Η σκηνοθέτης της ταινίας ζει πλέον στην Αμερική [γι'αυτό και η ταινία εντάσσεται στην ενότητα Young Americans] σοφά όμως επέλεξε να επιστρέψει στη γενέτειρά της στην Ν.Κορέα για να αφηγηθεί τη συγκινητική αυτή ιστορία των δύο μικρών κοριτσιών. Η μητέρα λοιπόν των αξιολάτρευτων Τζιν και Μπιν φεύγει για να αναζητήσει τον πατέρα τους που έχει εγκαταλείψει την οικογένεια, αφήνοντας τις κόρες της στην αδερφή του. Τα κορίτσια προσπαθούν να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες και να αντιμετωπίσουν με το δικό τους τρόπο την απουσία της μητέρας..
Η δουλειά που έχει κάνει η Kim στο σενάριο [5 χρόνια της πήρε η συγγραφή του] και, κυρίως, δουλεύοντας με τις μικρές [4 και 6 ετών] πρωταγωνίστριές της είναι τόσο καλή, που αδυνατείς να πιστέψεις πως δεν είναι όντως αδερφές, ότι ερμηνεύουν ατάκες που έγραψε κάποιος άλλος. Η ταινία θυμίζει αρκετά το σπουδαίο Nobody Knows του Kore-eda, και νομίζω πως μεγαλύτερο κοπλιμέντο δε μπορείς να της κάνεις..
Να το δω? : Εκτός κι αν έχεις καρδιά από πέτρα..
2. Alle Anderen (Everyone Else), [Germany], Maren Ade, [2009], **1/2
Η τελευταία ταινία της Maren Ade [ενότητα: Someone To Watch] διαφέρει κατά πολύ από την πτυχιακή της εργασία για την οποία μιλούσαμε προχτές. Παρουσιάζει ένα ζευγάρι, ενός αρχιτέκτονα και μιας μάνατζερ συγκροτημάτων, κατά τη διάρκεια των διακοπών τους στη Σαρδηνία. Τη δυναμική της σχέσης τους, το πως ανακαλύπτουν ο ένας τον άλλον, το πως εκφράζουν [ή δεν εκφράζουν] αυτά που νιώθουν.. μπήκατε στο νόημα..
Το ταλέντο της Ade είναι προφανές, η δουλειά της στη σκηνοθεσία, στην ανάπτυξη της ιστορίας που θέλει να αφηγηθεί αλλά και των χαρακτήρων της είναι πολύ αξιόλογη, όμως.. κάτι απροσδιόριστο αρχίζει να σε [με] ενοχλεί όσο εξελισσεται η ταινία. Ίσως μια μικρή επιτήδευση στους διαλόγους, ίσως μια μικρή μεροληψία προς την πλευρά της πρωταγωνίστριας [κάτι που είναι απολύτως θεμιτό αλλά ομολογώ ότι με ενόχλησε], ίσως το ότι κάπου νιώθεις να χάνεται η ουσία [σε αντίθεση με την πρώτη της ταινία]..
Να το δω? : Εκτος κι αν έχεις χωρίσει σε διακοπές
3. The Exploding Girl, [USA], Bradley Rust Gray, [2009], *1/2
Αν στην προηγούμενη ταινία νιώθεις ότι οι διάλογοι κάπου λειτουργούν σε βάρος της ουσίας, εδώ πρόκειται περί ενός συνεχόμενου ανυπόφορου blah blah, ενός ρηχού και φλύαρου σεναρίου, που κάνει τα 80 λεπτά [μεγάλο δέλεαρ για την επιλογή της] της ταινίας να φαντάζουν πραγματικά ατελείωτα. Αναρωτιέσαι πραγματικά το πως ο Gray δεν έμαθε τίποτε από την σύντροφό του, την Κορεάτισσα σκηνοθέτιδα της πρώτης ταινίας που παρουσιάσαμε λίγο πιο πάνω..
Νομίζω ότι το δείγμα είναι πλέον επαρκές, κι έχω δει αρκετές από τις ταινίες των Young Americans τα τελευταία χρόνια, ώστε να μπορώ να αμφισβητήσω πλέον ανοιχτά όχι τόσο το παρόν του ανεξάρτητου Αμερικανικού κινηματογράφου όσο το ποιοτικό κριτήριο του ανθρώπου που τις επιλέγει.
Να το δω? : Ο χαρακτηρισμός "Ημέρες Ασυναρτησίας" ήταν πραγματικά πολύ πετυχημένος..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου