Ο πατέρας της μικρής Τζίνι δε μπορεί να της προσφέρει τη ζωή που θα ήθελε και την εγκαταλείπει σ'ένα ορφανοτροφείο θηλέων.. Η συγκινητική ταινία της Lecomte μάλλον παραείναι συγκινητική, σε βαθμό που κάποιος να μπορεί να διαμαρτυρηθεί ότι κυριολεκτικά εκβιάζει το συναίσθημα, το αξιολάτρευτο μουτράκι όμως της μικρής πρωταγωνίστριας διαλύει κάθε κυνική σκέψη. Χωρίς να είναι τίποτε περισσότερο [αλλά και τίποτε λιγότερο] από μια καλοειπωμένη [και χιλιοειπωμένη] ιστορία εγκατάλειψης το Brand New Life δεν υπόσχεται [και δεν παραδίδει] τίποτε παραπάνω από αυτό που περιμένει ο θεατής και γι'αυτό δεν απογοητεύει στο ελάχιστο..
Να το δω? : Ειδικά αν σε αγγίζουν οι ιστορίες παιδικής εγκατάλειψης όπως εμένα..
2. Mein liebster Feind (My Best Fiend), [Germany], Werner Hertzog, [1999], ***1/2
Ένα απίθανο ντοκυμαντέρ του Hertzog, το οποίο περιγράφει τη σχέση αγάπης - μίσους ανάμεσα στον ίδιο και τον πρωταγωνιστή των σημαντικότερων ταινιών του, Klaus Kinski. Με αφηγήσεις συντελεστών των ταινιών, συχνά στους τόπους των γυρισμάτων, τους οποίους ξαναεπισκέπτεται ο Hertzog, αλλά, κυρίως, με τις προσωπικές αναμνήσεις του ίδιου του σκηνοθέτη, ξεδιπλώνεται η ιδιοφυία του κυκλοθυμικού [και ε.ν.τ.ε.λ.ώ.ς τρελού] Γερμανού ηθοποιού. Ο τίτλος "Ο καλύτερος εχθρός μου" αλλά και η αφίσα της ταινίας πραγματικά δε θα μπορούσαν να είναι πιο αντιπροσωπευτικά του περιεχομένου της..
Να το δω? : Αν δε μπορέσεις να το δεις στην κινηματογραφική αίθουσα, τότε δες το στο παραπάνω video
3. Von Wegen (Off Ways - Berlin), [Germany], Uli M Schuppel, [2009], ***1/2
Θαυμάσιο φιλμ / ντοκυμαντέρ που περιγράφει το παρασκήνιο της πρώτης συναυλίας Δυτικογερμανικού συγκροτήματος [και συγκεκριμένα των Einstürzende Neubauten] στο Ανατολικό Βερολίνο μετά την πτώση του Τείχους. Όπως προειδοποίησε και ο ίδιος ο Schuppel πριν την έναρξη της ταινίας, αυτή δεν είναι μια ταινία για τους E.N., ούτε υπάρχει κινηματογράφηση της συναυλίας [εκτός από μια δυο απαραίτητες σκηνές προς το τέλος]. Δείχνει όμως, με σκηνές από το 1989, την προετοιμασία της συναυλίας και τη μετάβαση στο συναυλιακό χώρο [που μοιάζει με ολόκληρο ταξίδι, η γραφειοκρατία και οι δυσκολίες δεν έχουν τελειωμό ενάμιση σχεδόν μήνα μετά την πτώση του Τείχους!] αλλά και τις αναμνήσεις συντελεστών και κοινού, είκοσι χρόνια μετά, καθώς ο καθένας τους ξαναζεί τη διαδρομή που ακολούθησε για να φτάσει στο χώρο της συναυλίας..Το φιλμ καταφέρνει να αποδώσει με μαεστρία την προσδοκία και των δύο μερών [κοινού και συγκροτήματος] για τη συναυλία αλλά και για την επόμενη ημέρα για τη χώρα τους, προσδοκία που καλύπτεται από μια έντονη αμηχανία για τα όσα διαδραματίζονται..
Να το δω? : Λογικά το φιλμ θα αποκτήσει διανομή και στις αίθουσες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου