51th T.I.F.F. Day 3 : Sunday 5.12.2010

Τρίτο θύμα των περικοπών: η καθημερινή έκδοση του Πρώτου Πλάνου. Ένα άγχος λιγότερο, που να τρέχεις τώρα να το ψάχνεις, να το ξεφυλλίζεις βιαστικά ανάμεσα στις ταινίες..

1. Donkeys, [UK], Morag McKinnon, [2010], ***


Το Donkeys είναι μια γλυκόπικρη, πολύ αστεία και πολύ συγκινητική ταινία, που δ.ε.ν. είναι αμερικανική, οπότε δε γίνεται ούτε μελοδραματική, ούτε γλυκερή, δεν εκβιάζει ούτε το συναίσθημα ούτε το εύκολο γέλιο. Για αυτούς και μόνο τους λόγους πετυχαίνει απόλυτα και κερδίζει δικαίως το θερμό χειροκρότημα και τα 'μπράβο' μετά το τέλος της προβολής. Υπέροχος ο James Cosmo στον πρωταγωνιστικό ρόλο.




Ας σημειωθεί ότι το φιλμ αποτελεί μέρος ενός project του Λαρς Φον Τρίερ, το δεύτερο μέρος μιας τριλογίας που ξεκίνησε πριν μερικά χρόνια με το Red Road της Andrea Arnold.

Να το δω? : Σου εύχομαι όμως δίχως ερωτήσεις από το κοινό που θα σε κάνουν να κουλουριαστείς από ντροπή ανάμεσα στα καθίσματα και να ψάχνεις το τηλέφωνο της υπηρεσίας που σε διαγράφει από το ανθρώπινο είδος.


2. Jo Pour Jonathan, [Canada], Maxine Giroux, **1/2

Λιτό, έντιμο και καλογυρισμένο φιλμ, που αφηγείται την ιστορία ενός εφήβου, που βιάζεται να μεγαλώσει, προσπαθώντας να μοιάσει στο μεγαλύτερο αδελφό του. Το σκηνικό? Παράνομες νυχτερινές κόντρες αυτοκινήτων σε μυστικές τοποθεσίες. Όπως είναι φυσικό, όλο και κάποιος θα το φάει το κεφάλι του στο τέλος..



Ενδιαφέρον πορτρέτο και teenage angst movie, το Jo Pour Jonathan δεν απογοητεύει, δεν επιχειρεί όμως και το άλμα στο επόμενο επίπεδο, παραδίδοντας κάτι αξιομνημόνευτο.


Να το δω? : Χωρίς ιδιαίτερες προσδοκίες, γιατί όχι?


3. Incendies, [Canada], Denis Vileneuve, [2010], ***


Δύο δίδυμα αδέρφια ξεκινούν [με διαφορά φάσης] για ένα ταξίδι στη γενέτερια της μητέρας τους στη Μέση Ανατολή προσπαθώντας να εκπληρώσουν την τελευταία επιθυμία της, μετά το θάνατό της. Παρακολουθούμε ταυτόχρονα το σύγχρονο οδοιπορικό των παιδιών [και κυρίως της κόρης], και την τραγική πορεία της μάνας στη φλεγόμενη Μέση Ανατολή των προηγούμενων δεκαετιών.


Πολύ λεπτή η γραμμή στην οποία κινείται ο Vileneuve σ'αυτή τη μεταφορά του θεατρικού έργου του Wajdi Mouawad. Ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, ανάμεσα στο σύγχρονο δυτικό κόσμο και τη Μέση Ανατολή [ιδέα μου ήταν ή δεν αναφέρθηκε ποτέ ξεκάθαρα η χώρα καταγωγής της μητέρας?] και κυρίως, ανάμεσα στο χριστιανικό και το μουσουλμανικό στοιχείο. Προσπαθώντας να τα παντρέψει όλα διατηρεί μεν έναν αξιοθαύμαστο ρυθμό και υφαίνει μια συναρπαστική ιστορία, κάπου νιώθεις όμως πως δε μπήγει τόσο βαθιά το μαχαίρι στο κόκκαλο, όσο θα μπορούσε, προσπαθώντας να γίνει αρεστός σε όλους ενώ θα'πρεπε να μην είναι αρεστός σε κανένα.

Τα -υπέροχα- τραγούδια των Radiohead κάνουν περισσότερο κακό παρά καλό στην ταινία, καθώς της αφαιρούν πόντους αξιοπιστίας, δίνοντας χαρακτήρα video clip σε εντελώς αταίριαστες σκηνές. Η κατάληξη του φιλμ, αν καλοσκεφτείς μάλιστα ότι πρόκειται για -ελεύθερη- μεταφορά θεατρικού βασισμένου σε -ελεύθερη- μεταφορά ελληνικής τραγωδίας, αποδίδεται αν μή τι άλλο αξιοπρεπώς.

Να το δω? : Καλογυρισμένο και κατά τόπους συναρπαστικό.


4. Putty Hill, [USA], Matt Porterfield, [2010], **1/2


Η Μεγάλη Ανατριχίλα [κεντρική ιδέα] συναντά την λογοκριμένη βερσιόν του Kids του Larry Clark. Με αφορμή την κηδεία του 24χρονου Cory από υπερβολική δόση, οι φίλοι του, η οικογένειά του [αδέλφια, ξαδέλφια, ετεροθαλή αδέλφια, θείες, θείοι, χωρισμένοι γονείς, ανάθεμα κι αν κατάλαβα ποιος είναι ποιος, όχι ότι είχε και κάποια ιδιαίτερη σημασία βέβαια..] και η ευρύτερη γειτονιά του συγκεντρώνονται για να τον αποχαιρετήσουν.



Μέσα από το έξυπνο εύρημα των προσωπικών συνεντεύξεων του καθενός με το σκηνοθέτη να παρεμβάλλονται στην ιστορία [έστω και με εκνευριστικό τρόπο], χωρίς εξάρσεις, παρακολουθούμε μια ενδιαφέρουσα απεικόνιση μιας τυπικής γειτονιάς μιας μικρομεσαίας Αμερικανικής πόλης.

Να το δω? : Συμπαθητικό φιλμ, έχει σαφώς ένα 'κάτι' που το κάνει να ξεχωρίζει από αντίστοιχα, γεμάτες αερολογίες ανεξάρτητα αμερικανικά εγχειρήματα