10th T.D.F. : Day 1 : Friday 7.3.2008

Winter Academy's Review Of The 10th Thessaloníki Documentary Festival

Κάποιοι νομίζουν ότι ντοκυμαντέρ σημαίνει σαύρες και δεινόσαυροι σε DVD του National Geographic που δίνει το Βήμα. Κάποιοι άλλοι ότι σημαίνει βασανιστήρια, πόλεμοι, αρρώστιες κι άλλα ωραία και ευχάριστα πράγματα που ξέρεις ότι συμβαίνουν δίπλα μας, αλλά δε θα μπεις κιόλας σε μια κινηματογραφική αίθουσα να τα δεις να χαλαστείς με τέτοιο καιρό, έρχεται και τριήμερο.. Άλλοι πάλι δεν το παίρνουν απόφαση να σηκώσουν τον πωπό τους από τον καναπέ και να γυρίσουν τον κόσμο όπως πάντα ονειρεύονταν, οπότε βρίσκουν την εύκολη λύση ενός γύρου του κόσμου σε δέκα ημέρες μέσα σπό το Φεστιβάλ Ντοκυμαντέρ. Του πραγματικού κόσμου όμως. Επιλέγουμε κουρτίνα γάμα.

1. Punk's Not Dead, (2007), Susan Dynner, (USA), ***


Πολύ καλό αφιέρωμα στο σημαντικότερο κίνημα του ροκ των τελευταίων τριάντα χρόνων. Η Dynner πολύ σωστά αφήνει τους [γνωστούς και άγνωστους] πρωταγωνιστές να μιλήσουν χωρίς περιττά και άσκοπα voiceover. Γρήγορο μοντάζ, φωτογραφίες, live clips, και μικρές συνεντεύξεις των μελών των διαφόρων συγκροτημάτων εναλλάσσονται μεταξύ τους με τέτοιο ρυθμό που όχι μόνο δε βαριέσαι, αλλά δε μπορείς να πάρεις καν ανάσα. Από τα πρώτα χρόνια του τέλους των 70s περνάμε χωρίς προειδοποίηση στα early 90s και την εμπορική επιτυχία που γνώρισαν ονόματα όπως οι Green Day και οι Offspring, κι έπειτα στο σήμερα και πάλι πίσω. Λίγος χρόνος παραπάνω δίνεται σε συγκροτήματα όπως οι UK Subs, The Adicts, Subhumans κ.α. που ομολογώ ότι στην καλύτερη περίπτωση τους είχα ακουστά μόνο ως ονόματα. Οι παλιοί νοσταλγούν το DIY ethic, οι νέοι ακομπλεξάριστα παραδέχονται ότι επιδιώκουν την εμπορική επιτυχία, όλες οι πτυχές παρουσιάζονται ισορροπημένα και αντικειμενικά [ωστόσο η σκηνοθέτης δεν αντιστέκεται στον πειρασμό να ξεμπροστιάσει συγκροτήματα όπως οι Sum41 και οι Good Charlotte, με κομψό και χιουμοριστικό τρόπο βέβαια..]. Ποιος είναι punk και ποιος δεν είναι? Τι είναι τελικά το Punk? Υπάρχει ακόμη? Η απόφαση δική σας!


[To highlight του φιλμ για μένα, τα αποσπάσματα από τηλεοπτικές σειρές των late 70s - early 80s όπου το Punk και οι οπαδοί του παρουσιάζονται ως δημόσιος κίνδυνος, ναρκομανείς εχθροί της κοινωνίας και του κατεστημένου, σε αντίθεση με το σήμερα και τα αντίστοιχα αποσπάσματα από το The OC και Gilmore Girls όπου οι νεαρές πρωταγωνίστριες αποδεικνύουν στους φίλους τους ότι κατέχουν την πεμπτουσία του cool αραδιάζοντας ονόματα όπως οι Blag Flag και οι Clash.]



Να το δω? : Για να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι [πιπίνι αισθάνθηκα μέσα στην αίθουσα!].Απολαυστικό!

2. The Wild Combination : A Portrait Of Arthur Russell, (2008), Matt Wolf, (USA), ***1/2


Τον Arthur Russell, κλασική περίπτωση παραγνωρισμένου καλλιτέχνη που γίνεται γνωστός σε ευρύτερο ακροατήριο μετά το θάνατό του, ομολογώ ότι τον έμαθα το 2004 με τη συλλογή The World Of Arthur Russell, μετά από ένα ενθουσιώδες μικρό αφιέρωμα στο Uncut αν δεν κάνω λάθος. Τον θυμήθηκα και πάλι πριν από λίγους μήνες με το EP The Songs Of Arthur Russell, απ'όπου μάλιστα είχαμε παρουσιάσει και τη διασκευή του Jens Lekman στο A Little Lost. Ο Jens μάλιστα μιλάει κι αυτός για λίγα δευτερόλεπτα, και παραδέχεται και ο ίδιος την άγνοιά του για τον Russell μέχρι πριν από λίγο καιρό, και πως όταν τον άκουσε για πρώτη φορά νόμισε πως επρόκειτο για καινούργιο καλλιτέχνη, για μουσική που έρχεται από το μέλλον.


Για τον σπουδαίο αυτό avant garde καλλιτέχνη, που πέθανε από AIDS στα σαράντα του χρόνια το 1992, μιλούν εκτός από την οικογένειά του και το σύντροφό του, πολύ μεγάλες προσωπικότητες που συνεργάστηκαν μαζί του, όπως ο Allen Ginsberg και ο Phillip Glass, προσπαθώντας να ρίξουν φως στις μυστηριώδεις πτυχές ενός δύσκολου χαρακτήρα, ενός πρωτοπόρου και τελειομανή μουσικού που ζούσε και δημιουργούσε στην απομόνωση. Το θέμα της αρρώστιας του παρουσιάζεται χωρίς μελοδραματισμούς και περιττές συγκινήσεις, και τα αποσπάσματα που τον δείχνουν να παίζει μουσική και να τραγουδάει μ'αυτή περίεργη, χαμηλή, υπνωτική φωνή του είναι μαγευτικά.



Δεν ξέρω πως αποφάσισαν να φέρουν το Wild Combinatiοn στο Φεστιβάλ, και μάλιστα στη μεγαλύτερη αίθουσά του [είχε δεν είχε 30 άτομα στο τέλος], σε μια εποχή εντελώς Secret Combination για την πόλη, αλλά πολύ χαίρομαι που το έκαναν..

Να το δω? : Απαραίτητο.

Βγαίνοντας από την αίθουσα, παρά το προχωρημένο της ώρας το πρώτο που ήθελα να κάνω είναι να ακούσω και πάλι τη συλλογή του 2004, αλλά και να κατεβάσω ότι υπάρχει από τον Russell. Ως άλλος 2Pac άφησε μάλιστα τόσο πολύ υλικό πίσω του που άνετα θα μπορούσε να κυκλοφορεί ένα άλμπουμ το χρόνο για τα υπόλοιπα 100 χρόνια και βάλε.

Εκπληκτικό το τραγούδι από το οποίο πήρε τον τίτλο του το φιλμ.

Arthur Russell - That's Us / Wild Combination [box]

Στα credits αναφέρεται, αν και δεν εμφανίζεται, ο Joel Gibb των Hidden Cameras, και ο λόγος είναι μάλλον αυτός



Joel Gibb - That's Us / Wild Combination [box]

'Καλά, αυτό το ήσυχο λευκό αγόρι είναι υπεύθυνο για αυτό το φοβερό funk κομμάτι?" εμφανίζεται να λέει η τραγουδίστρια αυτού του οργιαστικού τραγουδιού.

Dinosaur L - Go Bang [box]

Γυρίζοντας στο σπίτι είχα ήδη αποφασίσει να ακούω μόνο Arthur Russell ως το τέλος του Φεστιβάλ. Μετά προέκυψε το νέο άλμπουμ των Portishead οπότε είπα να κάνω μια μικρή παραχώρηση..


Ένας τύπος λέει κάτι στα Πορτογαλέζικα, κι έπειτα ακούμε μια εισαγωγή - sequel στο Smack My Bitch Up των Prodigy [αν βέβαια είχαν το μυαλό και το ταλέντο να ακολουθήσουν μια post punk κατεύθυνση αντί να επαναλαμβάνονται]. Η μαγική φωνή της Beth μπαίνει αρκετά μετά για να βεβαιωθούμε οριστικά πλέον ότι δεν κατεβάσαμε καμιά μούφα αλλά το νέο, πολυαναμενόμενο, εντελώς διαφορετικό από τα προηγούμενα άλμπουμ τους, λιγότερο εμπορικό, πιο σκοτεινό, καθόλου trip-hop, διαμάντι των Portishead. Καλώς ορίσατε!

Portishead - Silence [box]