47th T.I.F.F. Day 1 : Friday 17.11.2006

Καταρχήν να ξεκαθαρίσουμε από την από την αρχή πως ΔΕΝ παριστάνουμε τους κριτικούς κινηματογράφου και πως ΔΕΝ θα διαβάσετε εδώ βαθυστόχαστες αναλύσεις ταινιών. Αυτά τ'αφήνουμε σε άλλους πιο αρμόδιους και πιο ικανούς. Απλά, θα λέμε λίγα πράγματα για τις ταινίες που παρακολουθούμε, τα οποία ίσως και να βοηθήσουν κάποιον ν'αποφασίσει να δει ή όχι τις συγκεκριμένες ταινίες. Επίσης, έχουμε και μια τάση να τονίζουμε περισσότερο τα θετικά των ταινιών, οπότε ουδεμία ευθύνη φέρουμε αν σας πάρουμε στο λαιμό μας. Σχόλια και κριτικαί δεκταί: Άντε, καλή αρχή:

1. Girls Town, (1996), USA, Jim McKay, * *

Κοριτσίστικη φιλία στη φτωχογειτονιά αμερικάνικης μεγαλούπολης. Τρεις τελειόφοιτες λυκείου (εκ-πλη-κτι-κή και αγνώριστη η 29χρονη τότε λιλιπούτεια Lili Taylor στο ρόλο της έφηβης ανύπαντρης μητέρας που νομίζεις ότι μόλις απορρίφθηκε από οντισιόν για τις Salt'n'Pepa), τα προβλήματά τους, και τα όνειρά τους για το μέλλον. This ain't no 90210, που λέει κι η αφίσα της ταινίας. Μια απλή ταινία, με αρκετή χιπ-χοπ μουσική, και αντίστοιχους διαλόγους, ξέρετε τώρα εσείς.. Συμπαθητική.

Να τη δω?: αν είσαι φαν της Lili οπωσδήποτε!

2. 15, (2003), Singapore, Royston Tan, * * *

Στην αρχή λες ωχ που ήρθα πάλι, σε σιγκαπουριανό trash ριμέικ βιντεοταινίας του Σταμάτη Γαρδέλη, συμμορίες 15χρονων με ξεκαρδιστική ραπ μουσική -το κάτι άλλο-, αισθητική video game, ερμηνείες για γέλια -όλα τα παιδιά που παίζουν δεν είναι ηθοποιοί και παίζουν τον εαυτό τους-, σιγά σιγά όμως τα πράγματα σοβαρεύουν. Προβληματικές οικογένειες, ναρκωτικά -μια δυσβάσταχτη σκηνή αναφορά στο drug trafficking-, βία -ανατριχιαστική η σκηνή με το αγοράκι που χαρακώνεται-, συμμορίες, ξύλο, η 'μόδα' της αυτοκτονίας.. ωραία πράγματα! Αυτό όμως που κυριαρχεί, κι ενώ σιγά σιγά συνηθίζεις την αισθητική της ταινίας, με υπέροχες σκηνές όπως το δάκρυ σε αντίστροφο slow motion, είναι η καταπληκτική απόδοση της αδελφικής, μέχρι παρεξηγήσεως, φιλίας και αγάπης μεταξύ των παιδιών αυτών, αγάπη που δε γνώρισαν από πουθενά αλλού.

Να τη δω? : αμέ!



3. In Between Days, (2006), USA - Canada - Korea, So Yong Kim, * * 1/2

Κάτι τέτοιες ταινίες βλέπω και μου φεύγει τελείως η τρελή μου επιθυμία να μεταναστεύσω στον Καναδά. Κρύο, όχι αστεία! Η ιστορία μιας μικρής Κορεάτισσας που προσπαθεί να προσαρμοστεί στη μεγαλούπολη της δύσης (Τορόντο) ζώντας με τη μητέρα της καθώς ο πατέρας της τους έχει εγκαταλείψει (πολύ δυνατό και ευρηματικό σημείο της ταινίας οι φανταστικοί διάλογοι με τον πατέρα καθώς προβάλλονται εικόνες από το παγωμένο Τορόντο). Μη φανταστείτε όμως εξάρσεις και τα τα γνωστά που συμβαίνουν στις αντίστοιχες ταινίες με μετανάστες. Μέσα από τις ερμηνείες του γλυκύτατου διδύμου πρωταγωνιστών, του κοριτσιού και του φίλου της, των οποίων η σχέση ποτέ δεν καταφέρνει να ξεφύγει από το αμιγώς φιλικό στο αμιγώς ερωτικό, όλα τα μηνύματα περνάνε υπόγεια και αργόσυρτα.. (βασανιστικά αργόσυρτα αν είσαι από τις 5.30 στο πόδι και τρέχεις κατευθείαν στην αίθουσα μετά τη δουλειά, κι αυτή είναι η τρίτη σου ταινία). Το κορίτσι δεν ενδιαφέρεται και τόσο να μάθει αγγλικά, παρατάει τα μαθήματα χωρίς να το πει στη μητέρα, για να πάρει πίσω τα δίδακτρα και να αγοράσει βραχιόλι στο αγόρι, το αγόρι θέλει σεξ, το κορίτσι δεν ξέρει τι θέλει..

Στα συν της ταινίας, το ότι αν και ουσιαστικά αμερικανική (η σκηνοθέτης δηλαδή, με κορεάτικες ρίζες) κρατάει τα κορεάτικα ως γλώσσα, ΔΕΝ είναι εξυπνακίστικη με το γνωστό τρόπο των περισσότερων αμερικανικών indie ταινιών, δεν έχει ΤΟ σφιχτό στόρυ, δεν αισθάνεται την ανάγκη να δικαιολογήσει τα πάντα, την ύπαρξη κάθε πλάνου. Και είναι και ντεμπούτο. Η κρυφή ελπίδα μήπως ακουστεί και κανένα αγαπημένο καναδέζικο συγκρότημα όμως, δεν επαληθεύεται : (
Να τη δω δηλαδή ?: Σίγουρα τώρα που ξύπνησα μου φαίνεται καλύτερη από χτες. Είναι ΑΡΓΗ. Αν δε σ'ενοχλεί αυτό προχώρα.

Έπειτα από αυτό, κανονικά η υπομονή μου και η αντίστασή μου να δω τα Φτερά του Έρωτα στην τηλεόραση ή σε βίντεο για τόσα χρόνια, έπρεπε να είχε ανταμειφθεί. Αν και από το πρωί sold out, κατόρθωσα τελικά να βρω εισητήριο, στο 'ανακαινισμένο' Κοτέτσι 2, συγγνώμη Βακούρα 2 ήθελα να πω. Πήρα λοιπόν ένα σαντουιτσάκι από το δρόμο και ανηφόρισα σιγά σιγά. Μα τι έχει βάλει μέσα ο άνθρωπος, τσίλι? ένα απλό γύρο παρήγγειλα.. κι αυτοί οι άνθρωποι γιατί κρατάνε τα χέρια τους μπροστά στο στόμα και στη μύτη τους? Με τη φοβερή αντίληψη που με διακρίνει σύντομα βέβαια θυμήθηκα την ιστορική επέτειο της 17ης Νοεμβρίου και κατάλαβα ότι ο λόγος για τον οποίο έφτασα στην αίθουσα σε ημιλυπόθυμη κατάσταση, κλαίγοντας και θέλοντας να ξεριζώσω τα μάτια μου, ήταν τα υπέροχα δακρυγόνα που έριξαν οι υπέροχοι μπάτσοι μας. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, παρά τα υπέροχα πλάνα του Βερολίνου που το είχα και πρόσφατο, να προτιμήσω τη συντροφιά του πιο αγαπημένου μου προσώπου από όλα της Ελληνικής μυθολογίας, του Μορφέα, και να διαλέξω την αξιοπρεπή αποχώρηση στα 45', παρά τη γιούχα για το χαριτωμένο μου ροχαλητό.
Τι να κάνουμε, δε με θέλει αυτή η ταινία, ας το πάρω απόφαση.


Ας τελειώσουμε εδώ την ανασκόπηση της πρώτης μέρας με άλλο ένα πανέμορφο ποπ τραγουδάκι των Love, Execution Style που έκαψαν καρδιές με τον Τσαντ, την πολική αρκούδα - αλμπίνο.

Love, Execution Style - Another Weekend In An Empty Hotel