γιατί πάει σετάκι με το επόμενο. Έχει κι ωραία τραγούδια.

2. Diep, (2005), Netherlands, Simone van Dusseldorp * * * 1/2

Εδώ απουσιάζει όχι μόνο το horror αλλά και το angst. Γιατί ενάντια σε τι να επαναστατήσει η 14χρονη πρωταγωνίστρια όταν η μαμά της της λέει να καπνίσει χόρτο κι αυτή δε θέλει, με το μπαμπά της κολυμπούν γυμνοί κι οι γονείς συζητούν τα ερωτικά τους μαζί της? Βρισκόμαστε βέβαια α. στην Ολλανδία β. στη δεκαετία του '70, οπότε η αισθησιακή ατμόσφαιρα σεξουαλικής ελευθεριότητας που επικρατεί είναι δικαιολογημένη. Lust και μόνο lust λοιπόν (καλά μη φανταστείτε τώρα και κανένα adult movie) καθώς η σκηνοθέτιδα ζουμάρει συνεχώς σε εφηβικά μάτια, εφηβικούς λαιμούς, εφηβικά πρόσωπα.. Η μικρή Ελένη λοιπόν (ε καλά, η μικρή Ελέιν τέλος πάντων..) κοιτάει τον έναν, 'αγαπάει' τον άλλον, τα 'φτιάχνει' με τον τρίτο, πιστεύει ότι το σεξ είναι σα να τρως ένα σάντουιτς και μετά ότι είναι ένα voyage to the sublime..

Αυτό όμως που κυριαρχεί στην ταινία είναι η πραγματικά εκπληκτική αναπαράσταση της δεκαετίας του '70. Τα ρούχα, τα έπιπλα, τα μαλλιά, οι φάτσες, η ατμόσφαιρα, η φωτογραφία, αποδίδουν συνολικά μια εικόνα καθόλου επιτηδευμένη, καθόλου in your face, καθόλου δήθεν κιτς.. και γι'αυτό το λόγο η ταινία πετυχαίνει απόλυτα το στόχο της.

Να το δω ? : yep!


3. Tiangou (The Forest Ranger),(2005), China, Qi Jian * 1/2

Ο Νίκος Κούρκουλος, πτωχός βιοπαλαιστής με γυναίκα και παιδί (μίνιμαλ ερμηνεία της Αλίκης Βουγιουκλάκη που προκαλεί το θαυμασμό καθώς δέχθηκε εδώ ένα μικρότερο ρόλο, αυτόν της καπάτσας δυναμικής συζύγου, που του ρίχνει όμως και κανένα μπινελίκι που και που), δέχεται το ρόλο του δασοφύλακα σε ορεινό χωριό της Κίνας. Είναι και πρώην στρατιωτικός, νυν στρατόκαυλος σακάτης που αναπολεί το ένδοξο παρελθόν (και καλά να πάθει λέω εγώ). Γρήγορα όμως καταλαβαίνει ότι όλοι οι χωρικοί, καθώς και η πλούσια οικογένεια του χωριού προσπαθούν με δώρα να τον καλοπιάσουν για να τους αφήνει να κόβουν δέντρα από το δάσος. Αυτός όμως σαν αδέκαστος ιδεολόγος και ιδρυτικό μέλος της Γκρινπις που είναι αρνείται, οπότε του κόβουν το νερό (αγοράζοντας το πηγάδι του χωριού -> ας το ξανασκεφτούμε κι εμείς λοιπόν, που ξεπουλάμε ΔΕΗ, ΟΤΕ κλπ, τουλάχιστον την ΕΥΔΑΠ ας την κρατήσουμε..) Απο'δω και πέρα λοιπόν, αυτός και η οικογένειά του, πίνουν, ζυμώνουν και πλένονται με κουτάκια Coca Cola (φτου κακά σύμβολο της κακής καπιταλιστικής δύσης) ώσπου αηδιάζουν (να μη θέλει το μωρό να πιει κι η μαμά να επιμένει!) και παίρνουν άλλα μέτρα. Εν τω μεταξύ ο πουλημένος πρώην στρατιωτικός νυν ταχυδρόμος δεν παραδίδει τα γράμματα διαμαρτυρίας του δασοφύλακα προς το Κόμμα (να'το και το Κόμμααααα) οπότε αυτό δεν επεμβαίνει σωτήρια παρά μόνο στο τέλος της ταινίας, για να πατάξει τους κακούς πλούσιους τσιφλικάδες (έξοχος ο Μάνος Κατράκης στο ρόλο του αρχιτσιφλικά με το γούνινο καπέλο), αφού όμως ο ήρωάς μας έχει αρπάξει το ξύλο της χρονιάς του από όλο το χωριό. Κι αν επέζησε το'κανε μόνο για να προλάβει να δει το γιο του -ο ίδιος ο Κούρκουλος, ξυρισμένος τώρα, σε διπλό ρόλο- να γίνεται κι αυτός στρατιώτης, οπότε χαλάλι το ξύλο κι οι θυσίες και το ζάχαρο που προκάλεσε τόση Coca Cola.

Σοβαρά τώρα αν η ταινία ήταν αμερικάνικη με τέτοια προπαγάνδα (μα που τα βρίσκουν τα λεφτά και τις γυρίζουν αυτές τις ταινίες εκεί στην Κίνα.. που τα βρίσκουν αναρωτιέμαι..) θα τους παίρναν με τις πέτρες!
Ωραία όλ'αυτά, τώρα πρέπει να βρω κι εγώ μια ταινία να 'ενθουσιαστώ' για να προτείνω στην αδερφή μου. Σκέφτομαι το 'Προτιμώ τη Ρώμη από σένα' που φεύγανε όλοι σαν τα ποντίκια, άραγε παίζεται ακόμη?

Μήπως να μην το δω αυτό? : Αν παρ'όλα αυτά δεν πείστηκες α.είναι έξοχο εικαστικά, με υπέροχη μουσική β. έχε μαζί σου ένα μπουκάλι νερό. του ενός λίτρου..


4. Der Lebensversicherer (Running on Empty), (2006), Germany, Bulent Akinci, * * * 1/2

Ο γερμανός ξάδερφος του Jeremy Irons εργάζεται ως ασφαλιστής και την πέφτει one on one σε διάφορους ταλαίπωρους σε διάφορα μαγαζιά, τροχόσπιτα κλπ στην ευρύτερη περιοχή μιας εξόδου μιας Εθνικής Οδού από τις πάμπολλες της Γερμανίας. Που και που εγκαταλείπει για λίγο το ατσαλάκωτο προφίλ του και κάνει lipsynching σε γαλλικά chansons (εκπληκτικές οι δύο αυτές σεκάνς), ώσπου σιγά σιγά ανακαλύπτουμε πως το συναρπαστικό αυτό επάγγελμά του, και η αποξένωση που έχει έρθει μεταξύ σ'αυτόν και τη γυναίκα του, τον έχει λίγο πειράξει στα νεύρα.. (αντίληψη όμως που την έχουμε κι εμείς..). Κάποια στιγμή όμως γνωρίζει την ιδιοκτήτρια ενός πανδοχείου και τότε όλα αλλάζουν, και κυρίως η ίδια η ταινία.. προς το πολύ καλύτερο όμως..
Επιτέλους να και μια Γερμανική ταινία που δεν πιάνει απλά τους ήρωές της από'δω και τους αφήνει εκεί, και βγάλτε τώρα εσείς τα συμπεράσματά σας. Εξαιρετικός ο πρωταγωνιστής, συμπαρασύρει όλη την ταινία με τις μεταπτώσεις στη συμπεριφορά του (και στην ερμηνεία του) σ'ένα τελείως διαφορετικό μονοπάτι από αυτό που αρχικά φαντάζεται ο θεατής.
Να τη δω ? : Αν υποτίθεται πως το γερμανικό σινεμά διανύει περίοδο μεγάλης φόρμας, τουλάχιστο αυτή η ταινία το δικαιολογεί.

5. 4.30, Singapore, (2006), Royston Tan, * * * * 1/2

Να και το διαμαντάκι από την Ασία. Η παράδοση του Chungking Express, του 3Iron και του Nobody Knows συνεχίζεται επάξια από τον καταπληκτικό Royston Tan και την ιστορία του 11χρονου παιδιού (απίθανος ο μικρός πρωταγωνιστής) και του πατέρα του, που μένουν μαζί, καθώς η μητέρα λείπει σε ταξίδι για δουλειές που λένε, αλλά δεν ανταλάσσουν παρά μόνο μία φράση σε όλη την ταινία. Ο μικρός εν τω μεταξύ ξυπνά κάθε πρωί στις 4.30 και παρατηρεί τον πατέρα να κοιμάται, να γυρνά μεθυσμένος, να κάνει μπάνιο οπότε και πηγαίνει και κατουράει στην μπανιέρα.. Αεικίνητος, παρατηρεί και πειράζει τα πάντα, κλείνει τη μουσική από ηλικιωμένους που κάνουν γυμναστική.. ώσπου ο ρυθμός πέφτει, η συγκίνηση και η αγωνία για την έκβαση της ιστορίας ανεβαίνουν.

Για άλλη μια φορά τα λόγια είναι φτώχεια σε μια Ασιατική ταινία, και πολύ χάρηκα που έμεινα και για τις απαντήσεις του σκηνοθέτη, και καλό θα ήταν να το έκαναν αυτό και κάποιοι δικοί μας σκηνοθέτες για να δουν πως δουλεύουν και κάποιοι συνάδελφοί τους στο εξωτερικό. Γιατί ο Royston Tan με το φοβερό του χιούμορ έδωσε εκπληκτικές λεπτομέρειες για τον τρόπο δουλειάς του, όπως το ότι έβαλε τους ηθοποιούς να μάθουν 90 σελίδες διαλόγου και μετά τους είπε ότι δε θα τους πούνε με το στόμα αλλά με τα μάτια και τη γλώσσα του σώματος. Ή το ότι χώρισε το συνεργείο σε δύο μέρη, ένα με τον μικρό κι ένα με τον πατέρα, και δεν άφησε τους δύο πρωταγωνιστές να έχουν οποιαδήποτε σχέση, ούτε καλημέρα, παρά μόνο εντός γυρίσματος. Ή που αντί για διάλογο σε κάποια σημεία έχει δύο τραγούδια που λένε ότι θα ήθελαν να πουν οι πρωταγωνιστές. Ή που δεν έδωσε απαντήσεις σε κάποιες ερωτήσεις γιατί η ταινία γυρίστηκε μέσα από τα μάτια του μικρού οπότε αφήνει το θεατή να μπει στη θέση του παιδιού και ν'αποφασίσει μόνος του.. Αυτά βέβαια εδώ είναι επιστημονική φαντασία, όταν οι ηθοποιοί γυρίζουν το πρωί τηλεπαιχνίδια και τηλετραπεζώματα, το βράδυ 'θέατρο' και στο ενδιάμεσο ξεπετάνε και κανένα μιούζικαλ..

Να το δω ? : όπως και δήποτε!

Είδα επίσης και 45' από το Friss Levego (Fresh Air), το Ουγγρικό, που δεν ήταν ιδιαίτερα κακό (ούτε και καλό όμως), αλλά κάτι οι 5 προηγούμενες, κάτι που ήταν λίγο μίζερο και δεν ήθελα να χαλάσω την ωραία γέυση του προηγούμενου.. οπότε έφυγα. Κάτι που δεν συνηθίζω είναι η αλήθεια, αλλά τι να κάνω κι εγώ ο έρμος?.. (τι δε συνηθίζω δηλαδή, μόνο μια φορά το έχω κάνει, πέρυσι σε μία του Χου Χσιάο Σεν με το Σταμάτη Γαρδέλη και την Βάσια Παναγοπούλου)

Για το τέλος το έτερο διαμάντι από το δίσκο της El Perro Del Mar

El Perro Del Mar - This Loneliness

this loneliness, ain't pretty no more
this loneliness, only taking the place of a friend