Μετά τους Αγγλικούς υπότιτλους του Apichatpong δεύτερο θύμα των φετινών περικοπών η μπαταρία του ρολογιού έξω από τις αίθουσες Τορνές/Κασσαβέτης. Κολλημένο στις 2.10, αγχώνει/καθησυχάζει τους πάντες. Αίσχος!
1. Sud Sanaeha (Blissfuly Yours), [Thailand], Apichatpong Weerasethakul, [2002], ****
O Weerasethakul μας συστήνει τους τρεις πρωταγωνιστές του στο πρώτο κιόλας πλάνο, στο 'ιατρείο' ενός τυπικού Ταϊλανδέζικου νοσοκομείου. Ο Μιν με το παράξενο εξάνθημα, παράνομος Βιρμανός μετανάστης στην Ταϊλάνδη. Η κοπέλα του Ρουνγκ, εργάτρια σε εργοστάσιο παραγωγής αγαλματιδίων. Η Όρν, βλέποντας τη νιότη να την εγκαταλείπει θεωρεί πως ένα παιδί θα υποκαταστήσει την αγάπη που λείπει από τη ζωή της..
Ξαφνικά, και έπειτα από σχεδόν μία ώρα, πέφτουν τα opening credits της ταινίας [!] και ακολουθεί μία εκπληκτική, ονειρική κινηματογραφική ώρα, με τους τρεις ήρωες να απολαμβάνουν ένα πικ νικ στην εξοχή. Μια ώρα χάρμα οφθαλμών, γεμάτη λυρισμό και αισθησιασμό που μόνο ένας Ασιάτης κινηματογραφιστής μπορεί αποδώσει..
Να το δω? : Μην περιμένεις πάντως πλοκή και γρήγορους ρυθμούς.
2. Le Quattro Volte (The Fourth Time), [Italy]. Michelangelo Frammartino, [2010], ****
Εφτά χρόνια μετά το αριστουργηματικό του ντεμπούτο Il Dono ο Frammartino επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη με το τρίτο του φιλμ, και αποσπά, από την παρουσίαση κιόλας της ταινίας, το εγκωμιαστικό σχόλιο του Διευθυντή του Φεστιβάλ ("η καλύτερη ταινία της χρονιάς για μένα, ένα μικρό αριστούργημα"). Υψηλές λοιπόν οι προσδοκίες, αλλά Η Τέταρτη Φορά, μια ταινία χωρίς καθόλου διαλόγους, όχι απλά δεν τις διαψεύδει, αλλά τις επαληθεύει στο έπακρο.
Εικόνες γνώριμες, από ένα [τρία στην πραγματικότητα] ορεινό ιταλικό χωριό και τις καθημερινές ασχολίες των λιγοστών κατοίκων. Τρεις "ήρωες", ένας ηλικιωμένος βοσκός, μια μικρή κατσίκα κι ένα πανύψηλο δέντρο δίνουν τη σκυτάλη ο ένας στον άλλον εν μέσω υπέροχων εικόνων, ονειρικών μονοπλάνων, που απεικονίζουν έθιμα και σκηνές "αληθινές", από τη ζωή της ιταλικής επαρχίας.
Να το δω? : Μακάρι να γυριζόταν μια τέτοια ελληνική ταινία.
3. Route Irish, [UK], Ken Loach, [2010], **
Η συγγνώμη είναι μισό χέσιμο (με το συμπάθειο) λέει μια αγαπημένη μου ρήση. Σου ρίχνω πρώτα το μισό, πετάω κι έπειτα και μια συγγνώμη και το ολοκληρώνω. Κάπως έτσι μου φαίνονται και όλες οι ταινίες των τελευταίων είκοσι χρόνων [και κυρίως οι αμερικανικές] για τους πολέμους στο Βιετνάμ, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν.. και δε συμμαζεύεται. Καταστρέφουμε τη χώρα και 10-20 χρόνια μετά, ανάλογα με το πότε είναι "έτοιμο" το κοινό, ξεπλένουμε λίγο τις ενοχές μας, "αποκαθιστώντας" την ιστορική αλήθεια με μερικές ταινίες.
Το Route Irish βέβαια δεν είναι εντελώς Αμερικανιά, και ο Ken Loach αν μή τι άλλο απαλάσσεται από ένα μέρος των κατηγοριών λόγω προτέρου εντίμου βίου. Το φιλμ του όμως στερείται αληθοφάνειας, δεν αποφεύγει τα κλισέ, λίγο κατασκοπικό θρίλερ εδώ, λίγο πολιτική ταινία εκεί, λίγο ο καλοκάγαθος Ιρακινός μουσικός από τη μια, λίγο οι θηριωδίες και οι εφιάλτες από την άλλη. Στο τέλος αυτό ακριβώς είναι που σου μένει, το λίγο..
Να το δω? : Στα μέρη μου πάντως συγγνώμη σημαίνει "δε θα το ξανακάνω"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου