10th T.D.F. : Day 2 : Saturday 8.3.2008

Φταίει το τριήμερο? φταίνε οι ώρες και οι ταινίες που επέλεξα να κινηθώ? Δεν ξέρω τι φταίει, αλλά ο κόσμος φέτος μου φαίνεται αισθητά πιο λίγος, κι αυτό δε με ενοχλεί καθόλου για να πω την αλήθεια. Εύκολες μετακινήσεις, καμία ουρά για εισητήρια, άνετο μπες - βγες στις αίθουσες. Δεν ξέρω βέβαια κατά πόσο αυτό είναι καλό για το πρεστίζ του Φεστιβάλ.. Ίδωμεν..

1. Purity Beats Everything, (Denmark), Jon Bang Carlsen, (2007), **


"Μπορείς να κατανοήσεις τον κόσμο των άλλων μόνο εάν τον προβάλλεις πάνω στο δικό σου κόσμο". Αυτό το τσιτάτο ακούγεται νωρίς νωρίς στην ταινία, και σύντομα κανείς καταλαβαίνει την κεντρική ιδέα πίσω από το 'σπιτικό' αυτό φιλμ του Carlsen. Βασισμένο στις συνεντεύξεις δύο επιζώντων του ολοκαυτώματος, ενός άνδρα και μιας γυναίκας, κατοίκων πλέον της Νοτίου Αφρικής [κι αυτό έχει σημασία], ο σκηνοθέτης επιλέγει να ντύσει οπτικά τις φορτισμένες λέξεις των ηρώων του με εικόνες από την καθημερινότητα της ζωής στο [εξοχικό?] σπίτι του στη Δανία. Έτσι ακούμε για το Άουσβιτς, τα κρεματόρια και τα βασανιστήρια τα οποία υπέστησαν οι Εβραίοι, παρακολουθώντας τα σκυλιά της οικογένειας να ξυπνούν το μικρό γιο του σκηνοθέτη που κοιμάται στο γρασίδι, καθώς και ατέλειωτα πλάνα από κάθε λογής μπουγάδες [respect όμως για την αντιστοίχιση των ηχητικών κραυγών της ναζιστικής παρέλασης με δυο σειρές με μανταλάκια]. Όλα αυτά εκ πρώτης δεν καθόλου άσχημα, και σίγουρα δε γελοιοποιούν το θέμα, το οποίο είναι αρκούντως τραγικό και σοβαρό, δεν καταφέρνουν όμως να πουν τίποτε καινούργιο, τίποτε που να μην έχουμε ήδη ξαναδεί και ξανακούσει.



Μια μοναδική ευκαιρία δίνεται στο σκηνοθέτη να κάνει έναν παραλληλισμό του Ναζιστικού καθεστώτος με την κατάσταση που επικρατούσε [και επικρατεί?] στη Νότια Αφρική, όπου ζουν επί χρόνια οι πρωταγωνιστές του, η συμπαθής όμως κατά τα άλλα ηλικιωνμένη κυρία [με τη μαύρη υπηρέτρια] που πέρασε τα πάνδεινα στο Άουσβιτς γίνεται τόσο έξαλλη με τον υπαινιγμό και μόνο, που ο Carlsen κάνει τουμπεκί ψιλοκομμένο. Τουλάχιστον προσπάθησε..

Να το δω? : Πόση μπουγάδα μπορεί κανείς ν'αντέξει?

2. Touch Me Someplace I Can Feel, (Netherlands), Simone De Vries, (2007), ***


Θαυμάσιο φιλμ - αφιέρωμα στον παραπληγικό Τζον Κάλαχαν, ο οποίος ζει και εργάζεται ως γελοιογράφος στο Πόρτλαντ του Όρεγκον. Με την κοφτερή του πένα και το αιχμηρό, κυνικό του χιούμορ που τσακίζει κόκκαλα, γίνεται γρήγορα φανερό πως πρόκειται για έναν πολύ ευαίσθητο άνθρωπο που προσπαθεί να ξεπεράσει τις τεράστιες δυσκολίες της κατάστασης της υγείας του με τον μόνο τρόπο που μπορεί : την καλλιτεχνική δημιουργία. Η ταινία μπορεί να καταπιάνεται μ'ένα θέμα που φαίνεται μεν δυσάρεστο αρχικά, έιναι τέτοια όμως η προσωπικότητα του πρωταγωνιστή, που δε σου επιτρέπει να τον λυπηθείς παρά μόνο να τον θαυμάσεις. Και φυσικά να λυθείς στα [πνιχτά και ένοχα έστω] γέλια με τις απίστευτες, καθόλου πολιτικά ορθές γελοιογραφίες του.





Να το δω? : Και δε θα χάσεις..

3. A Hole In The Water, (Greece), Manos Papadakis, (2007), -


Καμία κριτική δε μπορεί να γίνει στην αξιέπαινη αυτή προσπάθεια ενημέρωσης για το έκτρωμα αυτό της υποθαλάσσιας αρτηρίας στη Θεσσαλονίκη, που δυστυχώς έχει εγκριθεί κάτω από τη μύτη μας και θ'αρχίσει [?] να υλοποιείται σύντομα. Σίγουρα, πολλά πράγματα θα μπορούσε να πει διαφορετικά, θα μπορούσε να σταθεί περισσότερο και στα κίνητρα της δημιουργίας της υποθαλάσσιας αρτηρίας [€€€], θα μπορούσε να'ναι πιο 'συναρπαστικό' κινηματογραφικά και να'χει περισσότερες 'βγαίνω από τα ρούχα μου' σκηνές. Αντ'αυτού, μέσα από ψύχραιμες γνώμες παραγόντων της πόλης [εκτός βέβαια των υποστηρικτών του έργου, που δε δέχθηκαν ναμιλήσουν] και από σοκαριστικά αποσπάσματα ομιλιών του Υπουργού ΠΕΧΩΔΕ, του πανγελοιοτάτου κ.Σουφλιά, ο οποίος ντύνεται G.W.Bush για τις απόκριες [πραγματικά είναι τέτοιο το θράσος και η βλακεία του ανδρός που στην αρχή γελάς, μετά γίνεσαι έξω φρενών, και μετά απλά μένεις άφωνος..] και χαρίζει στο πόνημα του σκηνοθέτη απλόχερα παραλληλισμούς με το γνωστό εκείνο φιλμ του Michael Moore.

Στα highlight του φιλμ, η εμφάνιση του τροχονόμου - Jim Carrey της διασταύρωσης Εγνατία - Δωδεκαννήσου, μια αστεία νότα σ'ένα κατά τ'άλλα πολύ σοβαρό θέμα που αγγίζει όλους μας, αλλά και η ψύχραιμη τοποθέτηση του [όχι και ιδιαίτερα συμπαθούς σε μένα, ομολογώ] κ. Βούγια, ο οποίος είναι ο μόνος που αναφέρεται στην ατομική ευθύνη του καθενός μας [ένιωσα μεν ένοχος αλλά αναρωτήθηκα πόσοι από τους καλοντυμένους, συμπαθέστατους και πολύ καλά καταρτισμένους ομιλητές του πάνελ που ακολούθησε την προβολή της ταινίας, ήρθαν με λεωφορείο και όχι με ΙΧ στο λιμάνι].

Στο τέλος της προβολής μοιράστηκε το DVD της ταινίας με την παράκληση να διαδοθεί παντού.



Να το δω? : Κι εγώ, κι εσύ, και όλοι οι γνωστοί!

4. Patti Smith : Dream Of Life, (USA), Steven Sebring, (2008), ***


Όπως και η Patti Smith δεν είναι μια συνηθισμένη ροκ σταρ, έτσι και το Dream Of Life δεν είναι ένα συνηθισμένο rockumentary. Γυρισμένο κατά τη διάρκεια μιας πολύ μεγάλης περιόδου [δέκα χρόνια και βάλε], ασπρόμαυρο, είναι η καλύτερη δυνατή απόπειρα εισαγωγής του θεατή - φαν και μη της μεγάλης ποιήτριας του ροκ, στον δικό της συναρπαστικό και εντελώς διαφορετικό κόσμο. Η Smith αφηγείται, απαγγέλει, παραληρεί, τραγουδάει, σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, από το πρώτο ώς το τελευταίο πλάνο. Το σήμερα μπλέκεται αρμονικά με το χτες, οι αναμνήσεις από αυτού που έφυγαν [ο σύζυγος, ο αδερφός] διαδέχονται τα γλυκά στιγμιότυπα με τους γονείς και τα παιδιά. Έστω και αν βλέπουμε την απαραίτητη παρέλαση διαφόρων γνωστών ονομάτων [Stipe, Yorke, Flea -the best-, Bono etc] είναι όμως η ίδια και όχι αυτοί που προσδίδουν τη λάμψη στο φιλμ.

Να το δω? : Λίγο μεγαλύτερο απ'ότι θα έπρεπε, αλλά από τα πολύ καλά δείγματα του είδους. Για τους φαν, απαραίτητο.

Κι ένα τραγούδι για το τέλος..

Από το πολύ καλό περσινό άλμπουμ του Gavin Castleton, με τίτλο For The Love of Pete, και το οποίο δυστυχώς δεν ανακάλυψα παρά μόνο φέτος, το θαυμάσιο Cecilia.


Gavin Castleton - Cecilia [box]