48th T.I.F.F. : Day 2 : Saturday 17.11.2007

Κου - νιά - δες των λα - ών, Α - με - ρι - κά - νοι !!!

Και τώρα που ξεμπερδέψαμε με το χρέος μας ως πολίτες, και τη συμμετοχή μας στις εκδηλώσεις του Πολυτεχνείου, συνεχίζουμε με την αναφορά μας στα τεκταινόμενα του Φεστιβάλ..

1. Princesas, (Spain), 2005, Fernando Leon de Aranoa, ***1/2

Μία θαυμάσια ταινία, με θέμα τη γυναικεία φιλία, όπως αυτή αναπτύσσεται ανάμεσα στην Caye, ένα εργαζόμενο κορίτσι [κυριολεκτικώς και μεταφορικώς] στη Μαδρίτη [έξοχη ερμηνεία της Candela Pena] και στη Zulema, μια κοπέλα από τον Άγιο Δομίνικο που προσπαθεί κι αυτή να βγάλει τα προς το ζειν, και να βοηθήσει την οικογένειά της πίσω στην πατρίδα της εργαζόμενη ως πόρνη [επίσης πολύ καλή η εκ-θαμ-βω-τι-κή Micaela Nevarez]. Σίγουρα κάποια κλισέ δε μπορούν να αποφευχθούν, οι καλόκαρδες πόρνες, οι κακοί άντρες που τις εκμεταλλεύονται, οι ανυποψίαστοι συγγενείς.. [και ως γνωστόν όλα τα κλισέ είναι αληθινά..]. Η ταινία όμως ισορροπεί περίτεχνα ανάμεσα στο μελόδραμα και την κοινωνική καταγγελία, και κερδίζει το στοίχημα επικεντρώνοντας ακριβώς εκεί όπου υπάρχει το ζουμί. Στη δυνατή φιλία που αναπτύσσεται ανάμεσα στις δύο γυναίκες, στις καθημερινές αντιξοότητες, στα όνειρα που τις κρατάνε ζωντανές.Υπέροχα δένει με όλα αυτά η μουσική και τα τραγούδια του Manu Chao.

Να το δω? : Κυκλοφορεί ήδη σε DVD απ'όσο ξέρω

Βγαίνοντας από την αίθουσα, αφού πρώτα αναρωτηθείτε αν υπάρχετε ("υπάρχουμε μόνο αν κάποιος μας σκέφτεται", μια καταπληκτική ατάκα της ταινίας) θα αναρωτηθείτε έπειτα που μπορείτε να βρείτε το τραγούδι του manu chao που κυριαρχεί στην ταινία. Εδώ φυσικά..

# 42 : manu chao - me llaman calle

2. Fugitive Pieces, (Canada - Greece), 2007, Jeremy Podeswa, ***

Η πρώτη Ελληνοκαναδέζικη συμπαραγωγή. Αν ήσασταν χτες στην επίσημη πρεμιέρα της ταινίας στο Ολύμπιον, με παρούσα σύσσωμη την Καναδική Πρεσβεία, τους Έλληνες παραγωγούς, το Νίκο Κυπουργό, τη Θέμιδα Μπαζάκα που έχει ένα μικρό αλλά χαρακτηριστικό ρόλο, αν μη τι άλλο αυτό το στατιστικό δε θα το ξεχάσετε πολύ σύντομα [πρέπει να αναφέρθηκε τουλάχιστο δέκα φορές στις ομιλίες πριν την ταινία, οπότε τα embarassing χειροκροτήματα στα τελικά credits όποτε εμφανιζόταν ελληνικό όνομα συντελεστή ήταν αναπόφευκτα..]. Τέλος πάντων, ο κ. Podeswa, γνωστός σε μένα όχι τόσο ομολογώ από τις προηγούμενες ταινίες του, αλλά από τα επεισόδια του Six Feet Under και του Carnivale που έχει σκηνοθετήσει, δυστυχώς δεν ήταν παρών στην ταινία.

Πρόκειται για την ιστορία ενός μικρού αγοριού από την Πολωνία [απίθανα εκφραστική η φατσούλα του μικρού Robbie Kay, της ατραξιόν της προβολής, λογικά μια λαμπρή καριέρα τον περιμένει] που φυγαδεύεται στην Ύδρα από έναν Έλληνα αρχαιολόγο για να γλυτώσει από τους Ναζί, και αργότερα στον Καναδά όπου θα γίνει συγγραφέας, στοιχειωμένος ως το τέλος από τις αναμνήσεις του πολέμου, της οικογένειάς του στην Πολωνία, αλλά και της πατρικής φιγούρας - αρχαιολόγου που του έσωσε τη ζωή.

Με συνεχή φλας μπακ στο παρελθόν, και με τις εξαιρετικές ερμηνείες του Stephen Dillane στον κεντρικό ρόλο, αλλά και του Rade Sherbedgia που [λογικά] αποστήθισε με μεγάλη επιτυχία το ελληνικό κομμάτι του ρόλου του, ο Podeswa [γιος επιζώντα του ολοκαυτώματος και ο ίδιος] παραδίδει ένα πάρα πολύ συγκινητικό φιλμ, και πετυχαίνει επίσης κάτι πολύ δύσκολο, τη μεταφορά του λογοτεχνικού ύφους ενός βιβλίου [του ομώνυμου της Anne Michaels], κάτι που γίνεται αντιληπτό ακόμη και από κάποιον που δεν το έχει καν διαβάσει [όπως εγώ].

Να το δω?: Το Φεβρουάριο που θα βγει, ίσως τότε μάθεις να οδηγείς και πιο προσεκτικά [ημι-spoiler]

3. Encarnacion, (Argentina), 2007, Anahi Berneri, **

Ορίστε, που παραπονιούνται όλες οι γυναίκες ηθοποιοί άνω των σαράντα ετών ότι δεν υπάρχουν πλέον σενάρια γι'αυτές στο Χόλλυγουντ. Μπορούν άνετα να δοκιμάσουν την τύχη τους στην Αργεντινή. Γιατί στο Encarnation δεν πρωταγωνιστεί απλά μια ηθοποιός 52 ετών [η Silvia Perez που από τις τόσες πλαστικές και τα botox εγώ την έκανα γύρω στα 65] αλλά υποδύεται ακριβώς αυτό και στην ταινία. Μια παρηκμασμένη στάρλετ που αρνείται να αποδεχθεί το ότι η εποχή της λάμψης της [και η μπογιά της επίσης] έχει περάσει ανεπιστρεπτί, προσπαθεί, προσέχοντας την εμφάνισή της [τουλάχιστον 20 λεπτά συνολικά στην ταινία τη βλέπουμε να ντύνεται, να γδύνεται, να βάφεται, να φτιάχνει τα μαλλιά της, όλα αυτά με ανατριχιαστικά κοντινά πλάνα..] φτιάχνοντας την ιστοσελίδα της, να παραμείνει στην επικαιρότητα. Ώσπου τα γενέθλια της 15χρονης ανηψιάς της την φέρνουν πίσω στη γενέτειρά της. Εκεί η δράση κορυφώνεται [παιχνίδια στην πισίνα, ο ανταγωνισμός, λέμε τώρα, θείας - ανηψιάς για τα μάτια του μάνατζερ του ξενοδοχείου κλπ]...

Πραγματικά, κάτι μου διέφυγε σ'αυτήν την ταινία. Με διάκριση στο Toronto και πολύ καλές κριτικές, όλο και κάποιοι θα κατάλαβαν το λόγο ύπαρξής της. Όχι ότι ήταν κακή, αλλά ας μου τον εξηγήσει κι εμένα κάποιος..

Να τη δω? : Κάτι μου λέει ότι εμπιστεύεσαι πιο πολύ τις κριτικές από μένα..

#41 : Elva Snow - Pavement Kisses

Απο'δω το πάω, απο'κει το πάω, κάποια στιγμή θα τα'χω ανεβάσει όλα τα τραγούδια του υπέροχου αυτού άλμπουμ, που πέρασε τόσο απαρατήρητο..

#40 : Mansun - Electric Man

Μια που λέγαμε γι'αυτούς τις προάλλες, ένα από τα καλύτερα τραγούδια τους από το τελευταίο άλμπουμ που κυκλοφόρησαν, Little Kix

#39 : Future Bible Heroes - Hopeless

Ένα από τα πολλά πρόσωπα του θεού Stephin Merritt. Καταπληκτικό pop hit.

#38 : Final Fantasy - Took You Two Years to Win My Heart

Μας την έκανες φέτος Owen, μας πέταξες εκεί δυο τρία ψίχουλα - συμμετοχές σε ξένα άλμπουμ, αλλά ελπίζω νωρίς νωρίς του χρόνου να το'χεις έτοιμο το Heartland.