I record songs in my cabin by the side of the sea. At the moment I'm working on a cd with covers of the band Most Valuable Players. Αυτά όλα κι όλα μας λέει για τον εαυτό του και τη μουσική του ο κύριος Erik Hallden από τη Σουηδία. Στα αγγλικά τουλάχιστον, γιατί στα Σουηδικά, και στο site του που έχει τρία χρόνια να ανανεώσει ο αθεόφοβος, λέει αρκετά περισσότερα.. Το τελευταίο του EP έχει τρία τραγούδια και το χειρότερο που θα μπορούσα να πω γι'αυτό είναι ότι θα μπορούσα πολύ μα πολύ άνετα να σας ξεγελάσω ότι πρόκειται για το νέο single του Jens Lekman [και θα είχα και την παγκόσμια αποκλειστικότητα!]. Ναι, του μοιάζει τ.ό.σ.ο. πολύ! Ναι, είναι τ.ό.σ.ο. καταπληκτικό!
Αρκετές ώρες έχουν περάσει από τότε που παρακολούθησα [εντελώς από σπόντα, το θέμα, ακόμη κι αυτό το τρέηλερ, δε με κέντρισαν καθόλου..] το Entre Les Murs, κι είναι από τις λίγες φορές που είμαι τόσο μπερδεμένος αναφορικά με τη στάση μου απέναντι στο φιλμ. Είναι καλή ταινία? Ναι! Αξίζει να τη δεις? Σαφώς! Πετυχαίνει να δώσει μια ρεαλιστική άποψη του θέματος? Χμμμ.. Και εξηγούμαι: Ως θεατής την αποζητάς τη ρεαλιστική αντιμετώπιση, σχεδόν την απαιτείς. Πρόκειται για την ντοκιμαντερίστικη απεικόνιση μιας ολόκληρης σχολικής χρονιάς σ'ένα πολυφυλετικό δημόσιο σχολείο στα προάστια του Παρισιού. Οι μαθητές είναι πραγματικοί μαθητές, και ο καθηγητής των Γαλλικών είναι πραγματικός καθηγητής [ο σεναριογράφος της ταινίας, καθηγητής και συγγραφέας François Bégaudeau υποδύεται εδώ ουσιαστικά τον εαυτό του, και όσο κι αν προσπαθεί να μην αγιοποιήσει το χαρακτήρα του, δεν είναι δηλαδή η Μισέλ Πφάιφερ απέναντι στους μαύρους μαθητές, ενοχλεί -εμένα τουλάχιστον- ως παρουσία και μη με ρωτήσετε γιατί.. Ποτέ μου δε συμπάθησα τους σεναριογράφους - ηθοποιούς, ειδικά όταν εμφανίζονται στο 90% των σκηνών της ταινίας τους..], το σχολείο είναι πραγματικό σχολείο. Τα παιδιά "ερμηνεύουν" τους ρόλους τους με ζωντάνια και νεύρο, και είναι αν μή τι άλλο καλοδεχούμενο το ότι δεν επιστρατεύτηκαν 22χρονοι σε ρόλους 15χρονων, όπως γίνεται συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις. Η απόδοση του κλίματος στις συνελεύσεις των καθηγητών, και των μεταξύ τους σχέσεων [και της μιζέριας και της αχωνευτοσύνης που χαρακτηρίζει τους περισσότερους, θα σκάσω αν δεν το πω!] είναι το πιο πετυχημένο κομμάτι της ταινίας. Αν είχε κι έναν διαφορετικό πρωταγωνιστή, τότε ίσως και να δικαιολογούνταν η -υπερβολική για μένα- βράβευσή της με το Χρυσό Φοίνικα στο τελευταίο Φεστιβάλ των Καννών..
Να το δω?: Καλά δεν πρόσεχες καθόλου? το ερώτημα ήδη απαντήθηκε. Τιμωρία στη γωνία γρήγορα!
Ένα από τα πρώτα πράγματα που σου κάνουν πραγματικά εντύπωση παρακολουθώντας την τελευταία ταινία του σπουδαίου Mike Leigh, είναι το πόσο αριστοτεχνικά ένας 65χρονος σκηνοθέτης κατορθώνει να γράψει ένα ρόλο για μια 30χρονη νέα γυναίκα, και να στηρίξει μια ολόκληρη ταινία πάνω σ'αυτό το χαρακτήρα. Θυμάσαι έπειτα το Naked, το Secrets and Lies, το All or Nothing, ταινίες βασισμένες σχεδόν αποκλειστικά στην -εξαιρετική- απόδοση του χαρακτήρα του βασικού τους πρωταγωνιστή [ανεξαρτήτως φύλου], και συνειδητοποιείς το τεράστιο ταλέντο του στην απεικόνιση απλών καθημερινών χαρακτήρων. Πραγματικά η συνεργασία μαζί του πρέπει να αποτελεί όνειρο για κάθε ηθοποιό, και η Sally Hawkins πιάνει την καλή κυριολεκτικά, καθώς της δίνεται εδώ η ευκαιρία να πλάσει μια αξέχαστη ηρωίδα, ένα χαρακτήρα που δε συναντάς συχνά στον κινηματογράφο. Κυριαρχεί απόλυτα στην ταινία [παρά την ύπαρξη μερικών αξιομνημόνευτων δεύτερων ρόλων, όπως του δασκάλου οδήγησης και της καθηγήτριας φλαμένκο] μ'έναν τρόπο τόσο καθηλωτικό, που μ'έκανε να θυμηθώ την Emily Watson στο Δαμάζοντας τα Κύματα. Και όσο για το θέμα της ταινίας, νομίζω πως τα τελευταία χρόνια δεν έχει υπάρξει φιλμ για το οποίο να μπορείς να τα πεις όλα προφέροντας απλά τον τίτλο του..
Παρακολουθώντας το τρέηλερ - αμερικανιά, δε μπορείς παρά να φανταστείς την καταστροφική US version, με πρωταγωνίστρια τη Sandra Bul***k
Μετά από [διαδικτυακή] απουσία ολίγων ημερών, ας ξεκινήσουμε δυναμικά τη νέα εβδομάδα, την τελευταία του Οκτώβρη, με τους Colourmusic από το Stillwater της Oklahoma. Πρόκειται για έ.ν.α. α.κ.ό.μ.η. one man project, αυτό του κυρίου R(ed) O(range) Y(ellow) G(reen) B(lue) I(ndigo) V(iolet), δηλαδή Roy G. Biv, ο οποίος τώρα είναι ή δεν είναι απόγονος του Isaac Newton.., αυτός μόνο το ξέρει.. Το πρώτο του άλμπουμ όμως είναι εμπνευσμένο από τη θεωρία του Newton για τη σχέση μεταξύ ήχου και χρώματος. Το οποίο άλμπουμ παρεμπιπτόντως λέγεται "f, monday, orange, february, venus, lunatic, 1 or 13" και είναι από τα πολύ καλά των τελευταίων εβδομάδων. Απ'ότι διαβάζω, το ψυχεδελικό indie rock των Colourmusic [ας προσθέσουμε στην παρέα και τους τέσσερις φίλους του Roy που τον συνοδεύουν στα live, οι οποίοι μάλιστα συνήθως προσποιούνται ότι είναι αυτός] ανθίζει ακόμη περισσότερο στις ζωντανές τους εμφανίσεις. Το ότι καμιά φορά κάνουν ασκήσεις γυμναστικής στη σκηνή, ή ότι αφήνουν το κοινό να ζωγραφίσει επάνω τους ή να τους κόψει τα μαλλιά και τα ρούχα, είναι επίσης μια σημαντική λεπτομέρεια.. Νομίζω ότι είπα ότι είχα να πω, αφήνω τα υπόλοιπα στους ίδιους!
Τις προάλλες μας έφταιγε ο μικρός χώρος για ένα live με τόσο πολύ κόσμο αυτή τη φορά ο αχανής για τα δεδομένα αυτής της συναυλίας χώρος του Principal φάνταζε απελπιστικά άδειος για να ζεσταθεί η ατμόσφαιρα.. Το αποτέλεσμα αυτό βέβαια ήταν αναμενόμενο λόγω των ειδικών συνθηκών: γιατί ποιος θα σηκωθεί έτσι εύκολα να πάει σε μια συναυλία η οποία διεξάγεται έξω από την πόλη και στην οποία το support ξεκινά στις 10.15, όταν η επόμενη είναι εργάσιμη ημέρα, και όταν μάλιστα ατυχώς βρίσκεται σε εξέλιξη η απεργία των μέσων μαζικής μεταφοράς? Χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι φταίνε μόνο οι διοργανωτές, που και το ρίσκο πήραν, και δωρεάν λεωφορεία -πάντοτε- διαθέτουν.. απλά πρέπει κάποτε να συνεκτιμηθούν όλοι οι παράγοντες για να μπορούμε και εμείς να απολαμβάνουμε τέτοιες συναυλίες, και οι διοργανωτές να μη χάνουν τα χρήματά τους [Στο Δουβλίνο πριν λίγες ημέρες η συναυλία τους ακυρώθηκε γιατί το συγκρότημα έχασε το πρωινό πλοίο και δε μπόρεσε να εγγυηθεί το τέλος της συναυλίας πριν τις 10.30, έτσι ώστε να προλάβει ο κόσμος την τελευταία συγκοινωνία. Σκληρό, αλλά λογικό!]
Αυτά με την -απαραίτητη- γκρίνια, οι λιγοστοί όμως που βρέθηκαν το βράδυ της Τετάρτης στο Principal, αποζημιώθηκαν με το παραπάνω. Γιατί οι Animal Collective, μετά το 15λεπτο πέρασμα που έκανε ο συμπαθής μεν, άμεσα ξεχασθείς δε Axolotl, πραγματοποίησαν μια όντως ανεπανάληπτη εμφάνιση.. Ένα απίθανο μουσικό καλειδοσκόπιο, ένα ψυχεδελικό wall of sound, ένα λιτό και πανέξυπνα λειτουργικό light show, τρεις εξαιρετικά ταλαντούχοι μουσικοί, μια κιθάρα που έκανε την εμφάνισή της 45 ολόκληρα λεπτά μετά την έναρξη της συναυλίας, λυτρωτικά uplifting φωνητικά [αν έκλεινες λίγο τα μάτια σου ένιωθες ότι τα πόδια σου βρίσκονταν λίγο ψηλότερα από το έδαφος..], δεκατρία διαφορετικά είδη μουσικής [και μη μου ζητήσετε να τα κατονομάσω..].. όλα συνέθεσαν ένα patchwork ενός πραγματικά μοναδικού event.
Σ'εναν μικρότερο χώρο με λίγο μεγαλύτερο κοινό θα μιλούσαμε για το live της δεκαετίας. Οι εντυπώσεις όμως που άφησαν οι Animal Collective [πιο Panda Bear από ποτέ ο ήχος τους παρεμπιπτόντως] ήταν τέτοιες, και είναι τόσο σίγουρο ότι θα μεταδοθούν από στόμα σε στόμα, από blog σε blog, που πιστεύω ακράδαντα ότι αυτό θα συμβεί στην επόμενή τους εμφάνιση. Η οποία και ελπίζω να πραγματοποιηθεί πολύ πολύ σύντομα..
Η κατηγοριοποίηση σε ένα συγκεκριμένο είδος μουσικής και η παραδοχή της επιρροής κάποιων συγκροτημάτων ή καλλιτεχνών στον ήχο τους, νομίζω θα συμφωνήσετε μαζί μου πως είναι δύο πράγματα που όλα τα νέα συγκροτήματα απεχθάνονται. Είναι όμως πραγματικά δύσκολο, με όλη αυτή την υπερπληθώρα νέων ονομάτων και την υπερπροσφορά μουσικής, για κάποιον που απλά θέλει να περιγράψει, με δυο λόγια, τον ήχο μιας νέας μπάντας, να το κάνει χωρίς να αναφέρει ένα δύο χαρακτηριστικά ονόματα που η μπάντα αυτή θυμίζει. Η εύκολη λύση, καταφεύγω σ΄αυτή πολύ συχνά κι εγώ, το παραδέχομαι.
Στην περίπτωση του γενειοφόρου διδύμου των Pattern Is Movement από την Philadelphia την κατηγοριοποίηση την κάνουν οι ίδιοι: indie / turntablism / new jazz. Την παράθεση ονομάτων την κάνω εγώ : Sufjan Stevens / Beirut. Ποιος έχει τελικά το δίκιο, θα το κρίνετε εσείς.. Το άλμπουμ τους λέγεται All Together, και είναι από τα πολύ καλά αυτού του Φθινοπώρου, το δε right away προτείνω να το κατεβάσετε right away γιατί είναι πραγματικά υπέροχο!
Ένα 'βαρύ' και 'δύσκολο' θέμα, τους αγώνες των κρατουμένων του IRA στις αρχές του '80 ώστε να αναγνωριστούν ως πολιτικοί κρατούμενοι, πραγματεύεται το πρώτο φιλμ του κυρίου Steve McQueen [καμία σχέση μεν με τον ηθοποιό - θρύλλο, αλλά και τρεις γιους να είχα και το επώνυμό μου ήταν McQueen, όλους Steve θα τους ονόμαζα..]. Αυτός ήταν ο λόγος, αν θέλω να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου, που είχα αναβάλλει την παρακολούθησή του, προτιμώντας δύο πιο 'ανάλαφρες' αμερικανικές ταινίες για την έναρξη της σεζόν.
Παραδόξως, τουλάχιστο για μένα, ήταν τόσο εξαιρετική η απόδοση του θέματος, τόσο ρεαλιστικές οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών, που δεν τη βρήκα τελικά καθόλου βαριά. Αντιθέτως, και παρά τις πολύ σκληρές, συχνά σοκαριστικές σκηνές των συνθηκών κράτησης, η ταινία έχει αρκετές απογειωτικές στιγμές, σχεδόν ποιητικές θα έλεγα. Όσο για την πιο ανατριχιαστική σκηνή, κανένα μα κανένα βασανιστήριο δε μπορεί να συγκριθεί με το μαύρο πλάνο στο οποίο απλά ακούγεται η φωνή της Μάργκαρετ Θάτσερ, κακή της ώρα..
Η αναπαράσταση της εποχής, στα ρούχα, στις φάτσες, στα ντεκόρ, σε όλα.. είναι τόσο πετυχημένη που είναι πραγατικά πολύ δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι η ταινία αυτή γυρίστηκε το 2008.
Το VCB είναι μόλις η πρώτη ταινία του Woody Allen που βλέπω στη μετά - Match Point εποχή του, η οποία χαρακτηρίζεται και ως η "ώριμη" περίοδός του. Οι διαφορές βέβαια με τις προηγούμενες ταινίες του είναι οι παρακάτω τρεις : α. Δεν εμφανίζεται ο ίδιος β. δεν είναι κωμωδία γ. δεν ακούγεται ούτε μια jazz νότα. Κατά τα άλλα, ασφαλώς πρόκειται για μια κλασική Woody Allen ταινία. Ταλαντούχοι ηθοποιοί, ανθρώπινες σχέσεις, η Πόλη [εδώ η Βαρκελώνη αντικαθιστά το Λονδίνο που αντικατέστησε τη Νέα Υόρκη] είναι κι εδώ οι βασικοί πρωταγωνιστές.
Όσο περνούν οι ώρες από το τέλος της προβολής τόσο περισσότερο εκτιμώ την ερμηνεία της Scarlett Johansson, που μπορεί να έχει παρασυρθεί τα τελευταία χρόνια στο παιχνίδι της δημοσιότητας και του σεξοσυμβολισμού [sic], αλλά ας μην ξεχνάμε το πόσο καλή ηθοποιός είναι. Ο χαρακτήρας που υποδύεται είναι εξαιρετικά γνώριμος [η όμορφη σέξυ νέα γυναίκα που δεν ξέρει τι θέλει, και έλκεται από "δημιουργικούς καλλιτεχνικούς" τύπους κάνοντας σχέσεις με προδιαγεγραμμένο το -καταστροφικό- τέλος] και τον αποδίδει αριστοτεχνικά. Επίσης πολύ καλή η Rebecca Hall, η πραγματική πρωταγωνίστρια της ταινίας, τουλάχιστο σε ώρα συμμετοχής. Οι Bardem και Cruz είναι τόσο καλοί όσο μπορούν να είναι δύο Ευρωπαίοι ηθοποιοί σε μια Αμερικανική ταινία. Η ύπαρξη του voiceover δε μπορώ ακόμη ν'αποφασίσω αν βοήθησε την ταινία ή όχι.. Έξτρα πόντοι για το τρίπτυχο Βαρκελώνη - καλοκαίρι - ερωτική ιστορία [πάντα μου άρεσαν οι ταινίες που διαδραματίζονται στη διάρκεια ενός καλοκαιριού].
Να τη δω? : Ακόμη και γι'αυτούς που δεν είναι φαν του Allen.
Ήταν να μην πάρει φόρα ο Nick Diamonds.. Μέσα σε λίγα χρόνια λοιπόν ο απίθανος αυτός τύπος έχει προλάβει να κυκλοφορήσει ένα ιστορικό noisepop άλμπουμ με τους Unicorns, να δώσει συναυλίες με το περίεργο indie hip hop σχήμα Th'Corn Gangg, να σχηματίσει τους Islands, τη φυσική συνέχεια των Unicorns, και να κυκλοφορήσει φέτος: το δεύτερό τους άλμπουμ με τίτλο Arm's Way, το άλμπουμ Moody Motorcycle - συνεργασία με τον Jim Guthrie ως Human Highway και τώρα, το Reefer, ομώνυμο mini άλμπουμ του νέου σχήματος που έχει φτιάξει με τον παραγωγό Daddy Kev. Σα να μην έφταναν τα τρία άλμπουμ από τρία διαφορετικά συγκροτήματα ο Nick συμμετέχει φέτος και σε ένα σουπεργκρουπ, τους Final Fantasy: Online a.k.a. Internet, μαζί με μέλη των Wolf Parade και Black Mountain [και όχι των Final Fantasy]. Και ενώ ακόμη φυσικά δεν έχει δει το φως της ημέρας καμία ηχογράφηση από τους Juiced Elfers, ένα project του Nick και του Syd Butler από τους Les Savvy Fav. Εγώ ένα έχω να πω πριν σας παρουσιάσω ένα καταπληκτικό τραγούδι από τους Reefer και ένα video από τους FF:OaI, [καθώς έχουμε αναφερθεί κατά κόρον στο παρελθόν στα υπόλοιπα συγκροτήματα του Diamonds]: Ο.υ.φ.!!!
Λονδίνο, 2008. Πολύ λίγοι οι φίλοι των The Soft Close Ups στο Myspace, πολύ λίγες και οι πληροφορίες γι'αυτούς. Καμία κυκλοφορία, κανένα label. Μόνο δυο φίλοι, ο David και ο Aug, και μερικά μελαγχολικά electropop τραγούδια.. Κι όμως.. αυτή η φωνή παραείναι γνώριμη.. Μια μικρή αναζήτηση και ιδού η λύση του μυστηρίου. Ο David Shah είναι, ή μάλλον ήταν, ο τραγουδιστής των αγαπημένων και παραγνωρισμένων Luxembourg, τους είχαμε παρουσιάσει κι αυτούς στις αρχές αυτού του blog. Αφού είδε κι απόειδε, τους διέλυσε για να ακολουθήσει πλέον μια πιο electropop κατεύθυνση με τους Soft Close Ups, συνεχίζει όμως να ηχογραφεί και με το πιο μελωδικό indie σχήμα των The Melting Ice Caps. Πολύ χαίρομαι όταν ξαναβρίσκω μια αγαπημένη φωνή απροσδόκητα, μετά από τόσον καιρό..
Μπορεί στην Αθήνα η έναρξη της χειμερινής κινηματογραφικής περιόδου να γίνεται νωρίς το Σεπτέμβρη λόγω του Φεστιβάλ του περιοδικού Σινεμά, εδώ πάνω πάλι, θέλεις ο καλός καιρός των τελευταίων ημερών, θέλεις η ανυπαρξία ενδιαφερουσών ταινιών.. μπήκε ο Οκτώβρης κι ακόμη μια ταινία [της προκοπής] δεν είδαμε.. Αρχή λοιπόν με το τελευταίο εγχείρημα, και πρώτο μεταοσκαρικό, των αδελφών Κοέν, τη "χειρότερη ταινία ever" σύμφωνα με τα δύο παιδάκια που απέτρεπαν δύο κυρίους από το να τη δούνε έξω από το [πολυ]σινεμά. Καλό σημάδι, σκέφτηκα..
Και πράγματι, το μοναδικό μειονέκτημα του Καυτού Απόρρητου [σοβαρά τώρα, τον έχουν το θεό τους οι μεταφραστές ή όχι?] βρίσκεται στο ότι είναι ακριβώς όπως το περιμένεις: Το γνωστό προσεγμένο σενάριο, η προβλέψιμα υποδειγματική σκηνοθεσία, το πανταχού παρόν μαύρο χιούμορ.. είναι όλα εδώ, μαζί φυσικά και ο γνώριμος θίασος, με μερικά ενδιαφέροντα νέα μέλη:
Η Tilda Swinton με άνεση υποδύεται την αντιπαθητική παιδίατρο, σύζυγο του για άλλη μια φορά επίσης εξόχως αντιπαθέστατου John Malcovich. Ο George Clooney αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι ξέρει να μεγαλώνει αξιοπρεπώς, η Frances McDormand κάπως υπερβολική στο ρόλο της γυμνάστριας που κάνει το παν για να χρηματοδοτήσει το extreme makeover, ο Brad Pitt κλέβει ως γνωστόν την ταινία όντας απολαυστικός στο ρόλο του γυμναστή με μυαλό αμοιβάδας [άχρηστη πληροφορία: στις ξεκαρδιστικές σκηνές που ακούει μουσική στα ακουστικά, ακούει madonna και όχι τη μουσική που ακούγεται στην ταινία], α! και ο Richard Jenkins [ο μπαμπάς του Six Feet Under] υπέροχος στο ρόλο του κρυφά ερωτευμένου αφεντικού της πρωταγωνίστριας.. Όλοι περνάνε θαυμάσια [και αυτό το εισπράττει και το κοινό] αποδίδοντας ρόλους που δεν τους δίνεται και τόσο συχνά η ευκαιρία να παίξουν. Εκτός από τη Frances δηλαδή, αλλά αυτή δεν πιάνεται, κοιμάται με το σκηνοθέτη..
Να το δω? : Αν είσαι του "περνάω δυο ώρες ευχάριστα" ε.. τότε θα περάσεις μια χαρά και με το Burn After Reading.
Αναπάντεχη και ευπρόσδεκτα θορυβώδης η επιστροφή των Legends. Αναπάντεχη γιατί περίμενα ότι θα προηγηθεί -επιτέλους- η επιστροφή των αγαπημένων Acid House Kings, βασικό μέλος των οποίων είναι ο Johan Angergård, ο οποίος και κρύβεται πίσω από το σχήμα των Legends. Σε λίγες εβδομάδες κυκλοφορεί από τη Labrador το νέο single του Johan με τίτλο Seconds Away. [Τα δευτερόλεπτα είναι 119 για την ακρίβεια]. Ένα μικρό shoegaze pop διαμαντάκι [όλα τα λεφτά η απότομη διακοπή της κιθάρας στο 60'' που αφήνει την εξαιρετική σύνθεση του Johan να έρθει στο προσκήνιο] "about the wonders of tryptizol" όπως λέει ο ίδιος.
Καθώς πλησίαζε το βράδυ της Κυριακής, η αρχική μου πεποίθηση ότι δε θα χάσω με τίποτε το live του Matt Elliott, αντικαταστάθηκε με τη γνωστή βαρεμάρα - παύλα - μιζέρια. Έπεσα όμως πάνω σ'αυτή τη φοβερή κατάρα του mhulot και, όντας προληπτικός, κατηφόρισα προς το Orient. Περίεργος χώρος, όλοι με προϊδέασαν αρνητικά, ας όψεται το αμαρτωλό παρελθόν που προδίδει το όνομά του. . Όπως διαπίστωσα στην είσοδο, χορηγός της 'συναυλίας' ήταν μεγάλος ραδιοφωνικός σταθμός της πόλης, οπότε όπως ήταν φυσικό δημιουργήθηκε το αδιαχώρητο. Προσθέστε τη γνωστή αποπνικτική ατμόσφαιρα, από τα πολλά πολλά τσιγάρα [444 και σήμερα φίλοι καπνιστές.. έπειτα θα κυκλοφορώ με εξώδικα στην τσέπη, σας προειδοποιώ από τώρα!] των πολλών πολλών συνωστισμένων ανθρώπων στα πολύ πολύ λίγα τετραγωνικά του orient.. Συνυπολογίστε την αντίθεση ενός κατά κανόνα ακουστικού set με το ανοιχτό παράθυρο στον πιο πολυσύχναστο δρόμο της πόλης, το μπαρ στα τρία μέτρα από τον καλλιτέχνη [ποτήρια στοιβάζονταν, καφάσια με μπύρες σέρνονταν, παγάκια φτυαρίζονταν και ταμειακές μηχανές ανοιγόκλειναν με ανατριχιαστική ακουστική απόδοση παράλληλα με τα όσα διαδραματίζονταν στη σκηνή..] και, φυσικά, την αθάνατη ελληνική καφρίλ.. εεε.. πολυλογία κατά τη διάρκεια των τραγουδιών [ποτέ δε θα σταματήσω να σοκάρομαι από αυτό το γεγονός.. π.ο.τ.έ!], τα ευαίσθητα νεύρα του ανταποκριτή σας έγιναν κρόσσια από πολύ νωρίς όπως καταλαβαίνετε..
Ο ίδιος ο Matt εξομολογήθηκε στην αρχή ότι είχε μια πολύ δύσκολη μέρα και πως η αποψινή του εμφάνιση θα'ταν είτε η χειρότερή του είτε η καλύτερή του. Αν κρίνω βέβαια από τα λόγια του στη συνέχεια, για το πως πρέπει να τρέχει ελληνικό αίμα στις φλέβες του επειδή αισθάνεται τόσο άνετα στη χώρα μας, και το πως θα ήθελε να μετακομίσει εδώ [επιτακτικά ζητούσε εξήγηση από τον τύπο που του φώναξε "don't do that!"], και το πόσο μας ευχαρίστησε για την ανταπόκριση και την προσοχή μας και την ησυχία που κάναμε [ε, εντάξει, ήπιε και 3-4 ουισκάκια ο άνθρωπος, είχε δύσκολη μέρα είπαμε, δεν ήξερε και τι έλεγε..], τότε μάλλον έκλινε προς τη δεύτερη εκδοχή..
Και όντως, η εμφάνισή του, για να σοβαρευτώ και λίγο, ήταν εξαιρετική, ενίοτε και καθηλωτική. Λουπάροντας τις κιθάρες του, και, με πραγματικά εντυπωσιακά αποτελέσματα, τη θαυμάσια φωνή του, είτε ψιθυρίζοντας με τη συνοδεία μιας κιθάρας, είτε σηκώνοντας όλη την Τσιμισκή στο πόδι με τον απερίγραπτα λυτρωτικό του θόρυβο, με ένα σετ ντραμς που δε χρησιμοποίησε καθόλου [!], μας ψυχαγώγησε, μας συγκίνησε, μας αποζημίωσε πλήρως για όλες τις κακουχίες κάνοντας μας να ξεχάσουμε τις μίζερες ιδιοτροπίες μας [μου].
Αν και ανήκε ως τώρα στην παράξενη αυτή κατηγορία των καλλιτεχνών, τους οποίους αγνοώ πλήρως, ώσπου πέφτω πάνω σε ένα εξαιρετικό τους άλμπουμ [the mess we made] για να τους ξεχάσω ανεξήγητα στη συνέχεια, αν μή τι άλλο, ο συμπαθής Matt Elliott πήρε χθες το εξιτήριό του από την εν λόγω κατηγορία..
