50th TIFF : Day 2 : Saturday 14.11.2009

1. Adela, [Philippines], Adolfo Alix, Jr., [2008], **

Γυρισμένη σε ψηφιακό video όπως η πλειοψηφία των πρώτων ταινιών των νέων κινηματογραφιστών, με πολύ λίγα μέσα και κάτω από δύσκολες συνθήκες [ολόκληρη η ταινία διαδραματίζεται σ'έναν μικρό 'οικισμό' από παράγκες που έχουν στηθεί σε μια χωματερή από ανθρώπους που βγάζουν τα προς το ζειν πουλώντας τα αντικείμενα που βρίσκουν εκεί] η ταινία του Alix είναι ουσιαστικά ένας φόρος τιμής στη μεγάλη ηθοποιό της χώρας του Anita Linda. Στα 84 χρόνια της υποδύεται συγκινητικά μια ξεπεσμένη ηθοποιό του ραδιοφώνου, που επιβιώνει με αξιοπρέπεια στη σκουπιδούπολη, ξεχασμένη από την οικογένειά της..

Να το δω? : Συμπαθητικό, αλλά μπορείς και να προσπεράσεις με ελαφρά πηδηματάκια

2. Stroszek, [Germany], Werner Hertzog, [1978], ****


Το θαυμάσιο φιλμ του φετινού τιμώμενου προσώπου του Φεστιβάλ, αφηγείται την ιστορία του Bruno, ενός αλκοολικού περιθωριακού τύπου που μόλις έχει αποφυλακιστεί, της Eva, εργαζόμενης κοπέλας που αντιμετωπίζει προβλήματα με την καταπιεστική εργοδοσία της [τους προαγωγούς της δηλαδή] και του Scheitz, ηλικιωμένου γείτονα του Bruno. Οι τρεις τους αποφασίζουν να αναζητήσουν την τύχη τους στην Αμερική, η οποία αποδεικνύεται πολύ διαφορετική από αυτό που ονειρεύονταν.. Πολύ ωραία ταινία, σκηνοθετικά και σεναριακά, που γίνεται ολοένα και καλύτερη όσο πλησιάζει προς το τέλος της. Τα σουρεαλιστικά 15 τελευταία λεπτά του φιλμ δύσκολα ξεχνιούνται..

Να το δω? : Μη με ρωτήσεις πως και γιατί, αλλά μου θύμισε τη Γλυκιά Συμμορία

3. Unmade Beds, [UK], Alexis Dos Santos, [2008], **1/2


Δεν άλλαξαν και πολλά πράγματα στη θεματολογία του Dos Santos από την προηγούμενή του ταινία. Άλλαξε βέβαια το σκηνικό, καθώς από την Αργεντινή μεταφερόμαστε τώρα στο Λονδίνο, τον τόπο που εκτυλίσσονται οι δύο παράλληλες ιστορίες των ηρώων της ταινίας. Έρωτες, εφηβικές ανησυχίες και πειραματισμοί για μια ταινία που μπορεί να υπολείπεται αρκετά [πολύ] σε ουσία και ψυχή από την προηγούμενη του σκηνοθέτη, είναι ωστόσο πολύ όμορφη και ευχάριστη στην παρακολούθησή της [ειδικά αν έχεις μπουχτίσει με την φτώχεια και την κατάθλιψη των 10 προηγούμενων ταινιών που έχεις παρακολουθήσει]. Την παράσταση όμως κλέβει η μουσική και τα τραγούδια της ταινίας, τα οποία ακούγονται σε όλη σχεδόν τη διάρκειά της, με αρκετά συγκροτήματα να εμφανίζονται να παίζουν ζωντανά στο καταπληκτικό indie club που αποτελεί το κύριο σκηνικό του φιλμ. Οι πολύ παρατηρητικοί θα πρόσεξαν όχι ένα αλλά δύο κομμάτια των Mary and the Boy [Fuck Me & Bobby Peru, ειδκά η εισαγωγή του πρώτου ακούγεται σε μια καταπληκτική σκηνή εισόδου στο club σε slow motion]. Το τραγούδι που κυριαρχεί όμως, καθώς ακούγεται τρεις φορές στην ταινία είναι αυτό το υπέροχο πιανάκι από το δεύτερο άλμπουμ των Τindersticks..



Να το δω? : Αν είσαι 20 χρονών θα σε ενθουσιάσει, αν όχι, δες το σαν video clip του Cherry Blossoms..

4. Lourdes, [Austria], Jessica Hausner, [2009], **1/2


Πολύ περίεργη η ταινία της Hausner. Ενώ με την πρώτη ματιά ή τουλάχιστον κατά την παρακολούθησή της σε μια ώρα όπου, αναπόφευκτα, μετά απο τρεις συνεχόμενες ταινίες τα μάτια αρχίζουν και κλείνουν, δεν σου γεμίζει και ιδιαίτερα το μάτι [καθώς με ιδιαίτερη εμμονή στη λεπομέρεια περιγράφει την ιστορία μιας κοπέλας, καθηλωμένης σε αναπηρικό καροτσάκι, που πηγαίνει ως προσκυνήτρια στη Λούρδη των Πυρηναίων ελπίζοντας στο θαύμα] είναι ακριβώς με το τέλος της τότε που την εκτιμάς και καταλαβαίνεις το ιδιαίτερα λεπτό και σαρκαστικό της [μαύρο] χιούμορ..

Να το δω? : Καμία σχέση με νεαρή ενζενύ, απόγονο γνωστής οικογενείας..