48th T.I.F.F. : Day 5 : Tuesday 20.11.2007

μπορεί κανείς να ανεβάσει το απειλητικό μήνυμα - φετίχ κατά της πειρατείας που ακούγεται πριν από τις προβολές? Αυτό με το φίελming, το prodούσers, το σούting, το στέιτεντ by λο? κόβω φλέβες!

1. Sugisball [Autmn Ball], Estonia, 2007, Veiko Ounpuu, ***1/2

Οι 'ιστορίες' έξι ανθρώπων που ζουν στις τεράστιες πολυκατοικίες της υποβαθμισμένης περιοχής μιας μεγάλης Εσθονικής πόλης. Κοινός παρονομαστής η μοναξιά, η προβληματική ανθρώπινη επικοινωνία. Το αποξενωμένο ζευγάρι, ο πορτιέρης με τις εφήμερες ερωτικές συνευρέσεις, ο μέθυσος που αρνείται να αποδεχθεί ότι η γυναίκα του τον παράτησε για τον καλύτερό του φίλο.. Δεν υπάρχει η μεγάλη ανατροπή στο τέλος, δε γίνεται κανένας σεισμός, ούτε πέφτουν βατράχια από τον ουρανό, η κάμερα τους πιάνει σε μια στιγμή της ζωής τους και τους αφήνει σε μια άλλη. Όσο όμως τους παρατηρεί, τα μάτια σου είναι καρφωμένα στην οθόνη! Πολύ καλή πρώτη ταινία του -ζωγράφου- Ounpuu, και με εξαιρετική μουσική [σε κάποια σημεία μου θύμισε Sigur Ros].

Στις ερωταπαντήσεις μετά το τέλος της ταινίας ήθελα πολύ ν'ακούσω τις απόψεις του σκηνοθέτη, αλλά όταν η πρώτη ερώτηση είναι "Τι θέλατε να πείτε με την ταινία σας?" καλύτερα να την κάνεις με ελαφρά πηδηματάκια.. Για την ιστορία, η απάντηση δεν ήταν "Τα κάλαντα" όπως θα έπρεπε, αλλά "Ότι ήθελα να πω το είπα στην ταινία".

Να το δω: yep!


2. Sepet [Chinese Eyes], Malaysia, 2004, Yasmin Ahmad, *1/2

Ότι θα συμφωνήσω με τον κ. Αδαμίδη για το ότι η Ahmad είναι η πιο συμπαθητική παρουσία του Φεστιβάλ είναι σχεδόν σίγουρο [γιατί υπάρχει και η συμπατριώτισσά της που σας έλεγα χτες]. "Δεν κάνω πειραματικές ταινίες, κάνω ταινίες για ιστορίες αγάπης γιατί μόνο αυτές μ'ενδιαφέρουν, όπως και μόνο οι ερωτευμένοι άνθρωποι". Σωστή! Η ταινία της είναι που λίγο μας τα χάλασε, αλλά αν τη δείτε από αυτή τη σκοπιά, η αφέλεια και η προβλεψιμότητα που τη χαρακτηρίζουν δε θα σας ενοχλήσουν [και πολύ]. Στη Μαλαισία του 2004, οι Κινέζοι είναι οι 'ξένοι', οι 'σχιστομάτηδες'.. Μια ντόπια κοπέλα από 'καλή' οικογένεια [όλα τα λεφτά ο μπαμπάς] ερωτεύεται έναν τέτοιο σχιστομάτη και.. τη συνέχεια θα μπορούσατε να την έχετε γράψει και μόνοι σας..

Να το δω? : Το ζητάει ο οργανισμός σου μου φαίνεται..

3. Continental, Un Film Sans Fusil, (Canada), 2007, Stephane Lafleur, **1/2

Την πλάκα του έπαθε ο κύριος Lafleur [ωραίο όνομα!] όταν είδε κατάμεστη την αίθουσα και τον κόσμο να γεμίζει ως και τους διαδρόμους. Όταν το κοινό τον επιβράβευσε για το χιούμορ του και τη σεμνότητά του μ'ένα ζεστό χειροκρότημα, αυτός μας συμβούλεψε να περιμένουμε μετά το τέλος της ταινίας για να χειροκροτήσουμε! Πρόκειται και πάλι (!) για την ιστορία τεσσάρων μοναχικών ατόμων, στο Montreal. Της ρεσεψιονίστ ενός ξενοδοχείου που προσπαθεί να γεμίσει τη ζωή της με τις ασήμαντες λεπτομέρειες της ζωής των άλλων, του κρυόκωλου ασφαλιστή ενοίκου, της οδοντιάτρου που εγκαταλείφθηκε [?] από το σύζυγό της και προσπαθεί να το αποδεχθεί, και του τεχνίτη - ρακοσυλλέκτη που προσπαθεί να μαζέψει χρήματα για να φτιάξει τα δόντια του. Οι ρυθμοί είναι αργοί, χωρίς εξάρσεις, η αφήγηση εστιάζει σε μικρές λεπτομέρειες της καθημερινότητας των ηρώων, με λεπτές χιουμοριστικές πινελιές εδώ κι εκεί.. μια απλή συμπαθητική ταινία.

Βέβαια, ο κριτκός κινηματογράφου από δίπλα μου ενθουσιάστηκε και γελούσε σε όλη τη διάρκεια της προβολής, ενώ η κοπέλα από πίσω μου συγκινήθηκε και έκλαιγε σε όλη τη διάρκεια της προβολής.. κάπου στη μέση βρισκόμουν κι εγώ. Κυριολεκτικώς και μεταφορικώς..

Να το δω? : Μήπως να προτιμήσεις καλύτερα την Εσθονική βερσιόν του θέματος, που είναι και πιο ενδιαφέρουσα από κάθε άποψη? Μη σε πάρω όμως και στο λαιμό μου..

4. Juno, (USA), 2007, Jason Reitman, **1/2


Καλή η Μαλαισία, καλή η Εσθονία, αλλά μια ωραία Αμερικανιά είναι ότι πρέπει για το τέλος της ημέρας. Opening Credits! Γρήγοροι διάλογοι! Γνωστές φάτσες! Ωραία τραγούδια [ως και Belle and Sebastian ακούσαμε], σχεδόν σοκαριστικά φαίνονται όλα μετά από τόσες 'φεστιβαλικές' ταινίες.. Η 20χρονη Ellen Page καταπληκτική στο ρόλο της 16χρονης Juno [αν ήταν βέβαια όλες οι 16χρονες τόσο έξυπνες κι ετοιμόλογες, με τεράστιο στοκ από απίθανες ατάκες, τότε ο κόσμος μας θα ήταν πολύ διαφορετικός] που μένει έγκυος και αποφασίζει να δώσει το παιδί της για υιοθεσία. Το γέλιο ρέει άθφονο και αβίαστα, και απ'εξω απ'έξω επιχειρείται και μια γλυκόπικρη μεν, επιδερμική δε προσέγγιση στο θέμα της ανεπιθύμητης εφηβικής εγκυμοσύνης, από το σκηνοθέτη του Thank You For Smoking. Μια χαρά δηλαδή!




Να το δω? : Κατώτερο από το προηγούμενό του, αλλά πραγματικά αστείο.

..countdown..

#28 : bohren and the club of gore - crimson ways

Δεν ξέρω αν το τραγούδι αυτό ακούγεται στο sugisball, αλλά το γερμανικό post-rock-jazz συγκρότημα είναι αυτό που έχει τα περισσότερα τραγούδια στην ταινία, απ'ότι πρόλαβα να δω στα credits, οπότε ορίστε μια χαρακτηριστική γεύση.

#27 : the moldy peaches - anyone else but you

το καταπληκτικό αυτό τραγούδι είναι που τραγουδούν ο ένας στον άλλον, στο τέλος της ταινίας, οι πρωταγωνιστές της..

#26 : Handsome Family - The Snow White Diner

Από τα πρώτα ονόματα που ήρθαν στο προσκήνιο με την έκρηξη της americana στις αρχές της δεκαετίας. Υπέροχο κομμάτι από μια φωνή καμπάνα!

#25 : Iron And Wine - Sunset Soon Forgotten

Αν μιλάμε για americana, το άλμπουμ αυτό των iron and wine είναι κατά την προσωπική μου άποψη, αν όχι το καλύτερο, σίγουρα το πιο αγαπημένο. Εκτός από το λατρεμένο naked as we came, υπάρχει επίσης κι αυτός ο εξαιρετικός ύμνος σ'ένα ξεχασμένο ηλιοβασίλεμα..