1. Krzysztof Kieslowski Short Films, [Poland], Krzysztof Kieslowski, [1968, 1972]
Το Φεστιβάλ παρουσιάζει φέτος, σε τρία μέρη, το σύνολο σχεδόν των ταινιών μικρού μήκους του σπουδαίου Πολωνού δημιουργού. Το Z miasta Lodzi [1968], η πτυχιακή εργασία του σκηνοθέτη, παρουσιάζει καθημερινές σκηνές από το Λοτζ που αντικατοπτρίζουν τη μετάβαση από το παλιό στο καινούργιο [η εργάτρια του εργοστασίου που βγαίνει στη σύνταξη, η αντίδραση των ηλικιωμένων στην κατάργηση της ορχήστρας κλπ]. Το συγκινητικό Byłem zołnierzem [1970] παρουσιάζει μια σειρά από παλαίμαχους στρατιώτες που έχασαν την όρασή τους στον πόλεμο, οι οποίοι μιλούν μπροστά στην κάμερα για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν, χωρίς να χάνουν την αισιοδοξία τους. Στο Fabryka [1970] παρακολουθούμε τη συνεδρίαση του διοικητικού συμβουλίου ενός εργοστασίου παραγωγής τρακτέρ, και τα ανυπέρβλητα εμπόδια που καλείται να αντιμετωπίσει..
Καθημερινές, απλές ιστορίες από μια εποχή που φαντάζει ήδη πάρα πολύ μακρινή..
Να το δω?: Βλέπονται με συμπάθεια, κυρίως για ιστορικούς λόγους.
2. Karsh Is History, [Canada], Joseph Hillel, 2009, ***
Ενδιαφέρον φιλμ για τον Yousuf Karsh, ενός απο τους σπουδαιότερους Αμερικανούς φωτογράφους [κυρίως] πορτρέτων του περασμένου αιώνα. Όσο κι αν προσπαθήσετε είναι αδύνατο να σκεφτείτε μια σημαντική προσωπικότητα από το χώρο της πολιτικής, της τέχνης ή των γραμμάτων που να μη στήθηκε έστω και για μια φορά μπροστά στο φακό του Carsh. Ιστορικοί, φίλοι, γνωστοί φωτογράφοι [όπως η Άνι Λίμποβιτς] μιλούν για τον Carsh ενώ τα πορτρέτα του των δεκαετιών '30 έως και '80 που φιλοξενήθηκαν κυρίως στις σελίδες περιοδικών όπως το Life και το Paris Match, παρουσιάζονται με καταιγιστικό σχεδόν ρυθμό..
Να το δω? : Ναι, αν θέλεις να γνωρίσεις το έργο [όχι τόσο τη ζωή] ενός σπουδαίου φωτογράφου.
3. The Day We Surrender To The Air, [Netherlands], Antonio Jose Guzman, [2009], *
"Μήπως χάνω το χρόνο και τα χρήματά μου σε μια άκαρπη αναζήτηση?" αναρωτιέται φωναχτά κάπου στο μέσο της ταινίας του ο σκηνοθέτης - πρωταγωνιστής της ταινίας. Σαφώς, όπως επίσης και το δικό μας χρόνο, θέλεις ενστικτωδώς να του απαντήσεις, αλλά, αυτό που θα έπρεπε να του απαντήσεις, είναι ότι έχασε μια σπουδαία ευκαιρία να αναπτύξει ένα τόσο ενδιαφέρον θέμα. Προσπαθώντας να βρει την πραγματική του καταγωγή μέσα από το DNA του ίδιου και των συγγενών του, ξεκινά ένα ταξίδι σε Αφρική, Ευρώπη, Νότια και Βόρεια Αμερική [μπορεί και αλλού, χάνεις το λογαριασμό από ένα σημείο κι έπειτα..] , το οποίο καταφέρνει έπειτα να παρουσιάσει ως ναρκισσιστικό καπρίτσιο, με άθλιο μοντάζ και πολύ περισσότερες από όσες μπορεί κανείς να αντέξει σκηνές που τον παρουσιάζουν να επιδίδεται ημίγυμνος σ'ένα κουλό κάποιος-ας-μου-τρίψει-τον-πιασμένο-μου-σβέρκο τελετουργικό χορευτικό. Εγώ πάντως, για κάποιο περίεργο λόγο, άντεξα ως το τέλος..
Να το δω? : Που και που πολύ μ'εκνευρίζεις μ'αυτές τις ερωτήσεις σου..
4. And Everyone Will Be There, [Colombia], María Isabel Ospina, [2008], **1/2
"Σπιτικό" το φιλμ της Ospina, καθώς παρουσιάζει τη ζωή των μελών της οικογένειάς της που έχουν απομείνει στην Κολομβία, σε συνθήκες οικονομικής κατάρρευσης. Η ίδια διαμένει στη Γαλλία εδώ και μερικά χρόνια, για να συνειδητοποιήσει πως, επιστρέφοντας στη χώρα της μια φορά το χρόνο, η κατάσταση γίνεται ολοένα και χειρότερη. Το φιλμ είναι ιδιαίτερα επίκαιρο για προφανείς λόγους, και είναι σοκαριστικό να παρακολουθείς 'κανονικούς' ανθρώπους που τα είχαν 'όλα', σπίτι, δουλειά, αυτοκίνητο [όλα αποτέλεσμα της οικονομικής άνθισης που επέφερε το ανεξέλεγκτο εμπόριο κοκαϊνης] να χάνουν τα πάντα και να προσπαθούν να επιβιώσουν με αξιοπρέπεια. Η σημαντική μου διαφωνία αφορά το τέλος του φιλμ όπου η νεαρή σκηνοθέτης όχι μόνο εκμεταλλεύεται τη μητέρα της εκβιάζοντας τη συγκίνηση του θεατή, αλλά σε αναγκάζει να αμφισβητήσεις ανοιχτά την ευαισθησία της απέναντι στο θέμα καθώς και το κίνητρό της για την πραγματοποίηση αυτής της ταινίας.
Να το δω? : Για να πάρεις μια ιδέα του τι σε περιμένει..
5. Google Baby, [Israel], Zippi Brand Frank, [2009], ***1/2
"Σήμερα, η τεχνολογία έχει μετατρέψει τη γέννηση ενός μωρού σε μια διαδικασία που δεν εξαρτάται από το σεξ. Και η παγκοσμιοποίηση την κάνει οικονομικά προσιτή. Το μόνο που χρειάζεται κανείς είναι μια πιστωτική κάρτα. Τις οδηγίες μπορεί να τις βρει στο YouTube." Με το παραπάνω κείμενο ξεκινά το φιλμ της Zippi Brand Frank προϊδεάζοντας το θεατή για τη συνέχεια. Τρεις χώρες, τρεις πρωταγωνιστές, τρία σκηνικά: Μια κλινική στην Ινδία όπου πραγματοποιούνται εξωσωματικές γονιμοποιήσεις σε παρένθετες μητέρες με σημαντικό [για αυτές] οικονομικό αντάλλαγμα. Ένας πολυμήχανος Ισραηλινός επιχειρηματίας, έχοντας αποκτήσει μια κόρη με το σύντροφό του από Αμερικανίδα παρένθετη μητέρα, αποφασίζει να βοηθήσει [με το αζημίωτο] κι άλλους ανθρώπους να αποκτήσουν παιδί με τον ίδιο τρόπο, μειώνοντας όμως το κόστος, αγοράζοντας δηλαδή ακριβά τα λευκά, 'ανώτερα' ωάρια, και εμφυτεύοντάς τα [με το αζημίωτο] σε πρόθυμες νεαρές [και όχι μόνο] Ινδές, μέσω της παραπάνω κλινικής. Μια νεαρή Αμερικανίδα μητέρα δύο παιδιών, υποβάλλεται πρόθυμα στην προσοδοφόρα αλλά πιθανώς επικίνδυνη διαδικασία της άντλησης ωαρίων. Με το αζημίωτο, όπως θα έχετε ήδη φανταστεί..
Το ενδιαφέρον στο φιλμ βρίσκεται στο ότι στο τέλος δε μπορείς να καταλάβεις ποια είναι η άποψη της δημιουργού του. Από τη μια το όλο εγχείρημα θα μπορούσε να σταθεί σαν μια ωραιότατη διαφήμιση της όλης διαδικασίας και του συμπατριώτη της επιχειρηματία, ειδικά με τις πληροφορίες που παρέχονται απλόχερα στο τέλος, με ονόματα, links κλπ. Από την άλλη οι πρωταγωνιστές παρουσιάζονται [χωρίς εξωτερική βοήθεια] τόσο εξωφρενικά.. ανήθικοι [η γιατρός που μιλά στο κινητό ενώ εκτελεί καισαρική σε συνθήκες αμφιβόλου υγιεινής.. η παρένθετη μητέρα που πουλά τα ωάριά της της για να αγοράσει όπλα (!) και που μαθαίνει στην πεντάχρονη κόρη της να πυροβολεί και, που να πάρει, αν πάθει και καρκίνο από τις πολλαπλές επεμβάσεις τότε δεν θα'χει και παράπονο, γιατί αυτό θα'ναι το σχέδιο του θεού για εκείνη.. ο gay γονιός που πάσχισε τόσο για να αποκτήσει μια κόρη αλλά μαθαίνει τα νέα της από το τηλέφωνο καθώς ξημεροβραδιάζεται στα αεροδρόμια κουβαλώντας κατεψυγμένα σπέρματα και ωάρια μεταξύ Ισραήλ και Ινδίας..] που σε κάνουν να αναρωτιέσαι μήπως όλα αυτά είναι τελικά πολύ φυσιολογικά κι εσύ είσαι πολύ πιο συντηρητικός απ'όσο πίστευες.
Να το δω? : Αν ψάχνεις για ευκαιρίες να βγεις από τα ρούχα σου..
6. High On Hope, [UK], Piers Sanderson, [2009], ***1/2
Brighton, 1989. Τα πρώτα, παράνομα, 'αυθεντικά' acid house parties πραγματεύεται το φιλμ του Sanderson, λίγο πριν την εμπορικοποίηση, τους μπράβους και την αστυνομική βία. Δεν πρόκειται τόσο για μια ταινία για το acid house κίνημα όπως αναφέρεται στην περίληψη, δε γίνεται δηλαδή καμία αναφορά στη μουσική της περιόδου [αν και ακούγονται αρκετά κομμάτια ονομάτων όπως 808 state, A Guy Called Gerald κλπ] όσο για την αναπαράσταση μιας εποχής, με τις διηγήσεις των πρωταγωνιστών, το συναρπαστικό και καθόλου αστείο τελικά κυνηγητό με την αστυνομία, την αντιμετώπιση από τα ΜΜΕ και το κράτος. Κι όλα αυτά για ένα φαινόμενο που, όπως πολύ εύστοχα παρουσιάζεται από τον Sanderson, ήταν όχι απλά ένα μουσικό κίνημα αλλά ένα κοινωνικό φαινόμενο, μια οργισμένη νεανική αντιδραση απέναντι στην ανεργία και την οικονομική εξαθλίωση που επέφερε η σκληρή Θατσερική πολιτική της δεκαετίας του '80.
Να το δω? : Αν νοσταλγείς τη μάνα-ρέιβερ
Το Φεστιβάλ παρουσιάζει φέτος, σε τρία μέρη, το σύνολο σχεδόν των ταινιών μικρού μήκους του σπουδαίου Πολωνού δημιουργού. Το Z miasta Lodzi [1968], η πτυχιακή εργασία του σκηνοθέτη, παρουσιάζει καθημερινές σκηνές από το Λοτζ που αντικατοπτρίζουν τη μετάβαση από το παλιό στο καινούργιο [η εργάτρια του εργοστασίου που βγαίνει στη σύνταξη, η αντίδραση των ηλικιωμένων στην κατάργηση της ορχήστρας κλπ]. Το συγκινητικό Byłem zołnierzem [1970] παρουσιάζει μια σειρά από παλαίμαχους στρατιώτες που έχασαν την όρασή τους στον πόλεμο, οι οποίοι μιλούν μπροστά στην κάμερα για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν, χωρίς να χάνουν την αισιοδοξία τους. Στο Fabryka [1970] παρακολουθούμε τη συνεδρίαση του διοικητικού συμβουλίου ενός εργοστασίου παραγωγής τρακτέρ, και τα ανυπέρβλητα εμπόδια που καλείται να αντιμετωπίσει..
Καθημερινές, απλές ιστορίες από μια εποχή που φαντάζει ήδη πάρα πολύ μακρινή..
Να το δω?: Βλέπονται με συμπάθεια, κυρίως για ιστορικούς λόγους.
2. Karsh Is History, [Canada], Joseph Hillel, 2009, ***
Ενδιαφέρον φιλμ για τον Yousuf Karsh, ενός απο τους σπουδαιότερους Αμερικανούς φωτογράφους [κυρίως] πορτρέτων του περασμένου αιώνα. Όσο κι αν προσπαθήσετε είναι αδύνατο να σκεφτείτε μια σημαντική προσωπικότητα από το χώρο της πολιτικής, της τέχνης ή των γραμμάτων που να μη στήθηκε έστω και για μια φορά μπροστά στο φακό του Carsh. Ιστορικοί, φίλοι, γνωστοί φωτογράφοι [όπως η Άνι Λίμποβιτς] μιλούν για τον Carsh ενώ τα πορτρέτα του των δεκαετιών '30 έως και '80 που φιλοξενήθηκαν κυρίως στις σελίδες περιοδικών όπως το Life και το Paris Match, παρουσιάζονται με καταιγιστικό σχεδόν ρυθμό..
Να το δω? : Ναι, αν θέλεις να γνωρίσεις το έργο [όχι τόσο τη ζωή] ενός σπουδαίου φωτογράφου.
3. The Day We Surrender To The Air, [Netherlands], Antonio Jose Guzman, [2009], *
"Μήπως χάνω το χρόνο και τα χρήματά μου σε μια άκαρπη αναζήτηση?" αναρωτιέται φωναχτά κάπου στο μέσο της ταινίας του ο σκηνοθέτης - πρωταγωνιστής της ταινίας. Σαφώς, όπως επίσης και το δικό μας χρόνο, θέλεις ενστικτωδώς να του απαντήσεις, αλλά, αυτό που θα έπρεπε να του απαντήσεις, είναι ότι έχασε μια σπουδαία ευκαιρία να αναπτύξει ένα τόσο ενδιαφέρον θέμα. Προσπαθώντας να βρει την πραγματική του καταγωγή μέσα από το DNA του ίδιου και των συγγενών του, ξεκινά ένα ταξίδι σε Αφρική, Ευρώπη, Νότια και Βόρεια Αμερική [μπορεί και αλλού, χάνεις το λογαριασμό από ένα σημείο κι έπειτα..] , το οποίο καταφέρνει έπειτα να παρουσιάσει ως ναρκισσιστικό καπρίτσιο, με άθλιο μοντάζ και πολύ περισσότερες από όσες μπορεί κανείς να αντέξει σκηνές που τον παρουσιάζουν να επιδίδεται ημίγυμνος σ'ένα κουλό κάποιος-ας-μου-τρίψει-τον-πιασμένο-μου-σβέρκο τελετουργικό χορευτικό. Εγώ πάντως, για κάποιο περίεργο λόγο, άντεξα ως το τέλος..
Να το δω? : Που και που πολύ μ'εκνευρίζεις μ'αυτές τις ερωτήσεις σου..
4. And Everyone Will Be There, [Colombia], María Isabel Ospina, [2008], **1/2
"Σπιτικό" το φιλμ της Ospina, καθώς παρουσιάζει τη ζωή των μελών της οικογένειάς της που έχουν απομείνει στην Κολομβία, σε συνθήκες οικονομικής κατάρρευσης. Η ίδια διαμένει στη Γαλλία εδώ και μερικά χρόνια, για να συνειδητοποιήσει πως, επιστρέφοντας στη χώρα της μια φορά το χρόνο, η κατάσταση γίνεται ολοένα και χειρότερη. Το φιλμ είναι ιδιαίτερα επίκαιρο για προφανείς λόγους, και είναι σοκαριστικό να παρακολουθείς 'κανονικούς' ανθρώπους που τα είχαν 'όλα', σπίτι, δουλειά, αυτοκίνητο [όλα αποτέλεσμα της οικονομικής άνθισης που επέφερε το ανεξέλεγκτο εμπόριο κοκαϊνης] να χάνουν τα πάντα και να προσπαθούν να επιβιώσουν με αξιοπρέπεια. Η σημαντική μου διαφωνία αφορά το τέλος του φιλμ όπου η νεαρή σκηνοθέτης όχι μόνο εκμεταλλεύεται τη μητέρα της εκβιάζοντας τη συγκίνηση του θεατή, αλλά σε αναγκάζει να αμφισβητήσεις ανοιχτά την ευαισθησία της απέναντι στο θέμα καθώς και το κίνητρό της για την πραγματοποίηση αυτής της ταινίας.
Να το δω? : Για να πάρεις μια ιδέα του τι σε περιμένει..
5. Google Baby, [Israel], Zippi Brand Frank, [2009], ***1/2
"Σήμερα, η τεχνολογία έχει μετατρέψει τη γέννηση ενός μωρού σε μια διαδικασία που δεν εξαρτάται από το σεξ. Και η παγκοσμιοποίηση την κάνει οικονομικά προσιτή. Το μόνο που χρειάζεται κανείς είναι μια πιστωτική κάρτα. Τις οδηγίες μπορεί να τις βρει στο YouTube." Με το παραπάνω κείμενο ξεκινά το φιλμ της Zippi Brand Frank προϊδεάζοντας το θεατή για τη συνέχεια. Τρεις χώρες, τρεις πρωταγωνιστές, τρία σκηνικά: Μια κλινική στην Ινδία όπου πραγματοποιούνται εξωσωματικές γονιμοποιήσεις σε παρένθετες μητέρες με σημαντικό [για αυτές] οικονομικό αντάλλαγμα. Ένας πολυμήχανος Ισραηλινός επιχειρηματίας, έχοντας αποκτήσει μια κόρη με το σύντροφό του από Αμερικανίδα παρένθετη μητέρα, αποφασίζει να βοηθήσει [με το αζημίωτο] κι άλλους ανθρώπους να αποκτήσουν παιδί με τον ίδιο τρόπο, μειώνοντας όμως το κόστος, αγοράζοντας δηλαδή ακριβά τα λευκά, 'ανώτερα' ωάρια, και εμφυτεύοντάς τα [με το αζημίωτο] σε πρόθυμες νεαρές [και όχι μόνο] Ινδές, μέσω της παραπάνω κλινικής. Μια νεαρή Αμερικανίδα μητέρα δύο παιδιών, υποβάλλεται πρόθυμα στην προσοδοφόρα αλλά πιθανώς επικίνδυνη διαδικασία της άντλησης ωαρίων. Με το αζημίωτο, όπως θα έχετε ήδη φανταστεί..
Το ενδιαφέρον στο φιλμ βρίσκεται στο ότι στο τέλος δε μπορείς να καταλάβεις ποια είναι η άποψη της δημιουργού του. Από τη μια το όλο εγχείρημα θα μπορούσε να σταθεί σαν μια ωραιότατη διαφήμιση της όλης διαδικασίας και του συμπατριώτη της επιχειρηματία, ειδικά με τις πληροφορίες που παρέχονται απλόχερα στο τέλος, με ονόματα, links κλπ. Από την άλλη οι πρωταγωνιστές παρουσιάζονται [χωρίς εξωτερική βοήθεια] τόσο εξωφρενικά.. ανήθικοι [η γιατρός που μιλά στο κινητό ενώ εκτελεί καισαρική σε συνθήκες αμφιβόλου υγιεινής.. η παρένθετη μητέρα που πουλά τα ωάριά της της για να αγοράσει όπλα (!) και που μαθαίνει στην πεντάχρονη κόρη της να πυροβολεί και, που να πάρει, αν πάθει και καρκίνο από τις πολλαπλές επεμβάσεις τότε δεν θα'χει και παράπονο, γιατί αυτό θα'ναι το σχέδιο του θεού για εκείνη.. ο gay γονιός που πάσχισε τόσο για να αποκτήσει μια κόρη αλλά μαθαίνει τα νέα της από το τηλέφωνο καθώς ξημεροβραδιάζεται στα αεροδρόμια κουβαλώντας κατεψυγμένα σπέρματα και ωάρια μεταξύ Ισραήλ και Ινδίας..] που σε κάνουν να αναρωτιέσαι μήπως όλα αυτά είναι τελικά πολύ φυσιολογικά κι εσύ είσαι πολύ πιο συντηρητικός απ'όσο πίστευες.
Να το δω? : Αν ψάχνεις για ευκαιρίες να βγεις από τα ρούχα σου..
6. High On Hope, [UK], Piers Sanderson, [2009], ***1/2
Brighton, 1989. Τα πρώτα, παράνομα, 'αυθεντικά' acid house parties πραγματεύεται το φιλμ του Sanderson, λίγο πριν την εμπορικοποίηση, τους μπράβους και την αστυνομική βία. Δεν πρόκειται τόσο για μια ταινία για το acid house κίνημα όπως αναφέρεται στην περίληψη, δε γίνεται δηλαδή καμία αναφορά στη μουσική της περιόδου [αν και ακούγονται αρκετά κομμάτια ονομάτων όπως 808 state, A Guy Called Gerald κλπ] όσο για την αναπαράσταση μιας εποχής, με τις διηγήσεις των πρωταγωνιστών, το συναρπαστικό και καθόλου αστείο τελικά κυνηγητό με την αστυνομία, την αντιμετώπιση από τα ΜΜΕ και το κράτος. Κι όλα αυτά για ένα φαινόμενο που, όπως πολύ εύστοχα παρουσιάζεται από τον Sanderson, ήταν όχι απλά ένα μουσικό κίνημα αλλά ένα κοινωνικό φαινόμενο, μια οργισμένη νεανική αντιδραση απέναντι στην ανεργία και την οικονομική εξαθλίωση που επέφερε η σκληρή Θατσερική πολιτική της δεκαετίας του '80.
Να το δω? : Αν νοσταλγείς τη μάνα-ρέιβερ
1 σχόλιο:
Ενδιαφέροντα αρκετά από αυτά.
Καλή συνέχεια....
(Δε θα φάω το καπέλο μου....είπαμε;))
Δημοσίευση σχολίου