Αυτή τη φορά την έβγαλα καθαρή -ελπίζω δηλαδή..- με μόνο μία μέρα χαμένη. Η ξεκούραση δε μου έκανε και κακό να πω την αλήθεια. Πάντως αν έβλεπα ότι είμαι χειρότερα, το παρατούσα με τη μία το Φεστιβάλ, αν υπήρχε περίπτωση να κινδυνεύσω να χάσω το Morrissey. Είπαμε, να μη σπρώχνετε τον κύριο με τον ορό στη συναυλία.. (έχει και την κακή συνήθεια να πηγαίνει μπροστά..)
1. Gajokeui Tansaeng (Family Ties), (2006), South Korea, Kim Tae-yong * * *
Η Κορέα δεν είναι Κίνα, επιπλέον η ταινία ήταν στο διαγωνιστικό τμήμα, οπότε είπα να κάνω εδώ την επανεμφάνισή μου. Τα νέα φαίνεται μαθεύτηκαν, γιατί τόσες φωτογραφίες, τόσες κάμερες, πολύ καιρό είχαν να μου τύχουν (ie. καθόμουν πίσω από τους συντελεστές της ταινίας). Τρεις αυτόνομες μικρές ιστορίες -πολύ της μόδας τελευταία τα φιλμ του είδους, αν και οι ιστορίες παρουσιάζονται η μία μετά την άλλη και όχι ταυτόχρονα-, με αδέρφια αποξενωμένα μεταξύ τους, παιδιά αποξενωμένα από τους γονείς τους, εραστές που απομακρύνονται.. Εξαιρετικές οι πρωταγωνίστριες κυρίως των ιστοριών, καλοδουλεμένο το σενάριο σε μια θαυμάσια δεύτερη ταινία του Kim Tae-yong. Ώσπου η τρίτη ιστορία τελειώνει με πυροτεχνήματα, το κοινό χειροκροτεί θερμά και... μήπως τελικά οι τρεις ιστορίες ΔΕΝ ήταν και τόσο αυτόνομες?
Να το δω ? : Αν το πετύχεις πουθενά, γιατί όχι?
2. El Laberinto del Fauno (Pan's Labyrinth), (2006), Spain-Mexico, Guillermo del Toro, * *
Αυτή είναι η κλασική ταινία της ειδικής κατηγορίας Special Screenings του φεστιβάλ, που θα παιχθεί κανονικά στις αίθουσες, και που δε χρειαζόταν και ιδιαίτερα να δεις στο Φεστιβάλ. Σ'ένα χωριό της Ισπανίας εν μέσω εμφυλίου, καταφθάνει ένα μικρό κοριτσάκι και η μητέρα της, έγκυος από τον κακό λοχαγό-καρικατούρα του κακού καθεστώτος, ο οποίος έχει σαν χόμπι να πυροβολεί αντάρτες όταν είναι στις καλές του. Γιατί στις κακές του τους κάνει άλλα πολύ χειρότερα.. Το κοριτσάκι όμως έχει λίγο μεγαλύτερη φαντασία απ'ότι θα'πρεπε, νομίζει λοιπόν πως είναι η κόρη του βασιλιά του κάτω κόσμου or something, και γιατί να μην το νομίζει όταν της το λέει ένα αποκρουστικό ανθρωποδενδροειδές ον (ο Φαύνος του τίτλου) στον οποίο την οδηγεί ένα έντομο-νεράιδα.. Πρέπει βέβαια να το αποδείξει περνώντας κάποιες δοκιμασίες σε μυστικά υπόγεια και κήπους - λαβυρίνθους, οι οποίες εξελίσσονται παράλληλα με το κανονικό στόρι της ταινίας, με ειδικά εφέ and everything, κανονικό παραμυθάκι δηλαδή. Όχι ότι αυτό είναι κακό, αλλά αυτό σου μένει φεύγοντας στο τέλος.. παραμυθάκι. Εμένα βέβαια αυτό που θα μου μείνει είναι οι απίθανες αντιδράσεις της αμερικανίδας κυρίας που καθόταν από πάνω μου, 'oh shit', 'oh man', 'oh jesus' σε όλες τις σκηνές αγωνίας της ταινίας, τα χειροκροτήματά της όταν μαχαιρώνεται κάποια στιγμή ένας κακός. Κατάλαβα λοιπόν πολύ καλά το λόγο για τον οποίο είναι μια τόσο εξαιρετική ηθοποιός η συγκεκριμένη αμερικανίδα κυρία : ή το'χεις το μικρόβιο ή δεν το'χεις.
Να το δω? : με την ανηψούλα σου, ή τη θεία σου από το Σικάγο που φιλοξενείς, γιατί όχι?
3. Das Fraulein, (2006), Switzerland - Germany, Andrea Staka, * * *
Μα ο ίδιος διευθυντής φωτογραφίας κάνει όλες τις γερμανικές ταινίες? είναι πραγματικά το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι όταν αρχίζει κάθε γερμανική (συμ)παραγωγή, και με πιάνει μια ανησυχία να την πω? σφίξιμο να το πώ? το λέω.. Φανταστείτε τώρα σκηνικό, κλασικό εστιατόριο στη Ζυρίχη που ανήκει σε μετανάστη (έξοχη η πρωταγωνίστρια που υποδύεται την 45χρονη σφιχτοκώλα και ξυνή μέχρι εκνευρισμού Σερβίδα ιδιοκτήτρια), ώσπου δίπλα στην Κροάτισσα υπάλληλο που σύντομα βγαίνει στη σύνταξη και ονειρεύεται να γυρίσει στην πατρίδα για να τελειώσει το σπίτι της (σας θυμίζει κάτι? έχω ΑΚΡΙΒΩΣ μια ίδια τέτοια θεία) έρχεται να προστεθεί μια νεαρή κοπέλα από τη Βοσνία, έτσι για να συμπληρωθεί το παζλ. Εκεί τελειώνει όμως και η πολιτική ορθότητα της ταινίας καθώς η μυστηριώδης κοπέλα, νέα, ανέμελη και άφοβη όπως είναι, δυναμιτίζει τα θεμέλια της ήσυχης και οργανωμένης ζωής της αφεντικίνας της, που προσπαθεί να κρατήσει καλά θαμμένες τις αναμνήσεις της και τα νεανικά της όνειρα. Έχει κι αυτή όμως το δικό της μυστικό..
Να το δω? : Άλλη μια πολύ καλή γερμανική ταινία
4. AzulOscuroCasiNegro (DarkBlueAlmostBlack), (2006), Spain, Daniel Sanchez Arevalo, * * *
Ότι έπρεπε για το κλείσιμο της ημέρας ήταν αυτή η ισπανική ταινία, σύγχρονη, ζεστή, πολύ αστεία, χωρίς το φάντασμα του Almodovar να πλανιέται από πάνω.. μια χαρά. Δυο αδέρφια, ο ένας -απίθανη φυσιογνωμία- στη φυλακή, ο άλλος, ολίγον Νίκος Ξανθόπουλος, να προσπαθεί να σπουδάσει δουλεύοντας ως θυρωρός και φροντίζοντας ταυτόχρονα τον κατάκοιτο πατέρα τους, οι γυναίκες της ζωής τους, οι ξεκαρδιστικοί φίλοι τους και τα επικίνδυνα χόμπι τους.. Θα μπορούσε να κάνει μια χαρά καριέρα και στις αίθουσες
Να τη δω? : αν θέλεις να γελάσει και λίγο το χειλάκι σου (χωρίς να προδώσεις όμως και τα σινεφίλ ιδανικά σου) τότε προχώρα.
Για το τέλος, άλλα τρία τραγούδια από τους γνωστούς σας πλέον..
Corey Dargel - Superhero On The Ground
Islands - Don't Call Me Whitney, Bobby
Gentleman Reg - The Boyfriend Song
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου