10th T.D.F. : Day 6 : Wednesday 12.3.2008

"..ήρθαν κι απ'τη Σουηδία". Επιτέλους!

1. Mr. Big, (USA), Tiffany Burns, (2007), **1/2

Περίεργο φιλμ αυτό της Καναδέζας ρεπόρτερ Tiffany Burns, και ανάμεικτα τα συναισθήματα που σου αφήνει. Αναφέρεται στη μέθοδο που εφαρμόζει η Καναδέζικη αστυνομία για την παγίδευση υπόπτων σε διάφορα κακουργήματα, με την οποία αποσπά [συνήθως ψευδείς] απολογίες. Ομάδα ατόμων [under cover μπάτσοι] εμφανίζεται ξαφνικά στη ζωή του υπόπτου, πιάνοντας φιλίες μαζί του, δίνοντάς του εξωφρενικά χρηματικά ποσά για κάποιες απλές δουλειές, και υποσχόμενη ακόμη περισσότερα. Σιγά σιγά αποκαλύπτουν ότι ανήκουν στον υπόκοσμο, και όταν το θύμα - ύποπτος αισθάνεται ότι έχει μπλέξει τόσο μαζί τους που δε θα μπορέσει να ξεφύγει χωρίς να πάθει κακό αυτός ή η οικογένειά του, πείθεται να ομολογήσει, σε μια 'φιλική' κουβέντα μαζί τους [η οποία φυσικά βιντεοσκοπείται και χρησιμοποιείται ως το βασικό στοιχείο ενοχοποίησής τους] το έγκλημα για το οποίο θεωρήθηκε ύποπτος αλλά δεν έχει ακόμη συλληφθεί λόγω έλλειψης στοιχείων. Να'τα λοιπόν και τα στοιχεία!

Ακούγεται εξωφρενικό, για μια χώρα όπως ο Καναδάς, να συμβαίνει κάτι τέτοιο, οι συνεντεύξεις όμως των διαφόρων θυμάτων, και διάφορα άλλα αποδεικτικά στοιχεία που παρουσιάζει η σκηνοθέτης, όντως πείθουν για την ύπαρξη αυτής της μεθόδου, που ονομάζεται Mr.Big [καμία σχέση επομένως με τον άλλο Mr.Big που θα δείτε το Μάιο]. Το πρόβλημα, τουλάχιστον σε μένα, εμφανίζεται με το λόγο που της έδωσε την αφορμή να γυρίσει την ταινία: Η 'παγίδευση' του αδελφού της με την ίδια μέθοδο και η καταδίκη του σε τρις ισόβια για το φόνο μιας τριμελούς ισλαμικής οικογένειας, τον οποίο [κατηγορείται ότι] διέπραξε σε ηλικία 18 ετών. Και καλά να το βλέπεις στην οθόνη, ξέροντας όμως ότι η [γλυκύτατη κατά τα άλλα] σκηνοθέτης, η οποία παρίσταται κιόλας στην προβολή, έχει, αναγκαστικά, υποκειμενική ματιά στο θέμα της, έρχεσαι αναγκαστικά στην πολύ δύσκολη θέση του να μπεις στη θέση του ενόρκου της υπόθεσης. Έπεσε θύμα του Mr.Big ο νεαρός Sebastian? Aναμφισβήτητα! Είναι όμως αθώος? Χμμμ...Δε βάζω και το χέρι μου στη φωτιά..

Να το δω? : Άβολη αλλά ενδιαφέρουσα εμπειρία.

2. The Mirror And The Knife, (Greece), Dimitris Vernikos, (2008), ****

Ευτυχώς, ένας κακός προγραμματισμός με έφερε κατά λάθος στην ταινία - αφιέρωμα στο Μάνο Χατζιδάκι, και λέω κατά λάθος γιατί, ως συνήθως, δεν είχα προγραμματίσει να δω τίποτε ελληνικό σ'αυτό το Φεστιβάλ. Εδώ όμως δεν πρόκειται για ένα συνηθισμένο αφιέρωμα όπου μαζεύονται οι συνήθεις ύποπτοι και λένε τι καλός που'ταν ο μακαρίτης. Η σπουδαία δουλειά του Δημήτρη Βερνίκου στη συγκέντρωση του υλικού και στο μοντάζ είναι τόσο εμφανής [εφτά χρόνια του πήρε η ταινία, η οποία μάλιστα πέρασε από διάφορα στάδια, ένα από αυτά ήταν και η παραγωγή μιας κανονικής ταινίας μυθοπλασίας - βιογραφίας του Χατζηδάκι] και τόσο πετυχημένη, που πραγματικά είναι άξια συγχαρητηρίων.

Φυσικά και πίστευα ότι ο Χατζιδάκις είναι ίσως η μεγαλύτερη μορφή της Ελληνικής τέχνης του δευτέρου μισού του περασμένου αιώνα, δεν είχα όμως ασχοληθεί με το έργο του περισσότερο από το μέσο έλληνα. Περιττό λοιπόν να πω, πως τα στοιχεία που παρουσιάζει ο Βερνίκος, κυρίως για την περίοδο πριν από το 'Ποτέ την Κυριακή' μ'άφησαν με το στόμα ανοιχτό ως προς το μέγεθος της ιδιοφυίας αυτού του ανθρώπου. Δεκάδες μουσικές για παραστάσεις, χοροδράματα, ταινίες, τραγούδια, οι σχέσεις του με γνωστούς και μη σε μένα, ανθρώπους της εποχής, το Όσκαρ και η περιφρόνησή του προς αυτό και το τραγούδι που το κέρδισε, η ομοφυλοφιλία του, η πολιτική του στάση.. όλα παρουσιάζονται ισορροπημένα, μέσα από απίθανες αφηγήσεις ανθρώπων που τον γνώρισαν, σπάνια αποσπάσματα από δουλειές του, και, φυσικά, με την μουσική του να κυριαρχεί από το πρώτο έως το τελευταίο λεπτό.

Να το δω? : Σε κάποια αίθουσα όπου ελπίζω να βρει διανομή, και όχι στη μικρή οθόνη.

The Concretes, Αποθήκη Γ', Θεσσαλονίκη, 12.3.2008

Φτάνοντας στο λιμάνι για τη συναυλία των Concretes [ας είναι καλά ο άνθρωπος που το σκέφτηκε και τους έφερε παρεμπιπτόντως, αν πριν από τρεις εβδομάδες μου έλεγαν ότι θα δω ζωντανά στη Θεσσαλονίκη ένα Σουηδικό indiepop συγκρότημα δε νομίζω ότι θα τον πίστευα] και μπαίνοντας στην άδεια αίθουσα της αποθήκης Γ', αναρωτήθηκα πραγματικά αν έχει νόημα να γκρινιάζουμε πλέον για 'την κατάσταση της μουσικής και των συναυλιών στη χώρα μας', αν έχει νόημα να γράφω αυτό το blog, ναι, ναι, τέτοια υπαρξιακά ερωτήματα με κατέκλυσαν αγαπητοί μου φίλοι..

Που να'ταν άραγε εχθές οι 19ηδες της πόλης μας? Είχε μήπως κάποιο ματς? Έφταιγε η χιονοθύελλα? Το εξωφρενικό εισητήριο? [5 ευρώ για τους φεστιβαλιστές, 10 για τους υπόλοιπους, καλά που υπήρχαν και οι προσκλήσεις και δε γίναμε ρεζίλι..]. Για πόσο πια θα γκρινιάζουμε για την έλλειψη συναυλιών όταν και τις λίγες που γίνονται δεν τις παρακολουθούν παρά ελάχιστοι?

Τέλος πάντων, δεν την απέφυγα κι εγώ τη γκρίνια, οι Concretes έφεραν εχθές την Άνοιξη σε μια πόλη που μάλλον δεν την άξιζε και τόσο. Με ίσες δόσεις 60s [α-πί-θα-να sexy η νέα τους τραγουδίστρια, με τη ξανθιά φράντζα της και το ασπρόμαυρο ριγέ φορεματάκι της, να την πιεις στο ποτήρι], 80s [άγαλμα πρέπει να στήσουν τελικά στους JAMC τα συγκροτήματα της νέας Σουηδικής indiepop σκηνής] και 00s [έ, είχαν και κάτι δικό τους να πουν], με τα μπαλόνια τους, με τις χαμογελαστές ξανθόφατσές τους [ποιος αντέχει πλέον άλλο ένα βρετανικό συγκρότημα από 20χρονα με attitude 'είμαστε - το - καλύτερο - συγκρότημα του - κόσμου" ?], με όλα τα γνωστά και άγνωστα τραγούδια από τα δύο τελευταία τους άλμπουμ [και μια διασκευή του miss you των rolling stones], έκαναν το παν για να κερδίσουν την καρδιά μας, και το κατάφεραν χωρίς καμία δυσκολία. Εσείς χάσατε αν τους χάσατε..

the concretes - keep yours [pacific remix] [box]