Moon, [UK], Duncan Jones, [2009], ***1/2

Το Moon, 'κανονικό' σκηνοθετικό ντεμπούτο του Duncan Jones, είναι ένα sci-fi ψυχολογικό θρίλερ με πραγματικά πολλά πλεονεκτήματα: Έχει μικρή, ανθρώπινη διάρκεια [για ταινία του είδους] με αποτέλεσμα να αποφεύγει την κοιλιά. Έχει ένα σφιχτό, καλογραμμένο σενάριο, το οποίο προσπαθεί να αποφύγει τα κλισέ και τον εύκολο εντυπωσιασμό. Έχει μικρό προϋπολογισμό, και παρ'όλα αυτά, είναι χάρμα οφθαλμών, παρουσιάζοντας μια όσο το δυνατόν πιο 'ρεαλιστική' απεικόνιση μιας μελλοντικής σεληνιακής βάσης, βασιζόμενο [σοφά] σε μακέτες και όχι σε ανούσια οπτικά εφέ. Διαθέτει μια υποδειγματική σκηνοθεσία από έναν πραγματικά ταλαντούχο σκηνοθέτη, τηρώντας τις ισορροπίες ανάμεσα στην εικόνα, την ιστορία και τη βασική ερμηνεία του φιλμ. Διεύθυνση φωτογραφίας και μουσική [από τον χαρισματικό Clint Mansell]? Κορυφαίες! Τον Sam Rockwell πραγματικά σπουδαίο στον πολύπλοκο [για να μη χρησιμοποιήσω άλλη λέξη και προδώσω το μυστικό της ταινίας] ρόλο του μοναχικού αστροναύτη. Έναν ακόμη εξαιρετικό ηθοποιό να δανείζει τη φωνή του στον υπολογιστή που ελέγχει τη βάση [όχι ότι είναι κανένα μυστικό, αλλά αφού δεν το γνώριζα κι εγώ δεν το αποκαλύπτω]. Και, φυσικά, μια ξεκάθαρη αναφορά - φόρο τιμής στη σπουδαιότερη ταινία επιστημονικής φαντασίας όλων των εποχών.


Δεν είναι αριστούργημα [πλησιάζει όμως αρκετά, δε μπορώ να θυμηθώ την τελευταία ταινία του είδους που να μου έχει αρέσει τόσο], σαφώς και στο πίσω μέρος του μυαλού του ο σκηνοθέτης έχει την εμπορική επιτυχία [όχι ιδιαίτερα μεμπτό], το αρκετά συμβατικότερο τέλος από αυτό που θα περίμενε κανείς είναι ίσως το μοναδικό πράγμα που μπορεί λιγάκι να χαλάσει την υπέροχη γεύση που σου αφήνει αυτή η ταινία..



Να το δω? : Ακόμη -για να μην πω κυρίως- και αν δεν είσαι φαν του είδους