Ο Casey Chandler χρησιμοποιεί το όνομα Galapaghost για το one man project του, αλλά προτίμησα να παρουσιάσω το θαυμάσιο Lost Generation με το κανονικό του όνομα για προφανείς λόγους [είναι ο μοναδικός πραγματικός Chandler που ξέρω]. Η σύνθεση και ο τρόπος που τραγουδά ο Casey σ'αυτό το τραγούδι μου θύμισαν πολύ τον Zac Pennington των Parenthetical Girls..
Αυτή την ξεχωριστή φωνή την προσέξαμε από την πρώτη στιγμή, πριν καν κυκλοφορήσει οτιδήποτε, από το πρώτο κιόλας demo των Former Ghosts. Το 2010, με το νέο της EP και το επερχόμενο δεύτερο άλμπουμ των F.G. θα είναι σίγουρα η χρονιά της Nika Roza Danilova. Τουλάχιστο θα μπορέσει να το γιορτάσει καθώς σε λίγες μέρες θα είναι και επίσημα ελεύθερη να καταναλώσει αλκοόλ.
Τον προηγούμενο μήνα σας μιλούσαμε για το πόσο καλό είναι το EP των Clogs, και τώρα ήρθε η ώρα να σας πούμε πόσο καλό είναι και το άλμπουμ τους. Ή μάλλον ας αφήσουμε το τελευταίο τραγούδι του The Creatures in the Garden of Lady Walton να σας πείσει.. την πρώτη δισκογραφική παρουσία του Sufjan Stevens για το 2010. Ελπίζουμε να υπάρξουν κι άλλες..
Κάποτε ένας πληγωμένος γλάρος βρήκε καταφύγιο στον κήπο μας, αρκετά μέτρα μακρυά από τη θάλασσα. Τον περιποιηθήκαμε οικογενειακώς για λίγες μέρες, του δώσαμε μέχρι και όνομα [Τόμπι]. Ήμουν πολύ μικρός, αλλά νομίζω ότι επέζησε και τον αφήσαμε ελέυθερο. Ή τουλάχιστον έτσι μου είπαν.. Τον θυμήθηκα έπειτα από πάρα πολλά χρόνια, με αφορμή το πανέμορφο αυτό τραγούδι των Dream Diary..
Νέο EP και για τους Burning Hearts, που μαζί με τους Cats On Fire αποτελούν το βαρύ πυροβολικό της Φινλανδικής indiepop. Το ομώνυμο τραγούδι δεν απογοητεύει όσους τους αγάπησαν με το περσινό τους καταπληκτικό ντεμπούτο.
«Depeche Mode meets early Madonna and Five Star as played on KTU Radio in the leather backseat of a cab». Ελάχιστη η σχέση με την πραγματικότητα, αρκετό όμως πιστεύω για να σε ιντριγκάρει τόσο ώστε να τους χαρίσεις μια ακρόαση..
Σίγουρα ακούγοντας την υποβλητική φωνή της Rykarda Parasol σ'αυτή την εξαιρετική ερμηνεία σου'ρχεται κάπως δύσκολο να την ταυτίσεις μ'αυτή την αξιολάτρευτη φατσούλα. Άλλη μια απόδειξη για το ότι τα στερεότυπα καλό είναι να αποφεύγονται [και ειδικά τα γελοία..]
Και μια που μιλάμε για ξεχωριστές γυναικείες φωνές, αφού κιόλας τη μνημονεύσαμε πριν λίγες εβδομάδες παρουσιάζοντας τους Irrepressibles, ας τη θυμηθούμε κιόλας, σ'αυτή τη μεγάλη ραδιοφωνική επιτυχία [τουλάχιστο στη Θεσσαλονίκη] από την προπερασμένη δεκαετία..
1. The Edge Of Dreaming, [UK], Amy Hardie, [2009], ***
Μια από τις ενδιαφέρουσες παραμέτρους σ'ένα Φεστιβάλ είναι το ότι έχεις τη δυνατότητα να ακούσεις και να μάθεις πράγματα για το φιλμ που παρακολούθησες από τον ίδιο το δημιουργό του. Κάποιες φορές αυτό λειτουργεί υπέρ της ταινίας, κάποιες όχι. Το Τhe Edge Of Dreaming είναι μια περίεργη αυτοαναφορική ιστορία της σκηνοθέτιδας Amy Hardie, που, ενώ ζει την απόλυτη οικεγενειακή και επαγγελματική ευτυχία, πιστεύει ότι [ή φοβάται ότι] θα πεθάνει μόλις συμπληρώσει τα 48 της χρόνια, εξαιτίας ενός ονείρου, στο οποίο και 'είδε' το πρόωρό της τέλος.. Κι εδώ μια ενδιαφέρουσα και καλογυρισμένη ιστορία, λίγο περισσότερο δραματοποιημένη απ'ότι θα έπρεπε, κι εδώ η παρουσία της κάμερας σε συναισθηματικά φορτισμένες σκηνές είναι [τουλάχιστο για μένα] αμφιλεγόμενη.. Δεν είναι ίσως θετικό για ένα φιλμ το να σε πείθει για την όποια 'αλήθεια' του μόνο μετά τις επεξηγήσεις του δημιουργού του, στη δική μου περίπτωση όμως συνέβη ακριβώς αυτό..
Να το δω? : Για την καλλιτεχνική του αρτιότητα όμως σε πείθει και χωρίς επεξηγήσεις..
2. Killing Girls, [Norway], David Kinsella, [2008], ***
Εδώ έχουμε την αντίθετη περίπτωση. Ο σκηνοθέτης D.Kinsella αντί να αφήσει [πρώτα] την ταινία του να μιλήσει [μια ασπρόμαυρη, ωμή παρουσίαση του φαινομένου των εκτρώσεων σε έφηβες που βρίσκονται σε προχωρημένο στάδιο εγκυμοσύνης, στη σύγχρονη Ρωσία] θεώρησε απαραίτητο να μας πει πριν την έναρξη της προβολής ότι "είναι η πιο σημαντική ταινία που θα κάνει στην καριέρα του", ότι "ανέβασε έναν πιλότο του φιλμ στο youtube και είχε 1,2 εκ. views και 900 σελίδες σχόλια" (η απόδοση στα ελληνικά της παραπάνω δήλωσης μπήκε στο πάνθεον των πιο εξωφρενικών μεταφράσεων ever) "στα φεστιβάλ κάθομαι στο φουαγιέ και μετράω τους θεατές που φεύγουν δακρυσμένοι.." ε, πόσο θέλει κανείς παραπάνω για να στραβώσει? Το φιλμ πάντως είναι σοκαριστικό, όχι τόσο λόγω αυτών που βλέπεις και ακούς [και είναι πολλά, και διόλου ευχάριστα..] όσο λόγω της παρουσίασης της εξωφρενικής σημερινής ρωσικής πραγματικότητας, όπου μια έκτρωση θεωρείται ως η αυτονόητη διέξοδος για μια νεαρή γυναίκα, όπου το 80% των γυναικών έχει κάνει τουλάχιστον μία [και κάποιες μέχρι και 30], όπου η ενημέρωση των νέων για την αντισύλληψη είναι μηδαμινή κ.ο.κ.
Να το δω? : Αν δεν κλείσεις το Φεστιβάλ σου με τις κραυγές εγκύων κορασίδων [και μάλιστα Ρωσίδων] με τι άλλο θα το κλείσεις?..
~ *** ~ *** ~
Μ'αυτά και μ'αυτά τέλειωσε και το 12ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Πιο 'φτωχό' και πιο 'συμμαζεμένο' από κάθε άλλη φορά, κάτι που δεν ήταν τελικά και ιδιαίτερα κακό.. Σίγουρα πιο κακομεταφρασμένο. Με λιγότερο κόσμο από πέρυσι, αν και κάθε χρόνο το ίδιο νομίζω για να με διαψεύσουν τελικά οι αριθμοί.. Με φτώχεια, πείνα, δυστυχία, δολοφονίες, κακοποιήσεις ανηλίκων [μέχρι και αγέννητων], καταπατήσεις δικαιωμάτων, καταπατήσεις γης, κακοποιήσεις της γης.. α! και με μια υπέροχη Βερολινέζικη βόλτα με ποδήλατο!
Καλά περάσαμε και φέτος, ελπίζω το ίδιο να ισχύει και για σας [και τους τέσσερις]. Ραντεβού το Νοέμβρη!
1. About Face: The Story of Gwendellin Bradshaw, [USA], Mary Rosanne Katzke, [2009], ***
Όταν ήταν 9 μηνών η μητέρα της την πέταξε σε μια φωτιά. Έπειτα από 5 χρόνια εισαγωγών σε διάφορα νοσοκομεία η Γκουέν κατάφερε να επιζήσει. Είκοσι χρόνια αργότερα, έπειτα από δύο απόπειρες αυτοκτονίας, εισαγωγή σε ψυχιατρική κλινική, φυλάκιση για χρήση ναρκωτικών και άλλα τέτοια ευχάριστα.. η Γκουέν αποφασίζει ότι θέλει πλέον να ζήσει και όχι απλά να επιζεί, ξεκινά λοιπόν ένα οδοιπορικό αναζήτησης της μητέρας της, της οποίας τα ίχνη αγνοούνται από το ατυχές εκείνο περιστατικό.. Fun stuff!
Η Katzke αργότερα αποκάλυψε ότι ήταν γειτόνισσα και μητρική φιγούρα για τη Γκουέν και ότι αυτή ήταν που της ζήτησε να γυρίσει το φιλμ. Οπότε, αν και είχα τις συνηθισμένες μου αντιρρήσεις για το πως είναι δυνατόν οι σχέσεις ανθρώπων που συναντιούνται για πρώτη φορά μπροστά σε μια κάμερα να μην επηρεάζονται από αυτό ακριβώς το γεγονός, μπορώ να πω ότι πείστηκα απόλυτα για τις προθέσεις της.
Να το δω? : Να'χεις μαζί σου και μπόλικα χαρτομάντηλα..
2. The Sound of Insects, Record of a Mummy, [Switzerland], Peter Liechti, [2009], ***1/2
Βασισμένο σε μια νουβέλα [του Μασαχίκο Σιμάντα] βασισμένη με τη σειρά της σε αληθινή ιστορία, το πειραματικό δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ του Liechti είναι μια πραγματική κινηματογραφική εμπειρία, καθώς αποτελείται από συρραφή πλάνων γυρισμένων σε ένα δάσος και φαινομενικά άσχετων 'καλλιτεχνικών' πλάνων υπό την ψυχοβγαλτική αφήγηση του ημερολογίου ενός ανθρώπου που έχει φτιάξει ένα πρόχειρο κατάλυμα στο δάσος, για να αυτοκτονήσει από ασιτία.. Υποβλητικό, αλλόκοτο και πραγματικά επώδυνο στην παρακολούθησή του, το φιλμ παρουσιάζει επί μιάμιση ώρα το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου.
Να το δω? : Εννοείται!
3. Edie & Thea: A Very Long Engagement, [USA], S.Muska, G.Olafsdottir, [2009], **1/2
Θα ήθελα αρχικά δημοσίως να αναρωτηθώ, ως ένας από τους πολλούς που κατέκλυσαν την αίθουσα για τη συγκεκριμένη προβολή επειδή δε μπόρεσαν καν να μπουν στην Αποθήκη Δ για ένα εισιτήριο για αυτή την ταινία, τι ακριβώς ήταν αυτό [πέρα από το προφανώς πολύ ενδιαφέρον θέμα] που προσέλκυσε τόσο κόσμο χτες το βράδυ στο λιμάνι..
Όσον αφορά την ιστορία της Θία και της Ίντι, που καταφέρνουν να παντρευτούν στα 80 τους έπειτα από μια σχέση 40 χρόνων, μου πήρε αρκετή ώρα να πιστέψω ότι η τ.ό.σ.η. ευτυχία, ο τ.ό.σ.ο.ς. έρωτας, ακόμη και στα 80, ακόμη κι αν η μία είναι καθηλωμένη σε αναπηρικό καροτσάκι, είναι όντως αληθινά και όχι μια καλοστημένη παράσταση για τις ανάγκες του συγκεκριμένου φιλμ.
Να το δω? : Αν σου αρέσουν οι [πολύ καλές για να είναι] αληθινές ιστορίες αγάπης..
1. Martin The Ghost, [Norway], Aslak Danbolt, [2009], **1/2
Ο Martin ήταν ένας συνηθισμένος έφηβος, που υπέπεσε στο μοιραίο λάθος του να οδηγήσει υπό την επήρρεια αλκοόλ. Τώρα είναι καθηλωμένος σε ένα κρεβάτι έχοντας ως μοναδικό τρόπο επικοινωνίας με τον έξω κόσμο τη μηχανική εκφώνηση μηνυμάτων που με δυσκολία πληκτρολογεί με τον αριστερό του αντίχειρα. Παρ'όλα αυτά αισθάνεται και καταλαβαίνει τα πάντα, κάτι που δεν φαίνεται να λαμβάνει υπόψη της η κοινωνική λειτουργός που τον χρησιμοποιεί ως παράδειγμα προς αποφυγή στις διαλέξεις σε σχολεία κατά της χρήσης αλκοοόλ από εφήβους..
Να το δω? : Σκληρό φιλμ, όχι όμως όσο η πραγματικότητα του Martin. Μήπως τελικά χρειαζόμαστε ένα σοκ για να ευαισθητοποιηθούμε για κάποια πράγματα?
2. 17 August, [Russia], Alexander Gutman, [2009], **
Ο Μπόρις είναι ισοβίτης, έγκλειστος σε ένα μονό κελί σε μια Ρωσική φυλακή. Στα 60 λεπτά του ασπρόμαυρου αυτού φιλμ τον παρακολουθούμε [με την κάμερα κολλημένη έξω από το παραθυράκι της πόρτας του κελιού του] να πηγαινοέρχεται, να μονολογεί, να προσεύχεται και να κάνει τη γυμναστική του. Σίγουρα αισθανόμαστε λίγο άσχημα που βαριόμαστε, στο κάτω κάτω τι είναι εξήντα λεπτά μπροστά στα εκατομμύρια λεπτά που θα περάσει σ'αυτή τη φυλακή.. τουλάχιστον όμως εμείς την αμαρτία μας την είπαμε, ενώ αυτός για τους τρεις που σκότωσε.. τουμπεκί.
Να το δω? : Παρ'όλα αυτά το φιλμ έχει κάτι το ποιητικό..
3. The Genius And The Boys, [Sweden], Bosse Lindquist, [2009], ***1/2
"Ο Κάρλτον Γκάιντουσεκ κέρδισε το βραβείο Νομπέλ για την ανακάλυψη των πριόντων –των σωματιδίων που αργότερα αναδείχθηκαν ως η αιτία της νόσου των τρελών αγελάδων– ενώ μελετούσε μια φυλή κανιβάλων στη Νέα Γουινέα. Ήταν λαμπρός επιστήμονας. Στη διάρκεια των ερευνών του στο Νότιο Ειρηνικό, υιοθέτησε 57 παιδιά, τα οποία έφερνε πίσω μαζί του στην Ουάσινγκτον. Αλλά, στο απόγειο της καριέρας του, φήμες άρχισαν να κυκλοφορούν ότι ήταν παιδεραστής. Ο Γκάιντουσεκ θα υποστήριζε αργότερα πως, εφόσον η ερωτική πράξη με παιδιά ήταν αποδεχτή στον πολιτισμό τους, τότε δεν ήταν ένοχος που συμμετείχε. Ο ίδιος ο Γκάιντουσεκ εμφανίζεται στην ταινία, καθώς και κάποιοι από τους άντρες και τις γυναίκες που τον γνώρισαν από κοντά όταν ήταν παιδιά. Το ντοκιμαντέρ περιλαμβάνει επίσης τις ταινίες του ίδιου του Γκάιντουσεκ, οι οποίες δεν είχαν προβληθεί ποτέ έως τώρα."
Εξαιρετικά ενδιαφέρον ως φιλμ και ως θέμα, ειδικά εφόσον ο σκηνοθέτης καταφέρνει να φιλοξενήσει τις απόψεις του ίδιου του επιστήμονα, λίγο πριν αποβιώσει. Βέβαια, είναι προφανές ότι ο [85χρονος τότε] Γκάιντουσεκ τα έχει εντελώς χαμένα και τα όσα λέει προκαλούν όχι μόνο την οργή, αλλά και τον οίκτο, την αμηχανία.. ενίοτε και το γέλιο [η ατάκα "κάθε παιδί θα έπρεπε να βοηθάει τους γονείς του στο σεξ.." νομίζω ότι πρέπει να κυριάρχησε σε κάθε συζήτηση έπειτα από την προβολή..] ας τον κρίνει όμως καλύτερα η ιστορία [αλλά και τα παιδιά που κακοποίησε..]
Τελικά επιβεβαιώθηκε για άλλη μια φορά ότι η γραμμή ανάμεσα στην ιδιοφυία και την παράνοια είναι όντως πάρα πολύ λεπτή..
Να το δω? : Αν σε ενδιαφέρει να επιβεβαιώσεις την παραπάνω άποψη
4. The Blood Of The Rose, [UK], Henry Singer, [2009], ***
Joan Root. Παρακολουθούμε τα επιτεύγματά της ως κινηματογραφίστριας της άγριας ζωής της Αφρικής, και ως οικολογικής ακτιβίστριας, στην προσπάθειά της να σώσει τη λίμνη Ναϊβάσα της Κένυα από την καταστροφή στην οποία την έχουν καταδικάσει η λαθροαλιεία και η υπερεκμετάλλευση. Το πραγματικό ζουμί όμως του φιλμ βρίσκεται στην εξιστόρηση των όσων συνέβησαν μετά την άγρια δολοφονία της, και στην παρουσίαση [με εμφάνιση μπροστά στην κάμερα] των βασικών υπόπτων, είτε αυτοί αθωώθηκαν, είτε δεν κατηγορήθηκαν ποτέ..
"Ήταν μια πλούσια λευκή γυναίκα, που ήρθε ξαφνικά στην περιοχή μας για να σώσει τη λίμνη μας, και να μας πει ότι δε μπορούμε να ψαρεύουμε" ακούγεται λίγο πριν το τέλος η άποψη ενός ντόπιου με τον οποίο απόλυτα ταυτίστηκα.. Και όντως, αν το καλοσκεφτεί κανείς, παρακολουθούμε τις μαρτυρίες λευκών, ευκατάστατων Βρετανών φίλων της Root, μιας λευκής ευκατάστατης Βρετανίδας [με τους υπηρέτες της και τα σαφάρι της όταν ήταν μικρή] καταγεγραμμένες από την κάμερα ενός ευκατάστατου, λευκού Βρετανού.. Σίγουρα, η οικολογική της δράση και η γνώση που αποκόμισε ο δυτικός κόσμος από τα ντοκιμαντέρ της είναι μέγιστης σημασίας.. μήπως όμως συνέβαλε και η ίδια [γιατί η χώρα της ανά τους αιώνες σίγουρα συνέβαλε] με τον τρόπο της [και ανεξάρτητα με τα κινητρά της] στην κατάσταση που επικρατεί σήμερα σε όλη την Αφρική, εμφανίζοντας μια εξιδανικευμένη εικόνα της "άγριας, απάτητης, παρθένας φύσης" και ανοίγοντας ουσιαστικά την όρεξη [και την πόρτα] στους λευκούς καταπατητές / εκμεταλλευτές του αφρικανικού φυσικού πλούτου? Θα ήταν η Αφρική στην κατάσταση που είναι σήμερα εάν οι περισσότερες χώρες της δεν ήταν για αιώνες κάτω από τη Βρετανική κατοχή?..
Καλώς ή κακώς, όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα, τον τρώνε οι κότες..
Να το δω? : Αν θέλεις να λες ότι είδες τα 'πραγματικά' γεγονότα πριν αυτά αλλοιωθούν από κάποια Χολλυγουντιανή παραγωγή με πρωταγωνίστρια πχ. τη Τζούλια Ρόμπερτς..
Όχι, σοβαρά τώρα, όπως μας αποκάλυψε ο σκηνοθέτης, η Τσούλια θα υποδυθεί την Root στην κινηματογραφική μεταφορά της ζωής της!
1. Kraftur, The Last Ride, [Iceland], A.Gunnarsson, S.Karlsson, T.Bjorgulfsson, [2009], **1/2
Τα Ισλανδικά άγρια άλογα είναι μια ράτσα που έχει μείνει ανόθευτη εδώ και χίλια χρόνια. Ο πανέμορφος Kraftur είναι το άλογο που επιλέγει να εκπαιδεύσει ο Θόραριν Έιμουντσον για να συμμετάσχουν στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ιππασίας στην Ολλανδία. Η πολύ επιτυχημένη τους όμως εμφάνιση θα είναι και η τελευταία καθώς οι υγειονομικοί κανονισμοί της Ισλανδίας δεν επιτρέπουν στα άλογα που φεύγουν από τη χώρα να επιστρέψουν. Ακόμη και ο ψυχρός Θόραριν δε μπορεί να συγκρατήσει τα δάκρυά του όταν φτάσει η ώρα του αποχαιρετισμού..
Να το δω: Όμορφο φιλμ, που δεν εκβιάζει [όσο θα μπορούσε] τη συγκίνηση του θεατή.
2. Toxic Playground, [Sweden], William Johansson, Lars Edman, [2009], ****
Ο νεαρός Λαρς είναι ένας Χιλιανός που υιοθετήθηκε από μια Σουηδική οικογένεια λίγο μετά τη γέννησή του. Επιστρέφοντας στη γενέτειρά του για να σπουδάσει στη σχολή κινηματογράφου [!] ανακαλύπτει την τραγωδία που έχει εκτυλιχθεί σ'ένα φτωχό οικισμό, με εκατοντάδες παιδιά να έχουν αρρωστήσει σοβαρά από τα τοξικά απόβλητα που έχει αποθέσει εκεί τη δεκαετία του '80 μια μεταλλευτική εταιρεία της νέας του πατρίδας. Ξεκινά λοιπόν έναν αγώνα για να βρει τους υπεύθυνους της εγκληματικής αυτής πράξης και να τους αναγκάσει να λογοδοτήσουν για τις πράξεις τους..
"Στη Λατινική Αμερική, όταν κάποιος κάνει τον ανήξερο, προσπαθώντας να μην αναλάβει τις ευθύνες του, λέμε ότι κάνει το Σουηδό" αναφέρει σε ανύποπτο χρόνο ένας συνεντευξιαζόμενος, και παρακολουθώντας το συναρπαστικό αυτό φιλμ καταλαβαίνουμε ακριβώς το γιατί. Ο Edman καταφέρνει να βρει τον άνθρωπο που πήρε την απόφαση της εξαγωγής των αποβλήτων στη Χιλή [και ο οποίος τώρα κατέχει θέση υπευθύνου στο Σουηδικό Δικαστικό Σώμα σε θέματα Περιβάλλοντος!] και να τον φέρει μαζί του στη Χιλή, φέρνοντάς τον αντιμέτωπο με τις συνέπειες της πράξης του.
Η επώδυνη αυτή παρακολούθηση των συναισθημάτων, των αντιδράσεων και της εσωτερικής πάλης ενός ανθρώπου που προσπαθεί όχι τόσο να πείσει όσο να πειστεί ο ίδιος, ότι δεν είναι υπεύθυνος για ένα έγκλημα αυτού του μεγέθους, είναι κάτι που πολύ σπάνια βλέπουμε στη μεγάλη οθόνη, και είναι αυτό ακριβώς που κάνει τόσο σπουδαίο και συναρπαστικό το φιλμ του Edman.
Να το δω? : Ναι, αν θέλεις να μου τρίψεις στη μούρη ότι ούτε η Σουηδία τελικά είναι τόσο τέλεια..
Ο νεαρός μοναχός Τένζιν Ζόπα αναλαμβάνει την ιερή ευθύνη της εύρεσης του μικρού αγοριού στο οποίο έχει μετενσαρκωθεί το πνεύμα του δασκάλου του Λάμα Κόντσοκ, ενός μεγάλου πνευματικού ηγέτη που απεβίωσε, αλλά σύμφωνα με τη βουδιστική παράδοση το πνεύμα του θα επιστρέψει στη γη. Ακολουθώντας τα σημάδια, και γεμάτος αμφιβολία ως προς την καταλληλότητά του για μια τόσο δύσκολη αποστολή, ξεκινά το οδοιπορικό του στα χωριά του Νεπάλ, ξέροντας ότι το να πείσει τους γονείς του αγοριού να το παραδώσουν στο μοναστήρι θα είναι εξίσου δύσκολο με το να το βρει..
Θαυμάσιο φιλμ, για τη Βουδιστική πίστη και παράδοση που ενώ σε εμάς τους Δυτικούς μπορεί να φαίνεται έως και εξωφρενική, μας προσφέρει μια πολύ καλή ευκαιρία να την κατανοήσουμε καλύτερα..
Να το δω? : Να, κάτι τέτοια έβλεπε κι ο Richard Gere..
4. Coming Back For More, [Netherlands], Willem Alkema, [2009], ***1/2
Ο περίφημος Sly Stone έχει απομακρυνθεί από τη δημοσιότητα τα τελευταία 20 χρόνια, χωρίς κανείς να ξέρει ακριβώς που βρίσκεται, χωρίς συνεντεύξεις και δημόσιες εμφανίσεις. Όπως είναι φυσικό αυτό ενισχύει το μύθο του, και οι προσφορές για μία του συνέντευξη είναι πολλές και δελεαστικές. Ο Ολλανδός Willem Alkema είναι μεγάλος φαν του Stone κι αποφασίζει να τον εντοπίσει. Στην πορεία του αυτή έρχεται σε επαφή με μουσικούς που συνεργάστηκαν μαζί του στους Sly & The Family Stone, με τις κόρες του Stone, αλλά και με δύο δίδυμα αδέρφια από την Ολλανδία, τρελλαμένους οπαδούς του [και βασικούς υποψήφιους για δεύτερους ρόλους στο sequel του High Fidelity] οι οποίοι φέρνουν στο φως άγνωστες πτυχές της ζωής της μουσικής αυτής ιδιοφυίας. Στο τέλος, κι αφού έχουμε ήδη παρακολουθήσει ένα πολύ ενδιαφέρον του πορτρέτο, ο Sly θα υποκύψει στον επίμονο Ολλανδό και θα του παραχωρήσει την πρώτη του συνέντευξη έπειτα από είκοσι ολόκληρα χρόνια..
Οι μύθοι βέβαια ίσως είναι καλύτερο να συντηρούνται και, όσο κι αν αναγνωρίζεις τα κίνητρα και το αποτέλεσμα της δουλειάς του Alkema, ίσως τελικά να προτιμούσες να μην είχε επιτύχει το στόχο του..
Να το δω? : Ναι, γιατί τέτοιοι μουσικοί δυστυχώς δεν υπάρχουν στις μέρες μας..
1. Το Κάλεσμα Του Βουνού, [Greece], Στέλιος Αποστολόπουλος, [2009], **
Ο Γιάννης, ένας κρητικός που ζει στην Αθήνα με τη γυναίκα του και το δεκάχρονο γιο του, αφήνει το σπίτι και τη δουλειά του για να αναλάβει ένα κοπάδι με πρόβατα στα Λευκά Όρη της Κρήτης, για να τιμήσει τη μνήμη του δολοφονηθέντος ξαδέρφου του, προηγούμενου ιδιοκτήτη του κοπαδιού.. Όλα αυτά στο όνομα της 'τιμής' και της 'οικογένειας'. Αν προέκυψε κάτι θετικό από την απαράδεκτη ενέργεια των υπεύθυνων του Φεστιβάλ να επιτρέψουν να γίνει το Q&A αμέσως μετά το τέλος της προβολής και όχι έπειτα και από την προβολή του δεύτερου φιλμ, όπως συνηθίζεται [με αποτέλεσμα προσωπικά να το χάσω] ήταν το ότι ακούσαμε το σκηνοθέτη της ταινίας, αλλά και εκπροσώπους του κοινού [και μάλιστα γυναίκες] να εκθειάζουν τον εντελώς στερεοτυπικό μάτσο κρητικό 'λεβέντη' που στο όνομα της τιμής της 'οικογένειας' εγκαταλείπει τη δ.ι.κ.ή. του οικογένεια.. "Ξέχασα κάτι?" ρωτάει τη γυναίκα του σε ένα σημείο ετοιμάζοντας τη βαλίτσα του (ενώ λίγο πριν της έχει χώσει ένα ρούχο στη μούρη χωρίς να την κοιτάξει.."δίπλωσε αυτό!") κι αυτή ψιθυρίζει.. "Εμάς.."
Το φιλμ, παρ'όλα αυτά είναι καλογυρισμένο και ενδιαφέρον, αν το δεις από τη σκοπιά του κάτοικου της πόλης που παρατά την αστική ζωή για να γυρίσει στη γενέτειρά του..
Να το δω? : Όχι αν είσαι σε επικίνδυνη ηλικία για εγκεφαλικό..
2. The Real World of Peter Gabriel, [Germany], Dieter Zeppenfeld & Georg Maas, [2009], **
Ομολογώ ότι βαρέθηκα αρκετά κατά τη διάρκεια της προβολής του συγκεκριμένου φιλμ, το οποίο παρουσιάζει "την ιστορία του Peter Gabriel στο ταξίδι του προς την ενασχόληση με τα πολιτικοκοινωνικά, την ίδρυση της εταιρείας Real World Records, που τον οδήγησε σε καινοτόμες πολιτικές πρωτοβουλίες για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα όπως τα Witness και The Elders". Ή εγώ περίμενα κάτι διαφορετικό, ή ήμουν ακόμη συγχισμένος από την προηγούμενη προβολή.. δεν ξέρω τι συνέβη, αλλά νομίζω πως το συγκεκριμένο φιλμ, άνευρο και διεκπεραιωτικό, θα'ταν ιδανικό μόνο για να συνοδεύσει μια deluxe έκδοση ενός album του Gabriel παρά για να προβληθεί σ'ένα Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ..
Αντίθετα, το φιλμ των τεσσάρων φοιτητών της Κινηματογραφικής Σχολής του ίδιου του Βάιντα, το οποίο παρακολουθεί τον σπουδαίο Πολωνό σκηνοθέτη στα γυρίσματα της τελευταίας του υποψήφιας για Όσκαρ ταινίας Katyn, είναι πραγματικά αποκαλυπτικό. Οι μαθητές δε χαρίζονται στο δάσκαλο, τον παρουσιάζουν να φωνάζει, να θυμώνει, να εκνευρίζεται όταν δε γίνεται αυτό που θέλει τη στιγμή που το θέλει, να μιλά απότομα σε κομπάρσους και ηθοποιούς, σε ισορροπία όμως με τις άλλες στιγμές, τις προσωπικές και ευαίσθητες, καθώς και τις απόψεις του για τον κινηματογράφο.. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ένα αληθινό και συχνά συναρπαστικό πορτρέτο για έναν από τους τελευταίους μεγάλους Ευρωπαίους σκηνοθέτες. Κορυφαία στιγμή του φιλμ, η υπερπαραγωγή που στήνει από το πουθενά για να βγάλει μια αναμνηστική φωτογραφία του με ένα κοριτσάκι, το οποίο προηγουμένως έχει απειλήσει πως "αν δεν παίξεις καλά τη σκηνή δε θα σου δώσω πίσω τα κάστανά σου"..
Να το δω: Αν σε ενδιαφέρει το παρασκήνιο μιας ταινίας εξίσου μ'αυτή..
4. Genius Within:The Inner Life of Glenn Gould, [Canada], Michèle Hozer & Peter Raymont, [2009], ****
Εξαιρετικό πορτρέτο του ιδιοφυούς Καναδού πιανίστα Glenn Gould, ενός από τους σπουδαιότερους του περασμένου αιώνα, η φήμη του οποίου άγγιξε τα όρια του μύθου με τις καινοτόμες, ανορθόδοξες εκτελέσεις του σε έργα κλασικών συνθετών όπως ο Μπαχ, αλλά και με την απόσυρσή του από τις ζωντανές εμφανίσεις σε ηλικία 31 ετών. Γοητευτικός, αστείος, μυστηριώδης, και, προς το τέλος, σχεδόν αλλόφρων, ο Gould κυριαρχεί στο φιλμ [εν μέσω βέβαια των απαραίτητων απόψεων ειδικών, γνωστών και φίλων] καθώς η εξιστόρηση της ζωής του γίνεται με συνεχή παράθεση αποσπασμάτων από συνεντεύξεις, εμφανίσεις και φωτογραφήσεις του, μονταρισμένων εξαιρετικά και με τέτοιο ρυθμό που πραγματικά ξεχνάς ότι έχει φύγει από τη ζωή, νομίζεις ότι είναι ο ίδιος που αφηγείται την αυτοβιογραφία του..
Να το δω? : Αν σε γοητεύουν τα ανθρώπινα πορτρέτα με άγνωστες πτυχές του χαρακτήρα ταλαντούχων ανθρώπων
1. A Mother's Courage: Talking Back to Autism aka The Sunshine Boy, [Iceland], Fridrik Thor Fridriksson, [2009], ****
Δε θα σας πω ψέματα, ήταν το "Music from Sigur Ros & Bjork" που με ώθησε να παρακολουθήσω ένα φιλμ 103 λεπτών για τον αυτισμό, έστω κι αν ο δημιουργός του είναι ο Fridrik Thor Fridriksson, γνωστός από το Angels Of The Universe και το Niceland. Και πράγματι, τα υπέροχα τραγούδια του Agaetis Byrjun [όπως και η παρουσία της Kate Winslet στην αφήγηση] λειτουργούν ως κράχτης για το εξαιρετικό αυτό ντοκιμαντέρ, είναι όμως τόσο συναρπαστικά ενδιαφέροντα αυτά που μαθαίνεις για τη συγκεκριμένη πάθηση που η μουσική είναι ένα απλό bonus.
Μια μητέρα δύο υγιών εφήβων κι ενός 10χρονου γιού που πάσχει από αυτισμό, αποφασίζει να επισκεφτεί μέρη, κλινικές και οικογένειες στην Αμερική και τη Βρετανία και να δει πως αντιμετωπίζεται αλλού η συγκεκριμένη πάθηση, να αποκομίσει γνώσεις και εμπειρίες ώστε να γυρίσει στην Ισλανδία και να βοηθήσει καλύτερα το γιο της. Συναντά οικογένειες με δύο και τρία αυτιστικά παιδιά, που αντιμετωπίζουν το θέμα με καρτερικότητα και αισιοδοξία, μια καθηγήτρια Πανεπιστημίου που πάσχει από αυτισμό, μια καταπληκτική Ινδή που εφαρμόζει [αρχικά στο γιο της, κι έπειτα σε ένα ειδικό σχολείο που ιδρύει] μια απλή αλλά πολύ αποτελεσματική μ.έ.θ.ο.δ.ο για την ενίσχυση των επικοινωνιακών ικανοτήτων.. μαθαίνει [μαζί της και ο πιθανότατα μή κατατοπισμένος θεατής] πράγματα για την πάθηση αλλά και για το ίδιο της το παιδί, που ούτε μπορούσε καν να φανταστεί..
Ένα στα 150 παιδιά γεννιέται με κάποια μορφή αυτισμού. Η πιθανότητα εμφάνισης αυτισμού στα αγόρια είναι 4 φορές μεγαλύτερη απ'ότι στα κορίτσια. Όσο πιο νωρίς γίνει η διάγνωση και ξεκινήσει μια διαδικασία ενίσχυσης των επικοινωνιακών δεξιοτήτων, τόσο πιο πιθανό είναι για ένα αυτιστικό παιδί να ενσωματωθεί στον κοινωνικό ιστό και να ζήσει μια φυσιολογική ζωή. Το καλύτερο πράγμα που έχετε να κάνετε σε κάθε τέτοια περίπτωση που γνωρίζετε είναι να κοινοποιήσετε την ύπαρξη του καταπληκτικού αυτού ντοκιμαντέρ.
Να το δω? : Κι εσύ και όλοι οι γνωστοί σου, την Κυριακή 21/3/2010
2. Budrus, [Palestine, Israel, USA], Julia Bacha, [2009], **1/2
Είκοσι χρόνια από την πτώση ενός άλλου τείχους, ένα άλλο τείχος - "φράχτης" ορθώνεται ανάμεσα στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη, με στόχο την προστασία των πολιτών του Ισραήλ. Συχνά, όπως στην περίπτωση του μικρού χωριού Budrus, ο φράχτης περνά μέσα από τα κατεχόμενα εδάφη, καταστρέφοντας έναν ελαιώνα του χωριού. Οι ειρηνικές διαδηλώσεις που ακολουθούν, και που ξεκινούν από έναν απλό χωρικό και την κόρη του, για να προσελκύσουν από ξένους μέχρι και Ισραηλινούς ακτιβιστές, καταφέρνουν όχι μόνο την αλλαγή της διαδρομής του τείχους, αλλά δίνουν το έναυσμα για ένα ολόκληρο χείμαρρο ειρηνικών διαδηλώσεων σε όλο του το μήκος..
Αισιόδοξο φιλμ για μια όμορφη ιδέα, τη μοναδική ίσως που μπορεί να επιτύχει κάτι σ'αυτό τον άλυτο γρίφο του Παλαιστινιακού ζητήματος, σου δημιουργείται όμως η εντύπωση ότι παρουσιάζει τα πράγματα κάπως πιο.. light απ'ότι στην πραγματικότητα συνέβησαν..
Να το δω?: Αν βλέπεις το ποτήρι μισογεμάτο.
3. Where the Sun Doesn’t Rush, [Poland], Matej Bobrik, [2009], *1/2
Στατικά πλάνα αποτυπώνουν τη βαρετή καθημερινότητα των ηλικιωμένων κατοίκων ενός μικρού, σχεδόν ερημωμένου σλοβάκικου χωριού. Που και που κάνουν την εμφάνισή τους και κάποιοι νέοι, όπως η κοπέλα που εκφωνεί τις ανακοινώσεις από τα μεγάφωνα του χωριού, οι οποίες πάντα αναφέρονται σε κάτι σχετικό με το κοιμητήριο του χωριού, ή οι εργάτες που εκτελούν κάποιες εργασίες.. στο εν λόγω κοιμητήριο. Στο τέλος, έπειτα βέβαια και από τη σχετική ανακοίνωση, όλο το χωριό μαζεύεται, σωστά το μαντέψατε.. για μια κηδεία!
"Γεμάτη μαύρο χιούμορ" υποτίθεται ότι είναι η μικρού μήκους αυτή ταινία του Πολωνού φοιτητή Matej Bobrik, νομίζω όμως πως τα 18 λεπτά της ήταν υπέρ-αρκετά για να αναπτύξει πολύ καλύτερα αυτό που ήθελε να πει.
Να το δω? : Εδώ νομίζω ότι μπορείς και να προσπεράσεις αν θέλεις..
4. Kansakunnan Olohuone (The Living Room Of The Nation), [Finland], Jukka Kärkkäinen, [2009], ***1/2
Ένας ανώριμος μπούλης μαθαίνει ότι πρόκειται να γίνει πατέρας. Ένας συνταξιούχος φορτηγατζής εκτελεί αυτοσχέδιες γυμναστικές ασκήσεις. Ένας ηλικιωμένος σιδερώνει τα ρούχα του. Ένας άλλος, υπέρβαρος και σχεδόν ανήμπορος, μετακομίζει σε νέο διαμέρισμα. Ένας αντιπαθητικός τύπος. Ένα ζευγάρι μεσήλικων αγοράζει το δικό του σπίτι.. Έξι μικρές ιστορίες σε έξι διαφορετικά Φινλανδικά σαλόνια, αναπτύσσουν [αριστοτεχνικά είναι η αλήθεια] το στερεοτυπικό θέμα της Σκανδιναβικής μελαγχολίας..
Ένας προς έναν οι ήρωες του δραματοποιημένου αυτού ντοκιμαντέρ κερδίζουν τη συμπάθεια του θεατή, σ'ένα πικρό και κάπως [..] καταθλιπτικό φιλμ που το εκτιμάς ακόμη περισσότερο μόλις βγεις από την αίθουσα [στο φως του ήλιου].
Να το δω? : Ότι πρέπει για θερινό σινεμά!
ΥΓ: ο σκηνοθέτης του φιλμ δε μας επισκέφθηκε κι έτσι δεν υπήρξε Q&A session μετά την προβολή της ταινίας, όπως υπήρξε πχ στο Φεστιβάλ του Sheffield..
1. Λέρος, Η Ελευθερία Είναι Θεραπευτική, [Greece], Ανδρέας Λουκάκος, [2003], ***1/2
Πολύ ώριμη και προσεγμένη δουλειά, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι πρόκειται για την πτυχιακή εργασία του 25χρονου τότε σκηνοθέτη. Παρουσιάζεται η συνοπτική ιστορία του Κρατικού Θεραπευτηρίου Λέρου, οι τραγικές συνθήκες που επικρατούσαν μέχρι και ελάχιστα χρόνια πριν [χρειάστηκε ένα αποκαλυπτικό βρετανικό ρεπορτάζ για να έρθουν στο φως οι εικόνες όχι απλά ντροπιαστικές, αλλά παρόμοιες με αυτές ενός στρατοπέδου συγκέντρωσης, για να αρχίσει να αλλάζει η κατάσταση, με κοινοτικές επιδοτήσεις όπως είναι φυσικό..], η ιδιότυπη σχέση των ασθενών με τους κατοίκους του νησιού που στρατολογήθηκαν σχεδόν ως νοσηλευτικό προσωπικό.. συνολικά μια κατατοπιστική και ώριμη καταγραφή, έστω και με ανεπαρκή τεχνικά μέσα.
Ήταν μεγάλη η έκπληξή μου όχι τόσο για τη χρησιμοποίηση τριών τραγουδιών των Sigur Ros για τη μουσική επένδυση, όσο για την ειδική άδεια που απέσπασε ο σκηνοθέτης από το συγκρότημα. Πολύ θα'θελα να μάθω το πως το κατάφερε..
Παρακάτω μπορείτε να δείτε το 29λεπτο φιλμ σε τρία μέρη:
Να το δω? : Σε λίγο θα μου ζητήσεις να σου στείλω και το DVD..
2. Οι Γυναίκες Με Τα Μαύρα, [Greece], Ανθή Νταουντάκη, [2006], ***1/2
Αντιγράφω: "Το χωριό Μαράλια στην ορεινή Κρήτη κατοικείται σήμερα από πέντε ηλικιωμένες γυναίκες. Και οι πέντε είναι χήρες. Είναι οι γυναίκες με τα μαύρα· που έζησαν το θάνατο των συζύγων τους και τη σταδιακή αναχώρηση των παιδιών τους για τις πόλεις· που αρνούνται τις εύκολες παροχές της ζωής σε ένα αστικό κέντρο και υπερασπίζονται ακόμη το δικαίωμά τους στην αυτάρκεια. Γυναίκες σύζυγοι, μητέρες, γιαγιάδες, αγρότισσες, αλλά και φορείς μιας προφορικής παράδοσης που χάνεται. Γυναίκες που η ζωή τους καθορίστηκε από μια στάση συνεχούς εγκαρτέρησης. Σήμερα, οι γυναίκες αυτές, αποδεσμευμένες από τους ρόλους που είχαν επιφορτιστεί στο παρελθόν, απόλυτοι κύριοι πια του εαυτού τους και του τόπου τους, μας κάνουν κοινωνούς της καθημερινότητάς τους μέσα από ένα χρονικό σε τέσσερις εποχές∙ και αποκαλύπτουν ένα λόγο σκληρό, που μιλά για τις προσωπικές μνήμες, για τους άρρητους νόμους της τοπικής κοινωνίας, για την κρυμμένη θηλυκότητά τους, για τις προσωπικές τους θυσίες"
Αν δεν έχετε γεννηθεί/ζήσει στην ελληνική επαρχία ή δεν έχετε/είχατε έστω παπούδες/γιαγιάδες σε κάποιο ελληνικό χωριό είναι πολύ δύσκολο να καταλάβετε το πόσο υπέροχη και συγκινητική είναι η 'οικογενειακή' αυτή ταινία της Ανθής Νταουντάκη..
Να το δω? : Σε κάποιο ζάπινγκ όλο και θα το πετύχεις κάποτε στην ΕΡΤ..
3. When The Dragon Swallowed The Sun, [USA], Dirk Simon, ***1/2
"Πόσους μήνες διήρκεσαν τα γυρίσματα του φιλμ?" ρώτησε κάποιος το σκηνοθέτη μετά το τέλος της ταινίας. "Επτά χρόνια" ήταν η απάντηση. Γυρίζοντας στο Θιβέτ, την Κίνα και την Ινδία σχεδόν πάντα χωρίς άδεια, ο Simon προσπαθεί στο δίωρο αυτό [και συχνά δύσκολο στην παρακολούθησή του] φιλμ να συμπιέσει αυτά τα 7 χρόνια έρευνας και τις 800 ώρες γυρισμάτων, ρίχνοντας ταυτόχρονα φως στο πολύπλοκο θέμα της κινεζικής κατοχής στο Θιβέτ, λίγο πριν την τέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου. Ο Simon παρουσιάζει τις απόψεις, τη ρητορική, την αγωνία ανθρώπων όπως ο Δαλάι Λάμα, διάφορων αξιωματούχων, ακτιβιστών, αυτοεξόριστων στο εξωτερικό, φοιτητών κ.α. Απόψεις διαφορετικές ως προς την τακτική που θα μπορούσε να εφαρμοστεί, από τη μή βία και την προσέγγιση της Κίνας που πρεσβεύει ο Λάμα, ως την αποδυνάμωση του εχθρού εκ των έσω με τη μέθοδο της δολιοφθοράς που προτείνει κάποιος άλλος. Παρουσιάζει βέβαια, για τους τύπους, και τις απόψεις κάποιων Κινέζων [μεταναστών στις ΗΠΑ], η άποψή του όμως είναι ξεκάθαρη: ή τους καταδικάζεις ή με τη σιωπή σου συντηρείς την υπάρχουσα κατάσταση.
Έχει πραγματικά ενδιαφέρον το πως η διεθνής κοινότητα αντιμετώπισε με συμπάθεια [στα λόγια] τους Θιβετιανούς και τις διαμαρτυρίες τους κυρίως κατά την Ολυμπιακή Λαμπαδηδρομία του 2008, για να τους παρατήσει έκτοτε στη μοίρα τους, καθώς τα εκατομμύρια φθηνά εργατικά χέρια της Κίνας δεν αντικαθιστούνται εύκολα. Ο παραλληλισμός όμως του Κινεζικού καθεστώτος και των αγώνων του Πεκίνου με το αντίστοιχο Ναζιστικό και αυτούς του Βερολίνου, υπό τους ήχους των πυροτεχνημάτων της τελετής έναρξης, είναι πραγματικά ανησυχητικός μέχρι ανατριχίλας!
Εξαιρετική η μουσική επένδυση των Thom Yorke, Philip Glass, Damien Rice, original ή μή.
Να το δω: Αν μή τι άλλο, θα θέλεις να το δεις για τα τρία original θέματα του Thom Yorke και μόνο.
4. Cycling The Frame, [Germany], Cynthia Beatt, [1988], ***1/2
Η Beatt κινηματογραφεί μια νεαρή, ψηλή και άχαρη μακρομαλλούσα Tilda Swinton σε μια διαδρομή με το ποδήλατο κατά μήκος του Τείχους του Βερολίνου, ένα μόλις χρόνο πριν από την πτώση του. Η Swinton τριγυρνά ποδηλατώντας, σαν το αγριοκάτσικο, μουρμουρίζει, απαγγέλει, τραγουδάει, σκαρφαλώνει, κρυφοκοιτάζει κάτω από χαραμάδες στην απέναντι πλευρά, η φόρτιση που προκαλεί ο άγνωστος κόσμος που βρίσκεται από την άλλη πλευρά είναι προφανής.. εικόνες δυνατές από το πολύ πρόσφατο παρελθόν που τώρα μοιάζει τόσο ακατανόητο..
Η Beatt εξηγεί μοναδικά γιατί διάλεξε το ποδήλατο ως μέσο για το συγκεκριμένο φιλμ:
"It was an ideal way to follow the Wall. You sit and travel in a direction, your head is free, you can take your time or speed along, and your thoughts flow with you. The blood is pumping through your body. It’s mentally and physically stimulating. And, above all, you’re free.."
Να το δω? : Και ποδήλατο, και Βερολίνο, και Tilda Swinton.. ε αυτό δε χάνεται
5. The Invisible Frame, [Germany], Cynthia Beatt, [2009], ****1/2
21 χρόνια, ένα Όσκαρ, κ.α.μ.ί.α ρυτίδα και μία κατάρρευση πολιτικού συστήματος αργότερα, το δίδυμο Beatt/Swinton επιστρέφει για μια νέα ποδηλατοβόλτα στη μήκους 160 χιλιομέτρων διαδρομή που κατείχε το Τείχος του Βερολίνου. Αν και είσαι προετοιμασμένος για γνώριμες εικόνες, γεμάτος ανυπομονησία να αναγνωρίσεις τα μέρη που με το ίδιο μέσο πρόσφατα επισκέφθηκες και αγάπησες, έστω και αν δεν πιστεύεις ότι αυτή η αναπαράσταση θα'ναι κάτι το τόσο σπουδαίο και σημαντικό όσο το πρώτο φιλμ, αυτό που ακολουθεί είναι πέρα από κάθε προσδοκία!
Ένα ονειρικό φιλμ, υπνωτικού ρυθμού, διάρκειας μόλις εξήντα λεπτών, που όμως θα'θελες να διαρκέσει ώρες ολόκληρες, παρακολουθώντας αυτή την τόσο γοητευτική γυναίκα/αγοροκόριτσο να ακολουθεί την ίδια διαδρομή, διαπιστώνοντας μαζί της τις αλλαγές όχι μόνο στην πόλη, τους ανθρώπους, τον κόσμο γύρω μας, αλλά ακόμη και στην ίδια την πρωταγωνίστρια. Η παρουσία της, το υπέροχο πρόσωπό της, η μοναδική φωνή της, οι στίχοι της.. απογειώνουν το φιλμ σε σημείο που να μη μπορείς να διανοηθείς την πιθανότητα του να γυριζόταν με κάποια άλλη στη θέση της..
Η 'μουσική' ή καλύτερα η σύνθεση ενός ηχητικού κόσμου, από τον Simon Fisher Turner δίνει έναν εξαιρετικό ρυθμό στο φιλμ, και σε συνδυασμό με την ποίηση που απαγγέλει η Swinton και τα δικά της αυτοσχεδιαστικά κείμενα, καθώς και τα υπέροχα πλάνα ενός Βερολίνου πολύ διαφορετικού από αυτό που περιμένεις να δεις [το 80% θα μπορούσα να ορκιστώ πως γυρίστηκαν σε κάποιο δάσος, στη Γερμανική εξοχή, ούτε καν στα άπειρα καταπράσινα Βερολινέζικα πάρκα], καθιστούν την παρακολούθηση του φιλμ μια μοναδική εμπειρία..
Να το δω? : Και Tilda Swinton, και Βερολίνο, και ποδήλατο.. ε αυτό δε χάνεται
1. Live Show, [Greece], Λένα Βασιλείου, [2009], **1/2
Εικοσάλεπτο φιλμ που πραγματεύεται το θέμα των μπαρ με γυναίκες, ή αλλιώς μπαρ κονσομασιόν [έτσι το διάβασα, έτσι το γράφω]. Η σκηνοθέτης παίρνει συνεντεύξεις από τον ιδιοκτήτη του μπαρ, τον 'υπεύθυνο', μια αλλοδαπή χορεύτρια, και μερικούς στερεοτυπικούς πελάτες. Όλα αυτά σε επαρχιακό bar του είδους, κοντά στο χωριό που γεννήθηκε και μεγάλωσε.
Η εξαιρετικά τρακαρισμένη και συμπαθής Λένα Βασιλείου, αφού απάντησε όσο καλύτερα μπορούσε στην βλακώδη ερώτηση νεαρού για το αν έκανε αυτό το φιλμ για να προσεγγίσει το χώρο, για να δει αν θα μπορούσε και η ίδια να κάνει αυτό το επάγγελμα [ή κάπως έτσι, ήμουν πολύ απασχολημένος σκάβοντας μια τρύπα στο πάτωμα μήπως και με καταπιεί για να ακούσω την ακριβή διατύπωση] τον έβαλε στη θέση του λέγοντάς του πως η ερώτηση ήταν 'αρκετά προσβλητική'. Εξίσου προσβλητική βρήκα και την αρχική ερώτηση της συντονίστριας για το πως ήταν για μια γυναίκα να κινηματογραφεί σ'ένα τέτοιο χώρο κλπ. Όλα αυτά εν έτη 2010!!
Το φιλμ είναι αξιόλογο, η Βασιλείου φέρεται με συμπάθεια στους ήρωές της, μερικοί από τους οποίους σκόρπισαν απλόχερα το γέλιο στην αίθουσα, προσωπικά όμως με τέτοια θέματα δε μπορώ καθόλου να γελάσω, και εκνευρίζομαι ιδιαίτερα όταν η εκμετάλλευση ανθρώπων περνά ως κάτι το φυσιολογικό και δεδομένο [από το κοινό, όχι τη σκηνοθέτιδα]. Θα ήθελα πάντως να βάλει στη θέση τους και κάποιους από τους πρωταγωνιστές της εκτός από τους θεατές.
Δεν ήμουν ποτέ ιδιαίτερος φαν των Τρυπών ή του Γιάννη Αγγελάκα [ή του λεγόμενου Ελληνικού Ροκ]. Τους γνώρισα με τα 9 Πληρωμένα Τραγούδια [και με το ακόμη καλύτερο Υπέροχο Τίποτα] όπως οι περισσότεροι πιστεύω, και δεν ασχολήθηκα έκτοτε. Αυτό το αναφέρω όχι για κάποιο ιδιαίτερο λόγο, απλά για να μη νομίσετε ότι είχα κάποιες ιδιαίτερες απαιτήσεις, όπως θα είχε ένας φαν, από τη σκηνοθέτιδα του πορτρέτου ενός από τους σημαντικότερους Έλληνες μουσικούς των τελευταίων 30 χρόνων. Είμαι σίγουρος ότι θα ακουστούν και αρκετά παράπονα για το φιλμ από οπαδούς των Τρυπών [τις οποίες όχι η Αριστομενοπούλου αλλά ο ίδιος ο Αγγελάκας προσπερνά με μια μικρή 3λεπτη αφήγηση "έτσι κάναμε το πρώτο άλμπουμ, μετά το δεύτερο, μετά ήρθε η επιτυχία με τα 9 πληρωμένα τργαούδια.." και τέλος!] καθώς ίσως θα περίμεναν να δουν και να ακούσουν περισσότερα για την ιστορία του όντως σπουδαίου αυτού συγκροτήματος, είναι όμως φανερό ότι [περισσότερο από σεμνότητα και όχι από ενόχληση] ο πρωταγωνιστής του φιλμ δε θέλει να σταθεί στο παρελθόν.
Έστω λοιπόν κι αν δεν παρακολούθησα από κοντά τη μουσική του, πάντα διάβαζα με ενδιαφέρον τις απόψεις του σε συνεντεύξεις [διαβάστε πχ την τελευταία παράγραφο αυτής της συνέντευξης] του σε διάφορα έντυπα. Και είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρον εκτός από τη διατύπωση αυτών των απόψεων, για την πολιτική, τη μουσική, την ίδια τη ζωή.. να βλέπεις και το πως συνεργάζεται με τους μουσικούς του, το πόσο σημαντική είναι γι'αυτόν η έννοια της ομάδας, το πόσο χαίρεται σα μικρό παιδί προσπαθώντας να ακολουθήσει με την κιθάρα του τους Κρητικούς λυράρηδες, και, κυρίως, το πόσο γενναιόδωρα μιλά για τον [εμφανώς χαρισματικό και συμπαθέστατο] Νίκο Βελιώτη ["όταν τον γνώρισα αναρωτήθηκα μήπως όντως υπάρχει ο θεός.."] που θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν γιος του, μια στάση που δε συναντάς εύκολα σε ανθρώπους της ηλικίας και του μεγέθους του Αγγελάκα..
Η Αριστομενοπούλου σοφά ακολουθεί τον ήρωά της στις συναντήσεις του με τους μουσικούς / συνεργάτες του, χωρίς περιττές συνεντεύξεις-αγιογραφίες [αλλά με την απαραίτητη μουσική επένδυση από τραγούδια του Αγγελάκα από όλη την καριέρα του], σχεδόν πάντα σε μη-αστικό τοπίο [χαίρεται η ψυχή σου να τους βλέπεις να παίζουν, να περπατάνε και να μιλούν σε χωράφια, σπίτια και καλύβες στη μέση του πουθενά της υπέροχης ελληνικής υπαίθρου] παραμένοντας η ίδια στο παρασκήνιο ως απλός παρατηρητής.
Το χειροκρότημα στο τέλος από την κατάμεστη αίθουσα ήταν, δικαίως, ενθουσιώδες..
Να το δω? : Αν θέλεις να ακούσεις το Final Countdown με σόλο κρητικής λύρας..
