Summer Academy

Έφτασε επιτέλους ο καιρός που η Χειμερινή Ακαδημία, όπως όλες οι ακαδημίες άλλωστε, τα εκπαιδευτικά ιδρύματα, τα θέατρα, οι κινηματογράφοι, τα σχολεία και τα πανεπιστήμια, θα μετακομίσει στις θερινές της εγκαταστάσεις [αν και τώρα που το καλοσκέφτομαι, μόνο τα clubs το κάνουν αυτό, όλοι οι προαναφερθέντες μια χαρά ρολά κατεβάζουν..]. Είναι μεν πιο δροσερές, σαφώς όμως λιγότερο σύγχρονες.. Το internet είναι μια μικρή πολυτέλεια, οπότε τα posts θα είναι αναγκαστικά αραιότερα..

Για να γιορτάσουμε το γεγονός με τον πιο χαρούμενο και πολύχρωμο τρόπο που υπάρχει, ορίστε ένα μικρό αφιέρωμα σε τραγούδια που έχουν σαν τίτλο τους ένα και μόνο χρώμα..

1. pete yorn - black

Ε, καλοκαίρι έχουμε, είπαμε να μην ξεκινήσουμε με το υπέροχο μεν κοψοφλεβίτικο δε ομώνυμο του Bonnie 'Prince' Billy.. Να θυμηθούμε λιγάκι και τον Pete, από το πολύ καλό άλμπουμ του musicforthemorningafter από το 2001. Αλήθεια τι απέγινες βρε Pete? Σε χάσαμε..

2. mcalmont and butler - blue

Το μπλε τελικά είναι το πιο πολυτραγουδισμένο χρώμα. Από το εκπληκτικό blue που ακούγεται στη σκηνή του club στο Βασικό Ένστικτο, μέχρι το dreampop άσμα των Ride. Διάλεξα ένα τραγούδι από το άλμπουμ των M&B που άρεσε μόνο σε μένα και σε κανέναν άλλο, αλλά τι να κάνω, μου αρέσουν υπερβολικά οι ωραίες φωνές.. όπως αυτή της καταπληκτικής luicnda williams για παράδειγμα..

lucinda williams - blue

3. maximilian hecker - white

Τίποτε μα τίποτε άσπρο δε θα βρείτε στη ντουλάπα μου, παρ'όλ'αυτά σε τίτλο τραγουδιού το λευκό δε με ενοχλεί και τόσο.. ειδικά αν είναι τόσο θαυμάσιο όσο αυτό του αγαπημένου Maximilian Hecker.. Ο οποίος στο περσινό του άλμπουμ με τον ανεκδιήγητο τίτλο I'll Be A Virgin, I'll Be A Mountain ξεπέταξε όχι μόνο το λευκό αλλά και το γκρι..

maximilian hecker - grey

4. elbow - red

Καλά που υπάρχουν και οι elbow με το χαρακτηριστικό του ύφους τους τραγούδι [και τον καταπληκτικό στίχο you're a tragedy starting to happen] και βγάζουν ασπροπρόσωπο ένα χρώμα που δεν έχει τραγουδηθεί όσο θα περίμενε κανείς..

5. another sunny day - green

Εδώ είμαστε! Sarah Records, 1992, Λονδίνο, tweepop... χρειάζεται να πω τίποτ'άλλο?

6. henry rollins - peach

Ο μποντιμπιλντεράς φιλόσοφος, τραγουδιστής, ηθοποιός, συγγραφέας, tv host και spoken word artist Henry Rollins με το ευγενικό παρουσιαστικό που βλέπετε και στη φωτό, συμμετέχει στο αφιέρωμά μας με την τελευταία του ιδιότητα.. Από το άλμπουμ του Big Ugly Mouth το εναρκτήριο εννιάλεπτο παραλήρημά του για μια κοπέλα με το όνομα Peach που πήρε το όνομά της πιθανότατα από το φρούτο παρά το χρώμα, αλλά δε βαριέσαι.. ξέρετε πολλά τραγούδια με τίτλο 'ροδακινί? Άσε που η Peach έχει και κάτι κοινό με τη Madonna [το τι έχει όμως η Madonna και δ.ε.ν έχει η Peach θα το ακούσετε μόνοι σας..]

7. Airiel - Cinnamon

Όπως έχω ξαναγράψει, αρκεί να φωνάξετε δυνατά μπροστά μου τη λέξη 'κανέλλα' τρεις φορές, και θα βιώσετε ένα μπαράζ φταρνίσματος χωρίς προηγούμενο. Οι Airiel είναι ένα shoegaze κουιντέτο από το Σικάγο, και αν παίζατε ποτέ 'πρόσωπα, ζώα, πράγματα' όταν ήσασταν μικροί και στο χρώμα του 'κ' γράφατε το κανελλί, τότε φαινόταν από νωρίς ότι θα ξεχωρίσετε.. Εγώ πάντως δεν το έγραψα ποτέ..

8. The Go-Betweens - Lavender

Από το τελευταίο άλμπουμ των Αυστραλών, των οποίων η δεύτερη και απρόσμενα καλή καριέρα έληξε άδοξα πέρυσι με το θάνατο του Grant McLennan, ένα τραγούδι με τίτλο.. ποιο χρώμα αλήθεια?

9. Pixies - Silver

Ένα από τα μεγαλύτερα ροκ συγκροτήματα όλων των εποχών. Ένα από τα καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών. Respect!

10. U2 - lemon (jeep mix)

Τους Pearl Jam δε σας τους έβαλα, τους Coldplay επίσης, ε, κάπως πρέπει να κλείσουμε τη δεκάδα. Τουλάχιστον είναι σε remix. Εμένα πάντως μέχρι κι αυτό το άλμπουμ μου άρεσαν οι U2 [πιο guilty pleasure κι απ'το να σου αρέσει η Έφη Θώδη πλέον..].

Για όσους έχουν αχρωματοψία, και για όσους δε μπορούν να σκεφτούν αρκετά χρώματα για να κάνουν ένα σαχλό αφιέρωμα, αυτό το link ίσως βοηθήσει..

Link 10

και μη χαθούμε οκ?..

That's Not My Name

Τις προάλλες που πήρα το NME [συγγνώμη, αλλά είχε το coolest free gift ever, ένα gatefold σινγκλάκι βινυλίου των White Stripes] έψαξα, έτσι από περιέργεια, ν'ακούσω δυο τρία νέα βρετανικά συγκροτήματα από αυτά που σύμφωνα με την εφημερίδα θα κάνουν το μπαμ μέσα στους επόμενους μήνες [ξέρετε τώρα εσείς..]. Ένα από αυτά λοιπόν είναι και οι Ting Tings, των οποίων το that's not my name, όπως γράφει χαρακτηριστικά ο συντάκτης, τους εξασφαλίζει μια μοίρα λίγο καλύτερη από το να χαρακτηριστούν ως 'οι shampoo του 21ου αιώνα'. Κατέβασα λοιπόν με περιέργεια το εν λόγω track, και με την πρώτη ακρόαση το σχόλιο του NME μου φάνηκε αρκετά εύστοχο: χαζοχαρούμενη βρετανική pop που θυμίζει στην καλύτερη περίπτωση, τις pipettes. Κι ενώ ήμουν έτοιμος να το χαντακώσω στο directory των never-to-be-heard-again τραγουδιών, αποφάσισα να πλύνω τα πιάτα.. αφήνοντάς το στο repeat.. δεν ήταν και τόοοοσα πολλά [μη με πείτε και τσαπατσούλη!] όμως τα έπλυνα πάρα πολύ αργά και σχολαστικά όπως πάντα [κάτι μου λέει ότι συνεχίζετε να μη με πιστεύετε..]. Anyway, για να μη μακρηγορώ, όπως σωστά φανταστήκατε, το όλο πράγμα κατέληξε σε ένα ημίωρο μουσικοχορευτικό sing-along με το γελοιωδώς εθιστικό τραγούδι του βρετανικού ντουέτου, το οποίο πλέον γνωρίζω απ'έξω κι ανακατωτά..

Για την πιο ζεστή μέρα της χρονιάς λοιπόν, ένα εντελώς δροσερό και εντελώς χαζοχαρούμενο τραγούδι το οποίο σας προκαλώ να ακούσετε όπως εγώ.. όχι, όχι πλένοντας πιάτα.. στο repeat εννοώ..

the ting tings - that's not my name

link 9

Do It

Οι Sunday Drivers είναι Ισπανοί, μόλις το δεύτερο Ισπανικό όνομα που παρουσιάζεται από αυτό το blog αν δεν κάνω λάθος, και είναι μάλλον ότι πρέπει ειδικά για σήμερα που η Μεσόγειος κυριολεκτικά φλέγεται. Δε μας έρχονται ούτε από την πανέμορφη Βαρκελώνη, ούτε από τη σέξυ Μαδρίτη, αλλά από το Τολέδο! Το άλμπουμ τους λέγεται tiny telephone κι ελπίζω να μην έχει απολύτως τίποτε να κάνει με την κινητή τηλεφωνία γιατί θα ξενερώσω άσχημα. Το do it [με τη συνεχή προτροπή του: do it! put yourself in my place] είναι ότι πρέπει για να βγαίνει από τα ηχεία του ραδιοφώνου σας, καθώς ξαπλώνετε δροσιζόμενοι στη βεράντα σας.. Τώρα τι είναι πιο ρεαλιστικό? Το να ακουστεί ποτέ στο Ελληνικό ραδιόφωνο, ή το να αποκτήσετε ποτέ σπίτι με βεράντα?

the sunday drivers - do it

ως και video διαθέτουν..

link 8

Tokyo Moon

Οι Windmill δεν είναι παρά το όνομα που διάλεξε ο Βρετανός Matthew Thomas Dillon για το συγκρότημά του που δεν έχει παρά μόνο ένα μέλος : τον ίδιο βρε, σωστά μαντέψατε! Τουλάχιστο είναι κύριος ο Matthew, στη σελίδα του αναφέρει και τους μουσικούς που συμμετείχαν στην ηχογράφηση του πρώτου του άλμπουμ, Puddle City Racing Lights, αλλά και αυτούς που τον συνοδεύουν στις ζωντανές του εμφανίσεις. Ο ίδιος παίζει πιάνο και keyboards οπότε μπορείτε να φανταστείτε περίπου τον ήχο του. Βάλτε και λίγο Animal Collective και είστε μέσα. Το άλμπουμ του έχει μαζέψει εξαιρετικές κριτικές, και ο Matthew, έτσι σεμνός και ταπεινός που είναι δεν παραλείπει να τις αναφέρει και αυτές στην προαναφερθείσα σελίδα. Όλες όμως.. Αλήθεια, εσείς πόσα τραγούδια ακούτε από ένα άλμπουμ κάποιου άγνωστου συγκροτήματος ώσπου να αποφασίσετε αν θα φτάσετε ως το τέλος? Εγώ προσωπικά τρία.. Ορίστε λοιπόν τα τρία πρώτα τραγούδια του άλμπουμ, και, ναι, τελικά τα άκουσα και τα δώδεκα..

windmill - tokyo moon

windmill - boarding lounges

windmill - fluorescent lights

link7

Too Beautiful To Fuck

Θα είμαι σύντομος: O Kevin Drew είναι ένα από τα δύο ιδρυτικά στελέχη των Broken Social Scene. Στην απίθανη περίπτωση που δεν ξέρετε τι εστί BSS, σας θυμίζω απλά πως το ιστορικό τους άλμπουμ You Forgot It In People του 2002 θεωρείται το άλμπουμ με το οποίο βγήκε στο διεθνές προσκήνιο η Νέα Καναδέζικη Σκηνή των 00s, ίσως ότι σημαντικότερο έχει να επιδείξει η δεκαετία αυτή ως τώρα. Οι Arcade Fire τους χρωστούν σίγουρα πολλά.

Anyway, o Kevin κυκλοφορεί solo άλμπουμ το φθινόπωρο με τίτλο Spirit If.. Το δείγμα που παρουσιάζουμε το ονομάζει tbtf αλλά εμάς δε θα μας πιάσουν τώρα και οι ντροπές.. στο ρεφρέν άλλωστε το λέει καθαρά..Το tbtf λοιπόν, όχι μόνο είναι ένα κλασικό BSS τραγούδι, αλλά αναφέρεται πιθανότατα και στην τρέχουσα αγαπημένη του Kevin, ίσως και να την ξέρετε, κυκλοφορεί δίσκους ως Feist..

kevin drew - tbtf

link 6

Μήδεια, Εθνικό Θέατρο Κραϊόβας, Γιάννης Παρασκευόπουλος, Βασιλικό Θέατρο Θεσσαλονίκης

Η σχέση μου με το θέατρο δεν είναι και η καλύτερη, καθώς έχω υιοθετήσει την [βολική για μένα] εκδοχή κάποιων, που θέλει την ελληνική θεατρική παραγωγή να παράγει μία δύο αξιόλογες παραστάσεις κάθε δύο τρία χρόνια. Ειδικός δεν είμαι, το χρόνο για να ασχοληθώ σοβαρά με το αντικείμενο δεν τον έχω, στην Αθήνα όπου παρουσιάζεται το 90% της θεατρικής παραγωγής δ.ε.ν. ζω, οπότε από δικαιολογίες έχω άφθονες. Βέβαια, πολλές φορές μαθαίνω για παραστάσεις ομάδων από τη /Θεσσαλονίκη αφότου αυτές αναγνωριστούν από το Αθηναϊκό κοινό [και τους κριτικούς] οπότε είναι πλέον αργά, αλλά έτσι είναι η ζωή.. [και τα τοπικά μέσα ενημέρωσης επίσης..]

Το ανέβασμα της Μήδειας όμως σε σκηνοθεσία του Γιάννη Παρασκευόπουλου, ιδρυτή των Νέων Μορφών θεώρησα σωστό να μην το χάσω όταν μου δόθηκε η ευκαιρία. Έστω κι αν ήταν στα πλαίσια του 1ου Φεστιβάλ Θεάτρου Νοτιοανατολικής Ευρώπης που διοργανώνει το ΚΘΒΕ, και μάλιστα από το Εθνικό Θέατρο της Κραϊόβας, δηλ. η γλώσσα της παράστασης ήταν η ρουμανική. Όλα αυτά τα έμαθα αμέσως μόλις στρογγυλοκάθησα στη θέση μου στο Βασιλικό Θέατρο, από την αδελφή μου, η οποία ορθώς απέκρυψε τις τελευταίες αυτές κρίσιμες πληροφορίες, ειδάλλως δύσκολα θα με έπειθε να έρθω.

Και λέω ορθώς γιατί η παράσταση ήταν εξαιρετική. Καταπληκτικά και εξόχως ευρηματικά και λειτουργικά τα σκηνικά, πολύ καλή η Τσερασέλα Ιοσιφέσκου στο ρόλο της Μήδειας, συγκλονιστικός ο Σορίν Λεοβεάνου στο ρόλο του Ιάσονα [δεν είχε συνέλθει από την ένταση του ρόλου ούτε και μετά το τέλος της παράστασης] και την παράσταση έκλεψε ο χορός με τις 10 καταπληκτικές κουτσομπόλες με τις μοβ καπαρντίνες και τις άσπρες γαλότσες, που έσπαγαν το βαρύ κλίμα με τη συνήθως κωμική, παρέμβασή τους. Η μουσική επίσης πολύ καλή, αν και τα i've seen it all της bjork και again των archive θα μπορούσαν και να λείπουν στην αρχή και το τέλος της παράστασης. Εντύπωση έκανε σε όλους τους σχετικούς με το θέμα η πιστή μεταφορά της τραγωδίας του Ευρυπίδη, παρά τους όποιους δικαιολογημένους μοντερνισμούς σε σκηνικά / κοστούμια / μουσική. Το χειροκρότημα στο τέλος ήταν δικαίως δυνατό, ειλικρινές και παρατεταμένο.

Αυτά. Αν σας έπεισα, σε 70' από την ώρα που γράφεται αυτό το post η παράσταση παίζεται για δεύτερη και τελευταία φορά στο Βασιλικό Θέατρο.

Wham City

Καθώς σκεφτόμουν έναν τρόπο να περιγράψω τη μουσική του κυρίου Dan Deacon από τη Βαλτιμόρη [ο ίδιος δηλώνει americana, αλλά όπως θα διαπιστώσετε η Peggy Xena έχει περισσότερες πιθανότητες να καταταγεί στο ταλαιπωρημένο είδος..] νομίζω πως ανακάλυψα ένα νέο μουσικό είδος. Αν δεχθήκατε λοιπόν αδιαμαρτύρητα το emo πριν από λίγα χρόνια, άντε και την i-pop, τότε ίσως σας πείσω να δεχθείτε και το eno [electronic noise], γιατί πραγματικά τίποτε καλύτερο δε βρήκα για να περιγράψω την οργιαστική pop electronica του εν λόγω τρελοκομείου..

dan deacon - wham city

και σα να μην έφταναν ολ'αυτά, το άλμπουμ του το ονόμασε spiderman of the rings..

link 5

Yesterday's Seen Better Days

Όσο το καλοσκέφτομαι, δε φιλοξενούμε και τόσο συχνά συγκροτήματα από το San Francisco. Μάλλον οι νέοι αυτής της πόλης [για πολλούς της ωραιότερης του κόσμου] έχουν σημαντικότερα πράγματα να κάνουν με το χρόνο τους [όπως π.χ. να γλεντάνε ή έστω ν'ανεβοκατεβαίνουν με τα αυτοκίνητά τους τις υπέροχες αυτές ανηφόρες και κατηφόρες που βλέπουμε στις ταινίες..] από το να παίζουν μουσική.

Μία από τις εξαιρέσεις λοιπόν είναι και οι Magic Bullets που μόλις κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο άλμπουμ τους με τον καταπληκτικό τίτλο "a Child but in life yet a DOCTOR in love" ή Child Doctor για τους πιο τεμπέληδες. Αν και θυμίζουν πολλούς και πολλά οι ίδιοι δεν αναφέρουν τις επιρροές τος [χαζοί είναι?] ενώ αυτοχαρακτηρίζονται απλά ως pop. Το Yesterday's Seen Better Days είναι το εναρκτήριο track του άλμπουμ.

Το 'it's on the tip of your toes' στα 43'' απλά κορυφαίο..


Magic Bullets - Yesterday's Seen Better Days

link 4

2 x 2 [x 2]

Δε σας συμβαίνει συχνά να ανακαλύψετε ένα συγκρότημα σε κάποιο άλμπουμ του, το οποίο δε θεωρείται το καλύτερό του, αλλά να είναι το αγαπημένο σας από το συγκρότημα γιατί απλά το έχετε ακούσει πρώτο? [strangeways anyone?]. Οι κύριοι Get Him Eat Him από το Providence του Rhode Island, ανήκουν σ'αυτό το σπάνιο 10% των συγκροτημάτων που ακούς το νέο τους άλμπουμ και όχι απλά σου αρέσει, αποφασίζεις αμέσως ότι είναι το καλύτερό τους.

Πιο [γιατί όχι?] εμπορικοί, πιο pop [έστω κι αν ακούγονται σαν τα rock ανήψια των Pernice Brothers, αν βγάζετε κάποιο νόημα..] οι φίλοι μας απ'ότι φαίνεται θα χαρίσουν άλλη μια επιτυχία στο αγαπημένο label absolutelykosher. Από το πολύ καλό λοιπόν νέο τους άλμπουμ με τίτλο Arms Down, το 2 x 2, αν και δεν είναι το αγαπημένο μου το διάλεξα γιατί πάει σετάκι με ένα άλλο πολύ ωραίο φετινό τραγούδι, το 2 x 2 x 2 των cloud cult, και όσο [λίγο] κι αν έψαξα δε βρήκα τραγούδι με τίτλο 2 [ή έστω 2 x 2 x 2 x 2] για να κάνω το post '3 from 1'

get him eat him - 2 x 2

cloud cult - 2 x 2 x 2

link 3

INLAND EMPIRE, (2006), David Lynch, France/USA, **

Και να λοιπόν που κατάφερα να θυσιάσω όλο μου το Σαββατοκύριακο μένοντας στη Θεσσαλονίκη για να δω την τελευταία ταινία του Lynch προτού κατέβει.. Εχω ξαναπεί νομίζω ότι θεωρώ το Mulholland Drive μια από τις 2-3 καλύτερες αμερικανικές ταινίες της δεκαετίας, και τον Lynch :iσως τον σημαντικότερο εν ζωή αμερικανό σκηνοθέτη. Εδώ όμως μας [μου] το χάλασε..

Έφταιγε αυτός, έφταιγα εγώ και η κουραστική μου μέρα, έφταιγε που η ταινία είναι τρίωρη και ξεκίνησε στις 11 παρά τέταρτο.. θα σας γελάσω. Την βρήκα στις καλύτερες στιγμές της αμήχανη έως νυσταλέα, και στις χειρότερες pretentious και χωρίς κανένα λόγο ύπαρξης. Τα ίδια ευρήματα ξανά και ξανά, το μπέρδεμα μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας.. ξαναζεσταμένο φαγητό. Δεν έχω πρόβλημα με την έλλειψη μιας γραμμικής πλοκής, εξ'άλλου σε ταινία του Lynch πήγα, αλλά αυτό πήγαινε πολύ!

Ένας justin theroux που σε κάνει να ξεχάσεις τις όποιες καλές εντυπώσεις σου είχε αφήσει στην προηγούμενη ταινία, άντε και στο six feet under, ένας διεκπεραιωτικός jeremy irons, και μια Laura Dern να περιφέρεται απο'δω κι απο'κει, με το ένα κοντινό πλάνο μετά το άλλο, και που σίγουρα το τελευταίο πράγμα που σε εμπνέει να κάνεις είναι να πάρεις μία γελάδα και να βγεις στους δρόμους για να υποστηρίξεις το πόσο καλή ηθοποιός είναι..

Μπορείς όμως να το κάνεις για να υποστηρίξεις το δικαίωμά σου ως θεατής στο να είναι οι ταινίες που παρακολουθείς μικρότερες των 100' σε διάρκεια, νομίζω πως γι'αυτόν τον ιερό σκοπό κι εγώ θα έβγαινα στο δρόμο [με τη χελώνα μου όμως..]

David, είμαστε σίγουροι ότι παρά τα χρονάκια σου θα επανακάμψεις με το επόμενό σου project, δεν έγινε και τίποτε..

Να το δω?: Ή το έχεις δει ήδη, ή δες τότε καλύτερα τη short version που ακολουθεί

A Top 5 For The Weekend

1. Iron And Wine - Boy With A Coin [link removed by request]

Αφού έδωσε όσα είχε να δώσει [?] στο γνωστό του lo-fi americana ύφος ο κύριος Sam Beam αποφασίζει να ζωηρέψει. Λιγάκι..

2. David Garland feat. Sufjan Stevens - Every Bird

Κι ενώ όλοι αναρωτιούνται ποια θα είναι επιτέλους η τυχερή πολιτεία του νέου του άλμπουμ, ο κύριος Sufjan Stevens το'χει ρίξει στα guest φωνητικά..

3. Illinois - Alone Again

..ενώ κάποιοι άλλοι κύριοι που όχι μόνο κατάγονται, αλλά και πήραν το όνομα της πολιτείας του μνημειώδους άλμπουμ του, κυκλοφορούν ένα EP με πολύ ωραία indie folk/rock τραγούδια, όπως το Alone Again..

4. The Pigeon Detectives - Can't Control Myself

..και κάποιοι νεαροί από την άλλη μεριά του Ατλαντικού έχουν ήδη δημιουργήσει αρκετό θόρυβο με το γεμάτο χιτάκια indie/punk pop ντεμπούτο τους άλμπουμ Wait For Me.

5. Winter Took His Life - When You Said You Headed Home

Αυτό είπα θα το κρατήσω για το τελευταίο post αυτού του blog, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση ν'αντέξω τόσο.. One Woman Band από τη Σουηδία..

link 1

Sailor Song

Μετά τους Bahnhof, άλλο ένα συγκρότημα από το Århus της Δανίας στο winter academy!. Οι Us With Millions [όχι, σοβαρά τώρα, αφιερώστε τρία δευτερόλεπτα για να σκεφτείτε πόσο τέλειο όνομα έχουν διαλέξει..] λοιπόν μου θύμισαν αρκετά Doves, στο πιο ζωηρό τους ίσως.. [αλήθεια, που χάθηκαν αυτοί?]. Είναι φίλοι από το σχολείο, και απ'ότι λένε, παίζουν indie rock 'εξοχής', με επιρροές από Ryan Adams, Band of Horses και Twilight Singers. Καλά παιδιά, ότι πείτε..

Us with millions - sailor song

[έχουν επίσης και blog..]

Sea Of Mediocrity

Και μόνο από τον τίτλο νομίζω καταλαβαίνετε ότι οι σημερινοί μας καλεσμένοι είναι Βρετανοί. Γιατί αν ξέρετε εσείς άλλο έθνος που να θεωρεί εξαιρετικά cool το λεγόμενο arrogant στυλ, όπου κάθε συγκρότημα που έχει [δεν έχει] κυκλοφορήσει ένα δυο σινγκλάκια [αυτο]ανακηρύσσεται ως best band in the world και δε συμμαζεύεται, τότε να μου το πείτε..

Ας μην τους αδικώ όμως τους Ambience από το Medway, καθώς για να πω την αλήθεια, δε γνωρίζω την αντιμετώπιση που έχουν από τα Βρετανικά μέσα, μια και δεν τα παρακολουθώ και ιδιαίτερα. Ακούγοντας αυτό το πολύ καλό τραγούδι τους που παρουσιάζουμε σήμερα, κανείς θυμάται με τη σειρά τα εξής: Αρχικά τους New Order με το πολύ χαρακτηριστικό μπάσο. Έπειτα μπαίνουν τα ντραμς και η κιθάρα, οπότε διαλέξτε όποιο θέλετε από τα Βρετανικά κιθαριστικά γκρουπ των τελευταίων 20 χρόνων. Τη στιγμή όμως που ακούγεται και η φωνή του τραγουδιστή Joe Liste-Romero το πράγμα γίνεται ακόμη πιο ενδιαφέρον, καθώς η σκέψη σας θα πάει σίγουρα στον Richard Aschcroft. Οι διάφορες περιγραφές για τον ήχο τους [σα να μη σας έφταναν όλα τα παραπάνω, ή η πραγματικά απίστευτα επεξηγηματική του ήχου τους φωτογραφία που ακολουθεί..] μιλούν για melodic, atmospheric, guitar-based indie/shoegaze, οπότε έχετε πλέον καλυφθεί πλήρως.. Παρά τα 4-5 χρονάκια που είναι μαζί, ακόμη δεν έχουν κυκλοφορήσει κάποιο άλμπουμ, αλλιώς όλο και θα το'λεγαν.. Ας τους το ευχηθούμε λοιπόν..


The ambience - sea of mediocrity

Perfect Friendship

Για τους σημερινούς μας φιλοξενούμενους από τη Νορβηγία έχουμε ξαναγράψει πριν λίγες μόνο εβδομάδες, καθώς εκπροσώπησαν επάξια τη χώρα τους στην πρώτη alt.Eurovision καταλαμβάνοντας την τρίτη θέση. Ο λόγος που ασχολούμαστε τόσο σύντομα μ'αυτούς είναι απλός: κυκλοφόρησαν αναμφισβήτητα ένα από τα καλύτερα indie pop άλμπουμ της χρονιάς, με τίτλο Result. Για την ακρίβεια, το άλμπουμ αυτό είναι όχι απλά indie pop, αλλά ο ορισμός του twee. Όπως έγραφα και το Μάιο, είναι αδύνατο να πιστέψει κανείς ότι πρόκειται για κυκλοφορία του 2007. Πάνγλυκη νοσταλγική pop από ένα Νορβηγικό συγκρότημα που, αν σας έχει πει ποτέ κάτι το όνομα field mice, μη διανοηθείτε να το προσπεράσετε..

Μερικά πράγματα γι'αυτούς: Λέγονταν Try Happiness αλλά το άλλαξαν για να μην έχουν ένα όνομα που θα αποσπά την προσοχή από τη μουσική τους (!!). Είναι τρεις, ο Eirik (22), ο Kristopher (25) και ο Kjetil (25) και είναι όλοι φοιτητές. Η πόλη από την οπoία κατάγονται και διαμένουν λέγεται Bergen. Το άλμπουμ τους κυκλοφορεί από τη γερμανική εταιρεία Marsh Marigold.

Ακόμη χωρίς site [της προκοπής], myspace και [επίσημες] φωτογραφίες, οπότε η μουσική μιλάει από μόνη της..

Love Dance - Perfect Friendship

Love Dance - Ninety Six

Love Dance - Start Of Something

Without You

Με τον σημερινό μας κύριο, δε χρειάζονται ενοχές. [Γράφω καμιά φορά ότι οι τάδε (α) θυμίζουν τους τάδε (β), και πως τυχαίνει να είναι ακριβώς εκείνη η μέρα που κάποιος από τους (β) τυχαίνει να googlάρει τον εαυτό του και να πέφτει πάνω στο post μου, κι άντε μετά να του εξηγείς γιατί σου θυμίζουν interpol κι όχι frog eyes..] Κι αυτό συμβαίνει διότι είναι γιαπωνέζος, οπότε ακομπλεξάριστα και περήφανα δηλώνει:

α. ναι, είμαι shoegazer
β. ναι, επηρρεάστηκα και από τους mbv, και από τους slowdive και από τους ride.
[Καλά, και να μην το βροντοφώναζες αγαπητέ μου, χωριό που φαίνεται...]

Και πράγματι ο κύριος YAF, aka cosmicdust, που μας έρχεται από το tokyo, τα λέει όλα από μόνος του. Το υπέροχο without you μπορεί να μην είναι ακριβώς καινούργιο, αλλά θα σας πάει άλλα δέκα χρόνια πίσω από το έτος κυκλοφορίας του. Φωνητικά που υπονομεύονται από ένα στρατό από κιθάρες, και μία κιθαρούλα από πάνω να κεντάει τη βασική μελωδία του τραγουδιού. Ελπίζω και το φετινό του άλμπουμ να είναι τόσο ενδιαφέρον..

cosmicdust - without you

Peg

Οι Saturday Looks Good To Me [εξαιρετικό όνομα btw] είναι το συγκρότημα του κ. Fred Thomas από το Michigan, πρώην μέλους των His Name Is Alive. Δημιουργήθηκαν το 2000, άλλαξαν αρκετά μέλη από τότε, και το τελευταίο τους άλμπουμ, που κυκλοφόρησε από την K Records, λέγεται Fill Up The Room. Αν και οι ίδιοι περιγράφοντας τον ήχο τους στο myspace αναφέρουν απλά 'pop' -έξτρα λόγος να τους συμπαθήσει κανείς..- μάλλον δεν είναι αρκετό για να μας βάλει στο νόημα.Έτστι στη σελίδα τους προβαίνουν σε πιο σύνθετους χαρακτηρισμούς, όπως 'dusty, loopy Motown-inspired pop' ή 'Beach Boys-worshiping mini-symphonies', 'Jackson 5 soul pop', ακόμη και 'Bouncy Smiths-like guitar lines stop abruptly and give way to White Album-esque melodies'. Ένα είναι σίγουρο: το πανέμορφα μελαγχολικό Peg, στα μόλις 110 δευτερόλεπτα που διαρκεί, δε θα σας θυμίσει απολύτως τίποτε από όλα τα παραπάνω..

Saturday Looks Good To Me - Peg

A Brighter Day

[Τι τίτλος κι αυτός..] Οι Bahnhof εδρεύουν στο Århus της Δανίας, το οποίο πήρα με copy-paste από τη σελίδα τους στο Myspace, γιατί σιγά μην εύρισκα τον τρόπο να το γράψω από μόνος μου.. Το ντεμπούτο τους άλμπουμ κυκλοφορεί ήδη και λέγεται strange ears. Το επικό A Brighter Day μου άρεσε ιδιαίτερα, γιατί έχει κρυμμένα hooks, τα οποία θα μπορούσαν να τροφοδοτήσουν άνετα άλλα δύο τραγούδια [ειδικά αυτό μετά το πρώτο ρεφρέν είναι εξαιρετικό]. Και έχει και μια κοπελίτσα στην αρχή να μουρμουρίζει κάτι terribly sexy στα Γαλλικά, τι άλλο θέλετε πια?

bahnhof - a brighter day

τι γκαντέμης που είμαι πάντως, μόλις κοντοστάθηκα λίγο μπροστά στην τηλεόραση στο 93', αμέσως μπήκε..

Tonight I Have To Leave It

Επιτέλους, να και μια φορά που ένα από τα συγκροτήματα που ποτέ μου δεν αγάπησα, επιστρέφει με ένα πραγματικά καταπληκτικό τραγούδι. Ποιος θα το περίμενε λοιπόν ότι τόσα χρόνια μετά, οι Cure θα μπορούσαν να κυκλοφορήσουν ένα τόσο καλό pop single? Θυμίζει βέβαια περασμένα μεγαλεία, αλλά είναι σίγουρο χιτ, ίσως μάλιστα τους ξαναφέρει και πίσω στα τσαρτς.. Ένα μόνο προβληματάκι υπάρχει.. [lol] Δεν είναι ακριβώς οι Cure, αλλά οι Σουηδοί Shout Out Louds και το Tonight I Have To Leave It από το νέο άλμπουμ τους Our Ill Wills, και αν εδώ, όπως και στην περίπτωση των cut city, κρατήθηκα, την επόμενη φορά που θα υπάρξει τ.έ.τ.ο.ι.α. ομοιότητα το δηλώνω ότι θα είμαι αδίστακτος, και όποιος την πατήσει την πάτησε..

Πάντως, για να μην αδικήσουμε και τους φίλους μας από τη Στοκχόλμη, κυκλοφόρησαν ένα εξαιρετικό indiepop άλμπουμ, που δε θυμίζει Cure παρά μόνο σε κάποια λίγα τραγούδια, κυρίως χάρη στην ομοιότητα της φωνής του Ryan με αυτή του you know who..


shout out louds - tonight i have to leave it

Verbatim

Όχι, το σημερινό post δεν είναι ένα ρετρό αφιέρωμα στη γνωστή εταιρεία παραγωγής [κυρίως] δισκετών και άλλων αναλωσίμων, είναι όμως ένα μικρό αφιέρωμα τριών τραγουδιών σ'ένα καταπληκτικό νέο Καναδέζικο συγκρότημα από το Vancouver που ακούει στο όνομα Mother Mother. Οι πέντε φίλοι λοιπόν [τρία αγόρια και δύο τραγουδίστριες!] σχημάτισαν τους Mother το 2005 και κυκλοφόρησαν μόνοι τους το πρώτο άλμπουμ τους με τον ομώνυμο τίτλο. Δύο χρόνια αργότερα, φέτος δηλαδή, το επανακυκλοφορούν, με νέα παραγωγή, νέο τίτλο [Touch Up], νέο όνομα συγκροτήματος, και σε νέα εταιρεία. Η πίστη τους λοιπόν στα τραγούδια τους δεν τους προδίδει, καθώς πραγματικά άξιζε η αναμονή και η επιμονή τους για να φτάσουν σ'ένα μεγαλύτερο ακροατήριο. Προσωπικά, μου θύμισαν τους αγαπημένους μου Unicorns, που ανέδειξαν τα καλύτερα τραγούδια της πρώτης ημι-demo κυκλοφορίας τους Unicorns Are People Too μόνο όταν τα ξαναηχογράφησαν για τις ανάγκες του ιστορικού τους 'κανονικού' ντεμπούτου. Και τα κοινά σημεία με τους Unicorns δε σταματούν εδώ, καθώς υπάρχει κι εδώ μια αστείρευτη pop φλέβα, αλλά και αρκετές δόσεις τρέλας, τόσο στους στίχους όσο και στα φωνητικά..

Άλλο ένα σπουδαίο Καναδέζικο άλμπουμ για τη χρονιά που διανύουμε..

Mother Mother - Verbatim

Mother Mother - Oh Ana

Mother Mother - Train Of Thought

I wear women's underwear
And then I go to strike a pose in my full length mirror
I cross my legs just like a queer
But my libido is strong when a lady is near, ya
What defines a straight man's straight?
Is it the boxer in the briefs or a twelve ounce steak?
I tell you what a women loves most
It's a man who can slap but can also stroke

Goin' in the wind is an eddy of the truth and it's naked
It's verbatim and it's shakin'
No, no, no, no, no, no, no, no, no, no, no, no more getting' elated
No more listless invitations

And every day I go out walking past its sickly windows
I see people dying there
But my tender age makes it hard to care
Incinerator and a big smoke stack
It's a phallic symbol and it makes me laugh
All I need is a heart attack
C'mon, humble my bones with a Cardiac

For the love of fuck
For the sake of Pete
Did you ever really think you'd love a guy like me?
I am the rooster in the morning
I'm the cock of the day
I'm the boxer in the briefs
I'm a twelve ounce steak
Eh-oh
Yabo

Ya, it's verbatim
And ya, and it's naked
And ya, and it's shakin'
It shakes, shakes shakes

Φαρτ Αθήνα

Και πάλι σήμερα, θα ξεφύγουμε από τη συνήθη θεματολογία μας, καθώς τα γελοία και τρισάθλια που συνέβησαν στην Art Athina πρέπει να καυτηριαστούν από όλους νομίζω. Σε ένδειξη διαμαρτυρίας το blog αλλάζει το banner του μέχρι νεωτέρας [δυστυχώς δε βρήκα φωτό με τη σωστή σημαία, και βαριέμαι να την φτιάξω εγώ.. άσε που πρώτα θα προταθεί για Tony η κ.Ντενίση και μετά θα με δείτε να αγοράζω την ελληνική σημαία.. αλλά κι αυτή που βρήκα αξίζει κάθε κακοποίηση έτσι κι αλλιώς..]. Επίσης, για όσους βαριούνται να κατεβάσουν το video της έκθεσης από το www.fantomas.gr, αλλά και για την ευκολότερη διάδοσή του, ζητώ συγγνώμη προκαταβολικά από τους υπεύθυνους του παραπάνω site, αλλά σκέφτηκα πως θα'ταν σωστό να ανέβει και στο youtube [ώσπου να το πάρουν πρέφα βέβαια οι γνωστές θεούσες..]

Αντί μουσικής υπόκρουσης [εθνικός ύπνος] μπορείτε να ακούσετε κάτι πιο ενδιαφέρον, όπως μερικά τραγούδια από σημαντικές νέες κυκλοφορίες, αναμενόμενες επιστροφές ως επί το πλείστον..

1. caribou - sandy

έκπληξη το νέο άλμπουμ του πρώην κυρίου manitoba

2. architecture in helsinki - red turned white

ότι πρέπει για το καλοκαίρι..

3. trembling blue stars - sacred music

ο αρχιερέας της tweepop επιστρέφει. respect. νιώστε τη μαγεία..

4. polysics - electric surfin' go-go

οι αγαπημένοι θεόμουρλοι γιαπωνέζοι και τα catchy ουρλιαχτά τους επιστρέφουν..

5. editors - bones

περιμένουμε και τις ανάλογες διασκευές στα B' Sides των singles.. ξέρετε εσείς..

6. page france - the ruby ring man

αυτό [update : ΔΕΝ] θα πει prolific. πέρυσι [update : ΔΕΝ] κυκλοφόρησαν ένα EP σε κάθε μήνα του χρόνου.

7. ronderlin - what's the time

classic swedish indiepop record..

Αυτά. Την επόμενη φορά το banner του blog θα αλλάξει μάλλον με την παρακάτω φωτογραφία..

α μ ή ν..

[ok, έχω λίγο τα νεύρα μου σήμερα, αλλά αν άρχιζα να σας εξηγώ το πως έχασα άλλη μία -την τέταρτη- από τις εννιά ζωές μου σήμερα, επειδή μου ξέφυγε ένα κόμμα κι αντί γι'αυτό έβαλα μια τελεία.. θα ξημερώναμε! ]

Jumpin Jean-Luc

Ένα μόνο μικρό ψεγάδι μπορώ να βρω στο σημερινό μας συγκρότημα: δ.ε.ν. είναι Καναδοί. Είναι εννιά στον αριθμό. Είναι δεν είναι 20 χρονών. Έχουν αυτόν τον chirpy, poppy ήχο των unicorns και των animal collective . Αναφέρουν τους Broken Social Scene, Deerhoof και Microphones (!) στις επιρροές τους. Οι Αμερικανοί λοιπόν We Αll Have Hooks For Hands μπορεί να μην έχουν όντως hooks αντί για χέρια, έχουν όμως ένα καταπληκτικό ντεμπούτο άλμπουμ γεμάτο hooks, που ακούει στο όνομα The Pretender.

Το τραγούδι που έγραψαν για τον φίλο τους Jean-Luc το ονόμασαν έτσι γιατί μόλις το άκουσε άρχισε να χοροπηδάει από τη χαρά του. Αλλά πάλι μπορεί και όχι..

We All Have Hooks For Hands - Jumpin Jean-Luc

Asleep..

αντίο..