Πουθενά, Δημήτρης Παπαϊωάννου, Εθνικό Θέατρο - Κτίριο Τσίλλερ

Δεν έχω τίποτε περισσότερο να γράψω από αυτά που ήδη ξέρετε για την τελευταία παράσταση του Δημήτρη Παπαϊωάννου. Δε χρειάζεται, δεν υπάρχει λόγος, δεν έχει κανένα νόημα να το επιχειρήσω.. Ή είστε φίλος του [προ, μετά 2004.. δεν έχει σημασία] που δε σας ενοχλεί στο ελάχιστο η επιτυχία του, το εμπορικό του άνοιγμα, οι χρηματοδοτήσεις που καταφέρνει να αποσπά, και δεν ξέρω γω τι άλλο.. ή τον αντιμετωπίζετε με το φρύδι σηκωμένο σε κάθε του εγχείρημα.. Προσωπικά, δεν κρύβω ότι τον θαυμάζω απεριόριστα, σαφώς και ανήκω στην πρώτη κατηγορία. Σημαίνει αυτό πως δε χωρά κριτική η δουλειά του, και συγκεκριμένα το Πουθενά? Σαφώς και όχι. Απλώς δεν προτίθεμαι να το κάνω εγώ. Θα πω απλά ότι μου άρεσε πάρα μα πάρα πολύ και αυτό το εγχείρημά του [κι ας επισκιάζονται λιγάκι οι άνθρωποι από τη σκηνή, την οποία όμως ένας -ιδιοφυής- άνθρωπος οραματίστηκε και σχεδίασε.. ίσως και αυτό να ήταν το ζητούμενο.. δεν μπόρεσα όμως να μην κάνω τον παραλληλισμό με το υπέροχο Μουσείο της Ακρόπολης που πρωτοεπισκέφθηκα το ίδιο πρωί, το οποίο επίσης κλέβει την παράσταση από τα εκθέματά του]. Θα πω επίσης πως υπάρχουν δυο τρεις σκηνές που πραγματικά απορείς με τις ικανότητες ενός ανθρώπινου σώματος. Θα πω τέλος πως η παράσταση αυτή είναι μια πραγματική εμπειρία [που σας προτείνω ανεπιφύλακτα], στην οποία όλα παίζουν ρόλο.. το αν θα δείτε την πρώτη ή τη δεύτερη παράσταση, τι ώρα θα φτάσετε στο θέατρο, από που θα μπείτε, το που θα καθήσετε.. Το εισιτήριο των 10E ίσως δεν είναι και τόσο μικρό τελικά καθώς το Πουθενά του Δημήτρη Παπαϊωάννου σε προκαλεί σε δεύτερη και τρίτη θέαση για να το συλλάβεις σε όλη του την έκταση.

Πολλά είπα τελικά..



Να το δω? : "Μα μόνο 30 λεπτά?" Έχεις δοκιμάσει να κρατήσεις την αναπνοή σου για 30 λεπτά?

Happening Tone Festival : Morgan Packard, Hauschka, Pantha Du Prince,Theocharakis Foundation, Athens, 30.10.2009

Ανακάλυψη της τελευταίας στιγμής λίγο πριν το σύντομο ταξίδι μου στην Αθήνα, η εξαιρετική πρωτοβουλία της -άγνωστης σε μένα- ομάδας Marionettentheater ήταν πραγματικά ένα ανέλπιστο δώρο. Παρά το άγχος για τα εισιτήρια [oh well.. i'll never learn, που λέει κι ένας φίλος μου] κατάφερα τελικά να εξασφαλίσω μία αναπαυτικότατη θέση στο αμφιθέατρο του Ιδρύματος Θεοχαράκη. Λίγο η ανεπαρκής διαφήμιση, λίγο το περίεργο του χώρου [που πάντως τον βρήκα εξαιρετική ως επιλογή, σα να γινόταν μια πριβέ συναυλία στο σαλόνι σου, με πολύ καλό ήχο και ανθρώπινες συνθήκες] το κοινό δεν ξεπέρασε τελικά τα 60 άτομα..

Οι λίγοι και τυχεροί λοιπόν στάθηκαν πραγματικά τυχεροί διότι είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν την εμφάνιση bonus του Morgan Packard, ο οποίος, συμπαθής και αρκετά αγχωμένος, μας εξήγησε πως θα παρουσιάσει ένα σύντομο σετ λόγω της "διασκεδαστικά καταστροφικής" χτεσινής του εμφάνισης που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ [τι να'γινε άραγε?]. Μπορεί το είδος της μουσικής του Morgan να μην είναι ακριβώς my cup of tea που λένε [βασισμένος στην όλο και πιο συνηθισμένη τελευταία τεχνική του looping, έστω με κάποιες παραλλαγές / παραμορφώσεις των loops, τον βρήκα λιγάκι κουραστικό και μονότονο, καθώς τη θέλω τη μελωδία μου και το συναίσθημά μου οφείλω να ομολογήσω], το 45λεπτο σετ του ήταν μια καλή προθέρμανση για αυτό που ήρθα εξαρχής να παρακολουθήσω..



Και αυτό ήταν ο Γερμανός Hauschka, aka Volker Bertelmann τον οποίο γνώριζα ως όνομα, αλλά είχα προσπεράσει ως μουσικό. Δυστυχώς! Συμπαθέστατος, ευφυής, αστείος και επικοινωνιακός, και φυσικά, εξαιρετικός μουσικός, κατόρθωσε πιστεύω να κερδίσει αρκετούς νέους φαν στα 60 λεπτά της καταπληκτικής του εμφάνισης. Είχε βέβαια και δυό τρεις φανατικούς που έσπευσαν να τον διορθώσουν μόλις ανέφερε ότι είναι η δεύτερη εμφάνισή του εδώ ["η τρίτη, η τρίτη..", "εννοούσα η δεύτερη εδώ, στο Ίδρυμα"]. Μεταξύ των κομματιών ήταν απολαυστικός, εξήγησε πως ότι παίζει live είναι συνήθως αυτοσχεδιασμοί, οπότε και σπάνια παίζει κάτι από τους δίσκους του, αφιέρωσε ένα υπέροχο κομμάτι σε όσες και όσους έχουν ένα κενό ανάμεσα στα μπροστινά τους δόντια, παρουσίασε όλα αυτά τα απίθανα μπιχλιμπίδια που αγοράζει στα one euro shops και που τα χρησιμοποιεί τοποθετώντας τα μέσα στο πιάνο του, πάνω και ανάμεσα στις χορδές, παραμορφώνοντας τον ήχο του, και συγκεκριμένα: α.πλαστικά κολιέ β.μπίλιες γ.τσόπστικς δ.μπαλάκια πινγκ πονγκ ε.μαγνήτες δ.δονητές από τις αντρικές τουαλέτες του αεροδρομίου [!!] και πολλά άλλα που δεν μας παρουσίασε.. Ένα θέαμα που έπρεπε πραγματικά να το δεις [και να το ακούσεις!] για να το πιστέψεις! Απίθανο highlight το τελευταίο κομμάτι όπου και άδειασε μέσα στο πιάνο μια ολόκληρη σακούλα από μπαλάκια του πινγκ πονγκ τα οποία πετάγονταν με κάθε χτύπημα των πλήκτρων προσφέροντας μια εντελώς σουρεάλ οπτικοακουστική εμπειρία.. Το ενθουσιώδες χειροκρότημα στο τέλος, δικαιότατο. Μην τον χάσετε, αν βρεθεί κάποτε στο δρόμο σας..

Ο επίσης Γερμανός Pantha Du Prince, επίσης γνωστός σε μένα μόνο ως όνομα, είχε πραγματικά δύσκολο έργο, βγαίνοντας στη σκηνή μετά από μια τέτοια εμφάνιση. Ξεκίνησε υποτονικά, αλλά γρήγορα ανέβασε τους ρυθμούς παρουσιάζοντας ένα ιδιαίτερα χορευτικό σετ στον φαινομενικά αταίριαστο χώρο ενός μικρού αμφιθεάτρου, προοριζόμενου κυρίως για εμφανίσεις κλασικής μουσικής. Χορευτική μουσική δωματίου, ή, όπως το λέω εγώ, μουσική για να χορεύεις από μέσα σου. Κάποιοι [αρκετοί] έφυγαν, κάποιοι αποκοιμήθηκαν [άλλη μια δύσκολη εβδομάδα έφτανε στο τέλος της..], κάποιοι έπλεκαν [!].. οι υπόλοιποι κουνούσαν συντονισμένα πόδια και κεφάλια στο ρυθμό της χαρούμενης μουσικής του Pantha du Prince. Μια χαρά δηλαδή..

Πάντα τέτοια εύχομαι, και με μεγαλύτερη προβολή..

The Montlhy Edition : October Radio

Sweet Sixteen. Sixty minutes. October Radio. Enjoy!

1. The Raveonettes - Last Dance [div]


Ακόμη θυμάμαι την υπέροχη εκείνη εμφάνιση των Δανών Raveonettes σε κακότυχο club της πόλης. Ήρθαν τότε, στην καλύτερη στιγμή τους, στο πιο accessible άλμπουμ τους, και φυσικά δεν κατάφεραν να μαζέψουν πάνω από 50-60 άτομα. Την παράσταση όπως ήταν φυσικό είχε κλέψει η απίστευτα sexy Sharin Foo, από τις πιο cool eρμηνεύτριες που μπορώ να θυμηθώ να'χουν περάσει από τα μέρη μας. Το επόμενο άλμπουμ τους σταμάτησε την ως τότε ανοδική πορεία τους, και, θα'λεγα ότι τους είχα σχεδόν ξεχάσει [για να μην πω διαγράψει] όταν με κάποια θλίψη διαπίστωσα ότι κατέφυγαν κι αυτοί στη γνωστή τακτική της προώθησης μέσω emails σε μουσικά blogs και sites, κάτι που δε σε προδιαθέτει και για ότι καλύτερο όταν πρόκειται για ένα όχι και τόσο καινούργιο συγκρότημα.. Ενέδωσα όμως, η προώθηση την έκανε τη δουλειά της, και.. έχω κολλήσει εδώ και μια βδομάδα μ'αυτόν τον απίθανο τελευταίο χορό! Άλλη μια τέλεια Σπεκτορική μελωδία που σου μένει αξέχαστη από το πρώτο κιόλας άκουσμα, το γνωστό κλισέ ότι σ'έναν δίκαιο κόσμο το τραγούδι αυτό θα'ταν #1 για εβδομάδες, ταιριάζει εδώ απόλυτα..


2. The Ballet - The House On Fire [div]


Το γιατί δε γνώρισαν την επιτυχία οι Νεοϋορκέζοι The Ballet ομολογώ ότι δεν μπόρεσα να το καταλάβω. Το ντεμπούτο τους άλμπουμ Mattachine το κυκλοφόρησαν μόνοι τους [να λοιπόν και η αιτία της αποτυχίας] και ήταν πραγματικά γεμάτο καταπληκτικά pop τραγούδια. Για το δεύτερο άλμπουμ έχουν υπογράψει με την Tenure Tracks, οπότε ελπίζω να τα πάνε πολύ καλύτερα.. Πρώτο δείγμα από το Bear Life το πολύ καλό The House On Fire. Κυκλοφορεί στις 21 Νοεμβρίου.


3. Woog Riots - Commercial Suicide [div]


Ιταλία / Γερμανία παρουσιάζει στο Myspace ως τόπο καταγωγής το ντουέτο των Woog Riots, μάλλον όμως ως έδρα πρέπει να έχουν τη Γερμανία. To commercial suicide είναι μεν λιγάκι παλιό [2007] αλλά είναι γλυκύτατο μέσα στην pop αφέλειά του. Ο τίτλος βοήθησε επίσης τα μέγιστα..


4. Asobi Seksu - Suzanne [div]


Live ακουστικό άλμπουμ από τους Asobi Seksu? Ποιος ο λόγος? σας ακούω να ρωτάτε.. Λιώστε ακούγοντας το υπέροχο Suzanne και τα ξαναλέμε..


5. Sharesprings - Ceiling Blossom [div]


Πως στο καλό καταφέρνουν όλα αυτά τα γκρουπ από τη ΝΑ Ασία και σκαρώνουν τόσο θαυμάσια indiepop? Λίγο shoegaze, πολύ Radio Dept.. το ονειρικό ceiling blossom των Sharesprings από την Ινδονησία είναι απλά εξαιρετικό!


6. Butterfly Bones - Magic Magic [div]


Αν σας αρέσει το στυλ των Passion Pit, το κοντινότερο ηχητικά γνωστό συγκρότημα που μπορώ να σκεφτώ για να περιγράψω τον ήχο των Butterfly Bones από το San Francisco, τότε το Magic Magic, με το κολασμένο sleezy electro ριφ του νομίζω πως δε θα σας αφήσει αδιάφορους..


7. Cale Parks - Eyes Won't Shut [div]


Άλλος ένας μουσικός που καταφέρνει να παρουσιάσει, έξω από το συγκρότημά του, κάτι πολύ πιο ενδιαφέρον από ότι έχει να επιδείξει η μπάντα του. Ο Cale Parks λοιπόν είναι ο multi-instrumentalist εγκέφαλος των Aloha, μιας indie μπάντας από το Cleveland που κατάφερε να κάνει ένα μικρό όνομα στο πρώτο μισό της δεκαετίας που διανύουμε. Εδώ ο Cale παίζει πετυχημένα με τον τίτλο της ταινίας του Κιούμπρικ αλλά παίζει επίσης και με τα synths και παραδίδει ένα υπνωτικό track με ένα απίθανο ρεφρέν που θα ζήλευαν ακόμη και οι Animal Collective.


8. Washed Out - Get Up [div]


Synths κι εδώ, 80s επίσης κι εδώ, κι όμως.. το Get Up του κυρίου Ernest Greene aka Washed Out από τη Νότια Καρολίνα διαθέτει ένα απερίγραπτο 'je ne sais quois' quality, μια απροσδιόριστη αίσθηση deja vu, κι όταν αναγκάζεσαι να καταφύγεις σε γαλλικές εκφράσεις για να περιγράψεις τον ήχο ενός τραγουδιού, μόνο καλό σημάδι μπορεί να είναι! Απίθανο track!


9. Craig Owens - A Poem By Adam Wolfson [div]


Τι δουλειά έχει αυτός ο τύπος με τα τατουάζ και τα αφιερώματα στο Kerrang στη Χειμερινή Ακαδημία? α. Το EP τoυ έχει τίτλο 'Με την αγάπη', ναι, στα ελληνικά β. δεν έχει καμία σχέση με hard rock γ. διαρκεί μόλις 51 δευτερόλεπτα δ. εννοείται ότι δεν αρκούν οι παραπάνω λόγοι, είναι απλά ένα πολύ ωραίο τραγουδάκι με ένα τέλος - έκπληξη!


10. Mesita - The San Luis Valley [div]


Mesita is the project of a 21-year-old self-taught multi-instrumentalist from Littleton, Colorado, who specializes in writing bios about himself. He records music a lot in his home. He's been recording music since 2005 and has been trying to learn more and more about music production. In fact, he's attending school to find out what most of the equipment he has been using does. Everything is written, played, and recorded by him because he is weird like that, I guess

Μια που ειδικεύεται στο να γράφει bios about himself είπα να τον αφήσω να τα πει ο ίδιος..


11. Mew - Beach [div]


Αυτούς κι αν τους είχαμε ξεχάσει! Έπραξαν πολύ σωστά και τον πήραν τον χρόνο τους στην ηχογράφηση του δεύτερου άλμπουμ τους [μετά το σπουδαίο τους ντεμπούτο], με επίσης θαυμαστά αποτελέσματα. Το No More Stories Are Told Today, I'm Sorry, They Washed Away, με αρκετά διαφορετικό ήχο, είναι από τα πολύ καλά άλμπουμ των τελευταίων μηνών..


12. Thao with the Get Down Stay Down - Cool Yourself [div]


Noisepop με γυναικεία φωνητικά από την Thao Nguyen, στο πολύ καλό label Kill Rock Stars. Ένα πολύ καλό άλμπουμ που συζητήθηκε αρκετά τις τελευταίες εβδομάδες..


13. The Balconies - 300 Steps [div]


Noisepop με γυναικεία φωνητικά από την Jacquie Neville, από το Ontario του Καναδά. Συμπαθείς και ανερχόμενοι..


14. That Ghost - I Crossed Out The Options [div]


Ryan Schmale is the main, and only, member of one-man band That Ghost. That Ghost's tracks are usually slightly unpredictable, ranging from fast paced, static-filled indie beats to slow acoustics. One thing that he is known for, however, is the homey and personal feel to his songs; this could be due to the fact that most of them were recorded in his bedroom.

Τελικά αναρωτιέμαι.. ηχογραφούνται άραγε όντως στα υπνοδωμάτια όλα αυτά τα άλμπουμ? Τι απέγιναν τα γκαράζ?


15. The Smith Westerns - Girl In Love [div]


Εδώ ένα μόνο όνομα είναι αρκετό. Marc Bolan.


16. Tiesto feat. Jonsi - Kaleidoscope [div]


Τελικά δεν πρόλαβαν ούτε οι Massive Attack, ούτε οι Unkle, ούτε κάποιο άλλο συγκρότημα της ηλεκτρονικής σκηνής να'χει την πρωτιά του Jonsi Birgisson ως guest vocalist σε άλμπουμ του. Τα κατάφερε παραδόξως πρώτος ο περίφημος DJ Tiesto. Η νέα περίοδος εξωστρέφειας του σπουδαίου αυτού Ισλανδού με την αγγελική φωνή είναι κάτι παραπάνω από καλοδεχούμενη· το Kaleidoscope ακούγεται σαν ένα τυπικό remix του Tiesto σ'ένα καταπληκτικό τραγούδι των Sigur Ros..

you can download all songs from H.E.R.E.

Moon, [UK], Duncan Jones, [2009], ***1/2

Το Moon, 'κανονικό' σκηνοθετικό ντεμπούτο του Duncan Jones, είναι ένα sci-fi ψυχολογικό θρίλερ με πραγματικά πολλά πλεονεκτήματα: Έχει μικρή, ανθρώπινη διάρκεια [για ταινία του είδους] με αποτέλεσμα να αποφεύγει την κοιλιά. Έχει ένα σφιχτό, καλογραμμένο σενάριο, το οποίο προσπαθεί να αποφύγει τα κλισέ και τον εύκολο εντυπωσιασμό. Έχει μικρό προϋπολογισμό, και παρ'όλα αυτά, είναι χάρμα οφθαλμών, παρουσιάζοντας μια όσο το δυνατόν πιο 'ρεαλιστική' απεικόνιση μιας μελλοντικής σεληνιακής βάσης, βασιζόμενο [σοφά] σε μακέτες και όχι σε ανούσια οπτικά εφέ. Διαθέτει μια υποδειγματική σκηνοθεσία από έναν πραγματικά ταλαντούχο σκηνοθέτη, τηρώντας τις ισορροπίες ανάμεσα στην εικόνα, την ιστορία και τη βασική ερμηνεία του φιλμ. Διεύθυνση φωτογραφίας και μουσική [από τον χαρισματικό Clint Mansell]? Κορυφαίες! Τον Sam Rockwell πραγματικά σπουδαίο στον πολύπλοκο [για να μη χρησιμοποιήσω άλλη λέξη και προδώσω το μυστικό της ταινίας] ρόλο του μοναχικού αστροναύτη. Έναν ακόμη εξαιρετικό ηθοποιό να δανείζει τη φωνή του στον υπολογιστή που ελέγχει τη βάση [όχι ότι είναι κανένα μυστικό, αλλά αφού δεν το γνώριζα κι εγώ δεν το αποκαλύπτω]. Και, φυσικά, μια ξεκάθαρη αναφορά - φόρο τιμής στη σπουδαιότερη ταινία επιστημονικής φαντασίας όλων των εποχών.


Δεν είναι αριστούργημα [πλησιάζει όμως αρκετά, δε μπορώ να θυμηθώ την τελευταία ταινία του είδους που να μου έχει αρέσει τόσο], σαφώς και στο πίσω μέρος του μυαλού του ο σκηνοθέτης έχει την εμπορική επιτυχία [όχι ιδιαίτερα μεμπτό], το αρκετά συμβατικότερο τέλος από αυτό που θα περίμενε κανείς είναι ίσως το μοναδικό πράγμα που μπορεί λιγάκι να χαλάσει την υπέροχη γεύση που σου αφήνει αυτή η ταινία..



Να το δω? : Ακόμη -για να μην πω κυρίως- και αν δεν είσαι φαν του είδους

Let Us Hallucinate Together

Από το πρώτο κιόλας δευτερόλεπτο του Let Us Hallucinate Together, εναρκτήριου track του άλμπουμ Skin and Bones των Flashy Python, η διαπεραστική φωνή του τραγουδιστή τους καθίσταται προφανές ότι φαντάζει τόσο γνώριμη όχι τόσο επειδή, όπως πολύ συχνά συμβαίνει, θυμίζει κάποια άλλη [κάτι μεταξύ David Byrne και Dan Bejar για την ακρίβεια], αλλά επειδή κάπου την έχεις ξανακούσει.. Το βλέπεις ως άσκηση για το μνημονικό σου, πεισμώνεις, και αντιστέκεσαι στην εύκολη λύση ενός google search. Χρειάζεται να φτάσεις στο πέμπτο τραγούδι, όπου όλα πλέον αποκαλύπτονται μπροστά σου. Η πολύ χαρακτηριστική δομή του Obscene Queen Bee, η ακόμη πιο χαρακτηριστική ενορχήστρωση, ο τρόπος που τραγουδά ο Alec Ounsworth, ναι, τον γνώρισες οριστικά πλέον.., είναι ίδια κι απαράλλαχτα όπως σ'εκείνο το ντεμπούτο άλμπουμ του που λάτρεψες, εκεί πίσω στα μέσα της δεκαετίας.. Το Google επιβεβαιώνει τη σωστή επίλυση του γρίφου, οι Flashy Python είναι όντως το νέο σχήμα του τραγουδιστή των Clap Your Hands Say Yeah, και το άλμπουμ του αυτό είναι σαφώς ότι καλύτερο έχει κάνει από την εποχή του απίθανου εκείνου άλμπουμ..



Flashy Python is CYHSY's Alec Ounsworth new band / project. Self-released debut album Skin and Bones is out now and it's really good..

Flashy Python - Let Us Hallucinate Together [zs]

Flashy Python - Obscene Queen Bee [zs]

Los Abrazos Rotos, [Spain], Pedro Almodovar, [2009], ***1/2

Από το πρώτο κιόλας ρεπορτάζ από τις Κάννες, ξέρεις τι να περιμένεις από το τελευταίο φιλμ του Almodovar. "Δεν είναι από τις καλύτερές του", "Δεν είναι αυτό που περιμέναμε". Τι μπορεί να περιμένει κανείς από ένα φιλμ του σπουδαιότερου εν ζωή [το πέτυχα τώρα?] Ισπανού σκηνοθέτη, πολύ θα ήθελα κάποιος να μου το εξηγήσει.. Προσωπικά, αυτό που περίμενα, αυτό και βρήκα: Ένα συναρπαστικό, σχεδόν Χιτσκοκικό νουάρ-μελόδραμα, γεμάτο συγκίνηση, χρώμα, γέλιο, υπέροχες ερωτικές σκηνές, καταπληκτική [όπως πάντα] μουσική από τον Alberto Iglesias, μια αναπάντεχη, ευφυή [αλλά όχι αναπάντεχα ευφυή] αναφορά σε λατρεμένη προηγούμενη ταινία του, και μερικές αξέχαστες σκηνές που μόνο ο Almodovar μπορεί πια να γυρίσει [α. τα κόκκινα τακούνια β. το voiceover της Cruz στον εαυτό της στην πιο εμπνευσμένη σκηνή χωρισμού που έχετε δει τελευταία γ. είπα για τις ερωτικές σκηνές? δ. αχ, αυτές οι ντομάτες..]


Σίγουρα για τους σκεπτικιστές το σενάριο είναι προβλέψιμο, οι ήρωες γνώριμοι [ο συγγραφέας, η επιστήθια φίλη, η μοιραία γυναίκα, ο γιος] το μελόδραμα υπερβολικό.. για τους οπαδούς όλα αυτά είναι πλεονεκτήματα, όχι απλώς αποδεκτά, αλλά σαφώς επιθυμητά.



Να το δω? : Ακόμη δεν έχετε διαλέξει στρατόπεδο?

Russia

Ακούγοντας το Russia των Ramona Falls και, σχεδόν ενθουσιασμένος, ψάχνοντας για περισσότερες πληροφορίες για το συγκρότημα, ομολογώ ότι δεν περίμενα τόσα αποτελέσματα στο google. Αυτό που αγνοούσα βέβαια είναι ότι ο Brent Knopf, ο εγκέφαλος ή καλύτερα το μοναδικό μέλος του "συγκροτήματος" είναι επίσης και μέλος των πολύ πιο γνωστών Menomena. Οι Menomena ομολογώ ότι δε μ'έχουν απασχολήσει ιδιαίτερα, και ίσως να προσπερνούσα και το προσωπικό project του Brent.. ένα καλό τραγούδι όμως, όπως ακράδαντα πιστεύω, πάντα τον βρίσκει το δρόμο του [προς τα ηχεία μου τουλάχιστον]. Και το Russia είναι κάτι παραπάνω από καλό!

Το Intuit, ντεμπούτο άλμπουμ του μουσικού από το Portland του Oregon κυκλοφόρησε πριν από λίγες εβδομάδες, και φιλοξενεί περισσότερους από είκοσι [!] μουσικούς της πολύ καλής σκηνής της πόλης.


Ramona Falls is the solo project of Brent Knopf of Menomena. His debut album, Intuit, is out now on Barsuk Records. Great compositions, an excellent production, a beautiful voice.. a very good album indeed!

Ramona Falls - Russia [zs]


Ο Brent εξηγεί τη διαδικασία ηχογράφησης των τραγουδιών του! Do try this at home!

My Time We Die

Το τρίτο άλμπουμ των Βρετανών shoegazers The Voices από το Cardiff είναι δυστυχώς και το κύκνειό τους άσμα. Με εμφανείς αλλά όχι ενοχλητικές αναφορές στα σπουδαία συγκροτήματα του είδους [και όχι μόνο], το Death Of A Lover's Song μοιάζει σαν κυκλοφορία των αρχών της περασμένης δεκαετίας. Δάφνες πρωτοτυπίας μπορεί να μη διεκδικεί [και αν γνωρίσετε κάποιον που τις διεκδικεί αυτές τις δάφνες, και μάλιστα με αξιώσεις, παρακαλώ να μου τον γνωρίσετε..] το άλμπουμ των Voices, δεν ικανοποιεί απλά τους φαν του shoegaze, αποτελεί σαφώς ένα από τα δυο, τρία καλύτερα δείγματα που είχε να μας προσφέρει μέσα στη χρονιά του 2009..

“The Voices” from Cardiff, Wales is a post-shoegaze trio. Swathes of warm guitar fuzz and buzzing synths combine with breathily delicate melodies on hypnotic mini-epics. The brilliant "Death Of A Lover's Song" is their third and last record, as they have sadly announced the breakup of the band..

The Voices - My Time We Die [zs]

Μήδεια, Όλγα Παπαλεξίου, Θέατρο Ε.Μ.Σ.

Ελλάς - Νορβηγία: συμμαχία! Η Ελληνίδα χορογράφος Όλγα Παπαλεξίου και ο Νορβηγός συνθέτης Ole Henrik Moe σε μια συνεργασία για ένα ακόμη ανέβασμα της τραγωδίας του Ευριπίδη. Μετά την υδάτινη Ελληνική, την Γερμανική όπερα και τη Ρουμάνικη τραγωδία, το Ελληνονορβηγικό χοροθέατρο είναι η τέταρτη σχετική παράσταση που παρακολουθώ τα τελευταία δύο χρόνια, οπότε αρχίζω να αναρωτιέμαι σοβαρά πλέον για ποιο λόγο η ιστορία της Μήδειας ασκεί επάνω μου τέτοια γοητεία..


Μια ταλαντούχα ομάδα χορευτών και από τις δύο χώρες [η παράσταση πραγματοποιήθηκε με την υποστήριξη διαφόρων φορέων της Νορβηγίας] ακολουθεί τα χνάρια της Μήδειας "από τον Εύξεινο Πόντο στο Βορρά και μετά στην Κόρινθο, στο Νότο" [έτσι εξηγείται η μίνι-αναφορά στον Ποντιακό χορό που ξύπνησε εφιαλτικές μνήμες από την παιδική μου ηλικία..]. Από τη μεγάλη σε διάρκεια χορογραφία, [ίσως όχι τόσο εμπνευσμένη και τολμηρή όσο θα ήθελα, αλλά παρ'όλα αυτά εξαίρετη σε αρκετά σημεία] την παράσταση κλέβει η έξοχη μουσική επένδυση του πειραματικού συνθέτη Ole Henrik Moe [ειδικά τα tribal μέρη ήταν εκπληκτικά] που θα μπορούσε άνετα να σταθεί και ως ξεχωριστό έργο, και το υπέροχο, πανύψηλο δέντρο στο βάθος της σκηνής..

Farewell..

Σας ζητώ εκ των προτέρων να με συγχωρήσετε για το σημερινό post, ξεφεύγει λίγο από τη θεματολογία της Ακαδημίας και ίσως να μη σας αφορά ούτε στο ελάχιστο αλλά.. είναι κάτι που θέλω να μοιραστώ μαζί σας: Πεντέμισι χρόνια πριν μια οικογένεια που πολύ αντιπαθώ ήρθε και μου κατσικώθηκε στο από πάνω διαμέρισμα και μου'χει κάνει τη ζωή μαρτύριο.. Από τη μια το ζεύγος, αυτός με την τηλεόραση στη διαπασών σε κάθε ποδοσφαιρικό αγώνα [για να μην πω για την εμμονή του με το Στράτο Διονυσίου], αυτή πέρα δώθε συνέχεια με τα εκνευριστικά της τακούνια.. χάνω την ψυχραιμία μου και μόνο που τους σκέφτομαι! Τα δίδυμα? Κακομαθημένα μέχρι αηδίας, σκοτώνονται και μαλλιοτραβιούνται όλη την ώρα, σκέψου τι θα κάνουν όταν έρθει η ώρα της μοιρασιάς της περιουσίας.. Κι ο παππούς? Μαφία σκέτη, μεγάλη κουφάλα, αλλά δυστυχώς και μεγάλο κουφάλογο, φωνάζουν όλοι τόσο δυνατά όταν του μιλάνε που είναι σα να βρίσκομαι μέσα στο σπίτι τους!



Το Μέγαρο. Έτσι το λέμε όλοι στην πολυκατοικία. Σωστό κέντρο διερχομένων. Από τη μια οι διάφοροι κοστουμαρισμένοι που μπαινοβγαίνουν τις πιο ακατάλληλες ώρες [με πολύ ύποπτες μπίζνες πρέπει να ασχολείται αυτός, ποτέ δε θα μου το βγάλετε από το μυαλό] και τους οποίους παρατήρησα ότι διώχνει μόνο όταν παίζει ο Παναθηναϊκός, από την άλλη οι κυρίες με τα ταγιέρ που κουβαλιούνται κάθε μέρα για τσάι.. Τι στο καλό, πόσες επιδείξεις τάπερ πια να δει κανείς μέσα σε πέντεμισι χρόνια? [ξέχασα να σας πω ότι ο λεγάμενος είναι κάπως υπέρβαρος, οπότε τα τάπερ την έκαναν την απόσβεση, καθώς που τον βρίσκεις που τον χάνεις, όλο σε κάποιο 'επαγγελματικό' ταξίδι θα λείπει.. δίνουν και παίρνουν βέβαια οι φήμες στην πολυκατοικία περί απιστίας του κυρίου, οι πιο πιπεράτες μάλιστα μιλούν για.. όχι, όχι, δε θα πέσω τόσο χαμηλά για να σας τις μεταφέρω..]

Μη σας τα πολυλογώ, τόσο πολύ μας ταλαιπώρησαν όλους στην πολυκατοικία [κι ευτυχώς δεν είμαι μόνο εγώ που ενοχλούμαι] που ψηφίσαμε όλοι και αποφασίσαμε να τους διώξουμε. Δεν ήταν εύκολο, ο νόμος ήταν με το μέρος τους, τους κάναμε όμως τόσο δύσκολη τη ζωή που ένα ωραίο πρωινό την πήραν μόνοι τους την απόφαση, μας κάλεσαν σε έκτακτη συνέλευση και μας το ανακοίνωσαν με κλάματα:

"Φεύγουμε! Κερδίσατε.. Νομίζετε όμως πως οι επόμενοι που θα'ρθουν θα'ναι καλύτεροι από μας? Μ'αυτό το πλευρό να κοιμάστε!" Μελόδραμα σκέτο!

Από την άλλη μ'έβαλαν σε σκέψεις.. μήπως κάτι ήξεραν? Εδώ και μέρες είχαν αρχίσει ήδη οι συνεντεύξεις επίδοξων ενοικιαστών, σωστό κελεπούρι βλέπετε το διαμέρισμα, ευάερο, ευήλιο, με υπέροχη θέα.. σαν τα κοράκια έπεσαν όλοι! Οι φήμες λένε πως ήδη το'χει κλείσει μια πολύ καλή και πολύ πλούσια οικογένεια.. άντε να τους δούμε κι αυτούς..

Θα μου επιτρέψετε λοιπόν να τους αποχαιρετήσω έναν-έναν προσωπικά, αφιερώνοντάς του κι από ένα τραγούδι. Περασμένα ναι, ξεχασμένα όχι..



Αγαπητέ Κ.
Καθόλου δε θα μου λείψεις. Το καλλιέργησες πολύ προσεκτικά το προφίλ του ευτραφούς συμπαθητικού οικογενειάρχη που το μόνο που τον ένοιαζε ήταν η δουλειά του και η οικογένειά του. Όπως αποδείχθηκε όμως μόνο το ευτραφές σου προέκυψε, και καθόλου το συμπαθητικό! Ποια δουλειά? Ποια οικογένεια? Μόνο η Πανάθα σ'ένοιαζε στην πραγματικότητα κι είδα κι έπαθα για να πείσω και τους υπόλοιπους. Μπορεί να τη γλύτωσες τότε που πήρε φωτιά το κτίριο και βγήκαμε όλοι με τους κουβάδες ενώ εσύ ζητωκραύγαζες "Γκολ!", αλλά όλοι εσένα υποπτεύθηκαν όταν ξέσπασε το σκάνδαλο με τα παραφουσκωμένα κοινόχρηστα. Πως μας έπεισες και σε κάναμε και διαχειριστή της πολυκατοικίας ποτέ δε θα το καταλάβω.. Σε παραδέχομαι όμως, πάντα ήσουν πολύ καλός στο να δείχνεις ότι δε σε πολυενδιαφέρει και τόσο η θέση αυτή που σου εμπιστευτήκαμε, πως το μόνο που ήθελες ήταν να σε αφήσουν όλοι στην ησυχία σου.. Ε λοιπόν, σου εύχομαι να τη βρεις αυτή την πολυπόθητη ησυχία που αναζητάς, εμείς από αύριο που φεύγεις θα τη βρούμε σίγουρα!

Martha Wainwright - Bloody Mother Fucking Asshole [zs]



Αγαπητή Ν.
Α όλα κι όλα, εσένα σου βγάζω το καπέλο! Ακόμη και τώρα που φεύγεις δεν είμαι σίγουρος πως οι περισσότεροι έχουν πειστεί για το πόσο πανούργα ήσουν. Πάντα λιγομίλητη και χαμηλοβλεπούσα, πάντα καλοντυμένη, πάντα να τρέχεις πίσω από τα παιδιά σου.. "Μια τέτοια κοπέλα να βρεις κι εσύ βρε Winter", μου'λεγαν οι γειτόνισσες όταν σ'έβλεπαν. Όταν βέβαια "κληρώθηκες" στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο και μας προέκυψες σ'ένα χρόνο γιατρός, και μάλιστα χειρουργός, τότε ήταν που αποκαλύφθηκε η υπέρμετρη φιλοδοξία σου. Πόσες άραγε από τις κυρίες που μπαινόβγαιναν στο σπίτι σου για τσάι θα δέχονταν να τους βγάλεις έστω κι ένα αγκαθάκι από τη φτέρνα? Ποτέ μου δε σε συμπάθησα πραγματικά, σου εύχομαι όμως από καρδιάς να βρεις το κουράγιο και να τον αφήσεις το Μπούλη [πόσο δίκιο είχες που τον αποκαλούσες έτσι στους καβγάδες σας..], αρκετά έζησες μέσα στην υποκρισία, ήρθε επιτέλους η ώρα να θυμηθείς τα ξένοιαστα [τα π.ο.λ.ύ. ξένοιαστα αν θυμηθώ αυτά που έλεγαν μερικοί κακοήθεις..] φοιτητικά σου χρόνια και να κάνεις την επανάστασή σου..

The Microphones - Witch Doctor [zs]



Αγαπητέ Α., αγαπητή Α.
Σας ξορκίζω, μη γίνετε σαν τον πατέρα σας! θα κάνει το παν, θα σας στείλει εσώκλειστους στα καλύτερα ιδιωτικά σχολεία, θα επιμείνει να φοιτήσετε στα καλύτερα Αμερικανικά Πανεπιστήμια. Θυμηθείτε λοιπόν, καθώς θα τριγυρνάτε στο campus του Yale, αν τυχόν πετύχετε τους Sonic Youth να παίζουν κάτω από ένα δέντρο [κι αν βλέπατε Gilmore Girls θα ξέρετε ότι αυτό είναι απολύτως πιθανό], σταθείτε λιγάκι κι ακούστε.. η ζωή δεν είναι μόνο τα βιβλία και η καριέρα που ο μπαμπάς θέλει ν'ακολουθήσετε.. ποιος ξέρει, ίσως διευρυνθούν λίγο οι ορίζοντές σας. Και που'σαι μικρούλη, αν τυχόν δεις την αδερφή σου σε κανένα frat party να διασκεδάζει λίγο παραπάνω με την ομάδα ποδοσφαίρου, μην τρέξεις σαν το σπασικλάκι [που σιγουρα θα γίνεις] να τα προλάβεις όλα στο μπαμπά..

Cocorosie - Bloody Twins [zs]



Αγαπητέ κυρ Γ.
Πιο πολύ απ'όλους για σένα χαίρομαι που φεύγεις! Ένα πράγμα σου'χαν αναθέσει, να ποτίζεις τα φυτά στο μπαλκόνι, κι εσύ τ'άφησες και μαράθηκαν. Μια το ξέχασα, μια δεν άκουσα [πάντα ότι σε συνέφερε άκουγες, μη νομίζεις πως δεν σε καταλάβαμε..] πάντα το δικό σου έκανες χωρίς να υπολογίζεις τίποτε. Όταν όμως ξεκίνησες ολόκληρη εκστρατεία για να μπαζωθεί το πάρκο της γειτονιάς και να γίνει πάρκινγκ τότε το ποτήρι ξεχείλισε! Λες και είχες κάτι με το πράσινο [μήπως καμιά αλλεργία?] και ήθελες να το εξαφανίσεις από παντού! Σου εύχομαι τουλάχιστο ο οίκος ευγηρίας στον οποίο αναπόφευκτα θα καταλήξεις πολύ σύντομα, να μην έχει ούτε ένα τόσο δα λουλουδάκι, να'ναι πνιγμένος στο μπετόν που τόσο σου αρέσει..

Queens of the Stone Age - Song for the Deaf [zs]



Αντίο λοιπόν αγαπητοί. Δε σας κρατώ καμιά κακία. Νομίζω μάλιστα πως έχω ήδη αρχίσει να σας ξεχνάω. Έτσι είναι βλέπετε η ζωή.. Μα.. τι γίνεται? τι θόρυβος είναι αυτός από πάνω? Δε μπορεί.. άρχισε κιόλας η μετακόμιση? Για να βγω στο μπαλκόνι να δω.. α, δίκιο είχαν οι φήμες, στην πλούσια οικογένεια το έδωσαν τελικά. Τώρα πως ο αγαθοβιόλης αυτός κύριος με το ζωγραφισμένο χαμόγελο έγινε τόσο πλούσιος ξεκινώντας από γκαρσόνι στη Σουηδία.. [όχι δε θα τα μαθαίναμε νόμιζε!] Χμμμ.. πολύ κακό προαίσθημα έχω και με δαύτους.. δε θα το αντέξω να αποδειχθούν χειρότεροι από τους προηγούμενους..

..μήπως να μετακόμιζα καλύτερα εγώ???