1. Live Show, [Greece], Λένα Βασιλείου, [2009], **1/2
Εικοσάλεπτο φιλμ που πραγματεύεται το θέμα των μπαρ με γυναίκες, ή αλλιώς μπαρ κονσομασιόν [έτσι το διάβασα, έτσι το γράφω]. Η σκηνοθέτης παίρνει συνεντεύξεις από τον ιδιοκτήτη του μπαρ, τον 'υπεύθυνο', μια αλλοδαπή χορεύτρια, και μερικούς στερεοτυπικούς πελάτες. Όλα αυτά σε επαρχιακό bar του είδους, κοντά στο χωριό που γεννήθηκε και μεγάλωσε.
Η εξαιρετικά τρακαρισμένη και συμπαθής Λένα Βασιλείου, αφού απάντησε όσο καλύτερα μπορούσε στην βλακώδη ερώτηση νεαρού για το αν έκανε αυτό το φιλμ για να προσεγγίσει το χώρο, για να δει αν θα μπορούσε και η ίδια να κάνει αυτό το επάγγελμα [ή κάπως έτσι, ήμουν πολύ απασχολημένος σκάβοντας μια τρύπα στο πάτωμα μήπως και με καταπιεί για να ακούσω την ακριβή διατύπωση] τον έβαλε στη θέση του λέγοντάς του πως η ερώτηση ήταν 'αρκετά προσβλητική'. Εξίσου προσβλητική βρήκα και την αρχική ερώτηση της συντονίστριας για το πως ήταν για μια γυναίκα να κινηματογραφεί σ'ένα τέτοιο χώρο κλπ. Όλα αυτά εν έτη 2010!!
Το φιλμ είναι αξιόλογο, η Βασιλείου φέρεται με συμπάθεια στους ήρωές της, μερικοί από τους οποίους σκόρπισαν απλόχερα το γέλιο στην αίθουσα, προσωπικά όμως με τέτοια θέματα δε μπορώ καθόλου να γελάσω, και εκνευρίζομαι ιδιαίτερα όταν η εκμετάλλευση ανθρώπων περνά ως κάτι το φυσιολογικό και δεδομένο [από το κοινό, όχι τη σκηνοθέτιδα]. Θα ήθελα πάντως να βάλει στη θέση τους και κάποιους από τους πρωταγωνιστές της εκτός από τους θεατές.
Να το δω? : Έντιμη και αξιόλογη δουλειά.
2. Ταξιδιάρα Ψυχή, [Greece], Αγγελική Αριστομενοπούλου, [2009], ***1/2
Δεν ήμουν ποτέ ιδιαίτερος φαν των Τρυπών ή του Γιάννη Αγγελάκα [ή του λεγόμενου Ελληνικού Ροκ]. Τους γνώρισα με τα 9 Πληρωμένα Τραγούδια [και με το ακόμη καλύτερο Υπέροχο Τίποτα] όπως οι περισσότεροι πιστεύω, και δεν ασχολήθηκα έκτοτε. Αυτό το αναφέρω όχι για κάποιο ιδιαίτερο λόγο, απλά για να μη νομίσετε ότι είχα κάποιες ιδιαίτερες απαιτήσεις, όπως θα είχε ένας φαν, από τη σκηνοθέτιδα του πορτρέτου ενός από τους σημαντικότερους Έλληνες μουσικούς των τελευταίων 30 χρόνων. Είμαι σίγουρος ότι θα ακουστούν και αρκετά παράπονα για το φιλμ από οπαδούς των Τρυπών [τις οποίες όχι η Αριστομενοπούλου αλλά ο ίδιος ο Αγγελάκας προσπερνά με μια μικρή 3λεπτη αφήγηση "έτσι κάναμε το πρώτο άλμπουμ, μετά το δεύτερο, μετά ήρθε η επιτυχία με τα 9 πληρωμένα τργαούδια.." και τέλος!] καθώς ίσως θα περίμεναν να δουν και να ακούσουν περισσότερα για την ιστορία του όντως σπουδαίου αυτού συγκροτήματος, είναι όμως φανερό ότι [περισσότερο από σεμνότητα και όχι από ενόχληση] ο πρωταγωνιστής του φιλμ δε θέλει να σταθεί στο παρελθόν.
Έστω λοιπόν κι αν δεν παρακολούθησα από κοντά τη μουσική του, πάντα διάβαζα με ενδιαφέρον τις απόψεις του σε συνεντεύξεις [διαβάστε πχ την τελευταία παράγραφο αυτής της συνέντευξης] του σε διάφορα έντυπα. Και είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρον εκτός από τη διατύπωση αυτών των απόψεων, για την πολιτική, τη μουσική, την ίδια τη ζωή.. να βλέπεις και το πως συνεργάζεται με τους μουσικούς του, το πόσο σημαντική είναι γι'αυτόν η έννοια της ομάδας, το πόσο χαίρεται σα μικρό παιδί προσπαθώντας να ακολουθήσει με την κιθάρα του τους Κρητικούς λυράρηδες, και, κυρίως, το πόσο γενναιόδωρα μιλά για τον [εμφανώς χαρισματικό και συμπαθέστατο] Νίκο Βελιώτη ["όταν τον γνώρισα αναρωτήθηκα μήπως όντως υπάρχει ο θεός.."] που θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν γιος του, μια στάση που δε συναντάς εύκολα σε ανθρώπους της ηλικίας και του μεγέθους του Αγγελάκα..
Η Αριστομενοπούλου σοφά ακολουθεί τον ήρωά της στις συναντήσεις του με τους μουσικούς / συνεργάτες του, χωρίς περιττές συνεντεύξεις-αγιογραφίες [αλλά με την απαραίτητη μουσική επένδυση από τραγούδια του Αγγελάκα από όλη την καριέρα του], σχεδόν πάντα σε μη-αστικό τοπίο [χαίρεται η ψυχή σου να τους βλέπεις να παίζουν, να περπατάνε και να μιλούν σε χωράφια, σπίτια και καλύβες στη μέση του πουθενά της υπέροχης ελληνικής υπαίθρου] παραμένοντας η ίδια στο παρασκήνιο ως απλός παρατηρητής.
Το χειροκρότημα στο τέλος από την κατάμεστη αίθουσα ήταν, δικαίως, ενθουσιώδες..
Να το δω? : Αν θέλεις να ακούσεις το Final Countdown με σόλο κρητικής λύρας..
Εικοσάλεπτο φιλμ που πραγματεύεται το θέμα των μπαρ με γυναίκες, ή αλλιώς μπαρ κονσομασιόν [έτσι το διάβασα, έτσι το γράφω]. Η σκηνοθέτης παίρνει συνεντεύξεις από τον ιδιοκτήτη του μπαρ, τον 'υπεύθυνο', μια αλλοδαπή χορεύτρια, και μερικούς στερεοτυπικούς πελάτες. Όλα αυτά σε επαρχιακό bar του είδους, κοντά στο χωριό που γεννήθηκε και μεγάλωσε.
Η εξαιρετικά τρακαρισμένη και συμπαθής Λένα Βασιλείου, αφού απάντησε όσο καλύτερα μπορούσε στην βλακώδη ερώτηση νεαρού για το αν έκανε αυτό το φιλμ για να προσεγγίσει το χώρο, για να δει αν θα μπορούσε και η ίδια να κάνει αυτό το επάγγελμα [ή κάπως έτσι, ήμουν πολύ απασχολημένος σκάβοντας μια τρύπα στο πάτωμα μήπως και με καταπιεί για να ακούσω την ακριβή διατύπωση] τον έβαλε στη θέση του λέγοντάς του πως η ερώτηση ήταν 'αρκετά προσβλητική'. Εξίσου προσβλητική βρήκα και την αρχική ερώτηση της συντονίστριας για το πως ήταν για μια γυναίκα να κινηματογραφεί σ'ένα τέτοιο χώρο κλπ. Όλα αυτά εν έτη 2010!!
Το φιλμ είναι αξιόλογο, η Βασιλείου φέρεται με συμπάθεια στους ήρωές της, μερικοί από τους οποίους σκόρπισαν απλόχερα το γέλιο στην αίθουσα, προσωπικά όμως με τέτοια θέματα δε μπορώ καθόλου να γελάσω, και εκνευρίζομαι ιδιαίτερα όταν η εκμετάλλευση ανθρώπων περνά ως κάτι το φυσιολογικό και δεδομένο [από το κοινό, όχι τη σκηνοθέτιδα]. Θα ήθελα πάντως να βάλει στη θέση τους και κάποιους από τους πρωταγωνιστές της εκτός από τους θεατές.
Να το δω? : Έντιμη και αξιόλογη δουλειά.
2. Ταξιδιάρα Ψυχή, [Greece], Αγγελική Αριστομενοπούλου, [2009], ***1/2
Δεν ήμουν ποτέ ιδιαίτερος φαν των Τρυπών ή του Γιάννη Αγγελάκα [ή του λεγόμενου Ελληνικού Ροκ]. Τους γνώρισα με τα 9 Πληρωμένα Τραγούδια [και με το ακόμη καλύτερο Υπέροχο Τίποτα] όπως οι περισσότεροι πιστεύω, και δεν ασχολήθηκα έκτοτε. Αυτό το αναφέρω όχι για κάποιο ιδιαίτερο λόγο, απλά για να μη νομίσετε ότι είχα κάποιες ιδιαίτερες απαιτήσεις, όπως θα είχε ένας φαν, από τη σκηνοθέτιδα του πορτρέτου ενός από τους σημαντικότερους Έλληνες μουσικούς των τελευταίων 30 χρόνων. Είμαι σίγουρος ότι θα ακουστούν και αρκετά παράπονα για το φιλμ από οπαδούς των Τρυπών [τις οποίες όχι η Αριστομενοπούλου αλλά ο ίδιος ο Αγγελάκας προσπερνά με μια μικρή 3λεπτη αφήγηση "έτσι κάναμε το πρώτο άλμπουμ, μετά το δεύτερο, μετά ήρθε η επιτυχία με τα 9 πληρωμένα τργαούδια.." και τέλος!] καθώς ίσως θα περίμεναν να δουν και να ακούσουν περισσότερα για την ιστορία του όντως σπουδαίου αυτού συγκροτήματος, είναι όμως φανερό ότι [περισσότερο από σεμνότητα και όχι από ενόχληση] ο πρωταγωνιστής του φιλμ δε θέλει να σταθεί στο παρελθόν.
Έστω λοιπόν κι αν δεν παρακολούθησα από κοντά τη μουσική του, πάντα διάβαζα με ενδιαφέρον τις απόψεις του σε συνεντεύξεις [διαβάστε πχ την τελευταία παράγραφο αυτής της συνέντευξης] του σε διάφορα έντυπα. Και είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρον εκτός από τη διατύπωση αυτών των απόψεων, για την πολιτική, τη μουσική, την ίδια τη ζωή.. να βλέπεις και το πως συνεργάζεται με τους μουσικούς του, το πόσο σημαντική είναι γι'αυτόν η έννοια της ομάδας, το πόσο χαίρεται σα μικρό παιδί προσπαθώντας να ακολουθήσει με την κιθάρα του τους Κρητικούς λυράρηδες, και, κυρίως, το πόσο γενναιόδωρα μιλά για τον [εμφανώς χαρισματικό και συμπαθέστατο] Νίκο Βελιώτη ["όταν τον γνώρισα αναρωτήθηκα μήπως όντως υπάρχει ο θεός.."] που θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν γιος του, μια στάση που δε συναντάς εύκολα σε ανθρώπους της ηλικίας και του μεγέθους του Αγγελάκα..
Η Αριστομενοπούλου σοφά ακολουθεί τον ήρωά της στις συναντήσεις του με τους μουσικούς / συνεργάτες του, χωρίς περιττές συνεντεύξεις-αγιογραφίες [αλλά με την απαραίτητη μουσική επένδυση από τραγούδια του Αγγελάκα από όλη την καριέρα του], σχεδόν πάντα σε μη-αστικό τοπίο [χαίρεται η ψυχή σου να τους βλέπεις να παίζουν, να περπατάνε και να μιλούν σε χωράφια, σπίτια και καλύβες στη μέση του πουθενά της υπέροχης ελληνικής υπαίθρου] παραμένοντας η ίδια στο παρασκήνιο ως απλός παρατηρητής.
Το χειροκρότημα στο τέλος από την κατάμεστη αίθουσα ήταν, δικαίως, ενθουσιώδες..
Να το δω? : Αν θέλεις να ακούσεις το Final Countdown με σόλο κρητικής λύρας..
2 σχόλια:
θα αυμφωνησω οτι ο αγγελακας παντοτε εδινε ωραιες συνεντευξεις. χαρακτηριστικα θυμαμαι στο 7 (ή μηπως τους schooligans) αντι οπως κανουν αλλοι να πει για ανθρωπους που δεν τιμουν την ιστορια τους και τα αλλα γραφικα, βγηκε ευθεως και ειπε γιατι δε συμπαθει σαββοπουλο, θεοδωρακη κτλ.
ξερει κανεις που μπορω να το βρω αυτο το ντοκιμαντερ?
Δημοσίευση σχολίου