10th T.D.F. : Day 4 : Monday 10.3.2008

"Κάτι φρικτό μου συνέβη πριν από 30 χρόνια κι ακόμη να το ξεπεράσω.."

1. At The Edge Of The World, (Iceland), Ari Alexander & Bergstein Bjorgulfsson, (2007), **1/2


Ένα χρόνο μετά από την τελευταία του επίσκεψη στη Θεσσαλονίκη και την παρουσίαση του καταπληκτικού Screaming Masterpiece ο εκκεντρικός Αri Alexander είναι και πάλι στην πόλη μας με το νέο του ντοκυμαντέρ [αυτή τη φορά ως συν-σκηνοθέτης και συμπαραγωγός] και πριν την έναρξη μας προειδοποιεί ότι θα δούμε την άσχημη πλευρά της Ισλανδίας.

Τώρα, ήταν η ιδέα μου.. έχω δει τόσα πολλά αντίστοιχα θέματα που τίποτε πια δε με συγκινεί.. ή κάτι άλλο πήγε ελαφρώς στραβά και δεν με κέρδισε αυτό το φιλμ για την ιστορία του σωφρονιστικού ασύλου ανηλίκων στο Bredavik της Ισλανδίας από τα μέσα των 50s ως τα μέσα των 70s, και τις καταγγελίες για σωματική και σεξουαλική κακοποίηση των παιδιών που ήρθαν στην επιφάνεια πριν από λίγα χρόνια?


Όλα τα απαραίτητα στοιχεία είναι εδώ: Οι μαρτυρίες των παιδιών [ακόμη και οχτάχρονα κλείνονταν στο ίδρυμα για ψύλλου πήδημα], που ακόμη και σήμερα, πενηντάρηδες πια, οι περισσότεροι δεν το έχουν ξεπεράσει... Η περιήγηση στο ίδρυμα. Οι αφηγήσεις κάποιων από τους διευθυντές και τους φύλακες, που αναμενόμενα ισχυρίζονται πως τίποτε κακό δεν υπέπεσε στην αντίληψή τους.. Κάτι όμως δεν πάει καλά, περιμένεις να αγανακτήσεις, να θέλεις να βγεις από τα ρούχα σου από θυμό.. και αυτό απλά δε συμβαίνει. Κάπως άνευρο, κάπως ψυχρό, κάπως κλινικό, εντελώς.. ισλανδικό.. δεν υπάρχει άλλος τρόπος να το περιγράψω..

Οι εικόνες από τα βουνά και τα παγωμένα τοπία επιβλητικές, η μουσική επίσης, [όλο νομίζεις ότι θα ξεκινήσει το sven-g-englar και μένεις με την προσμονή..], ώσπου έρχεται η τελική σκηνή και νιώθεις τις φοβερές τύψεις για τις αμφιβολίες σου, είναι όμως πλέον κάπως αργά για την ταινία..



Να το δω? : Αν η φράση 'πολύ Ισλανδικό' σε προδιαθέτει ευχάριστα..

2. Stranded, (France), Gonzalo Arijon, (2007), ***1/2


Η ιστορία, γνωστή. Οκτώβριος 1972, και το αεροπλάνο που μεταφέρει, μεταξύ άλλων, μια σχολική ομάδα ράγκμπυ από την Ουρουγουάη στη Χιλή, πέφτει σε μια πλαγιά των Άνδεων. Εβδομήντα δύο ημέρες μετά, δεκαέξι από τους επιζώντες καταφέρνουν να γυρίσουν στον πολιτισμό. Το ερώτημα τίθεται αμείλικτο: 'Πως επιζήσατε τόσες ημέρες χωρίς τροφή?'.. Τριάντα και βάλε χρόνια και μια ταινία με τον Ήθακ Χοκ αργότερα, οι επιζώντες επιστρέφουν στον τόπο του μαρτυρίου, αρκετοί από αυτούς με τα παιδιά τους. Επί δύο ώρες τους ακούμε να αφηγούνται συναρπαστικά τη βασανιστική τους πορεία, μέρα με τη μέρα, ως τη σωτηρία, ενώ βλέπουμε, εκτός από τους ίδιους, σκηνές αναπαράστασης. Πλάνα βουβά, αργόσυρτα, θολά και ασπρόμαυρα, πραγματικά βοηθούν την αφήγηση, ενώ θα μπορούσαν μια χαρά να οδηγήσουν το όλο εγχείρημα στη γελοιοποίηση [σκεφτείτε απλά αντίστοιχες εγχώριες απόπειρες..]


Ο αξιοπρεπής και θαρραλέος τρόπος με τον οποίο παρουσιάζουν το ταμπού θέμα της ανθρωποφαγίας [ναι, αν δεν είχε πάει το μυαλό σας, μ'αυτόν τον τρόπο επέζησαν, τρώγοντας τους άλλους επιβάτες που σκοτώθηκαν στο ατύχημα..] δίνει πραγματικά ένα μάθημα ζωής σε όλους. Σαν να τηρούν ακόμη μια μυστική συμφωνία μεταξύ τους, δεν αναφέρουν ποτέ ποια από τα σώματα των συντρόφων τους αναγκάστηκαν να χρησιμοποιήσουν.


Η δε τελική σκηνή της προσευχής πάνω απο το μνημείο που έχει στηθεί θα συγκινούσε ακόμη κι αυτούς που δεν έκλαψαν όταν πέθανε η μητέρα του Μπάμπι.



Να το δω? : Ακόμη κι αν έχεις δει την ταινία, αξίζει τον κόπο.

3. Black, White + Grey: A Portrait of Sam Wagstaff & Robert Mapplethorpe, (USA), James Crump, (2007), ***

Να λοιπόν σε τι είναι χρήσιμο ένα ντοκυμαντέρ. Στην αποκατάσταση της αλήθειας, στη διόρθωση της ιστορίας [όσο βέβαια είναι αυτό εφικτό]. Πηγαίνεις να δεις ένα ωραίο αφιέρωμα στον περίφημο φωτογράφο των 70s Robert Mapplethorpe, γνωστό από το προκλητικό του έργο αλλά και τη φιλία του με την Patti Smith, και συνειδητοποιείς ότι η ιδιοφυία δεν ήταν [μόνο] ο ίδιος, αλλά ο κατά 25 χρόνια μεγαλύτερός του, και σύντροφός του, Sam Wagstaff, παντελώς άγνωστος σε μένα ομολογώ, έφορος και συλλέκτης τέχνης, κυρίως φωτογραφιών, ο οποίος, όπως αποδεικνύεται, είχε εξίσου, αν όχι μεγαλύτερη συνεισφορά στην εδραιοποίηση της φωτογραφίας ως τέχνης [και συγκεκριμένα ως ακριβής τέχνης] στα δύσκολα χρόνια του '60 και του '70.


Ο Crump σαφέστατα μεροληπτεί υπέρ του Wagstaff στην αφήγηση, μόνο η Patti Smith η οποία είναι η βασική αφηγήτρια [χορτάσαμε Patti Smith σ'αυτό το Φεστιβάλ] και η οποία τον γνώρισε μέσω του Mapplethorpe, συγκατοίκου και κολλητού της φίλου, κρατά μια πιο διπλωματική στάση, αναφερόμενη συνεχώς στους δυο τους ως ζευγάρι στην τέχνη αλλά και στη ζωή, καθώς και στο πως επηρρέασε ο ένας τον άλλον.

Και οι δύο πέθαναν από AIDS στα τέλη της δεκαετίας του '80.



Να το δω?: Ειδικά αν σου αρέσουν οι βιογραφίες του είδους.

Στη μουσική γωνιά του post:

Το χειρότερο που μπορεί κανείς να πει γι'αυτούς είναι να τους αποκαλέσει Bloc Party Β' κατηγορίας [ενίοτε και Γ']. Το καλύτερο, ότι αξίζουν εντελώς το hype γύρω από το όνομά τους, και ότι το άλμπουμ τους είναι από τα καλύτερα της χρονιάς στο είδος του. Το γεγονός ότι ο τραγουδιστής τους είναι ελληνικής καταγωγής [ή μήπως έλληνας? θα σας γελάσω και δεν το θέλω..] δεν παίζει κανένα ρόλο σε όλα αυτά. Απεναντίας, ίσως και να με απέτρεψε από το να ακούσω το άλμπουμ μέχρι και πριν από λίγες ημέρες. Η προφορά του στο highlight του άλμπουμ, με τίτλο Εlectric Bloom είναι όμως ακαταμάχητη..


Foals - Electric Bloom [divshare]