Μια υ-πέ-ρο-χη ταινία.
Στο ίδιο ύφος με τον Άνθρωπο Δίχως Παρελθόν, κι εδώ μ'έναν τσακισμένο ήρωα, το ύφος του οποίου δε θα ξεχάσετε ποτέ. Σαν το σκύλο που εμφανίζεται 2-3 φορές στην ταινία.. δεμένος, χωρίς φαγητό και νερό για μέρες ολόκληρες, χωρίς κανένα παράπονο..
Ένα δευτερόλεπτο στο τέλος αρκεί για να φύγεις γεμάτος αισιοδοξία από την αίθουσα.
(πολύ τσιγάρο όμως βρε παιδί μου)
(και η μουσική, σούπερ, όπως πάντα)
Στο ίδιο ύφος με τον Άνθρωπο Δίχως Παρελθόν, κι εδώ μ'έναν τσακισμένο ήρωα, το ύφος του οποίου δε θα ξεχάσετε ποτέ. Σαν το σκύλο που εμφανίζεται 2-3 φορές στην ταινία.. δεμένος, χωρίς φαγητό και νερό για μέρες ολόκληρες, χωρίς κανένα παράπονο..
Ένα δευτερόλεπτο στο τέλος αρκεί για να φύγεις γεμάτος αισιοδοξία από την αίθουσα.
(πολύ τσιγάρο όμως βρε παιδί μου)
(και η μουσική, σούπερ, όπως πάντα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου