48th T.I.F.F. : Day 7 : Thursday 22.11.2007

δύο και σήμερα..

1. Orphans, (USA), 2007, Ry Russo-Young, *


Σε μια Ευρωπαϊκή ή ασιατική ταινία πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη είναι αναμενόμενο να συναντήσει κανείς αργούς ρυθμούς, μεγάλα πλάνα χωρίς διαλόγους που δεν 'εξυπηρετούν' το 'στόρυ' κλπ. Αντίθετα, είναι υποθέτω τέτοια η πλύση εγκεφάλου που γίνεται στους σπουδαστές των Αμερικανικών σχολών κινηματογράφου για την εμμονή σε ένα καλό και 'σφιχτό' σενάριο, που οι περισσότερες 'ανεξάρτητες' αμερικανικές ταινίες που έχω δει τα τελευταία χρόνια, τηρούν αυτή την οδηγία κατά γράμμα. Το orphans σύντομα έγινε προφανές ότι δεν ανήκει στην δεύτερη αλλά στην πρώτη κατηγορία, και αυτό θα ήταν κανονικά πολύ καλό, αν μπορούσε να κεντρίσει το ενδιαφέρον κάποιο άλλο στοιχείο της ταινίας, όπως π.χ. οι ερμηνείες ή η σκηνοθεσία. Επί 79 ατελείωτα λεπτά παρατηρούμε τη σχέση δύο νεαρών γυναικών [επιλεγμένες με τη γνωστή μέθοδο casting : 'ανεβαίνω στην ταράτσα του κτιρίου, Ντενίση και Μπάρμπα γωνία, μου δένουν τα μάτια και διαλέγω στην τύχη δυο περαστικές'] των οποίων οι γονείς έχουν πεθάνει, και προσπαθούν να το ξεπεράσουν. Πολύ πολύ χειρότερο απ'ότι ακούγεται.. Σε μια σκηνή όπου οδηγούν μέσα στο χιόνι και η ξανθιά σταματάει, βγαίνει έξω και αρχίζει να τρέχει, για να την ακολουθήσει έπειτα και η άλλη, και η κάμερα μένει μέσα στο αυτοκίνητο να τις παρακολουθεί που τρέχουν, πραγματικά ευχήθηκα να μπει κάποιος τρίτος ξαφνικά μέσα, να πιάσει το τιμόνι και να τις πατήσει! [Ας σημειωθεί εδώ ότι είμαι υπέρ μ.ό.ν.ο. της κινηματογραφικής βίας].

Το πιο συναρπαστικό συμβάν της προβολής ήταν ο καφές που έριξε η Yasmin Ahmad [αν είδαν σωστά οι πληροφοριοδότες μου] στην πλατεία από τον εξώστη, με αποτέλεσμα μια απολαυστική μίνι σύρραξη.

Να το δω? : Μόνο, αν είσαι die hard fan των cocorosie, για κάποιο λόγο επέτρεψαν ν'ακούγονται σε όλη την ταινία τα τραγούδια του la maison de mon reve.


#20 : cocorosie - terrible angels

τουλάχιστον χρησιμοποιήθηκε το πρώτο εξαιρετικό τους άλμπουμ [και κυρίως αυτό το εκπληκτικό τραγούδι] και όχι το απογοητευτικό φετινό τους..


2. Stellet Licht [Silent Light], (Mexico), 2007, Carlos Reygadas, ****1/2


Εκατόν σαράντα δύο λεπτά, εκπληκτικά, τεράστια αργόσυρτα πλάνα πλάνα με ανατολές, ηλιοβασιλέματα, αγελάδες να αρμέγονται, παιδιά που τα λούζουν οι γονείς τους στο ποτάμι.. Ένα ζευγάρι Μεννονιτών [θρησκευτική αίρεση που ζει απομονωμένη στο Βόρειο Μεξικό και τα μέλη της μιλούν Ολλανδικά] με τα έξι τους παιδιά, ζουν αρμονικά, με τις αγροτικές τους εργασίες και την πίστη τουςστο θεό. Ώσπου η αρμονία ανατρέπεται και η πίστη κλονίζεται [οι αγροτικές εργασίες δεν παθαίνουν απολύτως τίποτε] όταν ο πάτερ φαμίλιας ερωτεύεται μια άλλη γυναίκα..


Εικόνες μαγικές, η φύση κυριαρχεί παντού, είναι αδύνατο να μη νιώσει κανείς τη γαλήνη παρακολουθώντας τις καθημερινές ασχολίες της οικογένειας, οι οποίες εκτελούνται με θρησκευτική ευλάβεια [κυριολεκτικά και μεταφορικά]. Εξαιρετικοί οι ερασιτέχνες ηθοποιοί, με πρόσωπα που μένουν χαραγμένα στη μνήμη [ο Reygadas τους βάζει να μάθουν πρώτα πάρα πολύ καλά το κείμενο, δεν κάνει καθόλου πρόβες, και συχνά χρησιμοποιεί την πρώτη λήψη για κάθε σκηνή], σπουδαία η ισορροπία ανάμεσα στην εικόνα και στην ουσία, η πρώτη υπηρετεί τη δεύτερη χωρίς να την καπελώνει, μια εξωφρενική εμβόλιμη εμφάνιση του Jacques Brel, και ένα τέλος που θα συζητηθεί.. Η ταινία του Μεξικάνου σκηνοθέτη βάζει τη σφραγίδα της στο φετινό Φεστιβάλ..


"Έζησα στην Ευρώπη δώδεκα χρόνια. Έφυγα γιατί είναι πνευματικά νεκρή. Οι άνθρωποι ζουν μέσα στο φόβο".



Να το δω? : Με κλειστά μάτια! [μόνο μεταφορικά όμως, όχι κυριολεκτικά..]

3. In Search Of A Midnight Kiss, (USA), 2007, Alex Holdridge, **1/2


Αυτό που λέμε indie romcom. Μικρή παραγωγή, ασπρόμαυρη, χαριτωμένη αμερικάνικη -φυσικά- ταινία, γυρισμένη στο Λος Άντζελες, με θέμα τη συνάντηση ενός μοναχικού loser υπαλλήλου videoclub και μιας wannabe ηθοποιού από το Τέξας, έπειτα από την αγγελία του πρώτου στο craigslist, παραμονή πρωτοχρονιάς. Το midnight kiss είναι φυσικά το φιλί της αλλαγής του χρόνου, η γνωστή παράδοση - αμερικανιά.. Αστείο, ευχάριστο, δεν αφήνει όμως καμία αμφιβολία για το τι θέλει να πετύχει ο σκηνοθέτης: Μια ωραιότατη καριέρα στο Χόλλυγουντ. Εδώ θα'μαστε..

Στην ταινία ακούγονται ωραία τραγούδια από τους okkervil river, sybil, brian mcguire και άλλους, μεταξύ των οποίων κι ενός περίεργου τύπου που ακούει στο όνομα paleo, κι έχει ένα project που λέγεται the song diary. Aν κατάλαβα καλά, πρόκειται για 365 τραγούδια, ένα την ημέρα επί ένα ολόκληρο χρόνο! Τρέμε Stephin Merritt!

#19 : Paleo - somewhere there is a mountain





Να το δω? : Από κάτι Meg Ryan απείρως ανώτερο..

4. Strange Culture, (USA), 2007, Lynn Hershman Leeson, *1/2

Ντοκυμαντέρ γυρισμένο για την αληθινή ιστορία του Steve Kurtz, Νεοϋορκέζου καλλιτέχνη που εργάζεται σ'ένα project για γενετικά τροποποιημένους οργανισμούς και καταλήγει να κατηγορείται για τρομοκρατία όταν πεθαίνει ξαφνικά η γυναίκα του και η αστυνομία την οποία ο ίδιος καλεί, ανακαλύπτει

όλα αυτά τα περίεργα υλικά που κατέχει για την πραγματοποίηση του project και τον συλλαμβάνει. Τώρα, γιατί εγώ προσωπικά το βρήκα αδιάφορο, θα σας γελάσω, θέλεις η προχειρότητα και η ανεπαρκής τεκμηρίωση με την οποία αντιμετώπισε το θέμα ο σκηνοθέτης, θέλεις η χρησιμοποίηση ηθοποιών για να υποδυθούν τους ρόλους των πραγματικών πρωταγωνιστών [ειδικά αυτός που επελέγη για τον Kurtz είναι απαράδεκτος, εμφανίζεται πότε αυτός, πότε ο ίδιος ο Kurtz, πότε και οι δύο μαζί, για ποιο λόγο χρησιμοποιήθηκε αυτή η μέθοδος πραγματικά δεν το κατάλαβα..], θέλεις που περίμενα να αγανακτήσω, να με πνίγει το δίκιο του πρωταγωνιστή και κατέληξα να αδιαφορώ σχεδόν για την τύχη του..

Ίσως πάλι να φταίει ο Michael Moore που άλλαξε τον τρόπο που γυρίζονται τα ντοκυμαντέρ του είδους, ή, πιθανότατα, το ότι ήταν η τέταρτη ταινία που είδα χωρίς διάλειμμα.. πάντως, ούτε η μουσική των Residents, ούτε καν η συμμετοχή ονομάτων όπως η Tilda Swinton με αποζημίωσε.



Να το δω? : Στην ΕΡΤ σε καναδυό χρόνια, μάλλον θα το εκτιμήσεις καλύτερα..

#18 : hidden cameras - he is the boss of me

Μπλέκουν κι αυτοί το ερωτικό με το θρησκευτικό, όπως ο Reygadas. Λέμε τώρα..

#17 : roddy frame - i can't start now

Δε μου άρεσαν ιδιαίτερα οι Aztec Camera, αλλά εκείνο το solo album του τραγουδιστή τους από το 2002 πολύ το αγάπησα, ειδικά αυτό το υπέροχο τραγούδι..

#16 : pernice brothers - the weakest shade of blue

Τελικά, σχεδόν πάντα, όποιο άλμπουμ ακούσεις πρώτο από ένα συγκρότημα καταλήγει να είναι το αγαπημένο σου. Έτσι έγινε μ'εμένα και το Yours,Mine and Ours των Pernice Brothers του 2003. Το εναρκτήριο τραγούδι είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα της κατηγορίας perfect pop song.