Δεν έχω τίποτε περισσότερο να γράψω από αυτά που ήδη ξέρετε για την τελευταία παράσταση του Δημήτρη Παπαϊωάννου. Δε χρειάζεται, δεν υπάρχει λόγος, δεν έχει κανένα νόημα να το επιχειρήσω.. Ή είστε φίλος του [προ, μετά 2004.. δεν έχει σημασία] που δε σας ενοχλεί στο ελάχιστο η επιτυχία του, το εμπορικό του άνοιγμα, οι χρηματοδοτήσεις που καταφέρνει να αποσπά, και δεν ξέρω γω τι άλλο.. ή τον αντιμετωπίζετε με το φρύδι σηκωμένο σε κάθε του εγχείρημα.. Προσωπικά, δεν κρύβω ότι τον θαυμάζω απεριόριστα, σαφώς και ανήκω στην πρώτη κατηγορία. Σημαίνει αυτό πως δε χωρά κριτική η δουλειά του, και συγκεκριμένα το Πουθενά? Σαφώς και όχι. Απλώς δεν προτίθεμαι να το κάνω εγώ. Θα πω απλά ότι μου άρεσε πάρα μα πάρα πολύ και αυτό το εγχείρημά του [κι ας επισκιάζονται λιγάκι οι άνθρωποι από τη σκηνή, την οποία όμως ένας -ιδιοφυής- άνθρωπος οραματίστηκε και σχεδίασε.. ίσως και αυτό να ήταν το ζητούμενο.. δεν μπόρεσα όμως να μην κάνω τον παραλληλισμό με το υπέροχο Μουσείο της Ακρόπολης που πρωτοεπισκέφθηκα το ίδιο πρωί, το οποίο επίσης κλέβει την παράσταση από τα εκθέματά του]. Θα πω επίσης πως υπάρχουν δυο τρεις σκηνές που πραγματικά απορείς με τις ικανότητες ενός ανθρώπινου σώματος. Θα πω τέλος πως η παράσταση αυτή είναι μια πραγματική εμπειρία [που σας προτείνω ανεπιφύλακτα], στην οποία όλα παίζουν ρόλο.. το αν θα δείτε την πρώτη ή τη δεύτερη παράσταση, τι ώρα θα φτάσετε στο θέατρο, από που θα μπείτε, το που θα καθήσετε.. Το εισιτήριο των 10E ίσως δεν είναι και τόσο μικρό τελικά καθώς το Πουθενά του Δημήτρη Παπαϊωάννου σε προκαλεί σε δεύτερη και τρίτη θέαση για να το συλλάβεις σε όλη του την έκταση.
Πολλά είπα τελικά..
Να το δω? : "Μα μόνο 30 λεπτά?" Έχεις δοκιμάσει να κρατήσεις την αναπνοή σου για 30 λεπτά?
1 σχόλιο:
Εμένα δεν μου άρεσε βρε Winter. Το βρήκα αφηγηματικά ελλιπές. Και πολύ στυλιζαρισμένο όπως όλα του Παπαϊωάννου.
Δημοσίευση σχολίου