1. Notre Etrangere, [Burkina Faso], Sarah Bouyain, [2010], **1/2
Νεαρή μιγάδα που ζει στη Γαλλία αποφασίζει να ψάξει την αληθινή της μητέρα, η οποία την άφησε να φύγει από κοντά της στα οχτώ της χρόνια, κι επιστρέφει στη γενέτειρά της, στη Μπουρκίνα Φάσο. Αυτό που παράλληλα ανακαλύπτει είναι η αληθινή της ταυτότητα.
Όμορφο και λιτό φιλμ, επικεντρώνεται στους λιγοστούς χαρακτήρες, και αγγίζει ευαίσθητα θέματα χωρίς να γινεται διδακτικό.
Όμορφο και λιτό φιλμ, επικεντρώνεται στους λιγοστούς χαρακτήρες, και αγγίζει ευαίσθητα θέματα χωρίς να γινεται διδακτικό.
Να το δω? : Μια πολύ ενδιαφέρουσα πρώτη σκηνοθετική δουλειά.
2. Sang Sattawat (Syndromes And A Century), [Thailand], Apichatpong Weerasethakul, [2006], ****
Τρίτο στη σειρά φιλμ του Weerasethakul που αρχίζει με μια σκηνή σε νοσοκομείο, και αποτελείται από δύο μέρη, τα Σύνδρομα κι Ένας Αιώνας (εντελώς Αγγελοπουλικός τίτλος btw) διαφέρει κάπως από τις δύο προηγούμενες (η ζούγκλα εδώ απουσιάζει) αλλά τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα που συναντάμε σε όλες τις ταινίες του είναι παρόντα κι εδώ. Χαρακτήρες και ιστορίες που συναντήσαμε σε προηγούμενα [ή επόμενα] φιλμ, το ίδιο το φιλμ που "ξαναρχίζει" στο μισό της ταινίας, επαληθεύουν την εμμονή του σκηνοθέτη με τον κύκλο, την επανάληψη, το παιχνίδι με το χρόνο. Στο τέλος, έχοντας δει σχεδόν όλη του τη φιλμογραφία μέσα σε 3-4 ημέρες, μένεις με την εντύπωση πως έχεις παρακολουθήσει ένα και μόνο φιλμ, το οποίο εξελίσσεται αέναα με την πάροδο του χρόνου.
Η ταινία έχει ως θέμα τη μνήμη, και είναι αφιερωμένη στους γονείς του σκηνοθέτη, οι οποίοι ήταν γιατροί, γι'αυτό και είναι εξ'ολοκλήρου γυρισμένη σε νοσοκομείο. Το 'θερμό' μέρος είναι αφιερωμένο στη μητέρα και το 'ψυχρό' στον πατέρα του. Τα Σύνδρομα είναι επίσης η πρώτη ταινία στην οποία χρησιμοποιεί τεχνητό ήχο (και σε μερικά αργόσυρτα εσωτερικά πλάνα νοσοκομειακών αιθουσών το εκπληκτικό οπτικοακουστικό αποτέλεσμα φέρνει στο νου τη δουλειά του David Lynch) .
Να το δω? : Δεν παραμιλάς βγαίνοντας από την αίθουσα, αλλά και αυτό το φιλμ σε καθηλώνει με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο από τα υπόλοιπα.
3. Im Alter Von Ellen (At Ellen's Age), [Germany], Pia Marais, [2010], ***1/2
Η Ellen ασφυκτιά σε μια αδιέξοδη σχέση κι ένα κουραστικό επάγγελμα χωρίς καθόλου ελεύθερο χρόνο. Με αφορμή ένα τυχαίο περιστατικό και μια εικόνα που τη στοιχειώνει, βρίσκεται "μπλεγμένη" με μια ομάδα ακτιβιστών που υπερασπίζονται τα δικαιώματα των ζώων με ανορθόδοξες μεθόδους. Όσο εξελίσσεται η ταινία η ηρωίδα συνειδητοποιεί αυτό που ξέρουμε από την αρχή. Ότι επρόκειτο για μια υποσυνείδητη και καθόλου τυχαία επιλογή, που θα την κάνει να δει τη ζωή της μέσα από ένα εντελώς διαφορετικό πρίσμα.
Ραχοκοκκαλιά της ταινίας η εκπληκτική ερμηνεία της Jeanne Balibar, εξαιρετικής στο ρόλο της αποπροσανατολισμένης αεροσυνοδού που βρίσκεται σε διαρκή κίνηση προσπαθώντας να ξεφύγει από τα προβλήματά της, από τον ίδιο της τον εαυτό.
Να το δω? : Τα σχόλια των γύρω μου δεν ήταν και τόσο θετικά, οπότε μη σε πάρω και στο λαιμό μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου