Και μια που λέγαμε για βία.. κοινωνική, ταξική, ψυχολογική, σωματική.. ποιος καταλληλότερος για να καταπιαστεί με το θέμα από τον καταπληκτικό κύριο Haneke? Όσο μεγαλώνει βέβαια ο αγαπητός Αυστριακός σκηνοθέτης η βία δεν παρουσιάζεται [και δε σοκάρει] πια τόσο σε πρώτο επίπεδο [Funny Games, Η δασκάλα του πιάνου] όσο σε ένα δεύτερο επίπεδο, κάτω από την επιφάνεια. Βρίσκεται παντού, πίσω από κάθε καρέ, υπονοείται με τέτοιο τρόπο που σου είναι αδύνατο να την προσπεράσεις, γι'αυτό και είναι πιο αποτελεσματική και πιο λειτουργική.
Και ο τρόπος εδώ είναι, φυσικά, αριστοτεχνικός. Στην ιστορία που υφαίνει ο Haneke, παρουσιάζοντας ένα Γερμανικό χωριό λίγο πριν τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, με καταπληκτική ασπρόμαυρη φωτογραφία και υπέροχες ερμηνείες από όλο το καστ [και ειδικά από τα μικρά παιδιά] κεντά κυριολεκτικά, υπομονετικά και χωρίς το παραμικρό σκηνοθετικό ψεγάδι. Και το μεγαλείο της ταινίας, καθώς επίσης και το οικουμενικό της μήνυμα, το αντιλαμβάνεσαι αφότου αυτή τελειώσει και παρατηρήσεις από απόσταση το κέντημα, κρεμασμένο στο κάδρο..
Να το δω? : Όχι μόνο εσύ, αλλά [ελπίζω] και η Ακαδημία..
Και ο τρόπος εδώ είναι, φυσικά, αριστοτεχνικός. Στην ιστορία που υφαίνει ο Haneke, παρουσιάζοντας ένα Γερμανικό χωριό λίγο πριν τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, με καταπληκτική ασπρόμαυρη φωτογραφία και υπέροχες ερμηνείες από όλο το καστ [και ειδικά από τα μικρά παιδιά] κεντά κυριολεκτικά, υπομονετικά και χωρίς το παραμικρό σκηνοθετικό ψεγάδι. Και το μεγαλείο της ταινίας, καθώς επίσης και το οικουμενικό της μήνυμα, το αντιλαμβάνεσαι αφότου αυτή τελειώσει και παρατηρήσεις από απόσταση το κέντημα, κρεμασμένο στο κάδρο..
Να το δω? : Όχι μόνο εσύ, αλλά [ελπίζω] και η Ακαδημία..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου