1. Aan Ja (Over There), [Iran], 2008, Abdolreza Kahani, *1/2
Ο κινηματογράφος του Ιράν έχει περάσει προφανώς στο επόμενο στάδιο. Αφήνοντας τις στερεοτυπικές εικόνες των ταινιών των περασμένων χρόνων, καταπιάνονται πλέον με πιο 'σύγχρονα' θέματα, λες και έχουν βαλθεί να μας πείσουν ότι Ιράν δεν είναι μόνο φερετζές και φτώχεια καταραμένη. Εδώ ο πρωταγωνιστής είναι δάσκαλος πιάνου, και η εν διαστάσει σύζυγός του μουσική παραγωγός. Έχει 10 μέρες προθεσμία να της καταβάλει την αποζημίωση του διαζυγίου, αλλιώς δε θα μπορέσει να φύγει από τη χώρα, και θα χάσει την πράσινη κάρτα του στις ΗΠΑ. Στα μείον της ταινίας: έχοντας διαβάσει τα παραπάνω, δε χρειάζεται πλέον να τη δέιτε. Στα συν: τα 70' της διάρκειάς της, και η έξοχη ασπρόμαυρη φωτογραφία της.
Να το δω? : Μεγάλη απογοήτευση το φετινό διαγωνιστικό τμήμα..
2. Waltz With Bashir, [Israel], 2008, Ari Folman, ***
Παίρνοντας αφορμή από το όνειρο ενός φίλου του, στο οποίο ξαναζεί μια εφιαλτική σκηνή από τον πόλεμο του Λιβάνου στις αρχές της δεκαετίας του '80, ο σκηνοθέτης, προσπαθεί και ο ίδιος να ανακτήσει τις δικές του αναμνήσεις. Ξεκινά μια διαδικασία 'συνεντεύξεων' με όσους βρίσκονταν μαζί του, και ο κάθε συμπολεμιστής διηγείται τη δική του ιστορία.. Όλα αυτά με τη χρήση animation, είτε 100% original για την απόδοση των ηρώων, είτε πάνω σε βιντεοσκοπημένες εικόνες, για την απόδοση του background. Τα θετικά σημεία, πολλά: Η υπέροχη μουσική του Max Richter, η ευπρόσδεκτη αυτοκριτική ματιά ενός Ισραηλινού για τις θηριωδίες της χώρας του στον συγκεκριμένο πόλεμο, μερικές ονειρικές σεκάνς, παρά το ερασιτεχνικό επίπεδο του animation [σε σχέση με το αντίστοιχο των αμερικανικών ταινιών]. Στα αρνητικά: η άσχημη εντύπωση που αφήνει το σκηνοθετικό 'εύρημα' του τέλους.
Να το δω? : Απίστευτο στριμωξίδι στην προβολή, λογικά το περιμένει μια καλή πορεία στις αίθουσες.
Σε μια καταπληκτική σεκάνς ακούγεται σχεδόν ολόκληρο το κλασικό αυτό τραγούδι
#36. PIL - This Is Not A Love Song [div]
Είναι συγκρότημα και όχι τραγουδίστρια. Πήραν το όνομά τους από τραγούδι των Undertones. Indiepop από την Washington.
#37. Julie Ocean - #1 Song [div]
Είπαμε βρε παιδάκι μου, σου αρέσει ο Ian Curtis αλλά όχι κι έτσι..
#38. Paper Merchants - I Can't Walk With You Into Doom [div]
Κι εδώ shoegaze, πιο απαλό, πιο dreamy, πιο electropop, πιο Lush από το χτεσινό.
#39. Soundpool - The Divides Of March [div]
Folk, acoustic, east coast, mope rock.. κάποια από τα tags του last.fm. Ωραίο τραγούδι.
#40. The Olympic Symphonium - Intentions Alone [div]
4 σχόλια:
Αν είναι αυτό ερασιτεχνικό επίπεδο animation μακάρι να ήμουν κι εγώ τέτοιος ερασιτέχνης!!! Έχουμε συνηθίσει μου φαίνεται στα "γλυμμένα" glamorous animations από Αμερική και δε μπορούμε να δούμε με καλό μάτι οτιδήποτε άλλο ε? Εγώ πάλι χίλιες φορές αυτό το στυλ!
Αγαπητέ Winter είναι αλήθεια ότι μέχρι σήμερα οι απόψεις ταυτίζονται με τις δικές σας σε αηδιαστικά μεγάλο βαθμό.. {μέγιστη διαφορά-> μισό αστεράκι σε ελάχιστες περιπτώσεις}.
Στο Waltzh with Bashir είναι αλήθεια ότι είχα **** στο μυαλό μου. Μου άρεσαν πολύ τόσο η αισθητική όσο και οι εικόνες που έδινε ο δημιουργός μέσα από προσωπικές αναμνήσεις.
Η μουσική του Richter άψογη, αλλά η χρήση των υπολοίπων κομματιών ιδΓιαιτέρως επιτυχημένη.
Τέλος πάντων γούστα είναι αυτά, πάω στοίχημα ότι αυτή τη στιγμή ετοιμάζετε το νέο σας ποστάκι και περιμένω με ανυπομονησία να δω κριτική για την 'ενσάρκωση του κακού' ;)
Όχι μόνο δε με ενόχλησε το 'ερασιτεχνικό', ίσα ίσα, βρήκα υπέροχη την αισθητική του. Το έγραψα απλά σαν πληροφορία, για όποιον δεν έχει δει σκηνές ή τρέηλερ κλπ, για να ξέρει περί τίνος πρόκειται και να μην περιμένει να δει ακριβώς αυτό που περιγράφει ο sandman.
Επίσης, σαν ταινία κατανοώ ότι είναι κάτι εξαιρετικά πρωτότυπο, και έξυπνο, και σημαντικό και όλα αυτά, θα ήθελα όμως περισσότερες σκηνές σαν την πρώτη με τα σκυλιά [έπαθα πλάκα] και λιγότερες σαν την τελευταία, εντελώς άστοχη και περιττή κατά την άποψή μου. Πάντως, για να συναντηθούμε στη μέση που λένε, μάλλον της άξιζε μισό ακόμη αστεράκι..
Φέτος όντως ήμουν πολύ τσιγκούνης, lol
Άντε μπράβο τσιγκούνη! ;-P
Δημοσίευση σχολίου