Finger Prints

Πολύ περίεργο το σημερινό μας τραγούδι. Ένα δολοφονικό μπάσο στην εισαγωγή, ένα εντελώς Τζεημσμποντικό μοτίβο στη συνέχεια, και μια φωνή.. που θα σε κάνει να ψάξεις αρκετά για να διαψεύσεις την πληροφορία ότι πρόκειται για τη μυστηριώδη κοπέλα της φωτογραφίας, κι όχι για κάποιον επίδοξο μιμητή αυτής της συγκλονιστικής φωνής [μπορεί να'ναι εντελώς υπερβολική και τραβηγμένη από τα μαλλιά η σύγκριση αλλά είμαι σίγουρος ότι θα απολαύσετε το ανατριχιαστικό απόσπασμα από το φιλμ του Lynch]. Όλα τα παραπάνω, παρά την έλλειψη ενός πιασάρικου ρεφρέν, θα σε κάνουν να θέλεις να ακούσεις το τραγούδι από την αρχή ξανά και ξανά.. Οι Beast λοιπόν είναι ένα ντουέτο από το Μόντρεαλ του Καναδά. Εκτός από την Betty Bonifassi sτους στίχους και τα φωνητικά, υπεύθυνος για τον trip rock ήχο είναι ο παραγωγός Jean-Phi Goncalves. Το άλμπουμ τους με τίτλο το όνομά τους μόλις κυκλοφόρησε..

Beast - Finger Prints [div]

Compton to Scarboro

Οι Carps είναι δύο νεαροί μουσικοί από το Toronto. Ο Jahmal είναι μαύρος και ο Neil είναι λευκός. Δε φαίνεται και τόσο σπάνιο ως γεγονός, αλλά έσπασα το κεφάλι μου [τα τελευταία δύο λεπτά] και δε μπορώ να θημηθώ κανένα άλλο διαφυλετικό ντουέτο τα τελευταία χρόνια. Μπορώ όμως να θημηθώ ένα συγκρότημα που πρωτάκουσα πριν από 20 χρόνια στην εκπομπή του Πετρίδη, που έπαιζε επίσης ένα απίθανο μείγμα rock, punk, funk, soul, όπως και οι Carps. Αν και γνώρισαν την επιτυχία με το ντεμπούτο τους άλμπουμ, εξαφανίστηκαν πολύ γρήγορα, κάτι που ελπίζω να μη συμβεί στην περίπτωση των συμπαθών Καναδών. Χωρίς να έχουν κυκλοφορήσει καν κάποιο άλμπουμ, παρά μόνο δύο EPs, οι Carps σε κερδίζουν από την πρώτη ακρόαση. Το Compton to Scarboro είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα της δουλειάς τους.

The Carps - Compton to Scarboro [div]

49th TIFF : Day 10 : Sunday 23.11.2008

Tέλος κακό, όλα καλά..

1. Stella, [France], 2008, Sylvie Verheyde, ***1/2


Άλλη μια πολυαναμενόμενη και πολυδιαφημιζόμενη ταινία, με εξαιρετικές κριτικές σε προηγούμενα φεστιβάλ. Προσωπικά, κρατούσα μικρό καλάθι, μια ιστορία ενηλικίωσης, η εποχή της αθωότητας.. τα'χουμε δει χίλιες φορές... Η απίθανη όμως 12χρονη Leora Barbara και η καταπληκτική της ερμηνεία είναι αδύνατο να μη σε κερδίσουν. Στο ρόλο της 12χρονης Stella, που μένει σ'ένα cafe / πανδοχείο για τρόφιμους της Πρόνοιας το οποίο διευθύνουν οι γονείς της, αλλά πηγαίνει σε high class Γυμνάσιο του Παρισιού, δίνει κυριολεκτικά ρέστα. Χωρίς να'ναι ούτε μεγαλίστικη, αλλά ούτε και 'παιδική' η Leora δίνει μια από τις καλύτερες ερμηνείες παιδιού που έχω δει τα τελευταία χρόνια. Η παιδική ανεμελιά, το αφοπλιστικό φοβισμένο βλέμμα του outsider του σχολείου, οι φοβερές της ατάκες στο voiceover, σ'αναγκάζουν να κρατάς τα μάτια σου καρφωμένα πάνω της και σχεδόν σε κάνουν να παραβλέψεις την πολύ καλή μεταφορά της ατμόσφαιρας των mid 70s, με τα καταπληκτικά τραγούδια του Γαλλικού ελαφρού τραγουδιού, το καλοδουλεμένο σενάριο και τις πολύ καλές ερμηνείες του υπόλοιπου cast. Να λοιπόν μια ακόμη σπουδαία Γαλλική ταινία για το 2008.



Να το δω? : "Πολύ Γαλλικό" σχολιάζει σε κάποια στιγμή η Stella. Κάθε άλλο θα'λεγα..

2. AmericanEast, [USA], 2008, Hesham Issawi, 0


Δείτε εδώ τη συνέντευξη του Ντετέκτιβ Μονκ, aka Tony Shalhoub, ενός από τους πρωταγωνιστές του AmericanEast, και δείτε σαφέστατα, πάση θυσία αυτό το φιλμ, πρόκειται πραγματικά για μια ανεπανάληπτη εμπειρία. Συγκρατώντας την ψυχραιμία μου ας συνεχίσω να γράφω. Ένα τσούρμο από ατάλαντους ηθοποιούς, μουσουλμανικής κυρίως πίστης, και αραβικής κυρίως καταγωγής, υποδύονται παιδαριωδώς, γελοιωδώς και εξόχως εκνευριστικά, χαρακτήρες απίστευτα καλόκαρδους, απίστευτα γενναιόδωρους, απίστευτα στερεοτυπικούς, απίστευτα καρικατούρες, που αντιμετωπίζουν άδικα την καχυποψία και το μίσος των Αμερικανών, που συλλαμβάνονται απλά και μόνο επειδή ύψωσαν λίγο τη φωνή τους σε δημόσιο χώρο, ή επειδή κουβαλούν ένα σάκο, από αντιπαθέστατους πράκτορες του FBI. Εμετικό και τρισάθλιο απ'άκρη σ'άκρη, το φιλμ του Issawi, δε στέκεται ούτε ως παρωδία, παρ'όλο που από ένα σημείο και μετά γελάς μεγαλοφώνως. Από τα νεύρα σου..

Σ'αυτόν που μου είπε απλά "είναι πολύ κακό" αλλά δεν αλυσοδέθηκε στην είσοδο της αίθουσας για να μ'εμποδίσει να το δω, εύχομαι τα χειρότερα. Μα όχι, αν δε με πιστεύετε, δείτε το παρακάτω ξερασματικό απόσπασμα..



Να το δω? : Η τρίτη χειρότερη αμερικανική ταινία όλων των εποχών [και μη με ρωτήσετε ποιες είναι οι δύο πρώτες γιατί θα σας πω και θα μαλώνουμε για μέρες..]

3. The Acquaintances of a lonely John, [USA], 2008, Ben Safdie, *1/2

4. I think I'm Missing Parts, [USA], 2007, Josh Safdie, *

5. The Pleasure of Being Robbed, [USA], 2008, Josh Safdie, **1/2


Τριπλή προβολή απο την κολλεκτίβα των Red Bucket Films, ήταν ότι πρέπει για το κλείσιμο του Φεστιβάλ [αλλά πάλι, οποιαδήποτε ταινία θα'ταν ότι πρέπει μετά το αίσχος που προηγήθηκε]. Βέβαια, οι δύο μικρού μήκους ταινίες σε προϊδεάζουν για το χειρότερο, δηλαδή το γνώριμο εξυπνακίστικο, φλύαρο, χωρίς κανένα λόγο ύπαρξης, κακό αμερικανικό ανεξάρτητο σινεμά, η Χαρά του να σε Κλέβουν όμως κερδίζει τελικά στα σημεία. Στην εντελώς κατάλληλη διάρκεια των 70 λεπτών [προτείνω στον κ. Ζαχαριάδη την ίδρυση Συλλόγου για την υποστήριξη της θέσπισης Νομοσχεδίου, στον ΟΗΕ, για την απαγόρευση της υπέρβασης του χρονικού ορίου των 92 λεπτών στις κινηματογραφικές ταινίες] παρακολουθούμε την συμπαθέστατη Eleonore Hendricks να περιδιαβαίνει του δρόμους της Νέας Υόρκης [ενίοτε και της Βοστώνης] διαπράττοντας διάφορες μικροκλοπές, στη διάρκεια ενός 24ώρου.



Να το δω? : Τα'χει τα ελαττώματά του, αλλά εμένα μ'αρέσουν οι ταινίες με αυτό το θέμα.

Όχι, η CIA δεν ενεπλάκη στο AmericanEast, μόνο το FBI. Καταπληκτικό track από τους Σουηδούς happiness., θυμίζει και λίγο Xiu Xiu

#46. happiness. - CIA [div]

Όταν βγήκαν οι Tindersticks έλεγαν ότι ο ήχος τους μοιάζει με Nick Cave και γινόμουν έξαλλος. Οι Σουηδοί Pen Expers φτιάχτηκαν μετά από ένα live των Tindersticks, αλλά τη μήνυση μάλλον από το Nick θα τη δεχθούν..

#47. Pen Expers - Valentine Shirt [div]

Powerpop με 60s επιρροές.

#48. Steve Goldberg & the arch Enemies - Things I Used to Know [div]

Κάπως έτσι αισθάνομαι σήμερα. Με τίποτε δεν πιστεύεις ότι το απίθανο αυτό τραγούδι είναι ηχογράφηση του 2008. Ότι πρέπει για κλείσιμο της αυλαίας..

#49. the Platers - The Last Day of the Holidays [div]

..αν και κάθε χρόνο λέω ότι με τίποτε δεν πρόκειται να το ξανακάνω αυτό [το καθημερινό posting], θα σας πω και πάλι το κλασικό

και του χρόνου..

49th TIFF : Day 9 : Saturday 22.11.2008

Πόσο ωραία αισθάνομαι που δε θα ξανακούσω για ένα χρόνο το εκνευριστικό αυτό μήνυμα στον τηλεφωνητή του Φεστιβάλ..

1. El Cielo, La Tierra Y La Lluvia, [Chile], 2008, Jose Luis Torres Leiva, ***


Α, εδώ είμαστε, my kind of movie! Πουλάκια, ρυάκια, άνεμοι, βροχή, θάλασσα, δέντρα, κι άλλη βροχή, ένας άντρας που μαζεύει μήλα, μια γυναίκα που του κάνει τις δουλειές του σπιτιού, μια ατάκα κάθε δέκα λεπτά.. μόνο όταν τέλειωσε συνειδητοποίησα πόσο μου άρεσε. Και αυτό που πάντα αναρωτιέμαι είναι το πως αυτοί οι σκηνοθέτες καταφέρνουν και βρίσκουν χρηματοδοτήσεις για να γυρίζουν τέτοιες ταινίες.



Να το δω? : Μόνο για hardcore fans του είδους.

2. Dikoye Polye (Wild Field), [Russia], 2008, Mikhail Kalatozishvill, **


Σ'ένα σπίτι - καλύβα, στη μέση της στέππας - πουθενά, κατοικεί ένας θαυματουργός γιατρός, κάνοντας ένα μικρό διάλλειμα στην καριέρα του ως φωτομοντέλο. Ετοιμοθάνατους, ζώα, όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει. Θα καταλήξει κι αυτός σαν το μπάτσο του Terribly Happy? Κάτι πιο βαρύ, πιο μεστό, πιο επιβλητικό περίμενα από αυτό το φιλμ, βασισμένος στην πολύ καλή παράδοση των ρωσικών ταινιών των τελευταίων χρόνων του Φεστιβάλ. Αντ'αυτού, το Άγριο Λιβάδι, προσπαθεί να γίνει μια μεταφυσική κωμωδία, και o πρωταγωνιστής - γλάστρα μάλλον δεν το βοηθάει και πολύ..




Να το δω? : Μόνο σε μένα δεν άρεσε, οπότε..

3. 35 Rhums, [France], 2008, Claire Denis, ****


Άνετα θα μπορούσε να έχει τελειώσει εδώ το Φεστιβάλ για μένα, και τα 35 Σφηνάκια Ρούμι θα'ταν η ιδανική αυλαία. Η αγαπημένη μας Γαλλίδα στην καλύτερη ίσως [από αυτές που έχω δει σίγουρα], και σίγουρα πιο ώριμη ταινία της, κυριολεκτικά κεντάει. Μια φαινομενικά απλή πλοκή, κι όμως κάτω από την επιφάνεια, αυτά που υπονοούνται και δε λέγονται ποτέ [όπως το φυλετικό θέμα, όλοι πλην ενός στην ταινία είναι μαύροι, και ανήκουν στην εργατική τάξη, δεν υπάρχει ούτε μια ατάκα, ούτε μια σκηνή που να αναφέρεται στο θέμα, κι όμως, το βλέπεις, το ξέρεις ότι είναι εδώ], το παρελθόν των ηρώων, που πρέπει κάποτε να αντιμετωπίσουν για να προχωρήσουν μπροστά, οι μεταξύ τους σχέσεις που ξεκαθαρίζουν [?] όσο πλησιάζει το τέλος.. όλα παρουσιζονται μ'έναν τρόπο ιδιοφυιή, αριστοτεχνικό. Οι εξαιρετικές ερμηνείες όλων, και κυρίως του πατέρα - Alex Descas, πλαισιώνονται από μια θαυμάσια διεύθυνση φωτογραφίας και, φυσικά, την για μια φορά ακόμη σπουδαία μουσική επένδυση των Tindersticks.

Να το δω? : Οπωσδήποτε.

Άλλη μία επανάληψη [στο μάθημα του Σεπτεμβρίου] δεν έβλαψε κανένα..

#41. Tindersticks - 35 Rhums [Closing Titles] [div]

Το ντεμπούτο EP των Νεοϋορκέζων Miracles Of Modern Science εκτός από free download, θυμίζει και Arcade Fire στην ενορχήστρωση των τραγουδιών.

#42. Miracles Of Modern Science - Luminol [div]

Επικό μελόδραμα, από αυτά που ξέρει να εκτιμά αυτή η πόλη.

#43. The Mirror Lounge - Drifting Into A Secret Area [div]

Ένα υ-πέ-ρο-χο pop τραγούδι από το 1996.

#44. Pencil Tin - Smile [div]

Τα ξαδερφάκια των Pavement από τη Δανία..

#45. Mimas - Mac, Get Your Gear [div]

49th TIFF : Day 8 : Friday 21.11.2008

1. Aan Ja (Over There), [Iran], 2008, Abdolreza Kahani, *1/2

Ο κινηματογράφος του Ιράν έχει περάσει προφανώς στο επόμενο στάδιο. Αφήνοντας τις στερεοτυπικές εικόνες των ταινιών των περασμένων χρόνων, καταπιάνονται πλέον με πιο 'σύγχρονα' θέματα, λες και έχουν βαλθεί να μας πείσουν ότι Ιράν δεν είναι μόνο φερετζές και φτώχεια καταραμένη. Εδώ ο πρωταγωνιστής είναι δάσκαλος πιάνου, και η εν διαστάσει σύζυγός του μουσική παραγωγός. Έχει 10 μέρες προθεσμία να της καταβάλει την αποζημίωση του διαζυγίου, αλλιώς δε θα μπορέσει να φύγει από τη χώρα, και θα χάσει την πράσινη κάρτα του στις ΗΠΑ. Στα μείον της ταινίας: έχοντας διαβάσει τα παραπάνω, δε χρειάζεται πλέον να τη δέιτε. Στα συν: τα 70' της διάρκειάς της, και η έξοχη ασπρόμαυρη φωτογραφία της.

Να το δω? : Μεγάλη απογοήτευση το φετινό διαγωνιστικό τμήμα..

2. Waltz With Bashir, [Israel], 2008, Ari Folman, ***


Παίρνοντας αφορμή από το όνειρο ενός φίλου του, στο οποίο ξαναζεί μια εφιαλτική σκηνή από τον πόλεμο του Λιβάνου στις αρχές της δεκαετίας του '80, ο σκηνοθέτης, προσπαθεί και ο ίδιος να ανακτήσει τις δικές του αναμνήσεις. Ξεκινά μια διαδικασία 'συνεντεύξεων' με όσους βρίσκονταν μαζί του, και ο κάθε συμπολεμιστής διηγείται τη δική του ιστορία.. Όλα αυτά με τη χρήση animation, είτε 100% original για την απόδοση των ηρώων, είτε πάνω σε βιντεοσκοπημένες εικόνες, για την απόδοση του background. Τα θετικά σημεία, πολλά: Η υπέροχη μουσική του Max Richter, η ευπρόσδεκτη αυτοκριτική ματιά ενός Ισραηλινού για τις θηριωδίες της χώρας του στον συγκεκριμένο πόλεμο, μερικές ονειρικές σεκάνς, παρά το ερασιτεχνικό επίπεδο του animation [σε σχέση με το αντίστοιχο των αμερικανικών ταινιών]. Στα αρνητικά: η άσχημη εντύπωση που αφήνει το σκηνοθετικό 'εύρημα' του τέλους.




Να το δω? : Απίστευτο στριμωξίδι στην προβολή, λογικά το περιμένει μια καλή πορεία στις αίθουσες.

Σε μια καταπληκτική σεκάνς ακούγεται σχεδόν ολόκληρο το κλασικό αυτό τραγούδι

#36. PIL - This Is Not A Love Song [div]

Είναι συγκρότημα και όχι τραγουδίστρια. Πήραν το όνομά τους από τραγούδι των Undertones. Indiepop από την Washington.

#37. Julie Ocean - #1 Song [div]

Είπαμε βρε παιδάκι μου, σου αρέσει ο Ian Curtis αλλά όχι κι έτσι..

#38. Paper Merchants - I Can't Walk With You Into Doom [div]

Κι εδώ shoegaze, πιο απαλό, πιο dreamy, πιο electropop, πιο Lush από το χτεσινό.

#39. Soundpool - The Divides Of March [div]

Folk, acoustic, east coast, mope rock.. κάποια από τα tags του last.fm. Ωραίο τραγούδι.

#40. The Olympic Symphonium - Intentions Alone [div]

49th TIFF : Day 7 : Thursday 20.11.2008

1. Le Bruit des Gens Autour, [France], 2008, Diasteme, **


Χαριτωμένη Γαλλική κομεντί [με την ευρεία έννοια του όρου], παρουσιάζει μια σειρά από χαρακτήρες που συμμετέχουν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, στο Φεστιβάλ Θεάτρου της Αβινιόν. Το ζευγάρι των ηθοποιών που βρίσκεται στα πρόθυρα του χωρισμού, ο θεατρικός συγγραφέας που προσπαθεί να ορθοποδήσει μετά το θάνατο της γυναίκας του, η ντίβα χορεύτρια και ο gay βοηθός της, η γιαπωνέζα θεατρόφιλη.. λίγο φλύαρο, λίγο φρου φρου κι αρώματα, εντελώς γαλλικό, καθόλου φεστιβαλικό. Το ότι δεν μπορείς εύκολα να πιστέψεις ότι είναι η πρώτη ταινία του σκηνοθέτη, δεν είμαι σίγουρος αν συγκαταλέγεται στα πλεονεκτήματα ή στα μειονεκτήματα της ταινίας.




Να το δω? : Αν σου αρέσουν οι ταινίες του είδους είναι μια χαρά.

2. Lake Tahoe, [Mexico], 2008, Fernando Eimbcke, ***



Μετά το πολύ πετυχημένο Duck Season ο Eimbcke επανέρχεται στη Θεσσαλονίκη, ευτυχώς με μια πιο ώριμη και σοβαρή δεύτερη ταινία. Και πάλι οι πρωταγωνιστές είναι παιδιά, το παιδάκι της πρώτης ταινίας μεγάλωσε και πρωταγωνιστεί και εδώ, ως ο έφηβος που προσπαθεί να επιδιορθώσει το αυτοκίνητό του, το οποίο τρακάρει σε μια κολόνα στην πρώτη σκηνή της ταινίας. Παράλληλα προσπαθεί να συμφιλιωθεί και με το γεγονός του θανάτου του πατέρα του. Αργοί, ανθρώπινοι ρυθμοί, αρκετό χιούμορ [κλέβει την παράσταση ο πιτσιρικάς φαν του κουνγκ φου και του Μπρους Λι], μια ζεστή ανθρώπινη ταινία που αξίζει να δείτε..



Να το δω? : ..ακόμη κι αν το Κυνήγι της Πάπιας σας φάνηκε υπερεκτιμημένο


3. Tout Est Parfait, [Canada], 2008, Yves-Christian Fournier, ***



Δεν είναι Heathers, δεν είναι Virgin Suicides, αλλά αν σας αρέσουν οι ταινίες με fucked up teenagers θα σας αρέσει το Tout Est Parfais. Όχι τόσο αργό, όσο μεγάλο σε διάρκεια [ένα τεταρτάκι κομμένο στο μοντάζ θα ήταν ότι πρέπει], αντιμετωπίζει το θέμα της ομαδικής αυτοκτονίας τεσσάρων εφήβων με εντιμότητα και ψυχραιμία. Και εδώ δε βλέπουμε τι οδήγησε στη συμφορά, παρά μόνο το τι επακολουθεί [Πραγματικά νομίζω πως στις μισές ταινίες που έχω δει, οι ήρωες προσπαθούν να ξεπεράσουν ένα τραγικό γεγονός που τους συνέβη, και το οποίο δεν παρουσιάζεται σχεδόν ποτέ στην ταινία]. Πολύ καλός ο Maxime Dumontier στον πρωταγωνιστικό ρόλο, θαυμάσια επιλογή τραγουδιών, ένα teen movie λίγο αλλιώτικο από τ'άλλα..



Να το δω? : Δύσκολα θα κυκλοφορήσει, ότι πρέπει για DVD.

Το Double Suicide to παρουσιάσαμε την Κυριακή, γι'αυτό θα αρκεστούμε στο καταπληκτικό τραγούδι των My Teenage Stride, το παρουσιάζουμε για δεύτερη φορά φέτος αλλά είναι ένα από τα singles της χρονιάς.

#31. My Teenage Stride - Theme From Teenage Suicide [div]

Αν είναι να δώσεις στην ταινία σου ένα τέλος - βιντεο κλιπ, τουλάχιστο το τραγούδι ας είναι τόσο υπέροχο όσο αυτό..

#32. Blonde Redhead - Misery Is A Butterfly [div]

Πολύ μ'αρέσει αυτό το ρεφρέν των Νεοϋορκέζων Strega, και γιατί όχι άλλωστε, έχει τη σφραγίδα της Cloudberry..

#33. Strega - You Will Kiss Her [div]

Πως θα ακούγονταν οι Pet Shop Boys αν έπαιζαν κιθαριστική indiepop?

#34. Days - A Part Of The World [div]

Κλασικό βρετανικό shoegaze

#35. Air Formation - Fires [div]

49th TIFF : Day 6 : Wednesday 19.11.2008

1. Jiu Jiang Feng (Winds Of September), [Taiwan], 2008, Tom Shu-Yu Lin, *1/2

Πολλοί που είδαν την ταινία του Shu-Yu Lin θα βρουν αυστηρή τη 'βαθμολογία' μου στην ταινία, καθώς τα σχόλια που άκουγα και το χειροκρότημα στο τέλος, μαρτυρούν πως το φιλμ άρεσε στο κοινό. Και γιατί να μην αρέσει? Είναι σύγχρονο, έχει έφηβους πρωταγωνιστές, πραγματεύεται τα εφηβικά χρόνια της ανεμελιάς, μπουγέλωμα στο αυτοκίνητο της διευθύντριας, νυχτερινό μπάνιο στην πισίνα του σχολείου [!], βόλτες με κλεμμένα μηχανάκια, ξέρετε τώρα εσείς.. το πρόβλημα της ταινίας είναι πως ο Lin ξεχνάει πως η ταινία του είναι γυρισμένη στην Taiwan και νομίζει πως απευθύνεται στα μέλη της Ακαδημίας.



Να το δω? : Αν δε σ'ενοχλεί η Αμερικανιά, γιατί όχι?

2. Cordero De Dios, [Argentina], 2008, Lucia Cedron, **1/2


Πολιτικό δράμα, από αυτά που βλέπουμε συχνά πυκνά να γυρίζονται στη Λατινική Αμερική. Παρακολουθούμε την ιστορία της απαγωγής του πατέρα της Τερέσα στις αρχές της δεκαετίας, λόγω της οποίας επιστρέφει από το Παρίσι, όπου και ζει τα τελευταία 25 χρόνια. Πατέρας και κόρη έχουν χάσει κάθε επαφή όλα αυτά τα χρόνια, εξαιτίας ενός γεγονότος που συνέβη τα χρόνια της δικτατορίας στην Αργεντινή, στα τέλη της δεκαετίας του '70. Μέσα από τις αναμνήσεις της Τερέσα και της κόρης της Γιγερμίνα, ξετυλίγεται σιγά σιγά η παλιά ιστορία στη δικτατορία, ενώ αμείωτο παραμένει το ενδιαφέρον για την απελευθέρωση του πατέρα στον παρόντα χρόνο. Άρτιο και καλογυρισμένο πολιτικό θρίλερ, κρατά το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος, δε διαθέτει όμως αυτό το ξεχωριστό στοιχείο που θα το απογειώσει.



Να το δω? : Κι αυτό μεγάλο crowd pleaser, να μη σε κρατάω κιόλας..

3. Les Paradis Perdus, [france], 2008, Helier Cisterne, **1/2


Η κόρη μου η σοσιαλίστρια συναντάει το κλουβί με τις τρελές, στο Μάη του '68 στο Παρίσι. Και πολλά είπα. Χαριτωμένη 30λεπτη πολιτική κομεντί από έναν πολλά υποσχόμενο σκηνοθέτη. Καμιά φορά τα ατίθασα νιάτα είναι πιο συντηρητικά απ'ότι πιστεύουν..

Να το δω ? : Αν το πετύχεις πουθενά..

4. The Way I See Things, [USA], 2008, Brian Pera, ***


Μετά το θάνατο του επί δεκαετίας συντρόφου του ο Όττο χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια του. Προσπαθώντας ν'αποφύγει ένα φίλο του που προσπαθεί πιεστικά να τον βοηθήσει να συνέλθει, καταλήγει σ'ένα περίεργο κοινόβιο Άσραμ. Αν και αντιμετωπίζει με επιφύλαξη τους παρευρισκόμενους και τις new age μάμπο τζάμπο αμπελοφιλοσοφίες τους, αρχίζει σιγά σιγά να 'βλέπει' πράγματα, ίσως πάλι να φταίει κι αυτό το περίεργο τσάι που πίνουν όλοι..

Η μαζικότερη έξοδος θεατών από κάθε φετινή ταινία. Εγώ πάλι το βρήκα ιδιαίτερα αστείο, αν και κάπως μπερδευτικό, με τη χρησιμοποίηση ενός ηθοποιού σε τριπλό [!] ρόλο.

The Way I See Things - Preview Clip 3


Να το δω? : Ναι, με κάθε επιφύλαξη..


5. Serbis, [Philippines], 2008, Brillante Mendoza, ***1/2


Πολύ καλή σκηνοθετική δουλειά του Μεντόζα, καταφέρνει να μετατρέψει αυτό που αρχικά διαφαινόταν ως μια ρηχή και επιτηδευμένη πρόκληση, σε μια ώριμη και συχνά σουρρεαλιστική περιγραφή μιας οικογενειακής 'επιχείρησης', και ταυτόχρονα, της οικογένειας και της τοπικής κοινωνίας. Παρουσιάζοντας το πως μια οικογένεια βγάζει τα προς το ζειν συντηρώντας έναν παρηκμασμένο κινηματογράφο προβάλλοντας ταινίες σεξ, από την κυρίαρχη μάνα, μέχρι το 5χρονο εγγόνι, και δείχνοντας μια ιδιαίτερη εμμονή στη λεπτομέρεια [το κυνηγητό της κατσίκας, του κλέφτη, το ξεβούλωμα της τουαλέτας, το σπυρί στον πωπό του προβολατζή] καταφέρνει να συνθέσει, πινελιά με πινελιά, ένα αριστοτεχνικό σύνολο, μια ταινία που γίνεται ολοένα και καλύτερη όσο πλησιάζει προς το τέλος, και οι εντυπώσεις της δεν ξεθωριάζουν την επόμενη ημέρα..



Να το δω? : Yep!


#26. Hillary and the Democrats - If I Were The President [div]

Κάτι μου λέει πως εδώ δε χωράει καμία επεξήγηση..

#27. Lowfish - DFD [div]

Disco robotique extraordinaire from Canada.

#28. Parachutes - Tree Roots Turn To Forts [div]

Από τους αξιολάτρευτους προστατευόμενους των sigur ros

#29. The Secret History - It's Not The End of The World, Jonah [div]

Το νέο γκρουπ του πάλαι ποτέ My Favourite κ. Michael Grace Jr

#30. Still Life Still - China Dolls [div]

Indie grunge pop από τον Καναδά.

49th TIFF : Day 5 : Tuesday 18.11.2008

Η ζωή θέλει τραγούδι, να καεί το πελεκούδι..

1. Ballast, [USA], 2008, Lance Hammer, ***1/2


Η αυτοκτονία ενός άντρα. Ο παραιτημένος από τη ζωή Lawrence [έξοχος ο Michael J. Smith]. Η πρώην τοξικομανής Marlee. Ο πιτσιρικάς γιος της James. Σιγά σιγά, ξεδιπλώνεται η σχέση τους με το μακαρίτη, καθώς, προσπαθώντας να σταθούν στα πόδια τους έρχονται αναγκαστικά πιο κοντά ο ένας στον άλλον. Πολύ καλό σενάριο, ενδιαφέρον και δύσκολο θέμα, ο αμερικανικός Νότος, μαύροι ερασιτέχνες ηθοποιοί, ναρκωτικά, απώλεια. Από τα καλύτερα αμερικανικά ντεμπούτα των τελευταίων χρόνων.



Να το δω? : Ναι.


2. Aruitemo, Aruitemo (Still Walking), [Japan], 2008, Hirokazu Kore-Eda , ****


Η πολυαναμενόμενη επιστροφή του Hirokazu Kore-Eda, τέσσερα χρόνια έπειτα από το αριστουργηματικό Nobody Knows, όχι απλά δεν απογοητεύει, αλλά ερχεται να χαρίσει στο φετινό Φεστιβάλ την πρώτη πραγματικά σπουδαία στιγμή του [προσωπική άποψη]. Το 24ωρο της οικογένειας που μαζεύεται μια φορά το χρόνο στην επέτειο του πνιγμού του μεγάλου γιου, ο δευτερότοκος γιος που δεν ακολούθησε το επάγγελμα του πατέρα και έμεινε για πάντα στη σκιά του αδερφού του, η γυναίκα του και το παιδί της από το πρώτο της γάμο, η πολυλογού ανέμελη αδελφή [η απίθανη You, η άστοργη μάνα στο Nobody Knows] με την αμέτοχη οικογένειά της, ο βλοσυρός πατέρας, η μάνα που ποτέ δεν ξεπέρασε το χαμό του γιου της, τα γεύματα που ετοιμάζονται, οι γκρίνιες, οι αναμνήσεις.. αποκλείεται να μη σας θυμίσουν έστω και λίγο τη δική σας οικογένεια, αποκλείεται να μη σας συγκινήσουν..


Να το δω? : Υπέροχο!


3. Distant Voices, Still Lives, [UK], 1988, Terence Davies, ***1/2


Το ντεμπούτο του Terence Davies, είκοσι χρόνια πριν, εξιστορεί την ιστορία της οικογένειάς του σε δύο μέρη. Στο πρώτο, Distant Voices, βασικό πρόσωπο ο αυστηρός και βίαιος πατέρας, ο φόβος και ο τρόμος του μικρού Tony και των δύο αδελφών του. Στο δεύτερο, Still Lives, ο πατέρας έχει πεθάνει, οι αδελφές έχουν παντρευτεί κι έχουν κάνει τη δική τους οικογένεια. Υπέροχη ταινία, γυρισμένη χωρίς κάποια γραμμική αφηγηματική πλοκή, σαν ξεφύλλισμα ενός οικογενειακού άλμπουμ, με πάρα πολύ τραγούδι [κάθε ανάμνηση, κάθε φλας μπακ συνοδεύεται από ένα τραγούδι, ο συμπαθέστατος Davies τόνισε στην αρχή πως ήθελε να δείξει πως ο κόσμος στην Αγγλία πάντα τραγουδούσε, στις χαρές, στις δυσκολίες, σε κάθε περίσταση], η ατμόσφαιρα της εικοσαετίας 1940 - 1960 αναπαρίσταται σαν ένα acapella musical μέσα από την ιστορία της οικογένειας.



Να το δω? : Θαυμάσιο, νοσταλγικό και εντελώς english.

4. Korkarlen (The Phantom Carriage), [Sweden], 1921, Victor Sjostrom, -, feat. live music by Good Luck Mr. Gorsky & Eventless Plot


Η αποστολή των νεαρών των δύο εγχώριων συγκροτημάτων ήταν σαφώς δυσκολότερη από αυτήν των Your Hand In Mine πέρυσι. Πιο 'δύσκολη' και πιο μεγάλη σε διάρκεια ταινία [το αριστούργημα του Sjostrom, η αγαπημένη ταινία του Bergman, είναι πραγματικά υποβλητικό, ένα σκοτεινό flipside της ιστορίας του Εμπενίζερ Σκρουτζ], πιο πειραματική και λιγότερο λυρική η μουσική υπόκρουση. Παρά την ατυχή στιγμή της διακοπής ρεύματος, δεκαπέντε λεπτά πριν το τέλος, οι GLMG kaι οι E.P. τα κατάφεραν περίφημα να συνδυάσουν την post - [βάλτε τη δεύτερη ετικέτα μόνοι σας] μουσική τους με τις καθηλωτικές εικόνες του Sjostrom, και καταχειροκροτήθηκαν γι'αυτό.




Δυστυχώς, και παρά τα όσα διαβάσαμε περί ID Soundtracks κλπ, το cd με τη μουσική της ταινίας δε μας περίμενε έξω από την αίθουσα, [και δεν κατάλαβα καθόλου το γιατί], οπότε δε μπορούμε να σας δώσουμε ένα ηχητικό έστω δείγμα της χτεσινής βραδυάς. Δε μπόρεσα επίσης να βρω το καταπληκτικό 60s pop γιαπωνέζικο τραγούδι, από το οποίο δανείστηκε τον τίτλο [και όχι μόνο] η ταινία του Kore-Eda, αν κάποιος το βρει θα το εκτιμήσω ιδιαιτέρως..

Κάπου στη μέση όμως της ταινίας του Davies ακούγεται αυτό το καταπληκτικό τραγούδι

#21. Dickie Valentine - The Finger Of Suspicion [div]

Ένας τύπος από το Λονδίνο. Δεν ξέρω τι λέει ο ίδιος, εμένα το [εξαιρετικό] you can't force me μου θύμισε Lou Reed.

#22. NewYear Ruse - You Can't Force Me [div]

Electronic, shoegaze pop από τη Δανία.

#23. Small - Comic Girl [div]

Αυτούς τους Σουηδούς indiepoppers πως είχα την εντύπωση ότι τους είχα παρουσιάσει?

#24. Speedmarket Avenue - Way Better Now [div]

Αυτούς όμως τους έχω σίγουρα παρουσιάσει. Άλλο ένα υπέροχο τραγούδι από τους Kuryakin..

#25. Kuryakin - Snow [div]

49th TIFF : Day 4 : Monday 17.11.2008

Μόλις τώρα συνειδητοποιώ ότι είδα τρεις ταινίες χθες, και όχι τέσσερις.. Τόσες τραγωδίες, τόσα δράματα, τόσοι πόλεμοι, τόση φτώχεια, τόση αρώστεια.. πότε θα βγει μια ταινία για το Αλτσχάιμερ να'ρθω να ταυτιστώ ο σινεφίλ?

1. Frozen River [USA], 2008, Courtney Hunt, **1/2


Έχοντας κερδίσει το μεγάλο βραβείο της κριτικής επιτροπής του φετινού Sundance το φιλμ της Hunt ήταν λογικό να γεμίσει την αίθουσα Φρίντα Λιάππα, κάτι που προκάλεσε την έκπληξη της υπέροχης Melissa Leo [και πολύ όμορφης από κοντά, η μοίρα της το έχει να παίζει τσακισμένες, σκληρές, αμακιγιάριστες γυναίκες, όπως στα 21 γραμμάρια] η οποία αφιέρωσε κατά κάποιο τρόπο την προβολή στη γιαγιά της, που έμεινε για πάνω από 30 χρόνια στην Ελλάδα. Η ταινία καταγράφει την ιστορία μιας γυναίκας που ζει με μισθό πείνας σ'ένα τροχόσπιτο κοντά σ'ένα καταυλισμό αυτόχθονων Μοχώκ στα σύνορα με τον Καναδά, μαζί με τα δυό της παιδιά. Ο άντρας της, εθισμένος στο τζόγο, τους έχει μόλις εγκαταλείψει. Η επεισοδιακή γνωριμία της με την Ινδιάνα [είπαμε, πολιτική ορθότητα, αλλά μέχρις ενός σημείου] Λάιλα θα την οδηγήσει σε επικίνδυνα μονοπάτια..


Οι πολύ καλές ερμηνείες της Leo και της Misty Upham [η οποία μπορεί και να την τσιμπήσει την υποψηφιότητα] κρατούν γερά το φιλμ και αποτρέπουν την καταχώρησή του στην κατηγορία "αμάρτησα-για-το-παιδί-μου" - παύλα - "ύμνος-στη-γυναικεία-φιλία" - παύλα - αμερικανιά. Βέβαια, η πρόθεση της Hunt να ακολουθήσει το μονοπάτι της ποιοτικής αλλά [όχι κουλτουριάρικης] ταινίας που θα έχει καριέρα στα βραβεία και -φυσικά- στις αίθουσες, είναι ολοφάνερη.



Να τη δω? : Εισέπραξε θερμότατο χειροκρότημα και λογικά έχει ήδη διανομή.


2. Ting Che (Parking), [Taiwan], 2008, Mong-Hong Chung, ***


Ταιπέι, ημέρα της μητέρας. Ο Τσεν Μο, απομακρύνεται όλο και περισσότερο από τη γυναίκα του, κυρίως έπειτα από την ιατρική γνωμάτευση ότι δεν μπορούν να κάνουν παιδιά. Σταματά σ'ένα ζαχαροπλαστείο για να της πάρει μια τούρτα, σε μια προσπάθεια να αναθερμάνει τη σχέση τους, για να ανακαλύψει στο γυρισμό προς το αυτοκίνητό του, ότι κάποιος έχει διπλοπαρκάρει και τον έχει κλείσει. Ακολουθεί μια σειρά παράξενων περιστατικών και γνωριμιών, καθώς ο νεαρός άντρας προσπαθεί καθ'όλη τη διάρκεια της νύχτας να γυρίσει στο σπίτι του. Τα θέλει βέβαια και ο πωπός του, αλλά κάπως πρέπει να προχωρήσει και η πλοκή.. Θα μπορούσε να είναι μια ανόητη φάρσα, θα μπορούσε να είναι και αριστούργημα στα χέρια ενός Κιμ Κι-Ντουκ. Η ταινία του Chung βρίσκεται κάπου στη μέση. Έχει καλό ρυθμό και ανατρεπτική πλοκή, θαυμάσια νυχτερινή φωτογραφία, ωραίους χαρακτήρες.. αγαπιέται εύκολα.




Να το δω? : Ωραίο, ευχάριστο, μια χαρά.

3. Sonic Youth: Sleeping Nights Awake, [USA], 2007, Michael Albright, ***


Reno, άχρωμη, άοσμη και άγευστη μικρομεσαία αμερικανική πόλη. Ιούνιος 2006. Οι Sonic Youth, δέχονται την πρόσκληση του Albright, μια βδομάδα πριν τη συναυλία τους, ν'αφήσουν 7 εφήβους να κινηματογραφήσουν το show, αλλά και τους ίδιους, στα παρασκήνια, πριν και μετά από αυτό. Το φίλμ που προκύπτει είναι αρκετά διαφορετικό από το αντίστοιχο πχ για τους Beastie Boys που είδαμε στο περσινό Φεστιβάλ Ντοκυμαντέρ. Ασπρόμαυρο, με πολύ καλό μοντάζ και κινηματογράφηση των όσων συμβαίνουν πάνω στη σκηνή και με μια πολύ χαλαρή ατμόσφαιρα με το συγκρότημα στα παρασκήνια, πετυχαίνει απόλυτα σαν πείραμα, φοβάμαι όμως ότι δεν θα έχει κάτι παραπάνω να πει σε κάποιον που δεν είναι φαν του συγκροτήματος. Η Kim είναι το ίδιο αισθησιακή και cool τραγουδώντας το Cool Thing είκοσι χρόνια μετά, ο Thurston είναι απλός και φιλικός, κανείς τους δε δείχνει να φαντάζεται / πιστεύει ότι το αποτέλεσμα αυτού του project θα προβληθεί στη μεγάλη οθόνη, πόσο μάλλον σε κάποιο Φεστιβάλ. Καταφέρνει όμως, δείχνοντας το συγκρότημα τόσο προσιτό, να κάνει [και να μιλάει για] αυτό που αγαπά περισσότερο από οτιδήποτε, να αναδείξει ακριβώς αυτά τα χαρακτηριστικά ως τη βασική αιτία της επιτυχίας και της διάρκειάς τους. "Ποτέ δεν το είδαμε ως business" αναφέρουν σε κάποια στιγμή, και αυτό χαρακτηρίζει με τον καλύτερο τρόπο το συγκρότημα, και κατ'επέκταση, την ίδια την ταινία.

Sonic Youth: Sleeping Nights Awake (Trailer)


Να το δω? : Δέκα χρόνια είχα ν'ακούσω Sonic Youth και πολύ το χάρηκα.

Θα ορκιζόμουν ότι σε ένα σημείο του Parking άκουσα τη φωνή του Bill Callahan, αλλά μπορεί να κάνω και λάθος..

#16. Smog - Dress Sexy At My Funeral [div]

Επτάλεπτο, χορταστικό, υπνωτικό, υπέροχο. Από το Southampton της Βρετανίας.

#17. Boduf Songs - Quiet When Group [div]

Τρεισήμισυ λεπτά μιας ονειρικής εισαγωγής και άλλα τόσα ενός υπέροχου τραγουδιού. Δεκαπέντε χρόνια πριν..

#18. Northern Picture Library - Catholic Easter Colours [div]

Ο τίτλος, ο ήχος.. όλα παραπέμπουν στον Sufjan..

#19. The Welcome Wagon - Sold! To The Nice Rich Man [div]

Κάπως έτσι θα τραγουδούσε η Joanna Newsom ένα τραγούδι του Chris Garneau. Η λίμνη Superior βρίσκεται στα όρια Καναδά - ΗΠΑ.

#20. Charlotte Cornfield - North of Superior [div]

49th TIFF : Day 3 : Sunday 16.11.2008

1. Civic Life, [UK], 2004-2008, Christine Molloy, Joe Lawlor, **

Το ζευγάρι των Ιρλανδών Molloy - Lawlor ζει και εργάζεται στο Λονδίνο. Σαν μέλη ενός κανονικού συγκροτήματος, παρουσιάζουν τη δουλειά τους κάτω από το όνομα Desperate Optimists. Αναλαμβάνουν [ή τουλάχιστον αυτό έκαναν ως τώρα, γιατί σκοπεύουν να ασχοληθούν με τις μεγάλου μήκους ταινίες από δω και πέρα] μικρά 'αστικά' projects, πηγαίνοντας σε μια, συνήθως υποβαθμισμένη περιοχή μιας πόλης, ύστερα από πρόσκληση -και χρηματοδότηση- της τοπικής κοινωνίας, και γυρίζουν ένα μικρού μήκους φιλμ, σε ένα μόνο πλάνο [συνήθως τους παίρνει τρεις με τέσσερις λήψεις], όπου παρουσιάζουν μια μικρή ιστορία για την αντίστοιχη κοινότητα, με πρωταγωνιστές τα ίδια της τα μέλη.



Η αρχή έγινε με το Who Killed Brown Owl? το 2004, και αυτό συνεχίστηκε ως και φέτος, με μια σειρά εννέα μικρών μονοπλάνων, που παρουσιάζονται εδώ κάτω από τον τίτλο Civic Life. Το Who Killed.. είναι με διαφορά το καλύτερο από τα εννέα φιλμ, κι αυτό που τους έδωσε τη φήμη και την ώθηση να συνεχίσουν. "It is a sunny afternoon in an enchanted corner of London as a camera begins to gently move along a riverbank revealing an elaborate tableau. Burnt sunbathers, beer-drinking kids, an abandoned baby, a rabbit in a boat, a bicycle accident..". Εννιά λεπτά για μια υπέροχη πτήση σ'ένα πάρκο του Λονδίνου με μουσική του Thomas Tallis. Από τα υπόλοιπα (Moore Street [2005], Revolution [2005], Twilight [2005], Town Hall [2005], Now We Are Grown Up [2005], Daydream [2006], Leisure Center [2005] και Joy [2008]) ξεχωρίζουν σαφώς τα δύο τελευταία, ένα νεοαναγερθέν Αθλητικό Κέντρο ιδωμένο μέσα από τα μάτια ενός νεαρού ζευγαριού, και η αναπαράσταση μιας εξαφάνισης, προοίμιο της πρώτης τους μεγάλου μήκους ταινίας, για την οποία θα μιλήσουμε παρακάτω.

Να το δω? : Ή θα παραγγείλεις το DVD από εδώ, ή θα δεις το Brown Owl εδώ.

2. Be Hamin Sadegi (As Simple As That), [Iran], 2008, Reza Mir Karimi, **1/2


Ως γνωστόν, δε νοείται Φεστιβάλ Κινηματογράφου χωρίς Ιράν. Το As Simple As That δεν ξεφεύγει καθόλου από αυτό που περιμένει να δει ο θεατής, γι'αυτό και δεν απογοητεύει. Η γλυκόπικρη ιστορία της Tanareh μητέρας δύο μικρών παιδιών [το αγοράκι ειδικά κλέβει όλη την ταινία] που βρίσκεται στα όρια της κατάθλιψης, καθώς ο άντρας της λείπει όλη την ημέρα από το σπίτι εργαζόμενος ως μηχανικός, τα παιδιά της δε δείχνουν να την υπολογίζουν ιδιαίτερα, η ίδια έχει παραμελήσει τον εαυτό της δίνοντας πάντα προτεραιότητα στις ανάγκες των άλλων.. Καθώς ένας γάμος γίνεται στο πάνω διαμέρισμα, αναλογίζεται την πορεία που έχει πάρει ο δικός της γάμος.

Όμορφο, συμμαζεμένο και συμπαθητικό.

Να το δω? : Σα συνοικέσιο ακούστηκε το παραπάνω, αλλά ναι.

3. Helen, [UK], 2004-2008, Christine Molloy, Joe Lawlor, **


Να και η μεγάλου μήκους των Αισόδοξων σε Απόγνωση που λέγαμε παραπάνω. Εδώ δυστυχώς, οι ερασιτέχνες ηθοποιοί, που αποδίδουν τους ρόλους των ανθρώπων μιας τοπικής κοινωνίας από την οποία έχει μυστηριωδώς εξαφανιστεί ένα κορίτσι, δε μπορούν να τραβήξουν στις πλάτες τους μια ολόκληρη ταινία. Αργός ρυθμός, μακρόσυρτα πλάνα, η αρχική ιδέα της αναπαράστασης της εξαφάνισης της κοπέλας και το casting του ρόλου της σε μια συμμαθήτριά της η οποία θα μπει κυριολεκτικά στο πετσί του ρόλου, ξεχειλώνει υπερβολικά, και υπερβολικά αργά επίσης..

Να το δω? : Άρεσε πιο πολύ σ'αυτούς που δεν ήξεραν τον τρόπο δουλειάς τους και δεν είχαν δει τις μικρού μήκους, και καταλαβαίνω το γιατί..

4. Frygtelig Lykkelig (Terribly Happy), [Denmark], 2008, Henrik Ruben Genz, **1/2


Νεαρός αστυνομικός παίρνει δυσμενή μετάθεση σε βαλτοχώρι στη μέση του Δανέζικου πουθενά, λόγω παραπτώματος - παύλα - ένοχου μυστικού. Στο χωριό αυτό [εφτά σπίτια όλα κι όλα], όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους, και οι λογαριασμοί λύνονται με συνοπτικές διαδικασίες χωρίς έξωθεν παρεμβάσεις. Ενώ νομίζει ότι θα εκτίσει ήσυχα την "ποινή" του και θα φύγει, ανακαλύπτει σύντομα ότι κάτι σάπιο υπάρχει στο βαλτοχώρι αυτό της Δανιμαρκίας, κι ότι κάποιοι θα κάνουν το παν για να συμπληρώσουν το καρέ τους [καλή και η πρέφα, αλλά μετά από κάποια χρόνια τη βαριέσαι..]




Να το δω? : Προβλέψιμο, αλλά ευχάριστο.

And the list goes on..

#11. Principles Of Geometry - A Mountain for President [div]

Principles take the emotional route and develop an accurate and refined cocoon of vintage synthesizers, spanners, majestic basslines and, as jacked as it may sound, Wagner-like harmonies. Απίθανη, υπνωτική γαλλική electrionica.

#12. Sandro Perri - Double Suicide [div]

Ωραίος τίτλος, ωραίο τραγούδι.

#13. Hospital Ships - Bitter Radio Single [div]

Το last.fm μιλάει για επιρροές από Flaming Lips, Neutral Milk Hotel, Beach Boys etc, εμένα το πικρό radio single μου θύμισε Unicorns, ειδικά στην εισαγωγή.

#14. The Pale Corners - Steve Buscemi [div]

Αν περίμενα να δω ταινία με τον Buscemi για να ανεβάσω αυτό το θαυμάσιο tribute των Pale Corners, Μάλλον θα περίμενα αρκετά, οπότε ας το ακούσουμε πριν μπαγιατέψει.

#15. Bubblegum Lemonade - Susan's In The Sky [div]

..without diamonds.. τελικά και οι JAMC και όλα τα συγκροτήματα που έχουν επηρεάσει, μια εμμονή με τον Phil Spector την έχουν..

49th TIFF : Day 2 : Saturday 15.11.2008

[all links and trailers on this post were removed by request]

Σας αρέσει η τηλεόραση στο ραδιόφωνο στον κινηματογράφο?

1. Sugar, [USA], 2008, Anna Boden & Ryan Fleck, ***1/2


Δεύτερη ταινία για το ζευγάρι των σκηνοθετών που μας έδωσαν μια καταπληκτική πρώτη ταινία, το Half Nelson, πριν από λίγα χρόνια, με θέμα την ιστορία του "Sugar", ενός 19χρονου ταλέντου στο baseball από τη Δομινικανική Δημοκρατία, ο οποίος εκπαιδεύεται μαζί με άλλους συμπατριώτες του σε ειδικό camp, με σκοπό να επιλεγεί για να παίξει επαγγελματικά στις ΗΠΑ.

Η αθωότητα των 19 χρόνων, η πίεση και η ελπίδα της οικογένειας [ή καλύτερα ολόκληρης της τοπικής κοινωνίας] για την -οικονομική- λύτρωση που θα αποφέρει η είσοδος στις ΗΠΑ, το ακλόνητο δίδυμο "θρησκεία - baseball" στην Iowa.. το Sugar είναι η πιο ρεαλιστική, και πιθανότατα η καλύτερη ταινία για το baseball που έχω παρακολουθήσει. Κλασική ταινία επιδίωξης του αμερικανικού ονείρου, δοσμένη όμως χωρίς περιττούς μελοδραματισμούς και σεναριακές υπερβολές. Εντυπωσιακά καλοδουλεμένο σενάριο, αποτέλεσμα έρευνας ενός χρόνου απ'ότι αποκάλυψε στο τέλος της προβολής η Boden, σε αναγκάζει να τους βγάλεις το καπέλο για το ότι δεν υπέκυψαν στις πιέσεις του Hollywood όπως πολλοί συνάδελφοί τους μετά από ένα καλό ανεξάρτητο ντεμπούτο, και έφτιαξαν παρ'όλα αυτά μια πολύ ώριμη και, γιατί όχι, εμπορική ταινία για ένα αγαπημένο αμερικανικό θέμα, χωρίς να προδώσουν τις αρχές τους.


Ανεπανάληπτη στιγμή στο φιλμ, η σκηνή που ένας αμερικανός παίκτης ρωτά τον Sugar "do you like TV on the Radio?" λίγο πριν του δώσει τα ακουστικά για να ακολουθήσει μια υπέροχη σεκάνς όπου ακούγεται ολόκληρο ένα τραγούδι [ποιο? ποιο?] του συγκροτήματος, και ο μεταφραστής το απέδωσε "σου αρέσει η τηλεόραση στο ραδιόφωνο?"

Να το δω?: Λογικά θα έχει διανομή στις αίθουσες, οπότε θα έχεις την ευκαιρία.


2. Le Fils, [Belgium], 2002, Jean-Pierre & Luc Dardenne, ***1/2


Δεύτερη ημέρα του Φεστιβάλ, δεύτερη ταινία των Dardenne για μένα, αυτή τη φορά με την παρουσία του Luc Dardenne στο τέλος της προβολής. Ο [εξαιρετικός] Olivier Gourmet, από ιδιοκτήτης αλυσίδας πάγκων με βάφλες στη Rosetta, είναι εδώ αρχιμάστορας σε ξυλουργείο. Η κάμερα τώρα είναι κολλημένη πάνω σ'αυτόν, και συγκεκριμένα πίσω του, και τον παρακολουθούμε για αρκετή ώρα στις έντονες [και πολύ θορυβώδεις] ξυλουργικές του εργασίες, ώσπου η πρώην γυναίκα του ανακοινώνει πως ξαναπαντρεύεται και είναι και πάλι έγκυος. Ο Οlivier [οι Dardenne έδωσαν το όνομα και στο χαρακτήρα αφού όπως αποκάλυψε ο Luc, έγραψαν το σενάριο ειδικά γι'αυτόν] αποκτά εμμονή μ'ένα δεκαεξάχρονο αγόρι, μαθητευόμενο στο εργαστήρι. Είναι το ενδιαφέρον του ερωτικό? πατρικό? ή μήπως..

Ή μήπως να περιμένετε την επόμενη προβολή στην ΕΤ1?

Πολύ κατατοπιστικές οι διευκρινίσεις που έδωσε ο σκηνοθέτης μετά την προβολή, αλλά δε θέλω να τις παραθέσω εδώ, έστω και αν δεν αποτελούν ιδιαίτερο spoiler. Δεν είναι Rosetta, αλλά κινείται στο ίδιο χαρακτηριστικό τους στυλ. Πολύ καλό φιλμ.

Να το δω? : ΕΤ1


3. Wendy and Lucy, [USA], 2008, Kelly Relchardt, ***


Στο Χόλλυγουντ λένε μην παίξεις ποτέ με παιδί ή ζώο, γιατί θα σου κλέψει την παράσταση. Η Michelle Williams, η Wendy της ταινίας, δεν κινδύνεψε καθόλου από το παραπάνω ρητό, καθώς ούτε το σκυλί της η Lucy, ούτε ακόμη κι αυτός ο καταπληκτικός Will Oldham [που εμφανίζεται βέβαια δυστυχώς μόνο στην αρχική σκηνή του φιλμ], καταφέρνουν να της κλέψουν οτιδήποτε. Η γλυκόπικρη αυτή ταινία, γλυκιά γιατί το αξιολάτρευτο μουτράκι της Michelle κυριαρχεί σε κάθε πλάνο, πικρή γιατί η πρωταγωνίστρια χάνει το σκύλο της και προσπαθεί να τον βρει καθ'όλη τη διάρκειά της, δε θα'ταν η ίδια με μια διαφορετική πρωταγωνίστρια.


Χωρίς να είναι σπουδαίο φιλμ, καταφέρνει να τυπωθεί στη μνήμη σου κυρίως χάρη στην υπέροχη αυτή νεαρή ηθοποιό και στον χαρακτήρα που δημιουργεί. Σ'ένα οδοιπορικό προς μια καλύτερη ζωή [στην Αλάσκα της Sarah Palin], με ελάχιστα χρήματα, αντιμετωπίζοντας τη σκληρότητα των ανθρώπων, κι έχοντας ως συνοδοιπόρο και μοναδικό της φίλο, το σκύλο της, η Wendy συνειδητοποιεί πως το ταξίδι της ζωής δεν είναι τόσο εύκολο όσο νόμιζε..

Να το δω? : Μικρό και όμορφο.


4. Let The Right One In, [Sweden], 2008, Tomas Alfredson, ***1/2


Όλη την ημέρα, και μην έχοντας διαβάσει πληροφορίες για την ταινία, ξέροντας μόνο ότι είναι από τις πολύ αναμενόμενες αυτού του Φεστιβάλ, κι ότι είναι πολυβραβευμένη σε αντίστοιχα Φεστιβάλ του εξωτερικού, είχα στο νου μου αυτό το τραγούδι

#5. Morrissey - Let The Right One Slip In [div]



Ευτυχώς η πρώτη [από τις πολλές] ερώτηση που τέθηκε στο σκηνοθέτη κατά τις δύο και κάτι που τέλειωσε η ταινία, ήταν το γιατί διάλεξε αυτόν τον τίτλο. Όταν απάντησε ότι τον πήρε από ένα τραγούδι του Morrissey θεώρησα φρόνιμο το 'Yesss!!' που θέλησα να φωνάξω, να το κάνω από μέσα μου. Φυσικά ο τίτλος του τραγουδιού ταιριάζει πολύ και στο θέμα της ταινίας, καθώς [και όσοι βλέπουν True Blood το ξέρουν πολύ καλά] πρέπει να καλέσεις ένα βρυκόλακα για να μπει μέσα στο σπίτι σου, και ναι, αν δεν το καταλάβατε ακόμη, το φιλμ του κυρίου Alfredson με τις διθυραμβικές κριτικές, είναι ένα vampire movie. Με 12χρονα παιδιά. Πολύ καλό και πρωτότυπο σενάριο, εκπληκτική φωτογραφία της νυχτερινής χιονισμένης Στοκχόλμης, το ιδιόμορφο αυτό θρίλερ έκανε αρκετή ώρα να με κερδίσει [τα μάτια κλείνουν επικίνδυνα όταν η τέταρτη ταινία αρχίζει στις 12 το βράδυ..], κυρίως επειδή υποτίθεται ότι έ.π.ρ.ε.π.ε. να το κάνει.

Να το δω? : Δεν είναι και η ταινία της χρονιάς που λένε όλοι, δεν είναι όμως και για να τη χάσεις.

Μια που αρχίσαμε με Morrissey, ιδού το εκπληκτικό Wonderful Woman από τη συλλογή The Sound Of The Smiths που μόλις κυκλοφόρησε, δεύτερη πλευρά στο This Charming Man, ενός από τα καλύτερα singles στην ιστορία της μουσικής. Τα δύο B Sides του, το Jeane και αυτό, παραδόξως δεν είχαν συμπεριληφθεί ποτέ σε κανένα άλμπουμ, οπότε αξίζει να πάρετε τη διπλή deluxe έκδοση του άλμπουμ μόνο γι'αυτά.


#6. The Smiths - Wonderful Woman

Ας πούμε ότι και όλα τα υπόλοιπα σημερινά τραγούδια θα μπορούσαν να έχουν μια σχέση με το φιλμ του αγαπητού Tomas, και ας του τα αφιερώσουμε, αφού έχει τόσο καλό γούστο.

#7. The Social Services - The Baltic Sea

Υπέροχο τραγούδι, καταπληκτικοί στίχοι. Να γιατί δε θα'θελα ποτέ να ζήσω στη Σουηδία.

#8. The Melting Ice Caps - I Wanted To Be Your Boyfriend

"Wanna go Steady?" ρωτάει σε κάποια στιγμή το αγόρι το κοριτσάκι - βαμπίρ. Επίσης καταπληκτικό τραγούδι από τον πρώην Luxembourg.

#9. The Rural Alberta Advantage - Sleep All Day

Vampires do that, you know.. [και να μην ξεχάσω να σημειώσω πως είναι καταπληκτικό τραγούδι και πως έχω τύψεις που το χαντακώνω εδώ αλλά τι να γίνει..]

#10. Sleep Party People - I'm Not Human At All

Ε τι, δε θα'ταν κι αυτό καταπληκτικό?..