48th T.I.F.F. : Day 10 : Sunday 25.11.2007

[update - songs re-uploaded..]

..γιατί με κοιτάνε έτσι όταν λέω ότι θέλω άδεια για να ξεκουραστώ από την άδεια??..

1. Baixio das Bestas [Bog of Beasts], (Brazil), 2006, Claudio Assis, *1/2


Καταρχήν να εκφράσω την ευχή μου προς τους θλιβερούς οπαδούς του ΠΑΟΚ που έκλεισαν και πάλι βασικούς δρόμους του κέντρου, διαμαρτυρόμενοι και 'γω δεν ξέρω για τι, να πέσει η ομάδα τους πολύ πολύ σύντομα στην Ε' Εθνική, μήπως και βρουν και τίποτε σημαντικό να ασχοληθούν ή καμιά ζωή να ζήσουν, ν'αφήσουν και τον υπόλοιπο κόσμο να κάνει ακριβώς το ίδιο.. Μπορεί να σας μοιάζει ως κατάρα αυτό που έγραψα, αλλά επιμένω ότι είναι ευχή, μόνο να κερδίσουν έχουν αν συνέβαινε κάτι τέτοιο..

Όπως καταλαβαίνετε είχα ήδη τα νεύρα μου μπαίνοντας [την τελευταία στιγμή, λόγω της 'πορείας'] στην αίθουσα όπου προβαλλόταν το Βραζιλιάνικο φιλμ, που παρουσιάστηκε στο τμήμα 'Contemporary Wars' του Φεστιβάλ, ως καταγγελία κατά της [σεξουαλικής κυρίως] βίας που υφίστανται πολλές γυναίκες στη Βραζιλία.


Παπούς τέρας - καρικατούρα βγάζει την 14χρονη εγγονή του στο κλαρί. Νεαρά πλουσιόπαιδα - καρικατούρες μεθάνε και βιάζουν τη μία μετά την άλλη πόρνη, οι οποίες όμως 'πάνε γυρεύοντας'. Σωματική και λεκτική βία, από το πρώτο έως και το τελευταίο λεπτό της ταινίας, που περισσότερο θέλει να προκαλέσει παρά να καταγγείλει, πετυχαίνοντας μόνο ένα αποτέλεσμα: να εκνευρίσει! Τουλάχιστον εμένα.




Να το δω? : Δες το trailer, και έχεις καλυφθεί..

2. Noise, (Australia), 2007, Matthew Saville, ***


Πολύ καλό 'αστυνομικό' φιλμ από την Αυστραλία το οποίο μου άρεσε για πολλούς λόγους. Είναι αργό. Σε βάζει φορτσάτα στην υπόθεση [ο φόνος 7 ατόμων στο βαγόνι του μετρό, με μόνο μία μάρτυρα], και μετά αναλώνεται ουσιαστικά στην ανάλυση της ψυχοσύνθεσης ενός μπάτσου, όχι όμως αυτού που έχει αναλάβει να 'λύσει την υπόθεση'. Ο Brendan Cowell είναι καταπληκτικός, σε μια από τις καλύτερες ερμηνείες σε ρόλο μπάτσου που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια. Λίγο τεμπελάκος, λίγο μπούφος, γκρινιάζει συνεχώς για τις νυχτερινές βάρδιες του και το βόμβο που ακούει συνεχώς, χωρίς κανείς να τον παίρνει πραγματικά στα σοβαρά. Δεν ταυτίζεσαι μαζί του, δεν τον συμπαθείς ιδιαίτερα, δεν είναι ο 'ήρωας' της ταινίας.



Πραγματικά πρόκειται για μία από τις πιο ρεαλιστικές απεικονίσεις της αστυνομίας που έχω δει. Η ταινία ασχολείται περισσότερο με τις μικρολεπτομέρειες της ρουτίνας του πρωταγωνιστή, αλλά και με την ψυχολογία της μοναδικής επιζώσας του φονικού, παρά με τη 'δράση' και την 'αγωνία' της επίλυσης του μυστηρίου, η οποία άλλωστε γίνεται προφανής σχεδόν από την αρχή.



Να το δω? : Μια πολύ ενδιαφέρουσα ταινία στο είδος της.

3. Dies d' Agost [August Days], Spain, 2006, Marc Recha, ***


Σαν τα ποντίκια έφευγαν από κάποιο σημείο και μετά οι [νεαρότεροι κυρίως] θεατές, από αυτό το πραγματικά αργό μα πολύ όμορφο φιλμ του Ισπανού σκηνοθέτη, που μπορεί να είχε τις ατέλειές του, μπορεί τα 93 του λεπτά να φάνηκαν για περισσότερα από δύο ώρες, μπορεί να είχε 5-6 διαλόγους το πολύ, έκλεισε όμως πολύ ωραία για μένα αυτό το Φεστιβάλ, με τις ταξιδιάρικες εικόνες του, το ενδιαφέρον θέμα του, τους χαλαρούς ρυθμούς του..


Ο σκηνοθέτης / πρωταγωνιστής [υποδύεται τον εαυτό του] πείθει το δίδυμο αδελφό του [ο οποίος ναι μεν είναι αδελφός του αλλά δεν του μοιάζει σχεδόν καθόλου] να τον ακολουθήσει σε μια περιπλάνηση με ένα φορτηγάκι, στα μέρη τα οποία είχε επισκεφθεί, και για τα οποία είχε γράψει ένας δημοσιογράφος στο παρελθόν.. Όχι όσο ταινία δρόμου, όσο ταινία θάλασσας, καθώς τα δύο αδέλφια πηγαίνουν από κάμπινγκ σε κάμπινγκ, από [υπέροχη] παραλία σε παραλία, χωρίς να μιλούν και ιδιαίτερα, ενώ την ιστορία αφηγείται η αδελφή τους, την οποία δε βλέπουμε ποτέ..



Να το δω? : Εγώ πάντως σε προειδοποίησα..

#5 : francoiz breut - tu me disais

Στην αρχή της ταινίας, αλλά και στο πιο πάνω trailer, ακούγεται αυτό το υπέροχο τραγούδι της francoiz breut.


#4 : saul williams - black stacey

Ο Saul είναι ένας φοβερός τύπος από τη Νέα Υόρκη, που αξίζει λίγη από την προσοχή σας.


#3 : northern picture library - love song for the dead che no.1

Παλιό, αλλά πολύ πολύ αγαπημένο..

Manyfingers / Your Hand In Mine / Ξυλουργείο του Μύλου, 25.11.2007

Το φεστιβάλ έκλεισε υπέροχα η καταπληκτική συναυλία στο Μύλο, έστω και αν δεν είχε άμεση σχέση μ'αυτό. Οι καταπληκτικοί your hand in mine, μας χάρισαν άλλο ένα θαυμάσιο, λυρικότατο, σχεδόν Χατζιδακικό ορισμένες στιγμές, 40λεπτο set, και εδραίωσαν την πεποίθησή μας ότι είναι το πιο ελπιδοφόρο νέο ελληνικό συγκρότημα. Χειροκροτήθηκαν θερμά από το κοινό, που δε γέμισε μεν ασφυκτικά το χώρο, ήταν όμως αρκετό για τα δεδομένα της πόλης και της λιγοστής διαφήμισης της συναυλίας [αξίζουν συγχαρητήρια και στα παιδιά που τη διοργάνωσαν παρεμπιπτόντως, ειδικά με το πολύ λογικό εισητήριο των 18€], και επίσης αρκετό για να κάνει τον ευφυή κύριο manyfingers από το Bristol να χεστεί επάνω του, καθώς περίμενε να εμφανιστεί σε πολύ μικρότερο κοινό. Συμπαθέστατος, χωρίς ίχνος τουπέ και attitude, όπως το σύνολο σχεδόν των συμπατριωτών του, με απίστευτο άγχος, [ίδρωνε και ξεφυσούσε συνεχώς], δικαίωσε όσους τον έφεραν με ένα καταπληκτικό one man show. Δουλεύοντας κυρίως με λούπες, χρησιμοποιώντας διάφορα όργανα, βίδωνε, ξεβίδωνε, σκάλιζε τα πάντα, δικαιολόγησε το όνομά του χτίζοντας ένα κομμάτι πάνω στους ήχους που έκανε με τα δάχτυλά του πάνω στην κιθάρα, και γενικά ικανοποίησε απόλυτα με ένα set πιο δυνατό και πιο πειραματικό από τους y.h.i.m., με πολύ πάθος αλλά και μπόλικο αυτοσχεδιασμό.

Αξίζουν νομίζω και τα δύο ονόματα ακόμη ένα τραγούδι, για το κλείσιμο αυτού του αφιερώματος στο Φεστιβάλ. Ραντεβού το 2008, με ακόμη καλύτερες ταινίες..


#2 : manyfingers - tsunami


#1 : your hand in mine - please, surrender