Happening Tone Festival : Morgan Packard, Hauschka, Pantha Du Prince,Theocharakis Foundation, Athens, 30.10.2009

Ανακάλυψη της τελευταίας στιγμής λίγο πριν το σύντομο ταξίδι μου στην Αθήνα, η εξαιρετική πρωτοβουλία της -άγνωστης σε μένα- ομάδας Marionettentheater ήταν πραγματικά ένα ανέλπιστο δώρο. Παρά το άγχος για τα εισιτήρια [oh well.. i'll never learn, που λέει κι ένας φίλος μου] κατάφερα τελικά να εξασφαλίσω μία αναπαυτικότατη θέση στο αμφιθέατρο του Ιδρύματος Θεοχαράκη. Λίγο η ανεπαρκής διαφήμιση, λίγο το περίεργο του χώρου [που πάντως τον βρήκα εξαιρετική ως επιλογή, σα να γινόταν μια πριβέ συναυλία στο σαλόνι σου, με πολύ καλό ήχο και ανθρώπινες συνθήκες] το κοινό δεν ξεπέρασε τελικά τα 60 άτομα..

Οι λίγοι και τυχεροί λοιπόν στάθηκαν πραγματικά τυχεροί διότι είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν την εμφάνιση bonus του Morgan Packard, ο οποίος, συμπαθής και αρκετά αγχωμένος, μας εξήγησε πως θα παρουσιάσει ένα σύντομο σετ λόγω της "διασκεδαστικά καταστροφικής" χτεσινής του εμφάνισης που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ [τι να'γινε άραγε?]. Μπορεί το είδος της μουσικής του Morgan να μην είναι ακριβώς my cup of tea που λένε [βασισμένος στην όλο και πιο συνηθισμένη τελευταία τεχνική του looping, έστω με κάποιες παραλλαγές / παραμορφώσεις των loops, τον βρήκα λιγάκι κουραστικό και μονότονο, καθώς τη θέλω τη μελωδία μου και το συναίσθημά μου οφείλω να ομολογήσω], το 45λεπτο σετ του ήταν μια καλή προθέρμανση για αυτό που ήρθα εξαρχής να παρακολουθήσω..



Και αυτό ήταν ο Γερμανός Hauschka, aka Volker Bertelmann τον οποίο γνώριζα ως όνομα, αλλά είχα προσπεράσει ως μουσικό. Δυστυχώς! Συμπαθέστατος, ευφυής, αστείος και επικοινωνιακός, και φυσικά, εξαιρετικός μουσικός, κατόρθωσε πιστεύω να κερδίσει αρκετούς νέους φαν στα 60 λεπτά της καταπληκτικής του εμφάνισης. Είχε βέβαια και δυό τρεις φανατικούς που έσπευσαν να τον διορθώσουν μόλις ανέφερε ότι είναι η δεύτερη εμφάνισή του εδώ ["η τρίτη, η τρίτη..", "εννοούσα η δεύτερη εδώ, στο Ίδρυμα"]. Μεταξύ των κομματιών ήταν απολαυστικός, εξήγησε πως ότι παίζει live είναι συνήθως αυτοσχεδιασμοί, οπότε και σπάνια παίζει κάτι από τους δίσκους του, αφιέρωσε ένα υπέροχο κομμάτι σε όσες και όσους έχουν ένα κενό ανάμεσα στα μπροστινά τους δόντια, παρουσίασε όλα αυτά τα απίθανα μπιχλιμπίδια που αγοράζει στα one euro shops και που τα χρησιμοποιεί τοποθετώντας τα μέσα στο πιάνο του, πάνω και ανάμεσα στις χορδές, παραμορφώνοντας τον ήχο του, και συγκεκριμένα: α.πλαστικά κολιέ β.μπίλιες γ.τσόπστικς δ.μπαλάκια πινγκ πονγκ ε.μαγνήτες δ.δονητές από τις αντρικές τουαλέτες του αεροδρομίου [!!] και πολλά άλλα που δεν μας παρουσίασε.. Ένα θέαμα που έπρεπε πραγματικά να το δεις [και να το ακούσεις!] για να το πιστέψεις! Απίθανο highlight το τελευταίο κομμάτι όπου και άδειασε μέσα στο πιάνο μια ολόκληρη σακούλα από μπαλάκια του πινγκ πονγκ τα οποία πετάγονταν με κάθε χτύπημα των πλήκτρων προσφέροντας μια εντελώς σουρεάλ οπτικοακουστική εμπειρία.. Το ενθουσιώδες χειροκρότημα στο τέλος, δικαιότατο. Μην τον χάσετε, αν βρεθεί κάποτε στο δρόμο σας..

Ο επίσης Γερμανός Pantha Du Prince, επίσης γνωστός σε μένα μόνο ως όνομα, είχε πραγματικά δύσκολο έργο, βγαίνοντας στη σκηνή μετά από μια τέτοια εμφάνιση. Ξεκίνησε υποτονικά, αλλά γρήγορα ανέβασε τους ρυθμούς παρουσιάζοντας ένα ιδιαίτερα χορευτικό σετ στον φαινομενικά αταίριαστο χώρο ενός μικρού αμφιθεάτρου, προοριζόμενου κυρίως για εμφανίσεις κλασικής μουσικής. Χορευτική μουσική δωματίου, ή, όπως το λέω εγώ, μουσική για να χορεύεις από μέσα σου. Κάποιοι [αρκετοί] έφυγαν, κάποιοι αποκοιμήθηκαν [άλλη μια δύσκολη εβδομάδα έφτανε στο τέλος της..], κάποιοι έπλεκαν [!].. οι υπόλοιποι κουνούσαν συντονισμένα πόδια και κεφάλια στο ρυθμό της χαρούμενης μουσικής του Pantha du Prince. Μια χαρά δηλαδή..

Πάντα τέτοια εύχομαι, και με μεγαλύτερη προβολή..