48th T.I.F.F. : Day 3 : Sunday 18.11.2007

Τόσοι εργαζόμενοι, τόσοι προσκεκλημένοι, τόσες ταινίες, τόσο μεγάλος προϋπολογισμός.. κανένα πρόβλημα, και εις ανώτερα! Πότε όμως θα αντικαταστήσετε αυτά τα άθλια καθίσματα στον Παύλο Ζάννα κύριοι?

1. Ukigumo (Floating Clouds), Japan, 1955, ***1/2

Πραγματικά είχαν δίκιο όσοι επέμεναν ότι το σημαντικότερο αφιέρωμα στο φετινό Φεστιβάλ θα ήταν αυτό στο μεγάλο άγνωστο [στο Ελληνικό κοινό τουλάχιστον] του Ιαπωνικού κινηματογράφου Mikio Naruse. Στην ασπρόμαυρη αυτή ταινία, μια από τις γνωστότερές του, με θέμα την παθιασμένη ερωτική ιστορία ενός παράνομου ζευγαριού με φόντο τις φτωχοσυνοικίες του μεταπολεμικού Τοkyo, αυτό που πραγματικά εντυπωσιάζει είναι το πόσο μπροστά από την εποχή του ήταν ο Naruse. Ρεαλισμός στην απεικόνιση των σκηνικών, στην ηθοποιία, και μια θεματολογία που θα ήταν 'προκλητική' ακόμη και για τα σημερινά ήθη. Μοιχεία, ερωτική αντιζηλία, εγκλήματα πάθους, απάτη παραθρησκευτικής οργάνωσης.. δεν υπάρχει ούτε ένα συμβατικό λεπτό ανάμεσα στα εκατόν είκοσι τρία λεπτά της ταινίας [ναι, αυτός ήταν ένας έμμεσος τρόπος να σας προετοιμάσω για τη μεγάλη της διάρκεια..].

Να το δω? : Άλλη ευκαιρία δε θα έχεις..

2. My Blueberry Nights, (China), 2007, Wong Kar Wai, ****

Μπορώ να καταλάβω το λόγο για τον οποίο η πρώτη αμερικανική απόπειρα του Wong Kar Wai δεν έτυχε και της καλύτερης υποδοχής από τους κριτικούς. Εμπορικά ονόματα, αμφιλεγόμενες επιλογές στο casting, έμφαση στη στυλιζαρισμένη εικόνα και όχι στην ουσία.. πολλά μπορεί να του καταλογίσει κανείς. Σίγουρα όμως αυτός δεν θα είμαι εγώ. Γιατί αυτό που πετυχαίνει εικαστικά ο αγαπημένος μας Ασιάτης είναι απλά άνευ προηγουμένου! Πραγματικά, το διπλοτσέκαρα για σιγουριά, και ο Christopher Doyle, ο μέθυσος ιδιοφυιής διευθυντής φωτογραφίας που έβαλε το στίγμα του σε όλες τις σπουδαίες ταινίες του σκηνοθέτη, εδώ είναι απών! Aφήνει όμως άξιο αντικαταστάτη τον Darius Khondji [με ταινίες όπως το se7en και videos όπως το frozen της madonna στο ενεργητικό του] ο οποίος πραγματικά δίνει ρέστα. Όλα τα trademarks του σκηνοθέτη είναι εδώ. Τα εκπληκτικά χρώματα, το εφέ της γρήγορης - αργής κίνησης, [δεν ξέρω πως το κάνει, δεν ξέρω πως το λένε, απλά υποκλίνομαι..]. Ούτε καν η άχρωμη, άοσμη και άγευστη Norah Jones δεν κατορθώνει να καταστρέψει την ταινία. Με το που εμφανίζεται η Rachel Weisz προσωπικά σε μένα δημιουργήθηκε αμέσως η εντύπωση πως η Jones επελέγη κυρίως λόγω ομοιότητας με τις άλλες δύο πρωταγωνίστριες [θυμάστε στο 2046 που μπαινόβγαιναν στο κάδρο οι θεές Gong Li, Zhang Ziyi και Maggie Cheung, και στο τέλος δε μπορούσες να ξεχωρίσεις ποια ήταν ποια?]. Εδώ η Jones όχι απλά ξεχωρίζει βέβαια, καταφέρνει να κάνει όλους τους υπόλοιπους να φαντάζουν ως τέρατα υποκριτικής. Ως και η Cat Power στο ρόλο της Ρωσίδας πρώην girlfriend του Jude Law, είναι εξαιρετική επιλογή μπροστά της..

Ίσως είμαι ενθουσιασμένος από το εικαστικό μέρος, οπότε ας κρατήσω μια επιφύλαξη για το αν αυτή η ταινία καταχωρηθεί τελικά δίπλα στα υπόλοιπα αριστουργήματα του Kar Wai ή δίπλα στο Until The End Of The World του Βέντερς.. η ιστορία θα δείξει..

Να το δω? : Σε μια λιγότερο επεισοδιακή προβολή ελπίζω, όταν βγει κανονικά στις αίθουσες..

Βγαίνοντας από την αίθουσα φυσικά και δε θα αναζητήσετε το/τα τραγούδια της Norah Jones που ακούγονται σ'αυτήν, αλλά το καταπληκτικό ομώνυμο τραγούδι από το περσινό The Greatest της Cat Power

# 37 : cat power - the greatest

3. Die Unerzogenen (The Unpolished), Germany, 2007, Pia Marais, ***1/2

Πρώτη ταινία για τη Γερμανίδα Pia Marais και για την καταπληκτική 14χρονη Ceci Schmitz-Chuh και το μόνο που θέλει να πει κανείς γι'αυτές είναι ένα μεγάλο 'εύγε'!. Μακάρι να βλέπαμε και μια ελληνική ταινία πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη με τόσο σφιχτό σενάριο [για να αποδώσει μια 'άναρχη' ιστορία μιας ακόμη πιο άναρχης ομάδας απροσάρμοστων νεο-χίπηδων στην Κολωνία του 2007], τόσο καταπληκτικό cast, τόσο υποδειγματική σκηνοθεσία, που να υπηρετεί πιστά την ταινία και τους ηθοποιούς και όχι την επιδειξιομανία και το 'όραμα' του σκηνοθέτη. Ελπίζουμε και σε ανάλογη συνέχεια.

Να το δω? : In Germany we trust!

4. Myrin, (Jar City), Iceland, 2006, Baltasar Kormakur, **1/2

Θα αδικήσω μάλλον την ταινία του Kormakur [γνωστού κυρίως από το 101 Reykjavik], ένα ενδιαφέρον αστυνομικό θρίλερ με προεκτάσεις που αγγίζουν ένα πολύ καυτό θέμα για την Ισλανδία, αυτό της γενετικής καταγωγής του [απομονωμένου και περιορισμένου αριθμητικά] πληθυσμού, αλλά ήμουν πολύ κουρασμένος για να 'μπω' στο φιλμ, και να το εκτιμήσω όπως πραγματικά το άξιζε. Βασισμένο σε πολύ γνωστό Ισλανδικό μυθιστόρημα, έχει σφιχτή πλοκή, καλές ερμηνείες, και αρκετά αντισυμβατική απόδοση του σεναρίου [σε σχέση πχ μ'αυτήν που θα επιχειρούσε ένας αμερικανός σκηνοθέτης]. Οι κριτικές το αγκάλιασαν, οπότε καλύτερα εμπιστευτείτε αυτές κι όχι εμένα, που με αγκάλιασε ο Μορφέας..

Mýrin - Icelandic Trailer

Να το δω? : Εκτός από μένα, το αδικούν και οι δύο μεταμεσονύκτιες προβολές, οπότε με την ησυχία σου σε DVD.

..and the list goes on..

# 36 : Clor - Dangerzone

Ένα άλμπουμ και μετά διαλύθηκαν. Clap your hands say yeah στο πιο ηλεκτρονικό και στο πιο βρετανικό τους.

# 35 : Hawksley Workman - Tonight romanticise the automobile

Ένα τραγούδι με τέτοιο τίτλο δε θα μπορούσε παρά να είναι υπέροχο. Ελπίζω να επαναλάβει κάποτε αυτό που πέτυχε στο ντεμπούτο του.

# 34 : My Computer - Vulnerabilia

Ένα από τα είκοσι καλύτερα άλμπουμ της δεκαετίας για τον γράφοντα. Εξαιρετικό ντεμπούτο.