Αρκετές ώρες έχουν περάσει από τότε που παρακολούθησα [εντελώς από σπόντα, το θέμα, ακόμη κι αυτό το τρέηλερ, δε με κέντρισαν καθόλου..] το Entre Les Murs, κι είναι από τις λίγες φορές που είμαι τόσο μπερδεμένος αναφορικά με τη στάση μου απέναντι στο φιλμ. Είναι καλή ταινία? Ναι! Αξίζει να τη δεις? Σαφώς! Πετυχαίνει να δώσει μια ρεαλιστική άποψη του θέματος? Χμμμ.. Και εξηγούμαι: Ως θεατής την αποζητάς τη ρεαλιστική αντιμετώπιση, σχεδόν την απαιτείς. Πρόκειται για την ντοκιμαντερίστικη απεικόνιση μιας ολόκληρης σχολικής χρονιάς σ'ένα πολυφυλετικό δημόσιο σχολείο στα προάστια του Παρισιού. Οι μαθητές είναι πραγματικοί μαθητές, και ο καθηγητής των Γαλλικών είναι πραγματικός καθηγητής [ο σεναριογράφος της ταινίας, καθηγητής και συγγραφέας François Bégaudeau υποδύεται εδώ ουσιαστικά τον εαυτό του, και όσο κι αν προσπαθεί να μην αγιοποιήσει το χαρακτήρα του, δεν είναι δηλαδή η Μισέλ Πφάιφερ απέναντι στους μαύρους μαθητές, ενοχλεί -εμένα τουλάχιστον- ως παρουσία και μη με ρωτήσετε γιατί.. Ποτέ μου δε συμπάθησα τους σεναριογράφους - ηθοποιούς, ειδικά όταν εμφανίζονται στο 90% των σκηνών της ταινίας τους..], το σχολείο είναι πραγματικό σχολείο. Τα παιδιά "ερμηνεύουν" τους ρόλους τους με ζωντάνια και νεύρο, και είναι αν μή τι άλλο καλοδεχούμενο το ότι δεν επιστρατεύτηκαν 22χρονοι σε ρόλους 15χρονων, όπως γίνεται συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις. Η απόδοση του κλίματος στις συνελεύσεις των καθηγητών, και των μεταξύ τους σχέσεων [και της μιζέριας και της αχωνευτοσύνης που χαρακτηρίζει τους περισσότερους, θα σκάσω αν δεν το πω!] είναι το πιο πετυχημένο κομμάτι της ταινίας. Αν είχε κι έναν διαφορετικό πρωταγωνιστή, τότε ίσως και να δικαιολογούνταν η -υπερβολική για μένα- βράβευσή της με το Χρυσό Φοίνικα στο τελευταίο Φεστιβάλ των Καννών..
Να το δω?: Καλά δεν πρόσεχες καθόλου? το ερώτημα ήδη απαντήθηκε. Τιμωρία στη γωνία γρήγορα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου