Matt Elliott, Orient, Thessaloniki, 10.12.2008

Καθώς πλησίαζε το βράδυ της Κυριακής, η αρχική μου πεποίθηση ότι δε θα χάσω με τίποτε το live του Matt Elliott, αντικαταστάθηκε με τη γνωστή βαρεμάρα - παύλα - μιζέρια. Έπεσα όμως πάνω σ'αυτή τη φοβερή κατάρα του mhulot και, όντας προληπτικός, κατηφόρισα προς το Orient. Περίεργος χώρος, όλοι με προϊδέασαν αρνητικά, ας όψεται το αμαρτωλό παρελθόν που προδίδει το όνομά του. . Όπως διαπίστωσα στην είσοδο, χορηγός της 'συναυλίας' ήταν μεγάλος ραδιοφωνικός σταθμός της πόλης, οπότε όπως ήταν φυσικό δημιουργήθηκε το αδιαχώρητο. Προσθέστε τη γνωστή αποπνικτική ατμόσφαιρα, από τα πολλά πολλά τσιγάρα [444 και σήμερα φίλοι καπνιστές.. έπειτα θα κυκλοφορώ με εξώδικα στην τσέπη, σας προειδοποιώ από τώρα!] των πολλών πολλών συνωστισμένων ανθρώπων στα πολύ πολύ λίγα τετραγωνικά του orient.. Συνυπολογίστε την αντίθεση ενός κατά κανόνα ακουστικού set με το ανοιχτό παράθυρο στον πιο πολυσύχναστο δρόμο της πόλης, το μπαρ στα τρία μέτρα από τον καλλιτέχνη [ποτήρια στοιβάζονταν, καφάσια με μπύρες σέρνονταν, παγάκια φτυαρίζονταν και ταμειακές μηχανές ανοιγόκλειναν με ανατριχιαστική ακουστική απόδοση παράλληλα με τα όσα διαδραματίζονταν στη σκηνή..] και, φυσικά, την αθάνατη ελληνική καφρίλ.. εεε.. πολυλογία κατά τη διάρκεια των τραγουδιών [ποτέ δε θα σταματήσω να σοκάρομαι από αυτό το γεγονός.. π.ο.τ.έ!], τα ευαίσθητα νεύρα του ανταποκριτή σας έγιναν κρόσσια από πολύ νωρίς όπως καταλαβαίνετε..

Ο ίδιος ο Matt εξομολογήθηκε στην αρχή ότι είχε μια πολύ δύσκολη μέρα και πως η αποψινή του εμφάνιση θα'ταν είτε η χειρότερή του είτε η καλύτερή του. Αν κρίνω βέβαια από τα λόγια του στη συνέχεια, για το πως πρέπει να τρέχει ελληνικό αίμα στις φλέβες του επειδή αισθάνεται τόσο άνετα στη χώρα μας, και το πως θα ήθελε να μετακομίσει εδώ [επιτακτικά ζητούσε εξήγηση από τον τύπο που του φώναξε "don't do that!"], και το πόσο μας ευχαρίστησε για την ανταπόκριση και την προσοχή μας και την ησυχία που κάναμε [ε, εντάξει, ήπιε και 3-4 ουισκάκια ο άνθρωπος, είχε δύσκολη μέρα είπαμε, δεν ήξερε και τι έλεγε..], τότε μάλλον έκλινε προς τη δεύτερη εκδοχή..


Και όντως, η εμφάνισή του, για να σοβαρευτώ και λίγο, ήταν εξαιρετική, ενίοτε και καθηλωτική. Λουπάροντας τις κιθάρες του, και, με πραγματικά εντυπωσιακά αποτελέσματα, τη θαυμάσια φωνή του, είτε ψιθυρίζοντας με τη συνοδεία μιας κιθάρας, είτε σηκώνοντας όλη την Τσιμισκή στο πόδι με τον απερίγραπτα λυτρωτικό του θόρυβο, με ένα σετ ντραμς που δε χρησιμοποίησε καθόλου [!], μας ψυχαγώγησε, μας συγκίνησε, μας αποζημίωσε πλήρως για όλες τις κακουχίες κάνοντας μας να ξεχάσουμε τις μίζερες ιδιοτροπίες μας [μου].



Αν και ανήκε ως τώρα στην παράξενη αυτή κατηγορία των καλλιτεχνών, τους οποίους αγνοώ πλήρως, ώσπου πέφτω πάνω σε ένα εξαιρετικό τους άλμπουμ [the mess we made] για να τους ξεχάσω ανεξήγητα στη συνέχεια, αν μή τι άλλο, ο συμπαθής Matt Elliott πήρε χθες το εξιτήριό του από την εν λόγω κατηγορία..