49th TIFF : Day 3 : Sunday 16.11.2008

1. Civic Life, [UK], 2004-2008, Christine Molloy, Joe Lawlor, **

Το ζευγάρι των Ιρλανδών Molloy - Lawlor ζει και εργάζεται στο Λονδίνο. Σαν μέλη ενός κανονικού συγκροτήματος, παρουσιάζουν τη δουλειά τους κάτω από το όνομα Desperate Optimists. Αναλαμβάνουν [ή τουλάχιστον αυτό έκαναν ως τώρα, γιατί σκοπεύουν να ασχοληθούν με τις μεγάλου μήκους ταινίες από δω και πέρα] μικρά 'αστικά' projects, πηγαίνοντας σε μια, συνήθως υποβαθμισμένη περιοχή μιας πόλης, ύστερα από πρόσκληση -και χρηματοδότηση- της τοπικής κοινωνίας, και γυρίζουν ένα μικρού μήκους φιλμ, σε ένα μόνο πλάνο [συνήθως τους παίρνει τρεις με τέσσερις λήψεις], όπου παρουσιάζουν μια μικρή ιστορία για την αντίστοιχη κοινότητα, με πρωταγωνιστές τα ίδια της τα μέλη.



Η αρχή έγινε με το Who Killed Brown Owl? το 2004, και αυτό συνεχίστηκε ως και φέτος, με μια σειρά εννέα μικρών μονοπλάνων, που παρουσιάζονται εδώ κάτω από τον τίτλο Civic Life. Το Who Killed.. είναι με διαφορά το καλύτερο από τα εννέα φιλμ, κι αυτό που τους έδωσε τη φήμη και την ώθηση να συνεχίσουν. "It is a sunny afternoon in an enchanted corner of London as a camera begins to gently move along a riverbank revealing an elaborate tableau. Burnt sunbathers, beer-drinking kids, an abandoned baby, a rabbit in a boat, a bicycle accident..". Εννιά λεπτά για μια υπέροχη πτήση σ'ένα πάρκο του Λονδίνου με μουσική του Thomas Tallis. Από τα υπόλοιπα (Moore Street [2005], Revolution [2005], Twilight [2005], Town Hall [2005], Now We Are Grown Up [2005], Daydream [2006], Leisure Center [2005] και Joy [2008]) ξεχωρίζουν σαφώς τα δύο τελευταία, ένα νεοαναγερθέν Αθλητικό Κέντρο ιδωμένο μέσα από τα μάτια ενός νεαρού ζευγαριού, και η αναπαράσταση μιας εξαφάνισης, προοίμιο της πρώτης τους μεγάλου μήκους ταινίας, για την οποία θα μιλήσουμε παρακάτω.

Να το δω? : Ή θα παραγγείλεις το DVD από εδώ, ή θα δεις το Brown Owl εδώ.

2. Be Hamin Sadegi (As Simple As That), [Iran], 2008, Reza Mir Karimi, **1/2


Ως γνωστόν, δε νοείται Φεστιβάλ Κινηματογράφου χωρίς Ιράν. Το As Simple As That δεν ξεφεύγει καθόλου από αυτό που περιμένει να δει ο θεατής, γι'αυτό και δεν απογοητεύει. Η γλυκόπικρη ιστορία της Tanareh μητέρας δύο μικρών παιδιών [το αγοράκι ειδικά κλέβει όλη την ταινία] που βρίσκεται στα όρια της κατάθλιψης, καθώς ο άντρας της λείπει όλη την ημέρα από το σπίτι εργαζόμενος ως μηχανικός, τα παιδιά της δε δείχνουν να την υπολογίζουν ιδιαίτερα, η ίδια έχει παραμελήσει τον εαυτό της δίνοντας πάντα προτεραιότητα στις ανάγκες των άλλων.. Καθώς ένας γάμος γίνεται στο πάνω διαμέρισμα, αναλογίζεται την πορεία που έχει πάρει ο δικός της γάμος.

Όμορφο, συμμαζεμένο και συμπαθητικό.

Να το δω? : Σα συνοικέσιο ακούστηκε το παραπάνω, αλλά ναι.

3. Helen, [UK], 2004-2008, Christine Molloy, Joe Lawlor, **


Να και η μεγάλου μήκους των Αισόδοξων σε Απόγνωση που λέγαμε παραπάνω. Εδώ δυστυχώς, οι ερασιτέχνες ηθοποιοί, που αποδίδουν τους ρόλους των ανθρώπων μιας τοπικής κοινωνίας από την οποία έχει μυστηριωδώς εξαφανιστεί ένα κορίτσι, δε μπορούν να τραβήξουν στις πλάτες τους μια ολόκληρη ταινία. Αργός ρυθμός, μακρόσυρτα πλάνα, η αρχική ιδέα της αναπαράστασης της εξαφάνισης της κοπέλας και το casting του ρόλου της σε μια συμμαθήτριά της η οποία θα μπει κυριολεκτικά στο πετσί του ρόλου, ξεχειλώνει υπερβολικά, και υπερβολικά αργά επίσης..

Να το δω? : Άρεσε πιο πολύ σ'αυτούς που δεν ήξεραν τον τρόπο δουλειάς τους και δεν είχαν δει τις μικρού μήκους, και καταλαβαίνω το γιατί..

4. Frygtelig Lykkelig (Terribly Happy), [Denmark], 2008, Henrik Ruben Genz, **1/2


Νεαρός αστυνομικός παίρνει δυσμενή μετάθεση σε βαλτοχώρι στη μέση του Δανέζικου πουθενά, λόγω παραπτώματος - παύλα - ένοχου μυστικού. Στο χωριό αυτό [εφτά σπίτια όλα κι όλα], όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους, και οι λογαριασμοί λύνονται με συνοπτικές διαδικασίες χωρίς έξωθεν παρεμβάσεις. Ενώ νομίζει ότι θα εκτίσει ήσυχα την "ποινή" του και θα φύγει, ανακαλύπτει σύντομα ότι κάτι σάπιο υπάρχει στο βαλτοχώρι αυτό της Δανιμαρκίας, κι ότι κάποιοι θα κάνουν το παν για να συμπληρώσουν το καρέ τους [καλή και η πρέφα, αλλά μετά από κάποια χρόνια τη βαριέσαι..]




Να το δω? : Προβλέψιμο, αλλά ευχάριστο.

And the list goes on..

#11. Principles Of Geometry - A Mountain for President [div]

Principles take the emotional route and develop an accurate and refined cocoon of vintage synthesizers, spanners, majestic basslines and, as jacked as it may sound, Wagner-like harmonies. Απίθανη, υπνωτική γαλλική electrionica.

#12. Sandro Perri - Double Suicide [div]

Ωραίος τίτλος, ωραίο τραγούδι.

#13. Hospital Ships - Bitter Radio Single [div]

Το last.fm μιλάει για επιρροές από Flaming Lips, Neutral Milk Hotel, Beach Boys etc, εμένα το πικρό radio single μου θύμισε Unicorns, ειδικά στην εισαγωγή.

#14. The Pale Corners - Steve Buscemi [div]

Αν περίμενα να δω ταινία με τον Buscemi για να ανεβάσω αυτό το θαυμάσιο tribute των Pale Corners, Μάλλον θα περίμενα αρκετά, οπότε ας το ακούσουμε πριν μπαγιατέψει.

#15. Bubblegum Lemonade - Susan's In The Sky [div]

..without diamonds.. τελικά και οι JAMC και όλα τα συγκροτήματα που έχουν επηρεάσει, μια εμμονή με τον Phil Spector την έχουν..