Το album που 'κυκλοφόρησαν' μόνοι τους πέρυσι, με τις πρώτες τους ηχογραφήσεις [demos, EPs κλπ] είναι πλέον δυσεύρετο, καθώς υπέγραψαν συμβόλαιο στην Scratchie / New Line Records και κυκλοφόρησαν το κανονικό ντεμπούτο τους σ'αυτήν, με τίτλο a night at the ritz. Το album αυτό περιέχει αρκετά τραγούδια από το πρώτο εκείνο άλμπουμ [ένα ξεσηκωτικό άλμπουμ γεμάτο από κολλητικά noisepop τραγούδια που αυτό το blog είχε συμπεριλάβει στα καλύτερα της χρονιάς του 2006] σε νέες ηχογραφήσεις. Το a night at the ritz ήδη εμφανίστηκε στην πρώτη λίστα περιοδικού με τα καλύτερα αυτής της χρονιάς, του paste. Κυρίες και κύριοι, σας [ξανα]παρουσιάζουμε τους.. office.
Το τέλος του Φεστιβάλ σημαίνει ουσιαστικά για μένα και το τέλος της χρονιάς, καθώς οι νέες κυκλοφορίες βρίσκονται στο αποκορύφωμά τους, κυρίως για τα μεγάλα ονόματα, που σκοπεύουν να κυριαρχήσουν στη χριστουγεννιάτικη αγορά, και τα νέα ονόματα μάλλον θα πρέπει να περιμένουν το 2008 για να έχουν οποιαδήποτε τύχη. Επομένως είναι μια καλή ευκαιρία για ν'ακούσουμε ότι δεν προλάβαμε μέσα στη χρονιά, ή να ξανακούσουμε ότι δεν κέρδισε το χρόνο που του άξιζε. Όλα αυτά ενώ έχουν ήδη αρχίσει οι πρώτες ανασκοπήσεις της χρονιάς, κι ενώ, προσωρινά [?], η Χειμερινή Ακαδημία αλλάζει για άλλη μια φορά host..
Ένα από τα ονόματα που δεν προλάβαμε να παρουσιάσουμε τις προηγούμενες εβδομάδες είναι και οι Ben + Vesper, ένα ντουέτο από το New Jersey, που κυκλοφόρησε φέτος το ντεμπούτο άλμπουμ του με τίτλο all this could killyou στην εταιρία του Daniel Smith [aka Danielson], ο οποίος και τους ανακάλυψε. Το nite walker είναι το 12ο τραγούδι του άλμπουμ..
..γιατί με κοιτάνε έτσι όταν λέω ότι θέλω άδεια για να ξεκουραστώ από την άδεια??..
1. Baixio das Bestas [Bog of Beasts], (Brazil), 2006, Claudio Assis, *1/2
Καταρχήν να εκφράσω την ευχή μου προς τους θλιβερούς οπαδούς του ΠΑΟΚ που έκλεισαν και πάλι βασικούς δρόμους του κέντρου, διαμαρτυρόμενοι και 'γω δεν ξέρω για τι, να πέσει η ομάδα τους πολύ πολύ σύντομα στην Ε' Εθνική, μήπως και βρουν και τίποτε σημαντικό να ασχοληθούν ή καμιά ζωή να ζήσουν, ν'αφήσουν και τον υπόλοιπο κόσμο να κάνει ακριβώς το ίδιο.. Μπορεί να σας μοιάζει ως κατάρα αυτό που έγραψα, αλλά επιμένω ότι είναι ευχή, μόνο να κερδίσουν έχουν αν συνέβαινε κάτι τέτοιο..
Όπως καταλαβαίνετε είχα ήδη τα νεύρα μου μπαίνοντας [την τελευταία στιγμή, λόγω της 'πορείας'] στην αίθουσα όπου προβαλλόταν το Βραζιλιάνικο φιλμ, που παρουσιάστηκε στο τμήμα 'Contemporary Wars' του Φεστιβάλ, ως καταγγελία κατά της [σεξουαλικής κυρίως] βίας που υφίστανται πολλές γυναίκες στη Βραζιλία.
Παπούς τέρας - καρικατούρα βγάζει την 14χρονη εγγονή του στο κλαρί. Νεαρά πλουσιόπαιδα - καρικατούρες μεθάνε και βιάζουν τη μία μετά την άλλη πόρνη, οι οποίες όμως 'πάνε γυρεύοντας'. Σωματική και λεκτική βία, από το πρώτο έως και το τελευταίο λεπτό της ταινίας, που περισσότερο θέλει να προκαλέσει παρά να καταγγείλει, πετυχαίνοντας μόνο ένα αποτέλεσμα: να εκνευρίσει! Τουλάχιστον εμένα.
Να το δω? : Δες το trailer, και έχεις καλυφθεί..
2. Noise, (Australia), 2007, Matthew Saville, ***
Πολύ καλό 'αστυνομικό' φιλμ από την Αυστραλία το οποίο μου άρεσε για πολλούς λόγους. Είναι αργό. Σε βάζει φορτσάτα στην υπόθεση [ο φόνος 7 ατόμων στο βαγόνι του μετρό, με μόνο μία μάρτυρα], και μετά αναλώνεται ουσιαστικά στην ανάλυση της ψυχοσύνθεσης ενός μπάτσου, όχι όμως αυτού που έχει αναλάβει να 'λύσει την υπόθεση'. Ο Brendan Cowell είναι καταπληκτικός, σε μια από τις καλύτερες ερμηνείες σε ρόλο μπάτσου που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια. Λίγο τεμπελάκος, λίγο μπούφος, γκρινιάζει συνεχώς για τις νυχτερινές βάρδιες του και το βόμβο που ακούει συνεχώς, χωρίς κανείς να τον παίρνει πραγματικά στα σοβαρά. Δεν ταυτίζεσαι μαζί του, δεν τον συμπαθείς ιδιαίτερα, δεν είναι ο 'ήρωας' της ταινίας.
Πραγματικά πρόκειται για μία από τις πιο ρεαλιστικές απεικονίσεις της αστυνομίας που έχω δει. Η ταινία ασχολείται περισσότερο με τις μικρολεπτομέρειες της ρουτίνας του πρωταγωνιστή, αλλά και με την ψυχολογία της μοναδικής επιζώσας του φονικού, παρά με τη 'δράση' και την 'αγωνία' της επίλυσης του μυστηρίου, η οποία άλλωστε γίνεται προφανής σχεδόν από την αρχή.
Να το δω? : Μια πολύ ενδιαφέρουσα ταινία στο είδος της.
3. Dies d' Agost [August Days], Spain, 2006, Marc Recha, ***
Σαν τα ποντίκια έφευγαν από κάποιο σημείο και μετά οι [νεαρότεροι κυρίως] θεατές, από αυτό το πραγματικά αργό μα πολύ όμορφο φιλμ του Ισπανού σκηνοθέτη, που μπορεί να είχε τις ατέλειές του, μπορεί τα 93 του λεπτά να φάνηκαν για περισσότερα από δύο ώρες, μπορεί να είχε 5-6 διαλόγους το πολύ, έκλεισε όμως πολύ ωραία για μένα αυτό το Φεστιβάλ, με τις ταξιδιάρικες εικόνες του, το ενδιαφέρον θέμα του, τους χαλαρούς ρυθμούς του..
Ο σκηνοθέτης / πρωταγωνιστής [υποδύεται τον εαυτό του] πείθει το δίδυμο αδελφό του [ο οποίος ναι μεν είναι αδελφός του αλλά δεν του μοιάζει σχεδόν καθόλου] να τον ακολουθήσει σε μια περιπλάνηση με ένα φορτηγάκι, στα μέρη τα οποία είχε επισκεφθεί, και για τα οποία είχε γράψει ένας δημοσιογράφος στο παρελθόν.. Όχι όσο ταινία δρόμου, όσο ταινία θάλασσας, καθώς τα δύο αδέλφια πηγαίνουν από κάμπινγκ σε κάμπινγκ, από [υπέροχη] παραλία σε παραλία, χωρίς να μιλούν και ιδιαίτερα, ενώ την ιστορία αφηγείται η αδελφή τους, την οποία δε βλέπουμε ποτέ..
Manyfingers / Your Hand In Mine / Ξυλουργείο του Μύλου, 25.11.2007
Το φεστιβάλ έκλεισε υπέροχα η καταπληκτική συναυλία στο Μύλο, έστω και αν δεν είχε άμεση σχέση μ'αυτό. Οι καταπληκτικοί your hand in mine, μας χάρισαν άλλο ένα θαυμάσιο, λυρικότατο, σχεδόν Χατζιδακικό ορισμένες στιγμές, 40λεπτο set, και εδραίωσαν την πεποίθησή μας ότι είναι το πιο ελπιδοφόρο νέο ελληνικό συγκρότημα. Χειροκροτήθηκαν θερμά από το κοινό, που δε γέμισε μεν ασφυκτικά το χώρο, ήταν όμως αρκετό για τα δεδομένα της πόλης και της λιγοστής διαφήμισης της συναυλίας [αξίζουν συγχαρητήρια και στα παιδιά που τη διοργάνωσαν παρεμπιπτόντως, ειδικά με το πολύ λογικό εισητήριο των 18€], και επίσης αρκετό για να κάνει τον ευφυή κύριο manyfingers από το Bristol να χεστεί επάνω του, καθώς περίμενε να εμφανιστεί σε πολύ μικρότερο κοινό. Συμπαθέστατος, χωρίς ίχνος τουπέ και attitude, όπως το σύνολο σχεδόν των συμπατριωτών του, με απίστευτο άγχος, [ίδρωνε και ξεφυσούσε συνεχώς], δικαίωσε όσους τον έφεραν με ένα καταπληκτικό one man show. Δουλεύοντας κυρίως με λούπες, χρησιμοποιώντας διάφορα όργανα, βίδωνε, ξεβίδωνε, σκάλιζε τα πάντα, δικαιολόγησε το όνομά του χτίζοντας ένα κομμάτι πάνω στους ήχους που έκανε με τα δάχτυλά του πάνω στην κιθάρα, και γενικά ικανοποίησε απόλυτα με ένα set πιο δυνατό και πιο πειραματικό από τους y.h.i.m., με πολύ πάθος αλλά και μπόλικο αυτοσχεδιασμό.
Αξίζουν νομίζω και τα δύο ονόματα ακόμη ένα τραγούδι, για το κλείσιμο αυτού του αφιερώματος στο Φεστιβάλ. Ραντεβού το 2008, με ακόμη καλύτερες ταινίες..
1. Invisibles, (Spain), 2007, Mariano Barroso, Isabel Coixet, Fernando Leon De Aranoa, Javier Corcuera, Wim Wenders, -
Τι βαθμολογία να βάλει και τι 'κριτική' να γράψει κανείς γι'αυτό το ντοκυμαντέρ παραγωγής Javier Bardem σε συνεργασία με τους Γιατρούς χωρίς Σύνορα, με θέμα τη δραματική κατάσταση που επικρατεί σε πέντε διαφορετικά μέρη του πλανήτη, σε θέματα βασανισμών και παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.. Kονγκό, Ουγκάντα, Κολομβία.. παρακολουθούμε τη μία τραγωδία μετά την άλλη, χωρίς περιττές συγκινήσεις και μελοδραματισμούς. Γυναίκες αφηγούνται πως τις βίασαν επανειλημένα, παιδάκια το πως τα στρατολόγησαν κατά των δικών τους.. Άνθρωποι που εμείς προσποιούμαστε πως δεν υπάρχουν ή έστω προσπαθούμε να ξεχάσουμε ότι υπάρχουν.. άνθρωποι αόρατοι. Πραγματικά πολύ δυνατό φιλμ, με εικόνες που δεν ξεχνάς εύκολα. Εικόνες, όχι βασανιστηρίων, αλλά εκφράσεων και προσώπων που σε κοιτούν στα μάτια.
Να το δω? : Στο Φεστιβάλ Ντοκυμαντέρ θα ήταν πιο κατάλληλη η προβολή του, αλλά λογικά θα παιχτεί και από την ΕΡΤ.
-απαραίτητο διάλλειμα για ποτό..-
2. El Asaltante, (Argentina), 2007, Pablo Fendrik, ***
Μεσήλικας καθώς πρέπει κύριος, με το κοστούμι του και το καλοχτενισμένο του μαλλί, μπαίνει σε ιδιωτικό σχολείο στο Μπουένος Άιρες, όχι για να πληρώσει τα δίδακτρα του εγγονού του, αλλά για να το ληστέψει.. Όσο προχωρά η ώρα, και παρακολουθούμε την πορεία του, και καθώς η κάμερα καταγράφει τις κινήσεις του σχεδόν σε πραγματικό χρόνο μέσα σε ένα πρωινό, τόσο η ψυχραιμία του αρχίζει να κλονίζεται, τόσο το χέρι του κάμεραμαν να τρέμει, τόσο η αγωνία μας να μεγαλώνει.. Τελικά, τι είναι αυτό που τον ώθησε σ'αυτή την πράξη?.. Καλό φιλμ, σίγουρα το πιο ενδιαφέρον από τα τρία του μικρού αφιερώματος στην Αργεντινή, με τις κοινωνικές του προεκτάσεις, με την αγωνία του, μια χαρά..
Να το δω? : Βοηθά και το γεγονός ότι η διάρκεια είναι μόλις 70'..
Οι Joy Division και το ντοκυμαντέρ του Grant Gee δε με ήθελαν και πολύ σ'αυτό το Φεστιβάλ, καθώς και τις δύο φορές που προβλήθηκε δεν κατάφερα να το παρακολουθήσω, και άκουσα πολύ καλά λόγια [όπως επίσης ότι υπήρχε μεγάλη κοσμοσυρροή..]. Ελπίζω [λογικά] να κυκλοφορήσει σε DVD.
Μ'αυτά και μ'αυτά, διέρρευσε ήδη το εναρκτήριο τραγούδι του πολυαναμενόμενου άλμπουμ του stephin merritt και της παρέας του [είναι που τον μνημόνευσα πριν καναδυό μέρες..], και είναι απλά καταπληκτικό, μια επιστροφή στις πρώτες ηχογραφήσεις του συγκροτήματος.
Που χάθηκε πια αυτός ο Antony? Mετά το άλμπουμ του και όλες τις guest συμμετοχές του [κανονικός μαϊντανός], σα να άνοιξε η γη και να τον κατάπιε φέτος. Ελπίζουμε σε ένα [πολύ καλό] άλμπουμ την επόμενη χρονιά..
Το ποιος ήταν ο εγκέφαλος στους Ιnspiral Carpets ήταν γνωστό. Το απίθανο αυτό τραγούδι δυστυχώς γράφτηκε μετά τη διάλυσή τους, οπότε δε γνώρισε ποτέ την επιτυχία που του άξιζε, καθώς το κυκλοφόρησε με το δικό του προσωπικό σχήμα..
1. Otryv [Soar], (Russia), 2007, Alexander Mindadze, **1/2
Πόσο μπορεί να σου αρέσει μια ταινία από την οποία δεν κατάλαβες τίποτε? Βγαίνοντας από το Ρωσικό αυτό φιλμ πραγματικά αυτό ήταν το μοναδικό ερώτημα που έθεσα στον εαυτό μου.. Ένας άντρας προσπαθεί να βρει τι κρύβεται πίσω από τη συντριβή ενός αεροσκάφους στο οποίο επέβαινε η γυναίκα του.. Γρήγοροι ρυθμοί, η κάμερα κολλημένη στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών.. όμως.. ποιοι είναι οι πρωταγωνιστές? πόσα ήταν τα αεροπλάνα? ποιος ήταν ο πιλότος και ποιος ο ελεγκτής? ποιος είναι ζωντανός και ποιος όχι? είναι αληθινά όλα αυτά που βλέπουμε ή όχι? Συμβολίζει το ένα αεροπλάνο τον σοσιαλισμό και το άλλο τον καπιταλισμό? Πόσες φορές έχει δει το Mulholland drive ο σκηνοθέτης?..
Να το δω?: Ειδικά αν το καταλαβητικό σου είναι ανώτερο του δικού μου [που είναι και το πιο πιθανό], κόπιασε, να μου εξηγήσεις και τι έγινε..
2. Sztuczki [Tricks], (Poland), 2007, Andrej Jakimowski, **
Γλυκιά, τρυφερή ταινία, για ένα αγοράκι που προσπαθεί να προκαλέσει την τύχη με διάφορα 'κόλπα', ελευθερώνοντας περιστέρια, κρατώντας τα δάχτυλά του σταυρωμένα, πετώντας κέρματα στις γραμμές του τρένου κλπ, με σκοπό να κάνει τον πατέρα του να επιστρέψει στο σπίτι, και να βοηθήσει την αδελφή του να βρει μια καλύτερη δουλειά. Ακριβώς αυτό που λέει η περίληψη, ακριβώς αυτό που περιμένετε να δείτε..
Να το δω? : Δε χάνεις και τίποτε αν προσπεράσεις, δε μετανιώνεις αν μείνεις..
Το μόνο Ελληνικό στοιχείο της ταινία είναι ο σκηνοθέτης [και ευτυχώς], ο οποίος ζει στην Κολομβία και αποφάσισε να γυρίσει την πρώτη του ταινία για μια πραγματική ιστορία που διάβασε στην εφημερίδα. Στα καλά του καθουμένου, μια ομάδα κουκουλοφόρων εισβάλλει στο σπίτι μιας οικογένειας και τοποθετεί ένα περίεργο κολλάρο στο λαιμό της μητέρας, με σκοπό τον εκβιασμό.. Η ταινία, εκτός από το ενδιαφέρον story, είναι γυρισμένη με ένα μόνο πλάνο [και όσοι έχουν δει την αριστουργηματική Ρώσικη Κιβωτό ξέρουν πόσο δύσκολο είναι αυτό] και ήταν από τις πολυαναμενόμενες αυτού του Φεστιβάλ. Στα πλεονεκτήματά της λοιπόν αναμφισβήτητα καταχωρείται η πολύ καλή σκηνοθεσία, η κάμερα κινείται με εξαιρετική ακρίβεια, είναι η μεγάλη πρωταγωνίστρια της ταινίας. Έτσι όπως είναι γυρισμένη, αναπόφευκτα, σε πραγματικό χρόνο, αισθάνεσαι πραγματικά ότι είσαι μέσα στην ταινία, δίπλα στην γυναίκα που αγωνιά, μη σου πω πως αγωνιάς και περισσότερο..
Στο πρώτο μέρος της ταινίας, και όσο οι ηθοποιοί κινούνται, όλα είναι άψογα, η αγωνία βρίσκεται στο κατακόρυφο, η αίθουσα πετάγεται ολόκληρη από τα καθίσμαα στον παραμικρό απροσδόκητο θόρυβο.. Όταν όμως ξεκινά η απεγνωσμένη προσπάθεια απεμπλοκής της γυναίκας από το 'κολλάρο', και στην απόλυτα τραγική ιστορία εισβάλλει ξαφνικά, και αψυχολόγητα, το χιούμορ, κάπου το παιχνίδι αρχίζει σιγά σιγά να χάνεται..
Να το δω? : Συνολικά, μια πολύ καλή προσπάθεια, με κανένα 'ελληνικό' ελάττωμα [μόνο κάποια αμερικανικά..]
4. Magnus, (Estonia), 2007, Kadri Kousaar, ***1/2
Δε μπορεί κανείς, βλέποντας και το χλιαρό χειροκρότημα του κοινού στο τέλος, [για την ταινία που ενθουσίασε το αντίστοιχο κοινό των Καννών], παρά να σκεφτεί πως αν επρόκειτο για το ντεμπούτο μιας Ελληνίδας σκηνοθέτιδας, τότε το Magnus θα είχε τύχει ενθουσιώδους υποδοχής, και θα μιλούσαμε για το μεγαλύτερο νέο ταλέντο.. Αλλά τέτοιες ταινίες πολύ δύσκολα μπορούν να γυριστούν στη χώρα μας.. Ο Magnus, ένας έφηβος που έχει ζήσει όλη του τη ζωή ξέροντας ότι πάσχει από μια περίεργη ασθένεια από την οποία μπορεί να πεθάνει από στιγμή σε στιγμή, είναι ο απόλυτος πεσιμιστής: Ζει την κάθε μέρα του σαν να είναι η τελευταία, ακριβώς με την αντίθετη έννοια από αυτήν που σημαίνει συνήθως η παραπάνω φράση.. "Αν καταφέρω να πάρω παραγγελία σε λιγότερα από 30'' τότε δε θα πεθανω σήμερα..". Η οικογένειά του δεν ενδιαφέρεται πραγματικά γι'αυτόν [ένας κι ένας όλοι, ο πατέρας ο porn businessman, η μητέρα με το επίσης αμφιβόλου ηθικής πρακτορείο μοντέλων, η αδιάφορη λεσβία αδελφή..], ώσπου, μετά και τη δεύτερη απόπειρα αυτοκτονίας του αγοριού, ο πατέρας αποφασίζει να τον αναλάβει προσωπικά [κλέβοντας ταυτόχρονα όχι απλά την παράσταση, αλλά και όλη την ταινία..]
Θαυμάσια μουσική, υπέροχες εικόνες, εξαιρετική σκηνοθεσία και πολύ καλός χειρισμός ενός δύσκολου, ανθρώπινου και βαθιά συγκινητικού θέματος από την πρωτοεμφανιζόμενη 27χρονη Εσθονή σκηνοθέτιδα..
Να το δω? : Δύο στα δύο η Εσθονία!
Η μουσική που ακούγεται στην ταινία είναι από το Καναδέζικο post rock συγκρότημα Set Fire To Flames
Το άλμπουμ τους particles and waves του 2004 πέρασε σχετικά απαρατήρητο, και αν ακούσετε το εκπληκτικό αυτό εναρκτήριο τραγούδι μάλλον θα θελήσετε να το παρατηρήσετε καλύτερα..
Έχετε χαθεί σ'ένα πυκνό, καταπράσινο δάσος.. ξαφνικά βλέπετε ένα μεγάλο ξύλινο σπίτι και αποφασίζετε να μπείτε για να ζητήσετε βοήθεια.. μάλλον δεν είναι κανείς μέσα, ακούγεται μόνο μια περίεργη ανατριχιαστική μουσική, σα να ξέχασε κάποιος ένα τρανζιστοράκι να παίζει στα μεσαία.. ανεβαίνετε προς τη σοφίτα. Η μουσική γίνεται όλο και πιο δυνατή. Ανοίγετε την πόρτα και.. καλώς ήλθατε στο μαγικό κόσμο του Ariel Pink..
Σε μια Ευρωπαϊκή ή ασιατική ταινία πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη είναι αναμενόμενο να συναντήσει κανείς αργούς ρυθμούς, μεγάλα πλάνα χωρίς διαλόγους που δεν 'εξυπηρετούν' το 'στόρυ' κλπ. Αντίθετα, είναι υποθέτω τέτοια η πλύση εγκεφάλου που γίνεται στους σπουδαστές των Αμερικανικών σχολών κινηματογράφου για την εμμονή σε ένα καλό και 'σφιχτό' σενάριο, που οι περισσότερες 'ανεξάρτητες' αμερικανικές ταινίες που έχω δει τα τελευταία χρόνια, τηρούν αυτή την οδηγία κατά γράμμα. Το orphans σύντομα έγινε προφανές ότι δεν ανήκει στην δεύτερη αλλά στην πρώτη κατηγορία, και αυτό θα ήταν κανονικά πολύ καλό, αν μπορούσε να κεντρίσει το ενδιαφέρον κάποιο άλλο στοιχείο της ταινίας, όπως π.χ. οι ερμηνείες ή η σκηνοθεσία. Επί 79 ατελείωτα λεπτά παρατηρούμε τη σχέση δύο νεαρών γυναικών [επιλεγμένες με τη γνωστή μέθοδο casting : 'ανεβαίνω στην ταράτσα του κτιρίου, Ντενίση και Μπάρμπα γωνία, μου δένουν τα μάτια και διαλέγω στην τύχη δυο περαστικές'] των οποίων οι γονείς έχουν πεθάνει, και προσπαθούν να το ξεπεράσουν. Πολύ πολύ χειρότερο απ'ότι ακούγεται.. Σε μια σκηνή όπου οδηγούν μέσα στο χιόνι και η ξανθιά σταματάει, βγαίνει έξω και αρχίζει να τρέχει, για να την ακολουθήσει έπειτα και η άλλη, και η κάμερα μένει μέσα στο αυτοκίνητο να τις παρακολουθεί που τρέχουν, πραγματικά ευχήθηκα να μπει κάποιος τρίτος ξαφνικά μέσα, να πιάσει το τιμόνι και να τις πατήσει! [Ας σημειωθεί εδώ ότι είμαι υπέρ μ.ό.ν.ο. της κινηματογραφικής βίας].
Το πιο συναρπαστικό συμβάν της προβολής ήταν ο καφές που έριξε η Yasmin Ahmad [αν είδαν σωστά οι πληροφοριοδότες μου] στην πλατεία από τον εξώστη, με αποτέλεσμα μια απολαυστική μίνι σύρραξη.
Να το δω? : Μόνο, αν είσαι die hard fan των cocorosie, για κάποιο λόγο επέτρεψαν ν'ακούγονται σε όλη την ταινία τα τραγούδια του la maison de mon reve.
τουλάχιστον χρησιμοποιήθηκε το πρώτο εξαιρετικό τους άλμπουμ [και κυρίως αυτό το εκπληκτικό τραγούδι] και όχι το απογοητευτικό φετινό τους..
2. Stellet Licht [Silent Light], (Mexico), 2007, Carlos Reygadas, ****1/2
Εκατόν σαράντα δύο λεπτά, εκπληκτικά, τεράστια αργόσυρτα πλάνα πλάνα με ανατολές, ηλιοβασιλέματα, αγελάδες να αρμέγονται, παιδιά που τα λούζουν οι γονείς τους στο ποτάμι.. Ένα ζευγάρι Μεννονιτών [θρησκευτική αίρεση που ζει απομονωμένη στο Βόρειο Μεξικό και τα μέλη της μιλούν Ολλανδικά] με τα έξι τους παιδιά, ζουν αρμονικά, με τις αγροτικές τους εργασίες και την πίστη τουςστο θεό. Ώσπου η αρμονία ανατρέπεται και η πίστη κλονίζεται [οι αγροτικές εργασίες δεν παθαίνουν απολύτως τίποτε] όταν ο πάτερ φαμίλιας ερωτεύεται μια άλλη γυναίκα..
Εικόνες μαγικές, η φύση κυριαρχεί παντού, είναι αδύνατο να μη νιώσει κανείς τη γαλήνη παρακολουθώντας τις καθημερινές ασχολίες της οικογένειας, οι οποίες εκτελούνται με θρησκευτική ευλάβεια [κυριολεκτικά και μεταφορικά]. Εξαιρετικοί οι ερασιτέχνες ηθοποιοί, με πρόσωπα που μένουν χαραγμένα στη μνήμη [ο Reygadas τους βάζει να μάθουν πρώτα πάρα πολύ καλά το κείμενο, δεν κάνει καθόλου πρόβες, και συχνά χρησιμοποιεί την πρώτη λήψη για κάθε σκηνή], σπουδαία η ισορροπία ανάμεσα στην εικόνα και στην ουσία, η πρώτη υπηρετεί τη δεύτερη χωρίς να την καπελώνει, μια εξωφρενική εμβόλιμη εμφάνιση του Jacques Brel, και ένα τέλος που θα συζητηθεί.. Η ταινία του Μεξικάνου σκηνοθέτη βάζει τη σφραγίδα της στο φετινό Φεστιβάλ..
"Έζησα στην Ευρώπη δώδεκα χρόνια. Έφυγα γιατί είναι πνευματικά νεκρή. Οι άνθρωποι ζουν μέσα στο φόβο".
Να το δω? : Με κλειστά μάτια! [μόνο μεταφορικά όμως, όχι κυριολεκτικά..]
3. In Search Of A Midnight Kiss, (USA), 2007, Alex Holdridge, **1/2
Αυτό που λέμε indie romcom. Μικρή παραγωγή, ασπρόμαυρη, χαριτωμένη αμερικάνικη -φυσικά- ταινία, γυρισμένη στο Λος Άντζελες, με θέμα τη συνάντηση ενός μοναχικού loser υπαλλήλου videoclub και μιας wannabe ηθοποιού από το Τέξας, έπειτα από την αγγελία του πρώτου στο craigslist, παραμονή πρωτοχρονιάς. Το midnight kiss είναι φυσικά το φιλί της αλλαγής του χρόνου, η γνωστή παράδοση - αμερικανιά.. Αστείο, ευχάριστο, δεν αφήνει όμως καμία αμφιβολία για το τι θέλει να πετύχει ο σκηνοθέτης: Μια ωραιότατη καριέρα στο Χόλλυγουντ. Εδώ θα'μαστε..
Στην ταινία ακούγονται ωραία τραγούδια από τους okkervil river, sybil, brian mcguire και άλλους, μεταξύ των οποίων κι ενός περίεργου τύπου που ακούει στο όνομα paleo, κι έχει ένα project που λέγεται the song diary. Aν κατάλαβα καλά, πρόκειται για 365 τραγούδια, ένα την ημέρα επί ένα ολόκληρο χρόνο! Τρέμε Stephin Merritt! #19 : Paleo - somewhere there is a mountain
Ντοκυμαντέρ γυρισμένο για την αληθινή ιστορία του Steve Kurtz, Νεοϋορκέζου καλλιτέχνη που εργάζεται σ'ένα project για γενετικά τροποποιημένους οργανισμούς και καταλήγει να κατηγορείται για τρομοκρατία όταν πεθαίνει ξαφνικά η γυναίκα του και η αστυνομία την οποία ο ίδιος καλεί, ανακαλύπτει
όλα αυτά τα περίεργα υλικά που κατέχει για την πραγματοποίηση του project και τον συλλαμβάνει. Τώρα, γιατί εγώ προσωπικά το βρήκα αδιάφορο, θα σας γελάσω, θέλεις η προχειρότητα και η ανεπαρκής τεκμηρίωση με την οποία αντιμετώπισε το θέμα ο σκηνοθέτης, θέλεις η χρησιμοποίηση ηθοποιών για να υποδυθούν τους ρόλους των πραγματικών πρωταγωνιστών [ειδικά αυτός που επελέγη για τον Kurtz είναι απαράδεκτος, εμφανίζεται πότε αυτός, πότε ο ίδιος ο Kurtz, πότε και οι δύο μαζί, για ποιο λόγο χρησιμοποιήθηκε αυτή η μέθοδος πραγματικά δεν το κατάλαβα..], θέλεις που περίμενα να αγανακτήσω, να με πνίγει το δίκιο του πρωταγωνιστή και κατέληξα να αδιαφορώ σχεδόν για την τύχη του..
Ίσως πάλι να φταίει ο Michael Moore που άλλαξε τον τρόπο που γυρίζονται τα ντοκυμαντέρ του είδους, ή, πιθανότατα, το ότι ήταν η τέταρτη ταινία που είδα χωρίς διάλειμμα.. πάντως, ούτε η μουσική των Residents, ούτε καν η συμμετοχή ονομάτων όπως η Tilda Swinton με αποζημίωσε.
Να το δω? : Στην ΕΡΤ σε καναδυό χρόνια, μάλλον θα το εκτιμήσεις καλύτερα..
Τελικά, σχεδόν πάντα, όποιο άλμπουμ ακούσεις πρώτο από ένα συγκρότημα καταλήγει να είναι το αγαπημένο σου. Έτσι έγινε μ'εμένα και το Yours,Mine and Ours των Pernice Brothers του 2003. Το εναρκτήριο τραγούδι είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα της κατηγορίας perfect pop song.
η πιο ωραία μέρα του φεστιβάλ.. μια καλή ταινία, διαφωνίες για την εν λόγω ταινία, μια ακόμη ενδιαφέρουσα συνάντηση, μια εξαιρετική προβολή - συναυλία..
1. La Influencia [The Influence], (Spain), 2007, Pedro Aguilera, ****
Βγείτε από το σπίτι και περιπλανηθείτε στην περιοχή της [ευρύτερης] γειτονιάς σας. Σταθείτε έξω από το μαγαζάκι με τα 'καλλυντικά' (όλος ο Χόντος σε 3x3) και παρατηρείστε λίγο την υπάλληλο. Ήσυχη, συνηθισμένη, ίσως λίγο θλιμμένη.. Πηγαίνει στο σπίτι της, ακολουθείστε την.. Ο μικρός γιος της βλέπει κινούμενα σχέδια, η κόρη της κάνει κοριτσίστικα πράγματα με τη φίλη της.. Μην ανησυχείτε μήπως σας δει, δεν πρόκειται να σας μιλήσει ότι κι αν της πείτε, ειδικά αν είναι δυσάρεστο γι'αυτήν.. Δείτε την πως αγνοεί όλα της τα προβλήματα, τα χρέη, τη δουλειά της που δεν πάει καλά.. [δεν πήρατε κι εσείς ένα κατιτίς να τη βοηθήσετε..] Θέλετε να την πιάσετε από τους ώμους και να την ταρακουνήσετε, έτσι δεν είναι? Στο κάτω κάτω ή εσείς θα το κάνετε ή κανένας.. La influencia..
Εδώ, τι να σας πω, πέντε άτομα ρώτησα, μόνο σε μένα άρεσε αυτή η ταινία. Άλλος θυμήθηκε τη χειρότερη ταινία από τη Σιγκαπούρη που είχε δει πριν 5 χρόνια, άλλη έφυγε, άλλη μου είπε 'θα αστειεύεσαι', εγώ το λάτρεψα, ψέματα να πω? Άβυσσος η ψυχή του winter.. Αργό και συνάμα ψυχοβγαλτικά συναρπαστικό, με στοιχεία που θυμίζουν το αριστουργηματικό γιαπωνέζικο nobody knows, έστω κι αν δεν είναι η πιο άρτια ταινία που έχετε δει [λογικό, μια που γυρίστηκε με πολύ λίγα χρήματα], έχει τουλάχιστο κάτι να πει, έχει λόγο ύπαρξης.
Δυστυχώς δεν μπόρεσα να μείνω στις ερωταπαντήσεις, όπου ο σκηνοθέτης είχε φέρει μαζί του και τον 'πρωταγωνιστή' της ταινίας, [δηλαδή έναν τύπο που εμφανίζεται συνολικά για 1 λεπτό, χαμογελάει στην πρωταγωνίστρια σ'ένα φαρμακείο, επόμενη σκηνή : κάνουν σεξ, επόμενη σκηνή : ντύνεται και φεύγει! μόνο και μόνο από αυτό μπορείτε να φανταστείτε για τι άνθρωπο μιλάμε], καθώς θα ήθελα να ακούσω οτιδήποτε είχε να πει όχι μόνο για την ταινία του, αλλά και για το battle in heaven του reygadas στο οποίο δούλεψε ως βοηθός σκηνοθέτη.
Να το δω? : Όχι. Άλλον δεν παίρνω στο λαιμό μου!
2. Estrellas [Stars], (Argentina), 2007, Federico Leon, Marcos Martinez, *1/2
Αστέρια, αστροναύτες, την έκανα την πατάτα και έκλεισα για το πρώτο ενώ είχα διαβάσει καλά λόγια και ήθελα να δω το δεύτερο. Στήθηκα λοιπόν στην αίθουσα και όλος χαρά άκουσα τον κ.Αδαμίδη να περιγράφει το πόσο δύσκολα επέλεξε τρεις από τις 7-8 εξαιρετικές φετινές Αργεντίνικες ταινίες που είδε, για να προβάλει στην ειδική ενότητα Someone To Watch. Και είδα.. τον Γεωργίου της Αργεντινής [με χαίτη], κάτοικο και πρωτοκλασσάτο στέλεχος της παραγκούπολης του Μπουένος Άιρες, που έχει ιδρύσει λέει μια 'θεατρική ομάδα' με τους γείτονές του που δεν είχαν κι αυτοί στον ήλιο μοίρα, με σκοπό να προσλαμβάνουν αυτούς στους ρόλους των κομπάρσων, όταν πρόκειται για ρόλους φτωχών, και όχι κανονικούς ηθοποιούς..
Απύθμενη πλήξη επί [ευτυχώς μόνο] 64', για ένα ντοκυμαντέρ που πραγματικά δεν ξέρω ποιος ήταν ο λόγος προβολής του σ'αυτό το φεστιβάλ [ή σε οποιοδήποτε φεστιβάλ τώρα που το σκέφτομαι]. Σίγουρα προς το τέλος, η παρουσίαση της ιστοσελίδας της ομάδας, με τους διάφορους je t'aime τύπους να διαφημίζονται ως ιδανικοί για ρόλους μπάτσου, κλέφτη, νεόπλουτου κλπ έχει λίγο γέλιο, αλλά ως εκεί.
Να το δω? : Προσωπικά, ούτε μειδίαμα δε μπορεί να μου αποσπάσει το je t'aime. Πάντως, από καθαρή διαστροφή, μετά το Encarnacion και αυτό, θα δω κ.α.ι. το τρίτο Αργεντίνικο, να εμπεδώσω την κουλτούρα..
Το μόνο κοινό με το ομώνυμο video της Madonna: η εκπληκτική φωτογραφία. Εκεί έγχρωμη νυχτερινή, εδώ ασπρόμαυρη, σε υψόμετρο 1500 m στα Ιμαλάια, κόβει κυριολεκτικά την ανάσα! Η ιστορία, και η ταινία του αξιαγάπητου Ινδού σκηνοθέτη, είναι συμπαθητική και αξιόλογη, αν και αρκετά μεγαλύτερη απ'ότι θα έπρεπε σε διάρκεια, όπως και πιο απλοϊκή απ'ότι θα θέλαμε. Στα αξιοσημείωτα η θαυμάσια μουσική.
Να το δω? : Μπες λίγο να δεις τις εξαιρετικές εικόνες, κι αν σ'αρέσει μείνε.
4. Yogoto No Yume [Every Night Dreams], (Japan), 1933, Mikio Naruse, feat. live music by Your Hand In Mine, -
Η ταινία του Naruse [μια συνάντηση γιγάντων, Βούρτση, Ξανθόπουλος και Βασιλάκης Καϊλας, όλοι μαζί σε μια αρχική βερσιόν του 'Αμάρτησα για το παιδί μου'], ασπρόμαυρη βωβή ταινία του 1933, δεν αντέχει σε καμία κριτική [άντε να πω και πάλι ότι παρουσιάζει μια ηθική αρκετά προχωρημένη για την εποχή της], οπότε και δεν την παρακολούθησα ιδιαίτερα. Η εμφάνιση όμως, και η μουσική που έγραψαν ειδικά για την ταινία οι your hand in mine, [για τους οποίους είχα διαβάσει πολύ καλά λόγια, αλλά τους είχα -εγκληματικά- αγνοήσει ως τώρα] ξεπέρασε πραγματικά κάθε προσδοκία! Μια εξαιρετική δουλειά, είκοσι τρία καταπληκτικά θέματα, το ένα καλύτερο από το άλλο, γύρω στα δέκα διαφορετικά όργανα επί σκηνής, και δύο μεγάλα ταλέντα, στα οποία έχω να προτείνω να παρατήσουν την ελληνική indie μιζέρια, και να κυνηγήσουν αντίστοιχες δουλειές στο εξωτερικό.
Το μόνο που σκεφτόμουν σε όλη την προβολή ήταν ότι θα αποτελούσε σκάνδαλο το να μην κυκλοφορήσει η μουσική της σε cd, κι ευτυχώς έξω από την αίθουσα το cd μας περίμενε, σε μια εξαιρετική συσκευασία, και σε 100 αντίτυπα που έγιναν φυσικά ανάρπαστα, σα να μοίραζε τσουρεκάκια ο Τερκενλής..
Να το δω? : Την ταινία δεν ξέρω, το συγκρότημα σε λίγες μέρες μαζί με τον Manyfingers όπως και δήποτε!
Ας μείνουμε [περίπου] στο ίδιο κλίμα, με ένα θαυμάσιο ορχηστρικό κομμάτι από το εξαιρετικό άλμπουμ του Kaada [για τον οποίο έμαθα από το mic, όπως και για τον manyfingers]
Ε, να μη χαλάσουμε τη θεματική βραδιά τώρα στο τέλος.. τώρα που έρχονται και τα Χριστούγεννα, μέχρι και που ξεγελάτε τα ανηψάκια σας ότι υπάρχουν ξωτικά αν τους βάλετε αυτό το υπέροχο τραγούδι..
μπορεί κανείς να ανεβάσει το απειλητικό μήνυμα - φετίχ κατά της πειρατείας που ακούγεται πριν από τις προβολές? Αυτό με το φίελming, το prodούσers, το σούting, το στέιτεντ by λο? κόβω φλέβες!
Οι 'ιστορίες' έξι ανθρώπων που ζουν στις τεράστιες πολυκατοικίες της υποβαθμισμένης περιοχής μιας μεγάλης Εσθονικής πόλης. Κοινός παρονομαστής η μοναξιά, η προβληματική ανθρώπινη επικοινωνία. Το αποξενωμένο ζευγάρι, ο πορτιέρης με τις εφήμερες ερωτικές συνευρέσεις, ο μέθυσος που αρνείται να αποδεχθεί ότι η γυναίκα του τον παράτησε για τον καλύτερό του φίλο.. Δεν υπάρχει η μεγάλη ανατροπή στο τέλος, δε γίνεται κανένας σεισμός, ούτε πέφτουν βατράχια από τον ουρανό, η κάμερα τους πιάνει σε μια στιγμή της ζωής τους και τους αφήνει σε μια άλλη. Όσο όμως τους παρατηρεί, τα μάτια σου είναι καρφωμένα στην οθόνη! Πολύ καλή πρώτη ταινία του -ζωγράφου- Ounpuu, και με εξαιρετική μουσική [σε κάποια σημεία μου θύμισε Sigur Ros].
Στις ερωταπαντήσεις μετά το τέλος της ταινίας ήθελα πολύ ν'ακούσω τις απόψεις του σκηνοθέτη, αλλά όταν η πρώτη ερώτηση είναι "Τι θέλατε να πείτε με την ταινία σας?" καλύτερα να την κάνεις με ελαφρά πηδηματάκια.. Για την ιστορία, η απάντηση δεν ήταν "Τα κάλαντα" όπως θα έπρεπε, αλλά "Ότι ήθελα να πω το είπα στην ταινία".
Να το δω: yep!
2. Sepet [Chinese Eyes], Malaysia, 2004, Yasmin Ahmad, *1/2
Ότι θα συμφωνήσω με τον κ. Αδαμίδη για το ότι η Ahmad είναι η πιο συμπαθητική παρουσία του Φεστιβάλ είναι σχεδόν σίγουρο [γιατί υπάρχει και η συμπατριώτισσά της που σας έλεγα χτες]. "Δεν κάνω πειραματικές ταινίες, κάνω ταινίες για ιστορίες αγάπης γιατί μόνο αυτές μ'ενδιαφέρουν, όπως και μόνο οι ερωτευμένοι άνθρωποι". Σωστή! Η ταινία της είναι που λίγο μας τα χάλασε, αλλά αν τη δείτε από αυτή τη σκοπιά, η αφέλεια και η προβλεψιμότητα που τη χαρακτηρίζουν δε θα σας ενοχλήσουν [και πολύ]. Στη Μαλαισία του 2004, οι Κινέζοι είναι οι 'ξένοι', οι 'σχιστομάτηδες'.. Μια ντόπια κοπέλα από 'καλή' οικογένεια [όλα τα λεφτά ο μπαμπάς] ερωτεύεται έναν τέτοιο σχιστομάτη και.. τη συνέχεια θα μπορούσατε να την έχετε γράψει και μόνοι σας..
Να το δω? : Το ζητάει ο οργανισμός σου μου φαίνεται..
3. Continental, Un Film Sans Fusil, (Canada), 2007, Stephane Lafleur, **1/2
Την πλάκα του έπαθε ο κύριος Lafleur [ωραίο όνομα!] όταν είδε κατάμεστη την αίθουσα και τον κόσμο να γεμίζει ως και τους διαδρόμους. Όταν το κοινό τον επιβράβευσε για το χιούμορ του και τη σεμνότητά του μ'ένα ζεστό χειροκρότημα, αυτός μας συμβούλεψε να περιμένουμε μετά το τέλος της ταινίας για να χειροκροτήσουμε! Πρόκειται και πάλι (!) για την ιστορία τεσσάρων μοναχικών ατόμων, στο Montreal. Της ρεσεψιονίστ ενός ξενοδοχείου που προσπαθεί να γεμίσει τη ζωή της με τις ασήμαντες λεπτομέρειες της ζωής των άλλων, του κρυόκωλου ασφαλιστή ενοίκου, της οδοντιάτρου που εγκαταλείφθηκε [?] από το σύζυγό της και προσπαθεί να το αποδεχθεί, και του τεχνίτη - ρακοσυλλέκτη που προσπαθεί να μαζέψει χρήματα για να φτιάξει τα δόντια του. Οι ρυθμοί είναι αργοί, χωρίς εξάρσεις, η αφήγηση εστιάζει σε μικρές λεπτομέρειες της καθημερινότητας των ηρώων, με λεπτές χιουμοριστικές πινελιές εδώ κι εκεί.. μια απλή συμπαθητική ταινία.
Βέβαια, ο κριτκός κινηματογράφου από δίπλα μου ενθουσιάστηκε και γελούσε σε όλη τη διάρκεια της προβολής, ενώ η κοπέλα από πίσω μου συγκινήθηκε και έκλαιγε σε όλη τη διάρκεια της προβολής.. κάπου στη μέση βρισκόμουν κι εγώ. Κυριολεκτικώς και μεταφορικώς..
Να το δω? : Μήπως να προτιμήσεις καλύτερα την Εσθονική βερσιόν του θέματος, που είναι και πιο ενδιαφέρουσα από κάθε άποψη? Μη σε πάρω όμως και στο λαιμό μου..
4. Juno, (USA), 2007, Jason Reitman, **1/2
Καλή η Μαλαισία, καλή η Εσθονία, αλλά μια ωραία Αμερικανιά είναι ότι πρέπει για το τέλος της ημέρας. Opening Credits! Γρήγοροι διάλογοι! Γνωστές φάτσες! Ωραία τραγούδια [ως και Belle and Sebastian ακούσαμε], σχεδόν σοκαριστικά φαίνονται όλα μετά από τόσες 'φεστιβαλικές' ταινίες.. Η 20χρονη Ellen Page καταπληκτική στο ρόλο της 16χρονης Juno [αν ήταν βέβαια όλες οι 16χρονες τόσο έξυπνες κι ετοιμόλογες, με τεράστιο στοκ από απίθανες ατάκες, τότε ο κόσμος μας θα ήταν πολύ διαφορετικός] που μένει έγκυος και αποφασίζει να δώσει το παιδί της για υιοθεσία. Το γέλιο ρέει άθφονο και αβίαστα, και απ'εξω απ'έξω επιχειρείται και μια γλυκόπικρη μεν, επιδερμική δε προσέγγιση στο θέμα της ανεπιθύμητης εφηβικής εγκυμοσύνης, από το σκηνοθέτη του Thank You For Smoking. Μια χαρά δηλαδή!
Να το δω? : Κατώτερο από το προηγούμενό του, αλλά πραγματικά αστείο.
..countdown..
#28 : bohren and the club of gore - crimson ways
Δεν ξέρω αν το τραγούδι αυτό ακούγεται στο sugisball, αλλά το γερμανικό post-rock-jazz συγκρότημα είναι αυτό που έχει τα περισσότερα τραγούδια στην ταινία, απ'ότι πρόλαβα να δω στα credits, οπότε ορίστε μια χαρακτηριστική γεύση.
#27 : the moldy peaches - anyone else but you
το καταπληκτικό αυτό τραγούδι είναι που τραγουδούν ο ένας στον άλλον, στο τέλος της ταινίας, οι πρωταγωνιστές της..
#26 : Handsome Family - The Snow White Diner
Από τα πρώτα ονόματα που ήρθαν στο προσκήνιο με την έκρηξη της americana στις αρχές της δεκαετίας. Υπέροχο κομμάτι από μια φωνή καμπάνα!
#25 : Iron And Wine - Sunset Soon Forgotten
Αν μιλάμε για americana, το άλμπουμ αυτό των iron and wine είναι κατά την προσωπική μου άποψη, αν όχι το καλύτερο, σίγουρα το πιο αγαπημένο. Εκτός από το λατρεμένο naked as we came, υπάρχει επίσης κι αυτός ο εξαιρετικός ύμνος σ'ένα ξεχασμένο ηλιοβασίλεμα..
..και τον τίτλο Mr Αντίληψη 2007 κερδίζει ο φίλος σας winter που μόλις, μετά από τρεις ημέρες, πρόσεξε το 4 x 4 γυάλινο δωμάτιο με τα 4 εκδοτήρια εισητηρίων που στήθηκε στη μέση της πλατείας, ακριβώς έξω από τον κινηματογράφο όπου ξημεροβραδιάζεται από την Παρασκευή..
1. Pusinky [Dolls], (Czech Republic), 2007, Karin Babinska, **1/2
Μια απλή βροχή και μια μικρή πτώση της θερμοκρασίας είναι αρκετά για να μετατρέψουν τη Θεσσαλονίκη σε κυκλοφοριακή κόλαση. Προσθέστε σ'όλα αυτά και την τραγική αίσθηση του χρόνου του γράφοντα και θα καταλάβετε πως βρέθηκε [αναγκαστικά] στο πάτωμα του Ολύμπιον να παρακολουθεί μια ταινία με 16χρονες Πολωνές που τελειώνοντας το σχολείο αποφασίζουν να πάνε στην Ολλανδία με ωτοστόπ, λέγοντας ψέματα στους γονείς τους ότι πάνε κάπου αλλού [έχασα και τα πρώτα λεπτά και δεν κατάλαβα που ακριβώς]. Μαζί τους έχουν τον μικρότερο αδελφό της μίας, ο οποίος είναι αστέρι της ενόργανης, και που και που πετάει και καμία πιρουέτα. Μέσα από διάφορες κακουχίες, μικροκλοπές, μεθύσια, βιασμούς, συνειδητοποιήσεις διαφορετικών σεξουαλικών προσανατολισμών κλπ συνειδητοποιούμε κι εμείς πως δεν είναι το ταξίδι τους προς την Ολλανδία που παρακολουθούμε, αλλά το ταξίδι τους προς την ενηλικίωση.. Όλα αυτά υπό τους ήχους 'emo-hemo' τραγουδακίων, όπως σχολίασαν κυνικά και οι όπισθεν εμού σε επόμενη ταινία καθήμενοι κριτικοί κινηματογράφου, που την έθαψαν απ'άκρη σ'άκρη.
Εγώ τι να σας πω, μ'αρέσουν οι ταινίες με απροσάρμοστους εφήβους, την είδα πολύ ευχάριστα.. Μετά την προβολή δε, η Μαρκησία μου είπε ότι ήταν Τσέχικη και όχι Πολωνική η ταινία, οπότε ήρθε κι έδεσε το γλυκό. [Δεν ξέρω πάντως πως γίνεται και οι χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ επηρρεάζονται τόσο πολύ από την αμερικάνικη κουλτούρα]
Να το δω? : Αν είσαι κάτω των 22 θα ενθουσιαστείς.
Παραλήρημα! Νεαρός, ελαφρώς τρελαμένος, ελαφρώς απροσάρμοστος, συναντά νεαρή, εντελώς τρελαμένη, εντελώς απροσάρμοστη, και περνά μαζί της μια εντελώς σπινταριστή ημέρα [την επέτειο της εξέγερσης της Βαρσοβίας - αυτή πάντως ήταν Πολωνική ταινία, το ήξερα και από πριν] καθώς η κάμερα αγωνίζεται να τους προλάβει. Κύλισε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι! Καταπίνουν αρώματα, ξαπλώνουν στη μέση του δρόμου κάτω από καταρρακτώδη βροχή, τραγουδούν πατριωτικά τραγούδια σε συγκέντρωση βετεράνων πολέμου κι άλλα τέτοια ωραία. Ώσπου αποφασίζουν να κλείσουν τη μέρα τους σ'ένα ξενοδοχείο, και τα πράγματα αλλάζουν.. Στα 71 μόλις λεπτά η ταινία τελειώνει, αφήνοντάς σε να θέλεις άλλο τόσο.
Να το δω? : Αν βρεις το torrent στείλτο μου και μένα, ΟΚ?
3.Año uña [Year of the nail], (Mexico), 2007, Jonas Cuaron, **1/2
Συνωστισμός όπως αναμενόταν για το πρώτο σκηνοθετικό πόνημα του Jonas Cuaron, υιού του γνωστού Μεξικανού σκηνοθέτη Alfonso Cuaron [της γνωστής ταινίας "Θέλω και τη μαμά σου" κλπ], και μιας εκ των ατραξιόν του Φεστιβάλ. Μη έχοντας διαβάσει οτιδήποτε για την ταινία, ομολογώ ότι αιφνιδιάστηκα όταν συνειδητοποίησα ότι πρόκειται για την παράθεση στην οθόνη μιας σειράς φωτογραφιών που ο σκηνοθέτης τραβούσε επί ένα ολόκληρο χρόνο, με voiceover ηθοποιών πάνω σε διαλόγους που έγραψε ο ίδιος ο Cuaron. Ξανά: Πρώτα τράβηξε τις φωτογραφίες, [της κοπέλας του, του αδελφού του, της οικογένειάς του], μετά έφτιαξε την ιστορία, και μετά έβαλε ηθοποιούς να εκφωνούν τους διαλόγους της ιστορίας ενώ εμείς βλέπουμε τις φωτογραφίες. Ενδιαφέρον! Βέβαια, αυτό είναι και το ατού της ταινίας, ο τρόπος με τον οποίο γυρίστηκε δηλαδή [έστω κι αν έχει ξαναγίνει σ'ένα παλιό Γαλλικό φιλμ όπως έγινε γνωστό στις ερωταπαντήσεις στο τέλος], και το μοναδικό πράγμα που σου μένει από αυτήν στο τέλος. Οι φωτογραφίες παραδόξως δεν κουράζουν, η ιστορία είναι αστεία και χαριτωμένη [την παράσταση κλέβει και πάλι ο μικρός Diego Catano, αδελφός του σκηνοθέτη, όπως και στο Temporada de Patos πριν 2-3 χρόνια], απλά αναρωτιέται κανείς αν θα είχε γίνει τόσος ντόρος σε περίπτωση που το είχε σκηνοθετήσει κάποιος άλλος πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης αγνώστου πατρός..
Να το δω?: Παρ'όλα αυτά έχει ενδιαφέρον, πλάκα, και ο Cuaron είναι αρκετά ελπιδοφόρος για το μέλλον, οπότε μάλλον θα το δεις. Άρεσε και στους περισσότερους θεατές που άκουσα να το σχολιάζουν.
4. Love Conquers All, (Malaysia), 2006, Tan Chui Mui, ***
Δύσκολα τα πράγματα. Τέταρτη ταινία, άβολη η αίθουσα, Μαλαισία, πολύ αργοί ρυθμοί, όχι και τόσο συγκλονιστικά ενδιαφέροντα τα τεκταινόμενα επί της οθόνης [στην αρχή], και το πρώτο 'γκντουπ' ακούστηκε στα πρώτα 10 λεπτά [όπου 'γκντουπ' = ο ήχος αργοπορημένου θεατή χωρίς εισητήριο που δε βρίσκει θέση και κάθεται στο πάτωμα ακουμπισμένος στον τοίχο, αποκοιμιέται και πέφτει στο πάτωμα προκαλώντας το γέλιο σε όλη την αίθουσα]. Πραγματικά η βασανιστική σκηνή στην αρχή της ταινίας στην οποία η πρωταγωνίστρια αλλάζει θέση με έναν ηλικιωμένο κύριο με 82 χειραποσκευές σε κάνει να θέλεις να ουρλιάξεις! Όταν όμως η πρωταγωνίστρια συναντά τον πρωταγωνιστή, και αυτός αποφασίζει, ακολουθώντας την παντού, ότι θα την παντρευτεί, το πράγμα αρχίζει και γίνεται ενδιαφέρον. Τουλάχιστο για μένα, γιατί οι αποχωρήσεις στην αίθουσα ήταν αρκετές, τα ειρωνικά σχόλια επιδοκιμασίας κάθε φορά που γίνονταν κάτι 'αξιοσημείωτο' αβαντάρονταν με γέλια, η ταινία αναμφισβήτητα κούρασε το μεγαλύτερο μέρος του κοινού..
Στο τέλος της, απροειδοποίητα έκανε την εμφάνισή της η αξιολάτρευτη σκηνοθέτιδα, που μόλις είχε φτάσει με 10ωρη πτήση και ήταν λίγο χαμένη, αλλά πραγματικά τα όσα είπε [της φάνηκε και πολύ γρήγορη η ταινία της όταν την πρωτοείδε στην οθόνη!] σε απάντηση των γνώριμων ημι-αφελών ημι-αγενών ερωτήσεων, έδειξαν ότι είχε φοβερό χιούμορ ["στη Μαλαισία αν έχεις κερδίσει βραβείο σε Φεστιβάλ κανείς δεν έρχεται να δει την ταινία σου, νομίζουν ότι θα είναι βαρετή, και όντως είναι βαρετή η ταινία μου!"], αλλά και ότι τίποτε από όσα είδαμε δεν ήταν γυρισμένο στην τύχη. Πέρα από την όποια πλάκα, η ταινία σε βάζει πραγματικά να σκεφτείς για τα κίνητρα και τις αντιδράσεις των χαρακτήρων, και αυτό είναι τελικά το σημαντικό.
Άρα να τη δω? : Εμένα πάντως μου άρεσε. Πολύ. Ούτε και τη βρήκα πια τόσο αργή [όπως ο είρων που τη ρώτησε αν έχει επηρρεαστεί από τον Αγγελόπουλο].
Ένα συγκλονιστικό τραγούδι από άλλο ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της δεκαετίας. Περιμένουμε το σόλο άλμπουμ του τραγουδιστή τους με πολύ μεγάλη ανυπομονησία.
Τόσοι εργαζόμενοι, τόσοι προσκεκλημένοι, τόσες ταινίες, τόσο μεγάλος προϋπολογισμός.. κανένα πρόβλημα, και εις ανώτερα! Πότε όμως θα αντικαταστήσετε αυτά τα άθλια καθίσματα στον Παύλο Ζάννα κύριοι?
1. Ukigumo (Floating Clouds), Japan, 1955, ***1/2
Πραγματικά είχαν δίκιο όσοι επέμεναν ότι το σημαντικότερο αφιέρωμα στο φετινό Φεστιβάλ θα ήταν αυτό στο μεγάλο άγνωστο [στο Ελληνικό κοινό τουλάχιστον] του Ιαπωνικού κινηματογράφου Mikio Naruse. Στην ασπρόμαυρη αυτή ταινία, μια από τις γνωστότερές του, με θέμα την παθιασμένη ερωτική ιστορία ενός παράνομου ζευγαριού με φόντο τις φτωχοσυνοικίες του μεταπολεμικού Τοkyo, αυτό που πραγματικά εντυπωσιάζει είναι το πόσο μπροστά από την εποχή του ήταν ο Naruse. Ρεαλισμός στην απεικόνιση των σκηνικών, στην ηθοποιία, και μια θεματολογία που θα ήταν 'προκλητική' ακόμη και για τα σημερινά ήθη. Μοιχεία, ερωτική αντιζηλία, εγκλήματα πάθους, απάτη παραθρησκευτικής οργάνωσης.. δεν υπάρχει ούτε ένα συμβατικό λεπτό ανάμεσα στα εκατόν είκοσι τρία λεπτά της ταινίας [ναι, αυτός ήταν ένας έμμεσος τρόπος να σας προετοιμάσω για τη μεγάλη της διάρκεια..].
Να το δω? : Άλλη ευκαιρία δε θα έχεις..
2. My Blueberry Nights, (China), 2007, Wong Kar Wai, ****
Μπορώ να καταλάβω το λόγο για τον οποίο η πρώτη αμερικανική απόπειρα του Wong Kar Wai δεν έτυχε και της καλύτερης υποδοχής από τους κριτικούς. Εμπορικά ονόματα, αμφιλεγόμενες επιλογές στο casting, έμφαση στη στυλιζαρισμένη εικόνα και όχι στην ουσία.. πολλά μπορεί να του καταλογίσει κανείς. Σίγουρα όμως αυτός δεν θα είμαι εγώ. Γιατί αυτό που πετυχαίνει εικαστικά ο αγαπημένος μας Ασιάτης είναι απλά άνευ προηγουμένου! Πραγματικά, το διπλοτσέκαρα για σιγουριά, και ο Christopher Doyle, ο μέθυσος ιδιοφυιής διευθυντής φωτογραφίας που έβαλε το στίγμα του σε όλες τις σπουδαίες ταινίες του σκηνοθέτη, εδώ είναι απών! Aφήνει όμως άξιο αντικαταστάτη τον Darius Khondji [με ταινίες όπως το se7en και videos όπως το frozen της madonna στο ενεργητικό του] ο οποίος πραγματικά δίνει ρέστα. Όλα τα trademarks του σκηνοθέτη είναι εδώ. Τα εκπληκτικά χρώματα, το εφέ της γρήγορης - αργής κίνησης, [δεν ξέρω πως το κάνει, δεν ξέρω πως το λένε, απλά υποκλίνομαι..]. Ούτε καν η άχρωμη, άοσμη και άγευστη Norah Jones δεν κατορθώνει να καταστρέψει την ταινία. Με το που εμφανίζεται η Rachel Weisz προσωπικά σε μένα δημιουργήθηκε αμέσως η εντύπωση πως η Jones επελέγη κυρίως λόγω ομοιότητας με τις άλλες δύο πρωταγωνίστριες [θυμάστε στο 2046 που μπαινόβγαιναν στο κάδρο οι θεές Gong Li, Zhang Ziyi και Maggie Cheung, και στο τέλος δε μπορούσες να ξεχωρίσεις ποια ήταν ποια?]. Εδώ η Jones όχι απλά ξεχωρίζει βέβαια, καταφέρνει να κάνει όλους τους υπόλοιπους να φαντάζουν ως τέρατα υποκριτικής. Ως και η Cat Power στο ρόλο της Ρωσίδας πρώην girlfriend του Jude Law, είναι εξαιρετική επιλογή μπροστά της..
Ίσως είμαι ενθουσιασμένος από το εικαστικό μέρος, οπότε ας κρατήσω μια επιφύλαξη για το αν αυτή η ταινία καταχωρηθεί τελικά δίπλα στα υπόλοιπα αριστουργήματα του Kar Wai ή δίπλα στο Until The End Of The World του Βέντερς.. η ιστορία θα δείξει..
Να το δω? : Σε μια λιγότερο επεισοδιακή προβολή ελπίζω, όταν βγει κανονικά στις αίθουσες..
Βγαίνοντας από την αίθουσα φυσικά και δε θα αναζητήσετε το/τα τραγούδια της Norah Jones που ακούγονται σ'αυτήν, αλλά το καταπληκτικό ομώνυμο τραγούδι από το περσινό The Greatest της Cat Power
3. Die Unerzogenen (The Unpolished), Germany, 2007, Pia Marais, ***1/2
Πρώτη ταινία για τη Γερμανίδα Pia Marais και για την καταπληκτική 14χρονη Ceci Schmitz-Chuh και το μόνο που θέλει να πει κανείς γι'αυτές είναι ένα μεγάλο 'εύγε'!. Μακάρι να βλέπαμε και μια ελληνική ταινία πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη με τόσο σφιχτό σενάριο [για να αποδώσει μια 'άναρχη' ιστορία μιας ακόμη πιο άναρχης ομάδας απροσάρμοστων νεο-χίπηδων στην Κολωνία του 2007], τόσο καταπληκτικό cast, τόσο υποδειγματική σκηνοθεσία, που να υπηρετεί πιστά την ταινία και τους ηθοποιούς και όχι την επιδειξιομανία και το 'όραμα' του σκηνοθέτη. Ελπίζουμε και σε ανάλογη συνέχεια.
Θα αδικήσω μάλλον την ταινία του Kormakur [γνωστού κυρίως από το 101 Reykjavik], ένα ενδιαφέρον αστυνομικό θρίλερ με προεκτάσεις που αγγίζουν ένα πολύ καυτό θέμα για την Ισλανδία, αυτό της γενετικής καταγωγής του [απομονωμένου και περιορισμένου αριθμητικά] πληθυσμού, αλλά ήμουν πολύ κουρασμένος για να 'μπω' στο φιλμ, και να το εκτιμήσω όπως πραγματικά το άξιζε. Βασισμένο σε πολύ γνωστό Ισλανδικό μυθιστόρημα, έχει σφιχτή πλοκή, καλές ερμηνείες, και αρκετά αντισυμβατική απόδοση του σεναρίου [σε σχέση πχ μ'αυτήν που θα επιχειρούσε ένας αμερικανός σκηνοθέτης]. Οι κριτικές το αγκάλιασαν, οπότε καλύτερα εμπιστευτείτε αυτές κι όχι εμένα, που με αγκάλιασε ο Μορφέας..
