The Montlhy Edition : November Radio

all links were removed by request..

Στο τσακ τον προλάβαμε το Νοέμβρη..

1. Destroyer - Chinatown [div]


Ένα δωδεκάιντσο EP με δύο τραγούδια κυκλοφόρησαν οι Destroyer μέσα στο 2009, ήταν όμως τόσο σπουδαίο που έβαλαν ανεξίτηλη τη σφραγίδα τους και στην τελευταία χρονιά της δεκαετίας. Στην ηχογράφηση αυτή για το CBC Radio ο Dan Bejar μας χαρίζει ένα από τα τραγούδια που, λογικά, θα υπάρχουν στο επερχόμενο άλμπουμ του, ελπίζουμε μέσα στο 2010. Λέγεται Chinatown, και δε χρειάζεται νομίζω να πω τίποτε περισσότερο..

2. Morrissey - Lifeguard On Duty [div]


Περίεργη χρονιά για τον Morrissey. Ένα νέο άλμπουμ που άρεσε πολύ κυρίως στους non fans του [muscular το χαρακτήρισαν όλοι, αντιγράφοντας ο ένας τον άλλον..], ένα διπλό άλμπουμ με B Sides, μια επεισοδειακή περιοδεία χωρίς τελειωμό που δεν πέρασε ποτέ από τα μέρη μας [μία μία μας πηγαίνει..] Στο τέλος της χρονιάς ήρθαν στην επιφάνεια μερικά ανέκδοτα τραγούδια που προορίζονταν για δεύτερες πλευρές σε singles. Το όμορφο Lifeguard On Duty είναι ένα από αυτά είναι ένα από αυτά, και δεν κυκλοφόρησε ποτε, άγνωστο γιατί.. Στο γνώριμο ύφος του, χωρίς τις εκνευριστικές Green Day κιθάρες..

3. Tap Tap - Feelin' Funny [div]


Νέο άλμπουμ για τους Βρετανούς Tap Tap και φοβάμαι ότι ήδη περνά κάπως απαρατήρητο ανάμεσα στις πολυάριθμες κυκλοφορίες του φθινοπώρου και τις ανασκοπήσεις της δεκαετίας. Ακούγονται πλέον αρκετά διαφορετικοί, στο υπέροχο Feelin' funny θυμίζουν μέχρι και Belle and Sebastian..

4. Titiyo - Crystal Clear Mud [div]


Ποτέ δε μου άρεσε η Neneh Cherry. Τι σας νοιάζει εσάς θα μου πείτε.. αφότου αναρωτηθείτε περί του ασχέτου της δηλώσεως.. Η Titiyo λοιπόν είναι η ετεροθαλής αδελφή της [τώρα που το σκέφτομαι δεν είχε και έναν ετεροθαλή εδελφό που είχε κάνει κι αυτός μια επιτυχιούλα πριν λίγα χρόνια?] Neneh, και ευτυχώς το διάβασα αφού αποφάσισα να συμπεριλάβω το crystal clear mud στη σημερινή εκπομπή. Ακούστε λοιπόν το συγκεκριμένο τραγούδι και αν δε μείνετε με την αίσθηση του ανικανοποίητου [επειδή θα θέλετε ως το τέλος του να ακούσετε το ρεφρέν του Sweet Dreams αλλά αυτό δε θα έρχεται] εμένα να μη με λένε Winter. Που δε με λένε δηλαδή, οπότε δε ρισκάρω και ιδιαίτερα..

5. Brown Recluse - Rainy Saturday [div]


Κάθε άλλο παρά βροχερά τα Σάββατα του Νοεμβρίου και καθόλου δε μπορώ να παραπονεθώ. H εξαμελής μπάντα των Brown Recluse από τη Φιλαδέλφεια έχει μάλλον αντίθετη άποψη και αφιερώνει σ'ένα βροχερό Σάββατο μια από τις ομορφότερες indiepop μελωδίες των τελευταίων εβδομάδων..

6. LAKE - Magadascar [div]


Ακόμη περισσότεροι [9] οι LAKE από την Olympia, Washington. Το θαυμάσιο Magadascar ίσως μου αρέσει τόσο γιατί θυμίζει αρκετά το laid back pop υφάκι των No Kids.

7. Symfoniorkestern - Sommardepression [div]


Καιρό έχουμε να παρουσιάσουμε ένα instrumental. Το Sommardepression, παρά τον τίτλο του είναι ένα εντελώς παιχνιδιάρικο, μέχρι παρεξηγήσεως δηλαδή, μουσικό κομμάτι που μπορείτε να βρείτε στο Ouvertyr, πρώτο EP των Σουηδών Symfoniorkestern. Αν σας αρέσει το δείγμα, ολόκληρο το EP, καθώς και το φρεσκότατο νέο τους EP υπάρχουν διαθέσιμα στο Myspace.

8. Digits - You're Going To Age [div]


Έχε χάρη που είναι πολύ καλό το τραγουδάκι σου αγαπητέ Alt Altman από το Toronto του Καναδά, γιατί με τέτοιο τίτλο.. Να λοιπόν που οι αγαπημένοι Junior Boys δημιουργούν σχολή!

9. The Mary Onettes - God Knows I Had Plans [div]


Το νέο άλμπουμ των Mary Onettes αποτελεί φυσική συνέχεια του ντεμπούτου τους, και τους βρίσκει κάπως στάσιμους, αν ήθελα να γίνω λίγο αυστηρός.. Το τραγούδι που ξεχώρισα είναι, εντελώς τυχαία, αυτό με τον ωραιότερο τίτλο..

10. Sam Means - Yeah Yeah [div]


Οι Format από την Αριζόνα ήταν ένα συμπαθές indie γκρουπάκι, τους είχαμε παρουσιάσει κι εδώ αν δεν κάνω λάθος. Διαλύθηκαν λοιπόν πέρυσι, και πολύ καλά έκαναν γιατί ο ένας από τους δύο, ο Sam Means ηχογραφεί μόνος του πολύ πιο ενδιαφέροντα πράγματα όπως αυτό το θαυμάσιο Yeah Yeah. Και πως μπορεί άλλωστε ένα τραγούδι με τέτοιο τίτλο να μην είναι θαυμάσιο..

11. Natureboy - Pariah [div]


Πολύ μου αρέσουν τα τραγούδια που δε μπορείς να καταλάβεις το φύλο του τραγουδιστή / τραγουδίστριας. Πίσω από το όνομα Natureboy λοιπόν κρύβεται η Sara Kermanshahi οπότε δικαιολογημένα ξεγελάστηκα.. Πολύ ξεχωριστή φωνή..

12. That Ghost - Friends In Quotations [div]


Για άλλη μια φορά φιλοξενούμενοι στη Χειμερινή Ακαδημία ο /οι That Ghost. Στο απίθανο friends in quotations κυριαρχεί ο ακόμη πιο απίθανος στίχος "I have no plans and I hate my friends"..

13. Tiny Microphone - You Disappear [div]


Τη λένε Kristine και τα κάνει όλα. Μόνη της, στο σχήμα Tiny Microphone, that is.. Dreamy, shoegazey, όμορφοι, οικείοι ήχοι. Επενδύστε άφοβα..

14. Doveman - The Best Thing [div]


Ο Doveman aka Thomas Bartlett είναι λέει περιζήτητος keyboard player, έχοντας συνεργαστεί μεταξύ άλλων με τον Antony και τους National. To The Best Thing είναι μια όμορφη, χαμηλών τόνων μελωδία, σαν κι αυτές που μας έχει συνηθίσει πχ ο Chris Garneau.

15. Summer Camp - Ghost Train [div]


Οι Summer Camp είναι επτά και είναι ή Σουηδοί [σύμφωνα με το last.fm] ή βρετανοί [σύμφωνα με το myspace]. Και τα δύο sites όμως συμφωνούν ότι είναι φίλοι από παλιά κι ότι γνωρίστηκαν σε μια καλοκαιρινή κατασκήνωση. Δεν ξέρω, αλλά ούτε κι αυτό μου φαίνεται ιδιαίτερα πιστευτό.. Σε άλλο τραγούδι τους σαμπλάρουν διάλογο από το Heathers, σ'αυτό από μια άλλη νεανική ταινία, το Say Anything. Όλα σας τα είπα!

16. Small Black - Despicable Dogs [div]


Οι Small Black είναι από το Brooklyn, θα κυκλοφορήσουν ένα split single με τους Washed Out, και τα λοιπά, και τα λοιπά.. ας κλείσω τον αυτόματο πιλότο για να συμπληρώσω απλά ότι το despicable dogs είναι πολύ καλό τραγούδι..

17. Bedroom Singer - Your Lover From Berlin [div]


Πίσω στο 2005 ο τύπος αυτός με το πολύ πρωτότυπο όνομα Bedroom Singer κυκλοφόρησε ένα σινγκλάκι με το όμορφο αυτό τραγουδάκι, κι έκτοτε άνοιξε η γη και τον κατάπιε. Ωραίος τίτλος όμως..

18. Nancy Sinatra - Bossman [div]


Μια που τελειώνει η δεκαετία και θυμηθήκαμε μ'αυτή την αφορμή αρκετά όχι και τόσο καινούργια τραγούδια στη σημερινή εκπομπή, ας κλείσουμε με την καλή φίλη του Morrissey και τη δεύτερη πλευρά στο single Let Me Kiss You που της έγραψε στο μακρινό 2004. Εξίσου καλή με την πρώτη θα έλεγα..

50th TIFF : Day 10 : Sunday 22.11.2009

1. Morfiy (Morphine), [Russia], Alexey Balabanov, [2008], **1/2

Βρισκόμαστε στο 1917 [και τα πολύ αληθοφανή σκηνικά και κοστούμια βοηθούν τα μέγιστα σ'αυτό] και ένας γιατρός καταφθάνει καταμεσής του χειμώνα για να αντικαταστήσει τον προηγούμενο γιατρό σ'ένα μικρό χωριό στη μέση του ρωσικού πουθενά. Με τόσες τραχειοτομές, γέννες και ακρωτηριασμούς που εκτελεί [μπροστά στα έκπληκτα μάτια των θεατών, όσων δεν έστρεψαν το βλέμμα δηλαδή] λογικό είναι να χρειαστεί ένα μικρό βοήθημα.. Ενδιαφέρουσα και δυνατή ιστορία, χωρισμένη σε κεφάλαια [που τουλάχιστον σε προετοιμάζουν για το περιεχόμενό τους, πχ "ο πρώτος ακρωτηριασμός"], που προσπαθεί παράλληλα να κάνει κι ένα σχόλιο πάνω στην τεταμένη πολιτική κατάσταση της εποχής.. Προς το τέλος κάπως μπερδεύεται το πράγμα αλλά, πως να τελειώσει κανείς ένα τέτοιο φιλμ?

Ένα overdose πάντως [από παστίλιες για το λαιμό] το έκανα κι εγώ με τη λήξη της ταινίας..



Να το δω? : Αφού έχεις καλά καλά χωνέψει το φαγάκι σου όμως..


2. Man Tanker Sitt (The Burrowing), [Sweden], Henrik Hellstrom & Fredrik Wenzel, [2009], ***1/2


Πέντε άντρες [ή μάλλον τεσσεράμιση] είναι οι πρωταγωνιστές της ταινίας των δύο [!] Σουηδών σκηνοθετών. Το Λαγούμι είναι μια ταινία που εντάσσεται στην αγαπημένη κατηγορία "αργή-ατμοσφαιρική-ταινία-χωρίς-αρχή-μέση-και-τέλος-όπου-δε-γίνεται-σχεδόν-τίποτε", βρίσκει τους ήρωές της σε μια δεδομένη χρονική στιγμή και τους αφήνει σε μια άλλη.. Ένα κοινό σημείο βέβαια το έχουν [εκτός από το ότι μένουν στην ίδια γειτονιά], είναι κάπως χαμένοι στον κόσμο τους, κάπως αποπροσανατολισμένοι, κάπως 'περίεργοι'.. Το μήνυμα όμως της ταινίας περνάει μια χαρά και είναι ξεκάθαρο: είναι πολύ δύσκολα εκεί έξω.. Υπέροχη η μουσική του Erik Enocksson.



Να το δω? : Ότι θέλεις κάνε, πάω τώρα ν'αρρωστήσω με την ησυχία μου..

50th TIFF : Day 9 : Saturday 21.11.2009

1. Tirador (Slingshot), [Philippines], Brillante Mendoza, [2007], ***

Τρίτη και φαρμακερή για τον απόλυτο πρωταγωνιστή αυτού του Φεστιβάλ [κατά την ταπεινή μου γνώμη πάντοτε]. Η κάμερα στον ώμο ακολουθεί ως συνήθως τους ήρωές του σε απόσταση αναπνοής με φρενήρη ρυθμό, αυτή τη φορά πρωταγωνιστεί ένας ολόκληρος στρατός από μικροαπατεώνες, που κατοικεί σε παραπήγματα στημένα γύρω από υπονόμους.. Φτωχό το σκηνικό, φτωχή σε μέσα και η ταινία, η θαυμάσια διεύθυνση φωτογραφίας των προηγούμενων ταινιών εδώ απουσιάζει, δεν απουσιάζει όμως ο ρυθμός, και το ταλέντο στην αφήγηση μιας ακόμη πικρής ιστορίας..



Να το δω? : Καλό είναι να ξεκινήσεις με μία από τις πιο πρόσφατες ταινίες του σκηνοθέτη..


2. The Unloved, [UK], Samantha Morton, [2009], ***


Το σκηνοθετικό ντεμπούτο της εξαιρετικής Βρετανίδας ηθοποιού είναι όπως ακριβώς το περιμένεις [ή έστω θα το ήθελες]. Μια απλή, συγκινητική ιστορία, για ένα μικρό κορίτσι που καταφεύγει σ'έναν ξενώνα για κακοποιημένα παιδιά. Η Morton, στηρίζοντας το φιλμ στις δικές της αντίστοιχες εμπειρίες απο την παιδική της ηλικία, εστιάζει αποκλειστικά στην αφήγηση της ιστορίας της, χωρίς σκηνοθετικούς εντυπωσιασμούς, γι'αυτό και πετυχαίνει απόλυτα το στόχο της. Βοηθάει τα μέγιστα βέβαια η εκφραστική φατσούλα της μικρής της πρωταγωνίστριας, καθώς και η πολύ καλή μουσική της Cécile Schott aka Colleen. Ακούγονται επίσης τραγούδια των Charlatans και των Stone Roses, και σε μια εξαιρετική σκηνή το εκπληκτικό αυτό τραγούδι. Το φιλμ παίχτηκε, αν δεν κάνω λάθος, κατευθείαν στη Βρετανική τηλεόραση.

Να το δω? : Μια θαυμάσια 'μικρή' πρώτη ταινία


3. Nord (North), [Norway], Rune Denstad Langlo, [2009], ***1/2


Και μια που λέμε για μικρές ταινίες, μια τέτοια είναι και η Νορβηγική αυτή 'κωμωδία', και αναφέρομαι κυρίως στη διάρκεια των 78 λεπτών της. Σε κάθε φεστιβάλ υπάρχει μια ταινία η οποία σου αρέσει πάρα πολύ , ενώ ξέρεις ότι δεν είναι σπουδαία ή εξαιρετική. Για μένα αυτή η ταινία ήταν το Nord, ένα φιλμ για τη μοναξιά, τη φιλία και την ανάγκη για ανθρώπινη επικοινωνία, με φόντο το εκτυφλωτικό Νορβηγικό χιόνι, μια ευπρόσδεκτη αλλαγή από τις Ασιατικές νεροποντές και τη Λατινοαμερικανική σκόνη, που κυριάρχησαν σ'αυτό το Φεστιβάλ, το πιο ηλιόλουστο που μπορώ να θυμηθώ κατά τα άλλα..



Να το δω? : Ναι


4. La Teta Asustada (The Milk Of Sorrow), [Peru], Claudia Llosa, [2009], **1/2


Αντιγράφω από το site του Φεστιβάλ: "Η Φαούστα πάσχει από μια ασθένεια που της μεταδόθηκε απ’ το μητρικό γάλα, ασθένεια γνωστή ως «το γάλα της θλίψης». Δεν πρόκειται για μια ασθένεια που προκαλείται από βακτήρια ή μόλυνση: είναι η νοσηρή κατάσταση εκείνη που προσβάλλει στο Περού τις γυναίκες που κακοποιήθηκαν ή βιάσθηκαν κατά τα σκοτεινά χρόνια της περιόδου της βίας και του τρόμου που προηγήθηκαν. Παρόλο που αυτή η απεχθής περίοδος ανήκει πλέον στην Ιστορία, η Φαούστα αποτελεί ζωντανή μνήμη εκείνων των χρόνων. Ο ξαφνικός θάνατος της μητέρας της τη φέρνει πρόσωπο με πρόσωπο με τους φόβους της και το μυστικό που κρύβει μέσα της: έχει βάλει μια πατάτα στον κόλπο της, σαν ασπίδα προστασίας έτσι ώστε να μην τολμήσει κανείς να την αγγίξει. Το Γάλα της θλίψης μιλά για την αναζήτηση γιατρειάς· και για το ταξίδι απ’ το φόβο προς την ελευθερία." Η ταινία κέρδισε τη Χρυσή Άρκτο στο Βερολίνο, και δε θα'ταν δα και μεγάλη έκπληξη [τουλάχιστον] μια υποψηφιότητα και για Όσκαρ. Κι ενώ σ'όλα αυτά είμαι συνήθως λιγάκι καχύποπτος, το Γάλα της Θλίψης έχει όντως αυτή τη νότα αυθεντικότητας που το κάνει να ξεχωρίζει από αντίστοιχες mainstream ταινίες του είδους..



Να το δω? : Η ταινία έχει εξασφαλισμένη διανομή στις αίθουσες.

50th TIFF : Day 8 : Friday 20.11.2009

1. Lola, [Philippines], Brillante Mendoza, [2009], ****

Δεύτερη ταινία του Mendoza για το 2009, δεύτερο μικρό αριστούργημα. Σενάριο, σκηνοθεσία, ερμηνείες, φωτογραφία.. όλα υποδειγματικά και σ'αυτή τη 'μικρή', απλή μα τόσο ώριμη ταινία.. Το σκηνικό πλέον γνώριμο: παράγκα, φτώχεια και καθόλου φιλότιμο! Από τη μια η οικογένεια του δολοφονηθέντος, να προσπαθεί να μαζέψει χρήματα για την κηδεία του, από την άλλη η οικογένεια του δολοφόνου να προσπαθεί να μαζέψει χρήματα για την αποφυλάκισή του.. και οι δύο με μπροστάρη την αντίστοιχη γιαγιά [θαυμάσια κι εδώ η Anita Linda]. Όλα αυτά σε αργό, 'πραγματικό', βασανιστικό ρυθμό.. Μια πολύ πικρή και πολύ σπουδαία ταινία.

Να το δω? : Ο σκηνοθέτης της χρονιάς!

2. Hadewijch, [France], Bruno Dumont, [2009], ***1/2

Λίγα χρόνια μετά τους αξέχαστους 29 Φοίνικες o Dumont επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη με μια ακόμη πιο δύσκολη ταινία. Η πίστη, η θρησκεία, ο φανατισμός είναι τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται εδώ, παρουσιάζοντάς τα με φιλοσοφικό τρόπο, χωρίς να τα 'ξεπετάει' χρησιμοποιώντας τα ως δικαιολογία για τις πράξεις των ηρώων του. Στο φιλμ κυριαρχεί μια ολοένα αυξανόμενη ένταση, ένα προίσθημα ότι κάτι πολύ κακό πρόκειται να συμβεί [κάπως δικαιολογημένα, δεδομένου και του παρελθόντος του σκηνοθέτη], και το αποτέλεσμα εκνεύρισε πολλούς, χρειάζεται όμως να το δεις από κάποια απόσταση για να το εκτιμήσεις όπως του αξίζει. Καταπληκτική η νεαρή Julie Sokolowski στον πρωταγωνιστικό ρόλο..

Να το δω? : Αυτό δύσκολα μπορώ να το προτείνω..

3. La Sangre Y La Lluvia (Blood and Rain), [Colombia], Jorge Navas, [2009], **1/2

Ενδιαφέρον αν και κάπως στυλιζαρισμένο φιλμ, που εκτυλίσσεται όλο κατά τη διάρκεια μιας νύχτας, με πρωταγωνιστές έναν νεαρό ταξιτζή και μια μυστηριώδη, μοιραία μελαχροινή που μπλέκονται, καθόλου άθελά τους, σε μια ιστορία εκδίκησης και προσωπικής κάθαρσης, με φόντο το τρίπτυχο κοκαϊνη-αλκοόλ-βία, Κολόμπιαν στάιλ αυτή τη φορά.. Όλα αυτά μια χαρά ακούγονται, τα'χουμε όμως ξαναδεί πολλές φορές και με πιο ρεαλιστικό τρόπο..

Να το δω? : Βλέπεται πολύ ευχάριστα όμως.


4. Sham Moh (At The End Of Daybreak), [Malaysia], Ho Yuhang, [2009], *

Η 16χρονη Βάσια Παναγοπούλου είναι ένα good girl gone bad. Από κει που ήταν πρώτη μαθήτρια, με το πιάνο της, τα Γαλλικά της, τώρα κάνει shoplifting, χοροπηδάει πάνω στο κρεβάτι της ακούγοντας δυνατή μουσική ενώ οι γονείς της κάτω έχουν καλεσμένους, μή σας πω για τα αντισυλληπτικά που της βρίσκει η φίλη της.. Και η αιτία? Ο 23χρονος Πάνος Μιχαλόπουλος, ποιος άλλος?, ο Καμικάζι-παύλα-αγάπη της, πτωχό πλην τίμιο παληκάρι, που ζει με τη μητέρα του [θαυμάσια η Βέρα Κρούσκα στο ρόλο της αλκοολικής μάνας που ο άντρας της την έχει παρατήσει για την πλούσια αδερφή της..] και ονειρεύεται ένα καλύτερο μέλλον.. Όταν οι γονείς της Βάσιας μαθαίνουν τα πάντα για τη σχέση τους δεν αντιδρούν και με τον καλύτερο τρόπο όπως θα φαντάζεστε..

Ανεκδιήγητο φιλμ, με ακόμη πιο ανεκδιήγητες [και εντελώς αψυχολόγητες] σεναριακές 'ανατροπές' [του'ρχονται λέει και 10 ιδέες για σενάριο την ημέρα, τρομάρα του] που όμως περισσότερο σε διασκεδάζει στην αφέλειά του, παρά σε εκνευρίζει. Κι αυτό είναι το καλύτερο που μπορώ να γράψω γι'αυτό..

Να το δω? : "Στη θέση σας δε θα'μουν εδώ Παρασκευή βράδυ" χαριτολόγησε πριν την προβολή ο σκηνοθέτης. Τόσο δίκιο πια?

50th TIFF : Day 7 : Thursday 19.11.2009

1. Gigante, [Uruguay], Adrian Binlez, [2009], **1/2

Αγαθός γίγαντας δουλεύει ως σεκιουριτάς σε μεγάλο σούπερ μάρκετ. Παρακολουθώντας συνεχώς την κίνηση μέσα στο μαγαζί από τις κάμερες ασφαλείας, ερωτεύεται νοστιμούλα καθαρίστρια. Πολύ συμπαθητικό αλλά και πολύ προβλέψιμο, το feelgood φιλμ του Binlez άρεσε πολύ και σε πολλούς, και μάλλον δίκαια, γιατί αυτό που υπόσχεται το καταφέρνει μια χαρά.

Να το δω? : Άσχημα πάντως δε θα περάσεις..


2. Air Doll, [Japan], Hirokazu Kore-Eda, [2009], ***1/2

Το Air Doll στα χέρια κάποιου άλλου θα μπορούσε να είναι μια αποτυχημένη, ακόμη και γελοία ταινία [θυμάται κανείς τον Άντριου Μακάρθυ?]. Στα χέρια όμως του σπουδαίου κυρίου Kore-Eda είναι απλά άλλη μια υπέροχη, ποιητική ταινία. Σίγουρα έχει τις αδυναμίες της, έχει τα προβληματάκια της στο ρυθμό και στο σενάριο, το θέμα της όμως είναι δύσκολο και δε μπορεί πια και η κάθε ταινία ενός σκηνοθέτη να είναι αριστούργημα.. Διαθέτει μια θαυμάσια πρωταγωνίστρια, ένα εξαιρετικό score από τον Katsuhiko Maeda [aka World's End Girlfriend] και ουκ ολίγες μαγικές σεκάνς. Εξακολουθώ να πίνω νερό στο όνομά του..

Να το δω? : Μόνο ίσως ο Κιμ Κι-Ντουκ θα τη γύριζε καλύτερα..



3. Kinatay, [Philippines], Brillante Mendoza, [2009], ****

Το Kinatay ξεκινά κάπως σαν το Serbis, το περσινό, επίσης καταπληκτικό, φιλμ του απίθανου αυτού Φιλιππινέζου σκηνοθέτη. Κι ενώ νομίζεις ότι θα παρακολουθήσεις μια παρόμοια ταινία, με την κάμερα να ακολουθεί με γρήγορο, κοφτό ρυθμό τους ήρωες στη δύσκολη καθημερινότητά τους, το φιλμ κάνει μια απότομη στροφή και μετατρέπεται σε ένα σκοτεινό, ωμό, βίαιο, συγκλονιστικό, βασανιστικό νουάρ, με υποβλητικό ρυθμό και τρομακτική ένταση, απίστευτα ρεαλιστικό στην απεικόνιση της [αιώνιας] σχέσης υποκόσμου και αστυνομίας. Πανάξιο βραβείο σκηνοθεσίας στις Κάννες για μια από τις πιο σκληρές ταινίες που έχει τύχει να παρακολουθήσω..

Να το δω? : Κάθε δυό τρία λεπτά έφευγαν και ισάριθμοι θεατές. Consider yourselves warned..

50th TIFF : Day 6 : Wednesday 18.11.2009

1. Paraiso, [Peru], Hector Galvez, [2009],***

Περού. Το ξερό τοπίο της αφίσας. Φτωχοσυνοικία. Φτώχεια καταραμένη για την ακρίβεια. Μια παρέα εφήβων που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, οι ανησυχίες τους, τα όνειρά τους, η αναπόφευκτη κατάταξη στο στρατό, η τεταμένη πολιτική κατάσταση.. όλα τα παραπάνω τα'χουμε σαφώς ξαναδεί, είτε με καλύτερο είτε με χειρότερο τρόπο, και το φιλμ του Galvez είναι ίσως τόσο φτωχό σε μέσα όσο και η ιστορία που αφηγείται, παρ'όλα αυτά γίνεται όλο και καλύτερο όσο εξελίσσεται η ιστορία, και, αν μή τι άλλο, έχει κάτι να πει, έχει λόγο ύπαρξης, κι όλο και κάτι θα σου μείνει στο τέλος. Δεν είναι και λίγο πράγμα..

Να το δω? : Αρκεί να μην περιμένεις να δεις την τυπική 'μοδάτη' λατινοαμερικανική ταινία..


2. Castro, [Argentina], Alejo Moguillansky, [2009],*1/2

Τώρα που έχει ξημερώσει η επόμενη ημέρα, και ο εκνευρισμός της παρακολούθησης της υπερφίαλης αυτής ταινίας έχει κάπως εξατμιστεί, συλλαμβάνω τον εαυτό μου να προσπαθεί να επικεντρωθεί στα θετικά στοιχεία της ταινίας. Έχει πχ δύο πραγματικά αστείες συνεντεύξεις εύρεσης εργασίας. Έχει όντως μία εσάνς χοροθεάτρου [αν θέλεις να είσαι επιεικής χαρακτηρίζοντας έτσι το ατελείωτο τρεχαλητό των πρωταγωνιστών, με πόδια, αυτοκίνητα, λεωφορεία.. για περισσότερη από τη μισή διάρκεια του φιλμ όλοι απλά.. τρέχουν]. "Λίγο Μπέκετ, λίγο Μπάστερ Κήτον, λίγο μιούζικαλ, λίγο κωμωδία" πάντως δε θα το χαρακτήριζα..




Να το δω? : Τι να πω άλλο, για μένα απλά πέρασε και δεν ακούμπησε..


3. Norteado (Northless), [Mexico], Roberto Perezcano, [2009],***

Μετά από μια αποτυχημένη πρώτη προσπάθεια παράνομης εισόδου στις ΗΠΑ ο πρωταγωνιστής της ιστορίας καταλύει για λίγο καιρό στην Τιχουάνα, κάνοντας δουλειές του ποδαριού σ'ένα μπακάλικο, προετοιμάζοντας την επόμενη απόπειρα.. Όμορφο φιλμ, με ωραία φωτογραφία [δεν πιάνεται η καρδιά σου δηλαδή], ζεστό, ανθρώπινο, με ισχυρές δόσεις χιούμορ και πρωτότυπη αντιμετώπιση του [επίσης χιλιοειπωμένου] θέματος της παράνομης μετανάστευσης. Αυτά.




Να το δω? : Άρεσε στους περισσότερους.


4. The Crowd, [USA], King Vidor, [1928],**** , live music from The Prefabricated Quartet

[Παρένθεση: Γίναμε πλέον τόσο λίγοι, αυτά τα 400-500 άτομα που ακούμε αυτή τη μουσική και βλέπουμε αυτές τις ταινίες, που να γνωριζόμαστε πια όλοι μεταξύ μας τόσο ώστε να μαντεύουμε ποιος είναι ποιος? Τόσο ώστε ο πισινός σου σε μια ουρά αναμονής να σε χτυπά στον ώμο και να σε ρωτάει συνομωτικά αν είσαι ο w.a. ξηλώνοντας μονομιάς το πέπλο μυστηρίου που με τόσο κόπο είχες υφάνει όλα αυτά τα χρόνια? lol]

Δεν έχω και πολλά να γράψω για τη χθεσινοβραδινή προβολή ασπρόμαυρης βωβής ταινίας με ζωντανή μουσική υπόκριση ενός ελληνικού νέου συγκροτήματος, της τρίτης στη σειρά μετά τις δύο πολύ πετυχημένες προηγούμενες αντίστοιχες απόπειρες. Όπως ήταν φυσικό επικράτησε πανικός για μια θέση [με αρκετούς να μένουν απ'έξω], οι Prefabricated Quartet ήταν αναμενόμενα εξαιρετικοί, αυτό που ίσως δεν περίμενα ήταν να μου αρέσει τόσο το φιλμ του Vidor. Πραγματικά το θέμα, η σκηνοθεσία, οι γωνίες λήψης και γενικά όλο το φιλμ ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του, και φαντάζομαι ότι για αυτό το λόγο επιλέχθηκε..




Να το δω? : Χαλάλι η χαμένη [μοναδική] προβολή του νέου Παρκ Τσαν-Γουκ, need i say more?

50th TIFF : Day 5 : Tuesday 17.11.2009

1. Ye Haeng Ja (A Brand New Life), [South Korea], Ounie Lecomte, [2009], ***

Ο πατέρας της μικρής Τζίνι δε μπορεί να της προσφέρει τη ζωή που θα ήθελε και την εγκαταλείπει σ'ένα ορφανοτροφείο θηλέων.. Η συγκινητική ταινία της Lecomte μάλλον παραείναι συγκινητική, σε βαθμό που κάποιος να μπορεί να διαμαρτυρηθεί ότι κυριολεκτικά εκβιάζει το συναίσθημα, το αξιολάτρευτο μουτράκι όμως της μικρής πρωταγωνίστριας διαλύει κάθε κυνική σκέψη. Χωρίς να είναι τίποτε περισσότερο [αλλά και τίποτε λιγότερο] από μια καλοειπωμένη [και χιλιοειπωμένη] ιστορία εγκατάλειψης το Brand New Life δεν υπόσχεται [και δεν παραδίδει] τίποτε παραπάνω από αυτό που περιμένει ο θεατής και γι'αυτό δεν απογοητεύει στο ελάχιστο..



Να το δω? : Ειδικά αν σε αγγίζουν οι ιστορίες παιδικής εγκατάλειψης όπως εμένα..


2. Mein liebster Feind (My Best Fiend), [Germany], Werner Hertzog, [1999], ***1/2


Ένα απίθανο ντοκυμαντέρ του Hertzog, το οποίο περιγράφει τη σχέση αγάπης - μίσους ανάμεσα στον ίδιο και τον πρωταγωνιστή των σημαντικότερων ταινιών του, Klaus Kinski. Με αφηγήσεις συντελεστών των ταινιών, συχνά στους τόπους των γυρισμάτων, τους οποίους ξαναεπισκέπτεται ο Hertzog, αλλά, κυρίως, με τις προσωπικές αναμνήσεις του ίδιου του σκηνοθέτη, ξεδιπλώνεται η ιδιοφυία του κυκλοθυμικού [και ε.ν.τ.ε.λ.ώ.ς τρελού] Γερμανού ηθοποιού. Ο τίτλος "Ο καλύτερος εχθρός μου" αλλά και η αφίσα της ταινίας πραγματικά δε θα μπορούσαν να είναι πιο αντιπροσωπευτικά του περιεχομένου της..



Να το δω? : Αν δε μπορέσεις να το δεις στην κινηματογραφική αίθουσα, τότε δες το στο παραπάνω video


3. Von Wegen (Off Ways - Berlin), [Germany], Uli M Schuppel, [2009], ***1/2

Θαυμάσιο φιλμ / ντοκυμαντέρ που περιγράφει το παρασκήνιο της πρώτης συναυλίας Δυτικογερμανικού συγκροτήματος [και συγκεκριμένα των Einstürzende Neubauten] στο Ανατολικό Βερολίνο μετά την πτώση του Τείχους. Όπως προειδοποίησε και ο ίδιος ο Schuppel πριν την έναρξη της ταινίας, αυτή δεν είναι μια ταινία για τους E.N., ούτε υπάρχει κινηματογράφηση της συναυλίας [εκτός από μια δυο απαραίτητες σκηνές προς το τέλος]. Δείχνει όμως, με σκηνές από το 1989, την προετοιμασία της συναυλίας και τη μετάβαση στο συναυλιακό χώρο [που μοιάζει με ολόκληρο ταξίδι, η γραφειοκρατία και οι δυσκολίες δεν έχουν τελειωμό ενάμιση σχεδόν μήνα μετά την πτώση του Τείχους!] αλλά και τις αναμνήσεις συντελεστών και κοινού, είκοσι χρόνια μετά, καθώς ο καθένας τους ξαναζεί τη διαδρομή που ακολούθησε για να φτάσει στο χώρο της συναυλίας..

Το φιλμ καταφέρνει να αποδώσει με μαεστρία την προσδοκία και των δύο μερών [κοινού και συγκροτήματος] για τη συναυλία αλλά και για την επόμενη ημέρα για τη χώρα τους, προσδοκία που καλύπτεται από μια έντονη αμηχανία για τα όσα διαδραματίζονται..



Να το δω? : Λογικά το φιλμ θα αποκτήσει διανομή και στις αίθουσες.

50th TIFF : Day 4 : Monday 16.11.2009

1. Es Kommt Der Tag (The Day Will Come), [Germany], Susanne Schneider, [2009], **1/2


Μια μυστηριώδης, οργισμένη νεαρή κοπέλα εισβάλει ξαφνικά στην τέλεια ζωή μιας οικογένειας, η οποία διατηρεί ένα κτήμα με αμπέλια στα Γαλλογερμανικά σύνορα. Σύντομα το μυστικό της θα αποκαλυφθεί και οι σχέσεις των πρωταγωνιστών της ιστορίας θα δοκιμαστούν έντονα.. Το φιλμ της Schneider είναι ενδιαφέρον, έχει έντονο πολιτικό υπόβαθρο, παρουσιάζει δύο διαφορετικές γενιές και δύο διαφορετικές ιδεολογίες [τη σημερινή απάθεια των νέων και την έντονη πολιτικοποίηση της γενιάς του '70] χωρίς να ξεφεύγει από τον αρχικό της στόχο, ο οποίος είναι η ανάδειξη της ανθρώπινης ιστορίας που διάλεξε να παρουσιάσει. Το πρόβλημα είναι πως όλα είναι κάπως προβλέψιμα, οι άκρες κάπως στρογγυλεμένες, το αποτέλεσμα είναι πιο mainstream απ'ότι θα ήθελες, πιο πολύ 'Γαλλικό' παρά 'Γερμανικό' αν καταλαβαίνεις τι εννοώ..



Να το δω? : Δεν είναι καθόλου βαρετό και συγκέντρωσε υψηλότατη βαθμολογία κοινού οπότε..


2. Ahasin Wetei (Between Two Worlds), [Sri Lanka], Vimukthi Jayasundara, [2009], ***1/2

Υπάρχουν ταινίες στις οποίες δεν καταλαβαίνεις τίποτε, παρ'όλα αυτά σου αρέσουν, και ίσως σου αρέσουν γι'αυτόν ακριβώς το λόγο. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης της ταινίας προέτρεψε το κοινό να μην προσπαθήσει να κατανοήσει το φιλμ [κυρίως επειδή απουσιάζει κάθε ίχνος κλασικής, γραμμικής αφήγησης] απλά να αφεθεί και να το απολαύσει. Όνειρο λοιπόν ή πραγματικότητα? Ιστορία ή παρόν? Μύθος ή πραγματικά γεγονότα? Η ιστορία της χώρας του, αρχαία και σύγχρονη, οι επαναστάσεις των νέων, η κουλτούρα της τηλεοπτικής αποχαύνωσης, παρουσιάζονται με έναν τρόπο συμβολικό και εντελώς σουρεαλιστικό, μέσα από υπέροχα πλάνα των δασών της Σρι Λάνκα..

Δεν καταλαβαίνεις και πολλά πριν το Q&Α και τις εξηγήσεις του σκηνοθέτη [με τη βοήθεια της εξαιρετικής μεταφράστριας] αλλά το φιλμ είναι χάρμα οφθαλμών.

Να το δω? : Εγώ πάντως σε προειδοποίησα..


3. The Muzzled Horse of an Engineer in Search of Mechanical Saddles, [Philippines], Khavn De La Cruz, [2008], *** [live music from The Brockas]

Ένας τύπος περιδιαβαίνει για ώρες στους δρόμους της Μανίλα. Κάποια στιγμή βρίσκει μια αλογάμαξα οπότε συνεχίζει μ'αυτήν την περιπλάνησή του.. Ένα θεματάκι με τα άλογα πρέπει να το'χει πάντως, καθώς σε όλη τη διάρκεια του φιλμ μουρμουρίζει / σκέφτεται με καταιγιστικό, παραλληρηματικό ρυθμό διάφορες ασυναρτησίες σχετικές με το θέμα, όπως πχ "άλογα που αγιοποιούνται από τη γεύση μανιταριών" και άλλες περισσότερο nsfw. Αρκετές από αυτές βέβαια δε μπορείτε καν να τις διαβάσετε στην οθόνη γιατί ο πιο ευτραφής από τους Brockas, το συγκρότημα των Φιλιππινέζων σκηνοθετών που παίζει ζωντανή μουσική στην αίθουσα κατά τη διάρκεια της ταινίας, κουνάει ένα πλαστικό καφάσι μπροστά από τους υπότιτλους. Ποιος να'ταν άραγε.. δε θυμάμαι από την εισαγωγή των μελών του συγκροτήματος.. ο Trelo-Brocka? ο Bazo-Brocka? o Malaka-Brocka ή ο Arkidi-Brocka? Πάντως Manouli-Brocka δεν τον έλεγες με τίποτε..

Οι Brockas λοιπόν έπαιξαν ένα υβρίδιο post rock / shoegaze / samata / mikrofonismou / aftosxediasmou, το οποίο ήταν κατά τόπους πραγματικά πολύ καλό, στο σύνολό του όμως ήταν φοβερά διασκεδαστικό, ανατρεπτικό και φασαριόζικο!

Μια πραγματική εμπειρία!



Να το δω? : Δυστυχώς την έχασες την ευκαιρία σου..

50th TIFF : Day 3 : Sunday 15.11.2009

1. Treeless Mountain, [South Korea], So Yong Kim, [2008], ***1/2

Η σκηνοθέτης της ταινίας ζει πλέον στην Αμερική [γι'αυτό και η ταινία εντάσσεται στην ενότητα Young Americans] σοφά όμως επέλεξε να επιστρέψει στη γενέτειρά της στην Ν.Κορέα για να αφηγηθεί τη συγκινητική αυτή ιστορία των δύο μικρών κοριτσιών. Η μητέρα λοιπόν των αξιολάτρευτων Τζιν και Μπιν φεύγει για να αναζητήσει τον πατέρα τους που έχει εγκαταλείψει την οικογένεια, αφήνοντας τις κόρες της στην αδερφή του. Τα κορίτσια προσπαθούν να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες και να αντιμετωπίσουν με το δικό τους τρόπο την απουσία της μητέρας..

Η δουλειά που έχει κάνει η Kim στο σενάριο [5 χρόνια της πήρε η συγγραφή του] και, κυρίως, δουλεύοντας με τις μικρές [4 και 6 ετών] πρωταγωνίστριές της είναι τόσο καλή, που αδυνατείς να πιστέψεις πως δεν είναι όντως αδερφές, ότι ερμηνεύουν ατάκες που έγραψε κάποιος άλλος. Η ταινία θυμίζει αρκετά το σπουδαίο Nobody Knows του Kore-eda, και νομίζω πως μεγαλύτερο κοπλιμέντο δε μπορείς να της κάνεις..



Να το δω? : Εκτός κι αν έχεις καρδιά από πέτρα..

2. Alle Anderen (Everyone Else), [Germany], Maren Ade, [2009], **1/2


Η τελευταία ταινία της Maren Ade [ενότητα: Someone To Watch] διαφέρει κατά πολύ από την πτυχιακή της εργασία για την οποία μιλούσαμε προχτές. Παρουσιάζει ένα ζευγάρι, ενός αρχιτέκτονα και μιας μάνατζερ συγκροτημάτων, κατά τη διάρκεια των διακοπών τους στη Σαρδηνία. Τη δυναμική της σχέσης τους, το πως ανακαλύπτουν ο ένας τον άλλον, το πως εκφράζουν [ή δεν εκφράζουν] αυτά που νιώθουν.. μπήκατε στο νόημα..

Το ταλέντο της Ade είναι προφανές, η δουλειά της στη σκηνοθεσία, στην ανάπτυξη της ιστορίας που θέλει να αφηγηθεί αλλά και των χαρακτήρων της είναι πολύ αξιόλογη, όμως.. κάτι απροσδιόριστο αρχίζει να σε [με] ενοχλεί όσο εξελισσεται η ταινία. Ίσως μια μικρή επιτήδευση στους διαλόγους, ίσως μια μικρή μεροληψία προς την πλευρά της πρωταγωνίστριας [κάτι που είναι απολύτως θεμιτό αλλά ομολογώ ότι με ενόχλησε], ίσως το ότι κάπου νιώθεις να χάνεται η ουσία [σε αντίθεση με την πρώτη της ταινία]..



Να το δω? : Εκτος κι αν έχεις χωρίσει σε διακοπές

3. The Exploding Girl, [USA], Bradley Rust Gray, [2009], *1/2


Αν στην προηγούμενη ταινία νιώθεις ότι οι διάλογοι κάπου λειτουργούν σε βάρος της ουσίας, εδώ πρόκειται περί ενός συνεχόμενου ανυπόφορου blah blah, ενός ρηχού και φλύαρου σεναρίου, που κάνει τα 80 λεπτά [μεγάλο δέλεαρ για την επιλογή της] της ταινίας να φαντάζουν πραγματικά ατελείωτα. Αναρωτιέσαι πραγματικά το πως ο Gray δεν έμαθε τίποτε από την σύντροφό του, την Κορεάτισσα σκηνοθέτιδα της πρώτης ταινίας που παρουσιάσαμε λίγο πιο πάνω..

Νομίζω ότι το δείγμα είναι πλέον επαρκές, κι έχω δει αρκετές από τις ταινίες των Young Americans τα τελευταία χρόνια, ώστε να μπορώ να αμφισβητήσω πλέον ανοιχτά όχι τόσο το παρόν του ανεξάρτητου Αμερικανικού κινηματογράφου όσο το ποιοτικό κριτήριο του ανθρώπου που τις επιλέγει.

Να το δω? : Ο χαρακτηρισμός "Ημέρες Ασυναρτησίας" ήταν πραγματικά πολύ πετυχημένος..

50th TIFF : Day 2 : Saturday 14.11.2009

1. Adela, [Philippines], Adolfo Alix, Jr., [2008], **

Γυρισμένη σε ψηφιακό video όπως η πλειοψηφία των πρώτων ταινιών των νέων κινηματογραφιστών, με πολύ λίγα μέσα και κάτω από δύσκολες συνθήκες [ολόκληρη η ταινία διαδραματίζεται σ'έναν μικρό 'οικισμό' από παράγκες που έχουν στηθεί σε μια χωματερή από ανθρώπους που βγάζουν τα προς το ζειν πουλώντας τα αντικείμενα που βρίσκουν εκεί] η ταινία του Alix είναι ουσιαστικά ένας φόρος τιμής στη μεγάλη ηθοποιό της χώρας του Anita Linda. Στα 84 χρόνια της υποδύεται συγκινητικά μια ξεπεσμένη ηθοποιό του ραδιοφώνου, που επιβιώνει με αξιοπρέπεια στη σκουπιδούπολη, ξεχασμένη από την οικογένειά της..

Να το δω? : Συμπαθητικό, αλλά μπορείς και να προσπεράσεις με ελαφρά πηδηματάκια

2. Stroszek, [Germany], Werner Hertzog, [1978], ****


Το θαυμάσιο φιλμ του φετινού τιμώμενου προσώπου του Φεστιβάλ, αφηγείται την ιστορία του Bruno, ενός αλκοολικού περιθωριακού τύπου που μόλις έχει αποφυλακιστεί, της Eva, εργαζόμενης κοπέλας που αντιμετωπίζει προβλήματα με την καταπιεστική εργοδοσία της [τους προαγωγούς της δηλαδή] και του Scheitz, ηλικιωμένου γείτονα του Bruno. Οι τρεις τους αποφασίζουν να αναζητήσουν την τύχη τους στην Αμερική, η οποία αποδεικνύεται πολύ διαφορετική από αυτό που ονειρεύονταν.. Πολύ ωραία ταινία, σκηνοθετικά και σεναριακά, που γίνεται ολοένα και καλύτερη όσο πλησιάζει προς το τέλος της. Τα σουρεαλιστικά 15 τελευταία λεπτά του φιλμ δύσκολα ξεχνιούνται..

Να το δω? : Μη με ρωτήσεις πως και γιατί, αλλά μου θύμισε τη Γλυκιά Συμμορία

3. Unmade Beds, [UK], Alexis Dos Santos, [2008], **1/2


Δεν άλλαξαν και πολλά πράγματα στη θεματολογία του Dos Santos από την προηγούμενή του ταινία. Άλλαξε βέβαια το σκηνικό, καθώς από την Αργεντινή μεταφερόμαστε τώρα στο Λονδίνο, τον τόπο που εκτυλίσσονται οι δύο παράλληλες ιστορίες των ηρώων της ταινίας. Έρωτες, εφηβικές ανησυχίες και πειραματισμοί για μια ταινία που μπορεί να υπολείπεται αρκετά [πολύ] σε ουσία και ψυχή από την προηγούμενη του σκηνοθέτη, είναι ωστόσο πολύ όμορφη και ευχάριστη στην παρακολούθησή της [ειδικά αν έχεις μπουχτίσει με την φτώχεια και την κατάθλιψη των 10 προηγούμενων ταινιών που έχεις παρακολουθήσει]. Την παράσταση όμως κλέβει η μουσική και τα τραγούδια της ταινίας, τα οποία ακούγονται σε όλη σχεδόν τη διάρκειά της, με αρκετά συγκροτήματα να εμφανίζονται να παίζουν ζωντανά στο καταπληκτικό indie club που αποτελεί το κύριο σκηνικό του φιλμ. Οι πολύ παρατηρητικοί θα πρόσεξαν όχι ένα αλλά δύο κομμάτια των Mary and the Boy [Fuck Me & Bobby Peru, ειδκά η εισαγωγή του πρώτου ακούγεται σε μια καταπληκτική σκηνή εισόδου στο club σε slow motion]. Το τραγούδι που κυριαρχεί όμως, καθώς ακούγεται τρεις φορές στην ταινία είναι αυτό το υπέροχο πιανάκι από το δεύτερο άλμπουμ των Τindersticks..



Να το δω? : Αν είσαι 20 χρονών θα σε ενθουσιάσει, αν όχι, δες το σαν video clip του Cherry Blossoms..

4. Lourdes, [Austria], Jessica Hausner, [2009], **1/2


Πολύ περίεργη η ταινία της Hausner. Ενώ με την πρώτη ματιά ή τουλάχιστον κατά την παρακολούθησή της σε μια ώρα όπου, αναπόφευκτα, μετά απο τρεις συνεχόμενες ταινίες τα μάτια αρχίζουν και κλείνουν, δεν σου γεμίζει και ιδιαίτερα το μάτι [καθώς με ιδιαίτερη εμμονή στη λεπομέρεια περιγράφει την ιστορία μιας κοπέλας, καθηλωμένης σε αναπηρικό καροτσάκι, που πηγαίνει ως προσκυνήτρια στη Λούρδη των Πυρηναίων ελπίζοντας στο θαύμα] είναι ακριβώς με το τέλος της τότε που την εκτιμάς και καταλαβαίνεις το ιδιαίτερα λεπτό και σαρκαστικό της [μαύρο] χιούμορ..

Να το δω? : Καμία σχέση με νεαρή ενζενύ, απόγονο γνωστής οικογενείας..

50th TIFF : Day 1 : Friday 13.11.2009

1.Maicling pelicula nañg ysañg Indio Nacional (A Short Film about the Indio Nacional), [Philippines], Raya Martin, [2005], *1/2

Είναι αν μή τι άλλο ενδιαφέρον να ξεκινάς το Φεστιβάλ σου με την πιο δύσκολη και κουραστική ταινία [ελπίζω] που έχεις [λανθασμένα] προγραμματίσει. Όχι ότι το πειραματικό φιλμ του Raya Martin δεν έχει ενδιαφέρον ή λόγο ύπαρξης, αλλά μια 15λεπτη εναρκτήρια σεκάνς που απεικονίζει μια χωριατοπούλα που προσπαθεί να κοιμηθεί, και μια 80λεπτη συνέχεια μικρών ασπρόμαυρων ιστοριών, χωρίς ομιλία, με τη συνοδεία ενός αλλόκοτου ξεκούρδιστου πιάνου, [κάτι σαν πρωτόγονος Φιλιππινέζικος βωβός κινηματογράφος δηλαδή] δεν είναι και ο ευκολότερος τρόπος να χωνέψεις τις κουτσομούρες που έχεις μόλις καταβροχθίσει.. Κατά τα άλλα "αυτή η συλλογή βωβών επικαίρων απεικονίζει με εξαιρετικό τρόπο τον Ίντιο (τον εθνικό ινδιάνο), τον μέσο άνθρωπο της εποχής της αποικιοκρατίας".



Να το δω? : Έχει το ενδιαφέρον της, δύσκολα την ξεχνάς, αλλά δε θα'θελα να'μαι εγώ αυτός που σ'έστειλε, οκ?

2. Der Wald vor lauter Bäumen (The Forest For The Trees), [Germany], Maren Ade, [2003], ***


Θαυμάσιο πρώτο φιλμ για την συμπαθέστατη Γερμανίδα σκηνοθέτιδα Maren Ade. Για την ακρίβεια, όπως με εκνευριστική φυσικότητα μας εξήγησε, πρόκειται για την πτυχιακή της εργασία, χρηματοδοτούμενη από το Γερμανικό κράτος με 160.000 €, ποσό αρκετά low budget, καθώς οι περισσότεροι συμφοιτητές της γύρισαν ταινίες μικρού μήκους με περισσότερα χρήματα! Κι ενώ όλα αυτά φαντάζουν ως επιστημονική φαντασία για την ελληνική πραγματικότητα, δε συμβαίνει το ίδιο με την ταινία της Ade. Με γυρίσματα ενός χρόνου, με αξιοθαύμαστη ωριμότητα και με μια εξαιρετική πρωταγωνίστρια [σωσία της Κατερίνας Θάνου] αποδίδει έξοχα την ιστορία της νεαρής κοπέλας που προσπαθείνα προσαρμοστεί στην πρώτη της δουλειά ως δασκάλα, σε μια νέα πόλη, χωρίς φίλους και χωρίς ερωτική σχέση. Εντυπωσιακό ντεμπούτο!

Να τη δω? : Κυρίως αν είσαι φοιτητής σχολής κινηματογράφου.

3. Kan door huid heen (Can Go Through Skin), [Netherlands], Esther Rots, [2009], ***


Η Μαρίκε είναι μια νέα γυναίκα που μόλις χώρισε και αποφασίζει, έπειτα και από ένα ακόμη ατυχές γεγονός, να φύγει από το Amsterdam και να αγοράσει ένα ερειπωμένο [ερείπιο κανονικό] σπίτι στην επαρχία [μέση του πουθενά]. Ζώντας κάτω από άθλιες συνθήκες [η χαρά των δύο βρετανίδων νοικοκυρών του How Clean Is Your House] και μη μπορώντας να ξεπεράσει αυτά που της έχουν συμβεί χάνει σιγά σιγά τον έλεγχο [και τα λογικά της μη σας πω..]


Και εδώ η Rots ευτυχεί έχοντας μια θαυμάσια πρωταγωνίστρια [Rifka Lodeizen] στο ρόλο της Μαρίκε. Με μια άρτια, εξαιρετική σκηνοθεσία, κοφτό μοντάζ, πολύ καλή χρήση της κάμερας [σε αρκετά σημεία θυμίζει τους αδερφούς Νταρντέν] αλλά και της μουσικής [με εξαίρεση τα τραγούδια που ήταν μεν πολύ ωραία αλλά μάλλον αφαιρούσαν παρά πρόσθεταν από το φιλμ] η ταινία της καταφέρνει να σε κρατήσει σε αγωνία μέχρι το τελευταίο λεπτό..



Να τη δω? : Εκτός κι αν μόλις χώρισες, μένεις μόνη, και δεν είσαι και πολύ στα καλά σου..

4. Lebenzeichen (Signs Of Life), [Germany], Werner Hertzog, [1968], **1/2


Σπουδαία η επιλογή του Φεστιβάλ να διαλέξει τον ξεχωριστό Γερμανό σκηνοθέτη για το μεγάλο αφιέρωμα του δεκαημέρου. Για αρχή διάλεξα κάτι πιο οικείο καθώς το συγκεκριμένο φιλμ γυρίστηκε εξ ολοκλήρου στην Ελλάδα, για την ακρίβεια στην Κρήτη και στην Κω. Κι ενώ το σενάριο [η ιστορία ενός Γερμανού αξιωματικού που του ανατίθεται, έπειτα από τραυματισμό, το αδιάφορο πόστο της φύλαξης ενός οχυρού - αποθήκης πυρομαχικών σ'ένα μικρό ελληνικό νησί], η υπέροχη ασπρόμαυρη φωτογραφία [νιώθεις σχεδόν την αποπνικτική ζέστη στο ξερό νησιώτικο ελληνικό τοπίο] και η ιδιαίτερη ματιά του Hertzog [μιλάμε για το 1968] συγκαταλέγονται σαφώς στα θετικά του φιλμ, η ατυχής επιλογή του πρωταγωνιστή και η αδέξια προσπάθειά του να αποδώσει την ψυχολογική κατάπτωση του ήρωα σ'αφήνουν [μ'άφησαν] κάπως ανικανοποίητο..



Να το δω? : Bouzouki music by Stavros Xarhakos