Τρίτη και φαρμακερή για τον απόλυτο πρωταγωνιστή αυτού του Φεστιβάλ [κατά την ταπεινή μου γνώμη πάντοτε]. Η κάμερα στον ώμο ακολουθεί ως συνήθως τους ήρωές του σε απόσταση αναπνοής με φρενήρη ρυθμό, αυτή τη φορά πρωταγωνιστεί ένας ολόκληρος στρατός από μικροαπατεώνες, που κατοικεί σε παραπήγματα στημένα γύρω από υπονόμους.. Φτωχό το σκηνικό, φτωχή σε μέσα και η ταινία, η θαυμάσια διεύθυνση φωτογραφίας των προηγούμενων ταινιών εδώ απουσιάζει, δεν απουσιάζει όμως ο ρυθμός, και το ταλέντο στην αφήγηση μιας ακόμη πικρής ιστορίας..
Να το δω? : Καλό είναι να ξεκινήσεις με μία από τις πιο πρόσφατες ταινίες του σκηνοθέτη..
2. The Unloved, [UK], Samantha Morton, [2009], ***
Το σκηνοθετικό ντεμπούτο της εξαιρετικής Βρετανίδας ηθοποιού είναι όπως ακριβώς το περιμένεις [ή έστω θα το ήθελες]. Μια απλή, συγκινητική ιστορία, για ένα μικρό κορίτσι που καταφεύγει σ'έναν ξενώνα για κακοποιημένα παιδιά. Η Morton, στηρίζοντας το φιλμ στις δικές της αντίστοιχες εμπειρίες απο την παιδική της ηλικία, εστιάζει αποκλειστικά στην αφήγηση της ιστορίας της, χωρίς σκηνοθετικούς εντυπωσιασμούς, γι'αυτό και πετυχαίνει απόλυτα το στόχο της. Βοηθάει τα μέγιστα βέβαια η εκφραστική φατσούλα της μικρής της πρωταγωνίστριας, καθώς και η πολύ καλή μουσική της Cécile Schott aka Colleen. Ακούγονται επίσης τραγούδια των Charlatans και των Stone Roses, και σε μια εξαιρετική σκηνή το εκπληκτικό αυτό τραγούδι. Το φιλμ παίχτηκε, αν δεν κάνω λάθος, κατευθείαν στη Βρετανική τηλεόραση.
Να το δω? : Μια θαυμάσια 'μικρή' πρώτη ταινία
3. Nord (North), [Norway], Rune Denstad Langlo, [2009], ***1/2
Και μια που λέμε για μικρές ταινίες, μια τέτοια είναι και η Νορβηγική αυτή 'κωμωδία', και αναφέρομαι κυρίως στη διάρκεια των 78 λεπτών της. Σε κάθε φεστιβάλ υπάρχει μια ταινία η οποία σου αρέσει πάρα πολύ , ενώ ξέρεις ότι δεν είναι σπουδαία ή εξαιρετική. Για μένα αυτή η ταινία ήταν το Nord, ένα φιλμ για τη μοναξιά, τη φιλία και την ανάγκη για ανθρώπινη επικοινωνία, με φόντο το εκτυφλωτικό Νορβηγικό χιόνι, μια ευπρόσδεκτη αλλαγή από τις Ασιατικές νεροποντές και τη Λατινοαμερικανική σκόνη, που κυριάρχησαν σ'αυτό το Φεστιβάλ, το πιο ηλιόλουστο που μπορώ να θυμηθώ κατά τα άλλα..
Να το δω? : Ναι
4. La Teta Asustada (The Milk Of Sorrow), [Peru], Claudia Llosa, [2009], **1/2
Αντιγράφω από το site του Φεστιβάλ: "Η Φαούστα πάσχει από μια ασθένεια που της μεταδόθηκε απ’ το μητρικό γάλα, ασθένεια γνωστή ως «το γάλα της θλίψης». Δεν πρόκειται για μια ασθένεια που προκαλείται από βακτήρια ή μόλυνση: είναι η νοσηρή κατάσταση εκείνη που προσβάλλει στο Περού τις γυναίκες που κακοποιήθηκαν ή βιάσθηκαν κατά τα σκοτεινά χρόνια της περιόδου της βίας και του τρόμου που προηγήθηκαν. Παρόλο που αυτή η απεχθής περίοδος ανήκει πλέον στην Ιστορία, η Φαούστα αποτελεί ζωντανή μνήμη εκείνων των χρόνων. Ο ξαφνικός θάνατος της μητέρας της τη φέρνει πρόσωπο με πρόσωπο με τους φόβους της και το μυστικό που κρύβει μέσα της: έχει βάλει μια πατάτα στον κόλπο της, σαν ασπίδα προστασίας έτσι ώστε να μην τολμήσει κανείς να την αγγίξει. Το Γάλα της θλίψης μιλά για την αναζήτηση γιατρειάς· και για το ταξίδι απ’ το φόβο προς την ελευθερία." Η ταινία κέρδισε τη Χρυσή Άρκτο στο Βερολίνο, και δε θα'ταν δα και μεγάλη έκπληξη [τουλάχιστον] μια υποψηφιότητα και για Όσκαρ. Κι ενώ σ'όλα αυτά είμαι συνήθως λιγάκι καχύποπτος, το Γάλα της Θλίψης έχει όντως αυτή τη νότα αυθεντικότητας που το κάνει να ξεχωρίζει από αντίστοιχες mainstream ταινίες του είδους..
Να το δω? : Η ταινία έχει εξασφαλισμένη διανομή στις αίθουσες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου