Shortbus, (2006), USA, John Cameron Mitchell, * * *

Τι να γράψει και τι να πει κανείς για το shortbus ? (και για τον blogger που μου έφαγε το post και τώρα πρέπει να το ξαναθυμηθώ κάτι που είναι ΠΟΛΥ επίπονο όπως ξέρουν όσοι τους έχει συμβεί..) Κάποιο κλισέ ίσως? Ή το λατρεύεις ή το μισείς? Ότι υποτίθεται πως οι σκηνές σεξ στην ταινία έχουν λειτουργικό ρόλο και δε σοκάρουν?

Εγώ λοιπόν θα'θελα να σταθώ σε τρία σημεία. Στη γεύση αμηχανίας που αφήνει η ταινία [ή τουλάχιστον που άφησε σε μένα], χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα κακό, καθώς παρακολουθεί μια έτσι κι αλλιώς αμήχανη γενιά, στη Νέα Υόρκη, κάπου μεταξύ του 9/11 και του μεγάλου μπλάκ-άουτ. Στο ότι ο Mitchell καταφέρνει να κάνει ένα δεύτερο βήμα θετικό και πολύ διαφορετικό από το cult ντεμπούτο του. Στο πραγματικό αστέρι της ταινίας, τον Scott Matthew, του οποίου τα τραγούδια κυριαρχούν στην ταινία, και στις σκηνές που εμφανίζεται, είναι για μένα ο πιο αυθεντικός χαρακτήρας, έστω και αν το μόνο που κάνει είναι να τραγουδάει στο 'club' shortbus. Έχει βέβαια και την παρέα του μαζί, τον Gentleman Reg (που εμφανίζεται κιόλας στο φιλμ), τους Hidden Cameras, τους Yo La Tengo κ.α.

Ένας από τους πρωταγωνιστές της ταινίας, ο jay brannan, λέει κι ένα πολύ ωραίο, [δικό του] τραγούδι :

jay brannan - soda shop

Να το δω? : Σίγουρα μια από τις ταινίες που χαρακτηρίζουν τη χρονιά..