Δεν έχω πάει ποτέ στη Μύκονο και το θεωρώ μάλλον απίθανο να συμβεί να πάω στο μέλλον. Στο άκουσμα και μόνο της λέξης μου κόβονται τα πόδια από την κούραση για κάποιον ανεξήγητο λόγο.. Στο άκουσμα όμως της είδησης ότι πέντε νεαρά παιδιά από το Seattle κυκλοφόρησαν στην Sub Pop το ντεμπούτο EP τους με πέντε τραγούδια, και το τέταρτο από αυτά τιτλοφορείται απλά 'Μύκονος', ομολογώ ότι δεν περίμενα ακριβώς αυτόν τον ήχο. Εντάξει, δεν περίμενα και κανένα techno anthem, Sub Pop είναι αυτή, τα τραγούδια όμως των Fleet Foxes [baroque harmonic pop jams όπως τα ονομάζουν] παραπέμπουν απ'ευθείας σε ήχους που κυριαρχούσαν στο τέλος της δεκαετίας του εξήντα [την οποία παρεμπιπόντως επίσης ποτέ μου δε συμπάθησα, αλλά αυτό δεν είναι του παρόντος..]. Πάντως αμφιβάλλω αν ο υπέροχος αυτός φόρος τιμής στο πιο διάσημο ελληνικό νησί ακουστεί ποτέ στα στενά του σοκάκια..Το EP των Fleet Foxes λέγεται Sun Giant.
The door slam loud and rows up a cloud of dust on us Footsteps follow, down through the hollow sound, torn up
And you would go to Mykonos With a vision of the channel cause And a son to maybe dissipate Shadows of the mess you made
How did any holes in the snow tipped pines, I find Hatching from the seed of your thin mind, all night?
And you would go to Mykonos With a vision of the channel cause And a son to maybe dissipate Shadows of the mess you made
Brother you don't need to turn me away I was waiting down at the ancient gates
You go Wherever you go today You go today
I remember how it took you down As the winter turned the meadow around
You go Wherever you go today You go today
When I walking brother don't you forget It ain't often you'll ever find a friend
Ο Park Chan-wook είναι από τους λίγους σκηνοθέτες των οποίων τη νέα ταινία πάντα περιμένω με ανυπομονησία, ανεξάρτητα αν συνοδεύεται από χλιαρές κριτικές στα Φεστιβάλ του εξωτερικού. Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα και πολλά πράγματα, ομολογώ όμως πως με κέρδισε από τα πρώτα λεπτά [τα οποία, μαζί με τα υπέροχα opening credits, μπορείτε να παρακολουθήσετε στο παρακάτω video]. Πράγματι, το φιλμ έχει αδυναμίες και ατέλειες, κερδίζει όμως το στοίχημα γιατί διαθέτει ψυχή, ουσία και στυλ σε ίσες δόσεις, ένα πρωταγωνιστικό δίδυμο χάρμα οφθαλμών, δυο τρεις σεκάνς πραγματικά μαγικές..
Θα σας φέρει στο μυαλό πιθανότατα το Κουρδιστό Πορτοκάλι ή τη Φωλιά του Κούκου [όπως θα τη γύριζε ίσως ο Τέρυ Γκίλλιαμ] με την αισθητική και το θέμα της αντίστοιχα. Τι κι αν κάποιες αδυναμίες την εμποδίζουν από το να τις φτάσει? Για ένα τόσο δύσκολο και φιλόδοξο εγχείρημα, το φιλμ πετυχαίνει τελικά το στόχο του, και η ωραία γεύση που σου αφήνει στο τέλος δεν ξεχνιέται με το που βγαίνεις από την αίθουσα.
Να το δω? : Και να το μισήσεις θα το καταλάβω όμως..
Για τον Αυστραλό Scott Matthew τα'χουμε πει σ'αυτό το blog αρκετές φορές. Ο τραγουδιστής των καταπληκτικών Elva Snow, η ήρεμη δύναμη του Shortbus, επιτέλους στο πρώτο του κανονικό ντεμπούτο άλμπουμ. Από τα πέντε τραγούδια του soundtrack της περίφημης ταινίας του John Cameron Mitchell [η οποία ανήκει σαφέστατα σ'αυτήν την κατηγορία ταινιών που σου αρέσουν ολοένα και περισσότερο με το πέρασμα του χρόνου], εδώ υπάρχουν τα τέσσερα, και δικαιολογημένα. Προσθέστε άλλα επτά υπέροχα τραγούδια κι έχετε ένα από τα ωραιότερα άλμπουμ αυτής της άνοιξης. Ορίστε τα τρία πρώτα, με τη σειρά όπως ανοίγουν το άλμπουμ..
Η γενναιοδωρία των Radiohead [έτσι τουλάχιστον το λέω εγώ, οι πιο κυνικοί ας το ονομάσουν "ιδιοφυιή τακτική marketing"] δεν περιορίστηκε μόνο στην παροχή του In Rainbows ως δωρεάν download για δύο μήνες. Επέτρεψαν στον DJ Amplive και στο σχήμα του Zion - i όχι μόνο να δημιουργήσει ένα remix album του In Rainbows, αλλά και να το διαθέσει επίσης δωρεάν, πριν λίγες εβδομάδες. Το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό, τα τραγούδια άλλοτε είναι κανονικά remix, άλλοτε εντελώς διαφορετικά tracks με samples από το αρχικό τραγούδι, και άλλοτε κανονικότατες διασκευές, με ξεχωριστά φωνητικά and everything, όπως το καταπληκτικό 15steps. Πιθανότατα να έχετε ήδη κατεβάσει το άλμπουμ, ήταν όμως και η μοναδική αφορμή που είχα να ανεβάσω μία από τις φωτογραφίες της χρονιάς. Ο Thom Yorke και ο Επίτροπος Περιβάλλοντος της Ε.Ε. Σταύρος Δήμας. Τις υπόλοιπες 988 λέξεις τις αφήνω σ'εσάς..
Μια που ανέφερα τους Pet Shop Boys, φανταστείτε το αγαπημένο σας pop ντουέτο και τους Depeche Mode, σε ισόποσες δόσεις. Το αποτέλεσμα? Ένα θαυμάσιο τραγούδι ηλεκτρονικής pop, που στοιχηματίζω ότι θα μπορούσε να γίνει άνετα ραδιοφωνική επιτυχία, τουλάχιστον στην πολύ φιλόξενη σε τέτοιους ήχους Θεσσαλονίκη. Στο δε τέλος του τραγουδιού υπάρχει ένα μικρό spoken word μέρος, όπου σχεδόν ορκίζεσαι ότι ανήκει στον ίδιο τον Neil Tennant! [Οι Blue Swan είναι ντουέτο από τη Δανία]
Μια που ανέφερα το Morrissey, δεν υπάρχει κανένα άλλο όνομα που θα σας έρθει στο μυαλό ακούγοντας το καταπληκτικό αυτό τραγούδι από το 2005, έστω και αν ο ήχος του είναι αρκετά ηλεκτρονικός. Οι Δανοί The Cupids δυστυχώς δεν υπάρχουν πια, τα δύο τραγούδια που ηχογράφησαν όμως στη σύντομη καριέρα τους είναι πραγματικά indiepop διαμάντια. Άντε ορίστε και το δεύτερο
Ας παραμείνουμε στη Σκανδιναβία, άλλο που δε θέλαμε άλλωστε. Μάλμο, Σουηδία. Οι Billie The Vision And The Dancers είναι ένα επταμελές συγκρότημα και μόλις ξεκίνησαν την ηχοργάφηση του τέταρτου άλμπουμ τους. από το περσινό Where the Ocean Meets My Hand, το καταπληκτικό Absolutely, Salutely με τους απίθανους στίχους αναφέρει όπως θα διαβάσετε και άλλα γνωστά κι αγαπημένα pop ονόματα.
I’m on tour with the Canarie folks, it’s the summer of 2005, and Charlie need to pee I make him company and he says something I never forget. “You know you’ve been away too long when your penis smells like a cheese doodle – the cheesier snack.” Please take it back! I can never eat that sort of thing again. Charlie and L A B A N saved me once and they’d do it again. I’m in love with you, tell me what to do, to pay you back somehow.
So sing along with me if you trust me on this one. Some people deserves a salute, some people absolutely deserves a salute. I count to four.
We went to Emmaboda in the morning to do a breakfast pop show in a tent. And we decided to go an hour ago, and the Swedish pop freaks went “Hey hey ho!” And we did a really good show that morning, as good as we always do. And the Pipettes were there and the Cassettes were there and Andy the father of monkeys was there said “I’m gonna give you to the UK Billie the Vision and the Dancers. You can sleep at my place, you can eat from my plate. Let’s conquer this kingdom together”.
So sing along with me…
The Norwegian guy introduces himself and I say “Oh my God! Is it you? I’d rather talk to you than dance with you so tell me all about the Convenience”. And then we started to talk about music, he said “show me some of your songs. Take me to your bus and show me some of the stuff. Show me the black Pablo to the Whitest Boy Alive”. I was lying on a blanket in the grass when Sanny & Tim came and woke me. “We got something for you and our intention is true, a phone number to a stop smoking line.”
Άλλο ένα αγαπημένο σχήμα που δεν υπάρχει πια, οι Μy Favorite από τη Νέα Υόρκη. Μετά από τα 17 Berlin, και Working Class Jacket, τα οποία παρουσιάσαμε νωρίςνωρίς σ'αυτό το blog, ορίστε και το Burning Hearts, μαζί με το ωραίο του βίντεο, έτσι για να'ρθει να δέσει η νοσταλγία..
ΟΚ, δεν περιμένατε αυτό το blog για να ακούσετε ένα τραγούδι από το νέο άλμπουμ των REM, [ίσως και να μην περιμένατε από αυτό το blog να παρουσιάσει ένα τραγούδι των REM] αλλά νομίζω τους αξίζει μια αναφορά, όχι μόνο γιατί είναι πιθανότατα το πιο συνεπές συγκρότημα στην ιστορία της Αμερικανικής ροκ μουσικής [κι αν ξέρετε κάποιο άλλο με τέτοιο επίπεδο άλμπουμς σε διάρκεια 25 ετών σας παρακαλώ να μου το πείτε..], αλλά κι επειδή κυκλοφόρησαν το καλύτερο άλμπουμ τους εδώ και αρκετά χρόνια. Εκτός από το καταπληκτικό πρώτο single supernatural superserious, ο αγαπημένος μου mike mills βάζει τη δική του πινελιά με τα ξεχωριστά φωνητικά του και στο man-sized wreath, ίσως το καλύτερο track του άλμπουμ. Η τόσο ταλαιπωρημένη λέξη 'Respect' εδώ ανακτά την πραγματική της έννοια.
Σαν πολύ να τον έχουμε παραμελήσει τον Καναδά τελευταία. Όχι τίποτ'άλλο, αλλά αυτό το blog [θα] ήταν από τα πρώτα που προώθησαν την νέα Καναδέζικη ανεξάρτητη σκηνή, σαφέστατα πλέον ότι καλύτερο έχει να παρουσιάσει αυτή η περίεργη δεκαετία που διανύουμε, ειδικά αν υπήρχε από το 2003.. Οι Barons and Lengthy από το Toronto, εκτός από το ωραίο τους όνομα έχουν και ωραία τραγούδια, όπως το moving song. Το νέο τους EP, με τρία τραγούδια, διατίθεται δωρεάν στη σελίδα τους στο Μyspace για όσους ενδιαφέρονται..
Για το τέλος δύο τραγούδια που ανακάλυψα ψάχνοντας στο πολύ καλό site της εταιρίας asaurus records. Το υπέροχο 45 από τους French Horns από τη Florida που δεν υπάρχουν πια [και αυτοί προσφέρουν δωρεάν όλες τους τις ηχογραφήσεις], και το κολλητικότατο The Engine Light's Always On από τον πολυγραφότατο Colin Clary
όλο το set μπορείτε να το κατεβάσετε από εδώ για να το ακούσετε στο πολύ ωραίο τετραήμερο, το οποίο σας εύχομαι να περάσετε..
Ακούγοντας τους σημερινούς μας καλεσμένους συνειδητοποίησα για άλλη μια φορά ότι τα τελευταία 2-3 τουλάχιστον χρόνια, τα δύο επιδραστικότερα συγκροτήματα είναι οι Beach Boys και οι Jesus And Mary Chain. Από το πρώτο ριφ της κιθάρας των Δανών Death Valley Sleepers δε χωρά καμία αμφιβολία ως προς το σε ποιο από τα δύο παραπάνω συγκροτήματα οφείλουν όχι απλά τον ήχο τους, αλλά και την ίδια την ύπαρξή τους. Η αλήθεια βέβαια είναι πως δεν πρόκειται ακριβώς για συγκρότημα, αλλά για ακόμη ένα one man project, και συγκεκριμένα του κυρίου Tobias Winberg από την Κοπεγχάγη. Ο Tobias παίζει όλα τα όργανα στο καταπληκτικό Left Me High, οπότε δεν ξέρω πως τα καταφέρνει στις live εμφανίσεις του [αν υπάρχουν κι αυτές, δεν έχει καν συμβόλαιο με εταιρεία ή κάποια δισκογραφική παρουσία οποιουδήποτε είδους, τη μουσική του μπορεί κανείς να την ακούσει προς το παρόν μόνο στο Myspace], ένα πρόβλημα που σύντομα θα πρέπει να τον απασχολήσει, καθώς η μουσική του είναι τόσο καλή που αργά ή γρήγορα θα γνωρίσει την επιτυχία που της αξίζει..
Όπως οι περισσότεροι ίσως, είχα μια μικρή δυσπιστία τα τελευταία χρόνια ως προς τις ταινίες των αδελφών Κοέν. Ξεκίνησαν εκπληκτικά μ'ένα instant classic φιλμ νουάρ [Μόνο Αίμα], συνέχισαν μ' ένα ακόμη εξαιρετικό φιλμ [Το πέρασμα του Μίλλερ] και μ'ένα αριστούργημα [Μπάρτον Φινκ]. Στις υπόλοιπες ταινίες τους, αν και πολύ καλές οι περισσότερες, πάντα έβρισκα ότι επαναλάμβαναν κάπως τον εαυτό τους, ότι έλειπε η ψυχή και υπερτερούσε το στυλ και ο εντυπωσιασμός. Σωστά το μαντέψατε, δεν είμαι φίλος ούτε καν της πρώτης τους Οσκαρικής ταινίας, του Fargo. Πραγματικά ποτέ μου δεν κατάλαβα τι ήταν αυτό που έκανε αυτό το φιλμ τόσο επιτυχημένο, εμπορικά και -κυρίως- καλλιτεχνικά, καθώς, στα δικά μου μάτια, δε μπορεί να συγκριθεί με την πρώτη τους αψεγάδιαστη τριάδα ταινιών [εντάξει, ξεχνάω το Raising Arizona, πολύ ωραία ταινία κι αυτή δε λέω..]
Παρά το Όσκαρ λοιπόν, ή καλύτερα εξαιτίας του Όσκαρ, νόμισα πως ήξερα τι να περιμένω από την τελευταία τους ταινία. Και το χαστούκι ήταν δυνατό! Μια ανέλπιστη επιστροφή στις ρίζες [προσωπικά, μου θύμισε πολύ το Μόνο Αίμα], ένα εξαιρετικό, μεστό σενάριο, υπέροχη φωτογραφία, υποδειγματική σκηνοθεσία, όλα σπουδαία, όπως όταν τους πρωτογνωρίσαμε. Και τι ερμηνείες! Ο T.L. Jones θαυμάσιος όπως πάντα στο ρόλο του σερίφη που έχει δει πολλά στη ζωή του, ο J.Bardem δίνει ρέστα στο ρόλο της ενσάρκωσης του Απόλυτου Κακού, ακόμη και ο J.Brolin στον πρωταγωνιστικό ρόλο καταφέρνει να μην υστερεί ανάμεσα στα μεγαθήρια. Το θέμα τους, γνωστό κι αγαπημένο: Το Χρήμα όλα τα ορίζει..
Το πορτρέτο Καναδού φωτογράφου Larry Towell του πρακτορείου Magnum, γυρισμένο από την καλή του φίλη Mary Ellen Davis, μέσα από δύο μικρά οδοιπορικά στα σύνορα ΗΠΑ - Μεξικού, και στη λωρίδα της Γάζας. Βλέπουμε τον ίδιο να περιπλανιέται στις δύο παραπάνω περιοχές φωτογραφίζοντας ασταμάτητα [και αποκλειστικά με ασπρόμαυρο φιλμ] και με αξιοθαύμαστη επιμονή τα θέματά του [την παράνομη μετανάστευση και τον πόλεμο αντίστοιχα], ενώ παράλληλα τον ακούμε να μας εξηγεί τις απόψεις του για τη φωτογραφία βλέποντας πάρα πολλές από τις καταπληκτικές φωτογραφίες που έχει τραβήξει.
Να το δω? : Σαν πορτραίτο θα μπορούσε να είναι πιο ενδιαφέρον, οι φωτογραφίες όμως αποζημιώνουν.
Ζεύγος χορευτών, που παρατάει το χορό όταν τους προδίδει ο χρόνος, και αρχίζει δεύτερη καριέρα παρουσιάζοντας σόου με αιλουροειδή, αποφασίζει να συμπεριλάβει μια λευκή τίγρη κι έναν νεαρό υπάλληλο ενός τσίρκου στο σόου, τη ζωή.. και το κρεβάτι του! [ΟΚ η τίγρη δεν έφτασε ως το κρεβάτι, αλλά δεν μπόρεσα ν'αντισταθώ..]
Εντελώς εξωφρενικό, ενίοτε συναρπαστικό και συγκινητικό φιλμ, βασισμένο στην αφήγηση του μοναδικού εναπομείναντα από τους Cat Dancers [και εντελώς creepy παρεμπιπτόντως] Ron Holiday, η οποία αρχίζει από την παιδική του ηλικία και τη γνωριμία του με τη σύντροφό του στη ζωή και στην τέχνη, και τελειώνει.. ας μη σας πω καλύτερα..
Να το δω? : Δεν ξέρω που, αλλά αν το πετύχεις μην προσπεράσεις..
2. Iconoclasts: Sean Penn - Jon Krakauer, (USA), John Berlinger, (2007), **1/2
Ο συγγραφέας και ο σκηνοθέτης του Into the Wild σ'ένα μικρό οδοιπορικό στην Αλάσκα, στα μέρη απ'όπου πέρασε κι έζησε τη 'μεγάλη περιπέτεια' ο πρωταγωνιστής του ομώνυμου βιβλίου / ταινίας. Επεισόδιο της πετυχημένης σειράς του Sundance Channel, το αφιέρωμα του -τιμώμενου στο Φεστιβάλ- Berlinger γέμισε ασφυκτικά την αίθουσα, κυρίως βέβαια χάρη στο όνομα - κράχτη του Σον Πεν. Και ο Σον δεν απογοητεύει -τους περισσότερους-, προσπαθώντας να εξηγήσει τη φιλοσοφία του ως σκηνοθέτης αλλά και ως άνθρωπος, κρυμμένος πάντα πίσω από την εικόνα του σοβαρού - σεμνού - ακτιβιστή που έχει πολύ πετυχημένα δημιουργήσει για τον εαυτό του: μας δείχνει αυτό ακριβώς που περιμέναμε να δούμε.
Να το δω? : Πιθανότατα πιο ενδιαφέρον από την ταινία..
Ο Ταραντίνο από την άλλη, είναι ένας πραγματικός χείμαρρος. Γεμάτος πάθος, είτε πρόκειται για τη σκηνή με τις νυχτερίδες που άφησε έξω από το Kill Bill, είτε για την εναρκτήρια σκηνή του Matador του Almodovar, καθώς συναντιέται για τις ανάγκες της σειράς με τη φίλη του Fiona Apple μετά από πέντε χρόνια, στην πόλη όπου γυρίζει την τελευταία του ταινία μαζί με τον Ροντρίγκεζ, και στην οποία κάνει στάση η τουρνέ της Apple, δίνει ρέστα παρουσιάζοντας τη δική του θεωρία για τη ζωή και -κυρίως- τον κινηματογράφο. Η δε Fiona καθησυχάζει -ίσως και απογοητεύει λιγάκι..- όσους πίστευαν ότι είναι η πριγκίπισσα της μιζέριας, της δυστυχίας και της αυτολύπησης, καθώς διαλύει κάθε εικόνα που μπορεί να είχε σχηματίσει κανείς γι'αυτήν, χαζογελώντας σαν κοριτσάκι με τις σκανταλιές του καλού της φίλου.
Να το δω? : Νομίζω δε θα'ταν κακή ιδέα για την ΕΡΤ η προβολή της συγκεκριμένης σειράς..
Πολύ καλή ευκαιρία να θυμηθούμε το τελευταίο ε-ξαι-ρε-τι-κό άλμπουμ της Fiona Apple με τίτλο Extraordinary Machine.. Fiona Apple - Get Him Back[box]
Πολύ θα ήθελα να βρω το καταπληκτικό παλιό τραγούδι που ακούγεται δύο φορές στο Cat Dancers και που πήγαινε κάπως έτσι "hey beautiful, how did you get so beautiful.. how did you get that sunshine in your eyes" αλλά όλες οι προσπάθειες ανεύρεσής του απέβησαν άκαρπες. Δε βοήθησε και η $%$΅^*$#@! δεσποινίδα που κάθησε όρθια επί τρία λεπτά ακριβώς μπροστά στη μηχανή προβολής, καλύπτοντας όλη την οθόνη και τα γράμματα του τέλους.. Αν κάποιος το ξέρει [λέμε τώρα] ας αφήσει ένα σχόλιο..
1. The Night Fernando Pessoa Met Constantin Cavafy, (Greece), Stelios Charalambopoulos, (2007), **1/2
Περίεργο φιλμ, συμπαραγωγή τεσσάρων χωρών, και γυρισμένο στη Λισαβόνα, στην Αλεξάνδρεια αλλά και στην Ελλάδα, με δραματοποιημένες αφηγήσεις και απαγγελίες ποιημάτων των δύο σπουδαίων ποιητών, με αφορμή ένα ενδιαφέρον σεναριακό εύρημα.
Αρκετά μεγαλύτερο απ'ότι ίσως θα έπρεπε το 'ποιητικό αυτό film μυστηρίου', που χρειάστηκαν πέντε ολόκληρα χρόνια για να γυριστεί, είναι γοητευτικό και κουραστικό, σε ίσες δόσεις.
Να το δω? : Το'βαλε και η ΕΡΤ το χεράκι της στο όλο project, οπότε κάπου θα το πετύχεις.
2. Deserts On The Move - Europe, (Germany), Ingo Herbst, (2007), **1/2
Κάπως άχαρο να 'βαθμολογεί' κανείς [και μάλιστα σχετικά χαμηλά] ένα ντοκυμαντέρ με τέτοιο θέμα, την ερήμωση δηλαδή των ηπείρων [και συγκεκριμένα της Ευρώπης], συνέπεια της γενικότερης καταστροφής του περιβάλλοντος από τον άνθρωπο, αλλά νομίζω πως το εξαιρετικά κρίσιμο και ενδιαφέρον θέμα του παρουσιάστηκε κάπως άνευρα, χωρίς να μας ευαισθητοποιήσει [τρομοκρατήσει είναι η σωστή έκφραση] όσο θα έπρεπε.
Γυρισμένο στην Ισπανία, όπου γίνεται κατασπατάληση νερού σε τουριστικά θέρετρα και όχι μόνο, με αποτέλεσμα να ερημώνουν μέχρι πρότινος γονιμότατες περιοχές, αλλά και στην Ισλανδία, όπου η ευαισθητοποίηση των αγροτών για την ερήμωση της γης, και οι πετυχημένες μέθοδοι 'επαναγονιμοποίησής' της που εφαρμόζουν δείχνουν ότι δε χάθηκε ακόμη η ελπίδα.
Το πόσο αντίστοιχη περίπτωση με μια [μαντέψτε ποια..] από τις δύο χώρες είναι και η χώρα μας [με τις πυρκαγιές, την άναρχη οικοδόμηση - αποτέλεσμα της διαφθοράς των αρχών κλπ] είναι πραγματικά ανατριχιαστικό.
Να το δω? : Ειδικά αν είσαι λιγότερο κουρασμένος απ'ότι ήμουν εγώ..
3. The Suicide Tourist, (Canada), John Zaritsky, (2007), ***
Α! εδώ είμαστε, ότι πρέπει για να κλείσει κανείς τη μέρα του, η ιστορία ενός ανθρώπου που πάσχει από ανίατη ασθένεια, κι ενός ελληνικής καταγωγής ζευγαριού που δεν πάσχει κι από τίποτε το ιδιαίτερο, οι οποίοι αποφασίζουν να δώσουν τέλος στη ζωή τους, και απευθύνονται στην Ελβετική εταιρεία που ιδρύθηκε γι'αυτό το σκοπό, τη μοναδική στον κόσμο που αναλαμβάνει 'υποβοηθούμενες αυτοκτονίες' για υπηκόους άλλων χωρών.
Τα ερωτήματα και τα ηθικά διλήμματα που προκύπτουν είναι γνωστά και δεν έχει νόημα να αναλυθούν [χαρακτηριστικά αναφέρω τον κύριο που πετάχτηκε μετά το τέλος της προβολής και κάλεσε όλους τους παρευρισκόμενους να κλείσουμε ένα ραντεβού σε μια καφετερία (!) για να μας αναλύσει τον ολλανδικό νόμο πάνω στο ζήτημα της ευθανασίας, αλλά και τον άλλο κύριο που πετάχτηκε μετά, ο οποίος διαμαρτυρήθηκε ότι η ταινία ήταν μια κατάπτυστη διαφήμιση της ελβετικής εταιρείας, και ντροπή στο Φεστιβάλ που την παρουσίασε.. πετάχτηκα κι εγώ μετά και την έκανα με ελαφρά πηδηματάκια..], το χρονικό όμως της αυτοκτονίας του 59χρονου που πάσχει από ALS, και ειδικά όσα διαδραματίζονται επί Ελβετικού εδάφους, είναι ανατριχιαστικά.
Να το δω? : Ε, πεταχτείτε βρε κι εσείς μια βόλτα να το δείτε, να μας πείτε και τη δική σας άποψη..
