Μήδεια, Εθνικό Θέατρο Κραϊόβας, Γιάννης Παρασκευόπουλος, Βασιλικό Θέατρο Θεσσαλονίκης

Η σχέση μου με το θέατρο δεν είναι και η καλύτερη, καθώς έχω υιοθετήσει την [βολική για μένα] εκδοχή κάποιων, που θέλει την ελληνική θεατρική παραγωγή να παράγει μία δύο αξιόλογες παραστάσεις κάθε δύο τρία χρόνια. Ειδικός δεν είμαι, το χρόνο για να ασχοληθώ σοβαρά με το αντικείμενο δεν τον έχω, στην Αθήνα όπου παρουσιάζεται το 90% της θεατρικής παραγωγής δ.ε.ν. ζω, οπότε από δικαιολογίες έχω άφθονες. Βέβαια, πολλές φορές μαθαίνω για παραστάσεις ομάδων από τη /Θεσσαλονίκη αφότου αυτές αναγνωριστούν από το Αθηναϊκό κοινό [και τους κριτικούς] οπότε είναι πλέον αργά, αλλά έτσι είναι η ζωή.. [και τα τοπικά μέσα ενημέρωσης επίσης..]

Το ανέβασμα της Μήδειας όμως σε σκηνοθεσία του Γιάννη Παρασκευόπουλου, ιδρυτή των Νέων Μορφών θεώρησα σωστό να μην το χάσω όταν μου δόθηκε η ευκαιρία. Έστω κι αν ήταν στα πλαίσια του 1ου Φεστιβάλ Θεάτρου Νοτιοανατολικής Ευρώπης που διοργανώνει το ΚΘΒΕ, και μάλιστα από το Εθνικό Θέατρο της Κραϊόβας, δηλ. η γλώσσα της παράστασης ήταν η ρουμανική. Όλα αυτά τα έμαθα αμέσως μόλις στρογγυλοκάθησα στη θέση μου στο Βασιλικό Θέατρο, από την αδελφή μου, η οποία ορθώς απέκρυψε τις τελευταίες αυτές κρίσιμες πληροφορίες, ειδάλλως δύσκολα θα με έπειθε να έρθω.

Και λέω ορθώς γιατί η παράσταση ήταν εξαιρετική. Καταπληκτικά και εξόχως ευρηματικά και λειτουργικά τα σκηνικά, πολύ καλή η Τσερασέλα Ιοσιφέσκου στο ρόλο της Μήδειας, συγκλονιστικός ο Σορίν Λεοβεάνου στο ρόλο του Ιάσονα [δεν είχε συνέλθει από την ένταση του ρόλου ούτε και μετά το τέλος της παράστασης] και την παράσταση έκλεψε ο χορός με τις 10 καταπληκτικές κουτσομπόλες με τις μοβ καπαρντίνες και τις άσπρες γαλότσες, που έσπαγαν το βαρύ κλίμα με τη συνήθως κωμική, παρέμβασή τους. Η μουσική επίσης πολύ καλή, αν και τα i've seen it all της bjork και again των archive θα μπορούσαν και να λείπουν στην αρχή και το τέλος της παράστασης. Εντύπωση έκανε σε όλους τους σχετικούς με το θέμα η πιστή μεταφορά της τραγωδίας του Ευρυπίδη, παρά τους όποιους δικαιολογημένους μοντερνισμούς σε σκηνικά / κοστούμια / μουσική. Το χειροκρότημα στο τέλος ήταν δικαίως δυνατό, ειλικρινές και παρατεταμένο.

Αυτά. Αν σας έπεισα, σε 70' από την ώρα που γράφεται αυτό το post η παράσταση παίζεται για δεύτερη και τελευταία φορά στο Βασιλικό Θέατρο.