12th TDF : Day 10 : Sunday 21.3.2010

1. The Edge Of Dreaming, [UK], Amy Hardie, [2009], ***

Μια από τις ενδιαφέρουσες παραμέτρους σ'ένα Φεστιβάλ είναι το ότι έχεις τη δυνατότητα να ακούσεις και να μάθεις πράγματα για το φιλμ που παρακολούθησες από τον ίδιο το δημιουργό του. Κάποιες φορές αυτό λειτουργεί υπέρ της ταινίας, κάποιες όχι. Το Τhe Edge Of Dreaming είναι μια περίεργη αυτοαναφορική ιστορία της σκηνοθέτιδας Amy Hardie, που, ενώ ζει την απόλυτη οικεγενειακή και επαγγελματική ευτυχία, πιστεύει ότι [ή φοβάται ότι] θα πεθάνει μόλις συμπληρώσει τα 48 της χρόνια, εξαιτίας ενός ονείρου, στο οποίο και 'είδε' το πρόωρό της τέλος.. Κι εδώ μια ενδιαφέρουσα και καλογυρισμένη ιστορία, λίγο περισσότερο δραματοποιημένη απ'ότι θα έπρεπε, κι εδώ η παρουσία της κάμερας σε συναισθηματικά φορτισμένες σκηνές είναι [τουλάχιστο για μένα] αμφιλεγόμενη.. Δεν είναι ίσως θετικό για ένα φιλμ το να σε πείθει για την όποια 'αλήθεια' του μόνο μετά τις επεξηγήσεις του δημιουργού του, στη δική μου περίπτωση όμως συνέβη ακριβώς αυτό..




Να το δω? : Για την καλλιτεχνική του αρτιότητα όμως σε πείθει και χωρίς επεξηγήσεις..



2. Killing Girls, [Norway], David Kinsella, [2008], ***


Εδώ έχουμε την αντίθετη περίπτωση. Ο σκηνοθέτης D.Kinsella αντί να αφήσει [πρώτα] την ταινία του να μιλήσει [μια ασπρόμαυρη, ωμή παρουσίαση του φαινομένου των εκτρώσεων σε έφηβες που βρίσκονται σε προχωρημένο στάδιο εγκυμοσύνης, στη σύγχρονη Ρωσία] θεώρησε απαραίτητο να μας πει πριν την έναρξη της προβολής ότι "είναι η πιο σημαντική ταινία που θα κάνει στην καριέρα του", ότι "ανέβασε έναν πιλότο του φιλμ στο youtube και είχε 1,2 εκ. views και 900 σελίδες σχόλια" (η απόδοση στα ελληνικά της παραπάνω δήλωσης μπήκε στο πάνθεον των πιο εξωφρενικών μεταφράσεων ever) "στα φεστιβάλ κάθομαι στο φουαγιέ και μετράω τους θεατές που φεύγουν δακρυσμένοι.." ε, πόσο θέλει κανείς παραπάνω για να στραβώσει? Το φιλμ πάντως είναι σοκαριστικό, όχι τόσο λόγω αυτών που βλέπεις και ακούς [και είναι πολλά, και διόλου ευχάριστα..] όσο λόγω της παρουσίασης της εξωφρενικής σημερινής ρωσικής πραγματικότητας, όπου μια έκτρωση θεωρείται ως η αυτονόητη διέξοδος για μια νεαρή γυναίκα, όπου το 80% των γυναικών έχει κάνει τουλάχιστον μία [και κάποιες μέχρι και 30], όπου η ενημέρωση των νέων για την αντισύλληψη είναι μηδαμινή κ.ο.κ.




Να το δω? : Αν δεν κλείσεις το Φεστιβάλ σου με τις κραυγές εγκύων κορασίδων [και μάλιστα Ρωσίδων] με τι άλλο θα το κλείσεις?..

~ *** ~ *** ~

Μ'αυτά και μ'αυτά τέλειωσε και το 12ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Πιο 'φτωχό' και πιο 'συμμαζεμένο' από κάθε άλλη φορά, κάτι που δεν ήταν τελικά και ιδιαίτερα κακό.. Σίγουρα πιο κακομεταφρασμένο. Με λιγότερο κόσμο από πέρυσι, αν και κάθε χρόνο το ίδιο νομίζω για να με διαψεύσουν τελικά οι αριθμοί.. Με φτώχεια, πείνα, δυστυχία, δολοφονίες, κακοποιήσεις ανηλίκων [μέχρι και αγέννητων], καταπατήσεις δικαιωμάτων, καταπατήσεις γης, κακοποιήσεις της γης.. α! και με μια υπέροχη Βερολινέζικη βόλτα με ποδήλατο!

Καλά περάσαμε και φέτος, ελπίζω το ίδιο να ισχύει και για σας [και τους τέσσερις]. Ραντεβού το Νοέμβρη!